Λαϊκή επαγρύπνηση και αγώνας ενάντια στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι

Eurokinissi

Ο Αλ. Τσίπρας με τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ (φωτ. αρχείου)

«Η συμφωνία των Πρεσπών καταργεί κάθε υπόνοια αλυτρωτισμών» και «λειτουργεί χειραφετικά για τους λαούς της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ»... «Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι διευθετείται το Σκοπιανό για να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια»... Τα παραπάνω είναι μερικά από τα επιχειρήματα που ρίχνει η κυβέρνηση μετά το δημοψήφισμα στα Σκόπια, και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα επιχειρεί να υπερασπιστεί τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στις οποίες πρωτοστατεί στα Βαλκάνια. Με αυτά τα επιχειρήματα απευθύνεται στο λαό για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από την ουσία της, που άλλωστε αποδεικνύεται από το γεγονός ότι παραμονές του δημοψηφίσματος παρέλασε από τα Σκόπια όλη σχεδόν η αφρόκρεμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καλώντας τον γειτονικό λαό να ...κάνει το σωστό, δηλαδή να αποδεχθεί τη συμφωνία. Μια συμφωνία που από το άρθρο 2 ξεκαθαρίζει ότι η ΠΓΔΜ «θα επιδιώξει να ενταχθεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ». Αυτό είναι το ζουμί, αυτό το ερώτημα είχε μπει εκβιαστικά στο λαό των Σκοπίων την περασμένη Κυριακή, αυτή είναι η συμφωνία που υπερασπίζεται φανατικά η κυβέρνηση, κι ας ισχυρίζεται προκλητικά ότι είναι «άσχετη από την ένταξη στο ΝΑΤΟ»...

«Σταθερότητα» πολεμικής προπαρασκευής

Βεβαίως, η κυβέρνηση εκτός από την παραπάνω λαθροχειρία επιμένει να λέει ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί «παράγοντα ασφάλειας» στην περιοχή και ότι η στρατηγική συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ αναβαθμίζει τη γεωπολιτική σταθερότητα. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται για άλλη μια άσκηση κολοσσιαίων διαστάσεων με στρατιωτικό προσωπικό δεκάδων χιλιάδων, με το βλέμμα στραμμένο στη Ρωσία, ανοίγοντας μάλιστα στα γεμάτα τη συζήτηση και για χρήση πυρηνικών όπλων - «εργαλείων» (βλ. σελ. 10, 11). Αυτή είναι η «σταθερότητα», στην οποία χώνει βαθιά η κυβέρνηση το λαό και τη χώρα. Για να υπηρετηθεί αυτή η «σταθερότητα», επί της ουσίας πολεμικής προπαρασκευής, μετατρέπεται κάθε γωνιά της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση, ενώ ο πρέσβης των ΗΠΑ περιδιαβαίνει όλη τη χώρα, δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει ότι γινόμαστε «προμαχώνας» των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ακριβώς αυτή η ενίσχυση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, το σφράγισμα των «στεγανών» του στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, είναι που ρίχνει νερό στο μύλο των αλυτρωτισμών και των εθνικισμών, σε αντίθεση με τα παχιά λόγια της κυβέρνησης, που λέει ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών μπαίνει «ταφόπλακα» στον «εθνολαϊκισμό». Αλλωστε, η ίδια η συμφωνία αναπαράγει τους ανιστόρητους ισχυρισμούς περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής εθνότητας» της γειτονικής χώρας, δηλαδή στοιχεία σαν αυτά που έχουν αξιοποιηθεί διαχρονικά για να γίνουν «μαλλιά - κουβάρια» οι λαοί των Βαλκανίων, για να πατήσουν πιο γερά πόδι οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή.
Η κυβέρνηση δείχνει μάλιστα τις δυσκολίες που έχει η ΠΓΔΜ να εφαρμόσει τη συμφωνία και φέρνει αυτές τις δυσκολίες ως τεκμήριο της ορθότητας των χειρισμών της. Μόνο που πέρα από τις κόντρες στο αστικό πολιτικό σκηνικό της γειτονικής χώρας, που αντανακλούν και παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικών κέντρων, το μόνο σίγουρο είναι ότι η συμφωνία αυτή είναι κακή και επικίνδυνη και για τους δύο λαούς, Ελλάδας και Σκοπίων, όπως και για όλους τους βαλκανικούς λαούς, αφού διευκολύνει την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στην περιοχή. Επίσης, τέτοιοι ισχυρισμοί επιχειρούν να παρουσιάσουν τη διευθέτηση για το Σκοπιανό απλά ως ένα «διμερές» ζήτημα (Ελλάδας - ΠΓΔΜ), ενώ στην πραγματικότητα σε αυτό συμπυκνώνονται ευρύτερες κόντρες, κυρίως ΗΠΑ - Ρωσίας. Μπορεί η κυβέρνηση να αξιοποιεί κυρίως τις εθνικιστικές κραυγές τόσο στην ΠΓΔΜ όσο και στην Ελλάδα, όμως η πραγματικότητα είναι ότι π.χ. στην Ελλάδα η αντίθεση από εθνικιστική σκοπιά στη συμφωνία των Πρεσπών δεν αμφισβητεί την «ανάγκη ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης στα Βαλκάνια», ενώ και ένα μέρος της αντιπολίτευσης στα Σκόπια ξεκαθαρίζει ότι θέλει να μπει η χώρα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Οι αλυτρωτισμοί, εξάλλου, και από τις δύο πλευρές είναι επιζήμιοι για τους λαούς, πολύ περισσότερο που αξιοποιούνται και στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών.
Από την άλλη, οι μυστικές επαφές που αποκαλύφθηκε ότι είχε η ΝΔ με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό επιβεβαίωσαν ότι ο καβγάς κυβέρνησης - ΝΔ γύρω από το όνομα είναι κάλπικος, αφού συμπίπτουν στην ουσία της συμφωνίας.
Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να παραβλέπουν ότι αυτές οι εξελίξεις τρέχουν παράλληλα με σχεδιασμούς επαναχάραξης συνόρων στα Βαλκάνια, με εμπνευστές τους συνήθεις υπόπτους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, όπως συμβαίνει στο Κόσσοβο, όπου οι Ενοπλες Δυνάμεις της περιοχής είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Γι' αυτό πρέπει ο λαός να επαγρυπνεί απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, αφού με τους χειρισμούς της θέτει όλο και πιο πολλές περιοχές στο μάτι του κυκλώνα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αλεξανδρούπολης, όπου βρέθηκε ξανά ο Αμερικανός πρέσβης την Τετάρτη αφού εκεί οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα βάση, ενώ η όρεξή τους για «αξιοποίηση» του λιμανιού έχει ανοίξει. Μάλιστα, λένε ανοιχτά ότι το λιμάνι αυτό είναι πολύτιμη υποδομή γι' αυτούς στο να επιβλέπουν ή και να μπλοκάρουν τα περάσματα του Βοσπόρου. Τα αντίστοιχα λένε για τη Σύρο, για τη Σούδα, για το ΝΑΤΟικό στρατηγείο Θεσσαλονίκης κ.ο.κ. δείχνοντας γιατί πρέπει ο λαός να ανησυχεί γι' αυτές τις εξελίξεις.

