Αντιφασίστες;

Υπάρχουν πάρα πολλοί που απεχθάνονται τον φασισμό, πιστεύοντας ότι πρόκειται για εκτροπή από την κανονικότητα, μια ξαφνική και απροσδόκητη "ασθένεια" της "υγιούς" αστικής δημοκρατίας που κατά τη γνώμη τους απεχθάνεται τέτοιες εκτροπές. Έτσι προσπαθούν να πολεμήσουν τα συμπτώματα, δηλ. την πρακτική του φασισμού, χωρίς να καταλαβαίνουν την αιτία της "ασθένειας".
Όμως ο ρόλος του φασισμού είναι η προστασία του συστήματος(της αστικής οικονομίας και εξουσίας, δηλ. της αστικής δημοκρατίας) από το θυμό του λαού που έτσι κι αλλιώς αργά ή γρηγορα εμφανίζεται όταν κάποια σοβαρη κρίση του συστήματος απαιτήσει μια μεγάλη επίθεση ενάντια στο λαό που οδηγεί αναγκαστικά σε φτώχεια, ανέχεια, δυστυχία καταπίεση ή πόλεμο.

Ο ρόλος του φασισμού είναι η σκληρή και έξω από τα όρια προστασία του συστήματος από οποιαδήποτε σκέψη, ανησυχία ή σχέδιο ανατροπής του από το λαό, που πάντα μέσα του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναπνέει το όραμα μιας δικής του εξουσίας.
Ο φασισμός είναι το τελευταίο αποκούμπι του συστήματος όταν θεωρηθεί ότι αυτό
κινδυνεύει, είναι ο δολοφόνος μπράβος του που πετάει τη χαμογελαστή μάσκα και αρχίζει να σκοτώνει για λογαριασμό του αφεντικού.

Ο Αντιφασισμός λοιπόν, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΜΗΝ ΈΧΕΙ ΜΈΣΑ ΤΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτού του συστήματος που ποντάρει δημοκρατία όσο προηγείται στο σκορ και ελέγχει την εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά κρατάει το φασισμό έτοιμο στον πάγκο και τον ρίχνει στο γήπεδο όταν χρειαστεί το δολοφονικό του χέρι.

Ενα παράδειγμα φασιστικής πρακτικής που όμως υλοποιήθηκε από κοινοβουλευτικές "δημοκρατικές" κυβερνήσεις είναι η Μακρόνησος και οι  άλλοι τόποι μαρτυρίου.

Ποιοί όμως πέρασαν από τα βράχια τους, βασανίστηκαν ή έχασαν τη ζωή τους εκεί;

Μα στη συντριπτική πλειοψηφία οι κομμουνιστές και όσοι στάθηκαν στο πλάι τους στη μεταπολεμική σύγκρουση όταν απειλήθηκε και αμφισβητήθηκε η αστική εξουσία.

Όσοι πάλεψαν δηλαδη για έναν άλλο κόσμο, για το όραμα μιας άλλης δικαιοσύνης έξω από τα όρια του αστικού συστήματος και της οικονομίας του, δηλαδή όσοι έδωσαν τη μάχη για την εξουσία του λαού.

Ποιοι ανέχθηκαν ή και συμμετείχαν στην "κάθαρση" των αγωνιστών κομμουνιστών που τσακίστηκαν στα "αναμορφωτήρια" της Μακρονήσου και των άλλων τόπων εξορίας;

Μα όλα τα "δημοκρατικά" κόμματα, της τότε δεξιάς και της τότε σοσιαλδημοκρατίας(π.χ. Γεώργιος Παπανδρέου) που χωρίς περιστροφές και με μια φωνή στάθηκαν απέναντι και πολέμησαν τους κομμουνιστές αλλά και  το όραμα για έναν άλλο πιο δίκαιο κόσμο που απειλούσε τον κόσμο που αυτοί εκπροσωπούσαν, δηλ. τον κόσμο των αφεντικών τους. Αυτοί δηλαδή που στα λόγια και τότε και στη συνέχεια θεωρούσαν τους εαυτούς τους "αντιφασίστες", "δημοκράτες"(γενικά και αόριστα) και πολιτικούς που εκπροσωπούσαν δήθεν το λαό, τον οποίο λαό όμως δεν δίσταζαν καθόλου να δολοφονούν στα Μακρονήσια της εποχής.

Φαίνεται λοιπόν και απο το παράδειγμα των τόπων εξοριας, πως οι φασιστικές συμπεριφορές και πρακτικές αποτελούσαν μέρος μιας φυσιολογικής συμπεριφοράς μιας εξουσίας που είχε απειληθεί και έδειχνε τα δόντια της και το πραγματικό της πρόσωπο σε όσους την αμφισβήτησα έμπρακτα. Φαίνεται ακόμα πόσο κάλπικος και υποκριτικός μπορεί να ειναι ο "αντιφασισμός" κάποιων που όχι μόνο δεν συντονίζονται στη συχνότητα του οράματος για έναν άλλο πραγματικά δίκαιο κόσμο αλλά αντίθετα γίνονται το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστηρίζουν στα λόγια όταν το απαιτήσουν οι συνθήκες και κυρίως όταν το απαιτήσουν αυτοί που εκπροσωπούν.

Το συμπέρασμα επομένως είναι ένα και απλό:
Αντιφασίστες   που είναι ταυτόχρονα και πιστοί στρατιώτες στην υπηρεσία αυτού του συστήματος που δεν διστάζει καθόλου να δολοφονήσει όποιους το αμφισβητήσουν στην πράξη δεν υπάρχουν.

Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα θα πούμε ότι ο πραγματικός αντιφασισμός δεν μπορεί παρά να ταυτίζεται με την πραγματική Δημοκρατία δηλαδή την πραγματική και ολοκληρωμένη εξουσία του λαού. Δεν μπορεί επομένως παρά να στέκεται στο πλάι του λαού σε κάθε σύγκρουση ανάμεσα στις δυο αντιμαχόμενες πλευρές στην εξέλιξη της ταξικής πάλης , δηλ. ανάμεσα στην πλευρά των εξουσιαστών και την πλευρά των εξουσιαζόμενων. και βέβαια δε μπορεί παρά να στέκεται  ολοκληρωτικά και χωρις ερωτηματικά στο πλευρο των "απο κάτω" όταν έρχεται η στιγμή της τελικής σύγκρουσης που   έχει ως διακύβευμα την ίδια την εξουσία.