Με ισχυρό ΚΚΕ και οργάνωση της πάλης ο λαός να βάλει εμπόδια

Οι παραπάνω δολοφονικοί σχεδιασμοί, στους οποίους εμπλέκεται μέχρι τα μπούνια η κυβέρνηση, είναι μέρος της «κανονικότητας» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προπαγανδίζει στο λαό. Και αποτελούν την άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό φαίνεται στις «εκδοχές» του νέου αντιλαϊκού προϋπολογισμού, που είναι άλλο ένα κάλεσμα στο λαό να διαλέξει από ποια τσέπη και πόσα θα χάσει. Φαίνεται όμως και από τους κλυδωνισμούς στο τραπεζικό σύστημα (βλ. σελ. 6, 7), που επιβεβαιώνουν αφενός πόσο εκτεθειμένη είναι η καπιταλιστική οικονομία σε μια νέα κρίση που υποβόσκει, αλλά και πόσο έτοιμη και αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να φορτώσει νέα βάρη στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σε αυτές τις πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής αποτυπώνεται και η ουσιαστική συμφωνία όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Ολοι τους συμφωνούν στην εξυπηρέτηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, όπως και στη συνέχιση των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας. Αυτή άλλωστε η «σύγκλιση» αποτελεί το έδαφος για τοποθετήσεις, όπως της Φ. Γεννηματά, ότι το κόμμα της θα συμμετείχε σε μια κυβέρνηση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, ή παλιότερες αντίστοιχες που αναπαράγονται από «κύκλους της ΕΕ».
Το επόμενο διάστημα έχουμε μπροστά μας την οργάνωση μιας μεγάλης μάχης, της απεργιακής κινητοποίησης στις 8 Νοέμβρη, την οποία ήδη έχουν ξεκινήσει να οργανώνουν Σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες (βλ. σελ. 13). Ο ένας μήνας που απομένει μέχρι την απεργία πρέπει να αποτελέσει μήνα μαχητικής προετοιμασίας μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Να γίνουν εκατοντάδες συνελεύσεις, να μπουν στη μάχη αυτή νέες δυνάμεις, ειδικά από τους χιλιάδες εργαζόμενους που λένε ότι «δεν πάει άλλο», ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Τα συνθήματα, οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ, για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, ενάντια στους πλειστηριασμούς, για καμιά συμμετοχή στου ΝΑΤΟ τα σφαγεία πρέπει να αγκαλιαστούν από νέα σωματεία, να διαδοθούν ακόμα πιο πλατιά.
Μέσα σε αυτήν τη μεγάλη μάχη πρέπει να ανέβει η συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ, σε μια περίοδο που άλλωστε κορυφώνεται και η πλούσια δραστηριότητά του για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του. Γιατί με ισχυρό το ΚΚΕ μπορεί να μπει ο λαός «σφήνα» στους αντεργατικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου.