ΤΑΞΙΚΕΣ ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΕΙΣ

Η Νέα Δημοκρατία και από τον κυβερνητικό θώκο συνεχίζει με διαξιφισμούς και φραστικά πυροτεχνήματα, που τροφοδοτούν την επικαιρότητα, να πείσει ότι οι αντιμετωπίσεις των προβλημάτων είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η εμμονή για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για να συκοφαντηθεί ακόμα κι ένας κουτσουρεμένος συμβολισμός ελευθερίας, η κινδυνολογία για την έλλειψη ασφάλειας, που δικαιολογεί  την αύξηση της αστυνόμευσης, η επιχείρηση εξωραϊσμού θεσμών εξουσίας όπως η εκκλησία,  που δίνει ιδεολογικό κάλυμμα σε κυβερνητικές επιλογές παρουσιάζονται υπερβολικά αντιθετικές μ’ εκείνες της προηγούμενης κυβέρνησης για να πείσουν για την αλλαγή πολιτικής. Μια πολιτική που η κύρια διαφοροποίησή της εντοπίζεται περισσότερο στον τρόπο μεθόδευσης  επιβολής της και στους φραστικούς εξωραϊσμούς που χρησιμοποιούνται για την δικαιολόγηση της και λιγότερο σ’ αυτήν την ίδια την πολιτική και την  εφαρμογή της.

          Έτσι ο Κ. Μητσοτάκης επιμένει και μετεκλογικά να προπαγανδίζει σαν  επίκεντρο της πολιτικής του τα συμφέροντα   της μεσαίας τάξης, σε παραλληλία  με τους «πολλούς» του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραλείπει κάθε φορά που εξαγγέλλει κάποιο μέτρο να τονίζει πως την ευνοεί. Π.χ. όταν στις προγραμματικές του δηλώσεις υποσχέθηκε ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ απευθυνόμενος στο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «Όταν ελαφρύνουμε τον ΕΝΦΙΑ δεν αναφερόμαστε στους πλούσιους της Εκάλης αλλά στη μεσαία τάξη που εσείς εξοντώσατε»

              Και κολακευμένοι  οι ψηφοφόροι του επειδή  ανήκουν στη μεσαία τάξη αισιοδοξούν πως θα  επανέλθουν  στην προ της κρίσης κατάσταση, που εξαιτίας της πολιτικής του  ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια απώλεσαν, ξεχνώντας πως από κοινού ψηφίστηκαν  και εφαρμόστηκαν και από  Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.  

 Ο χαρακτηρισμός «μεσαία» είναι κολακευτικά παραπλανητικός, δεδομένου ότι υποδηλώνει πως  τα άτομα της μεσαίας τάξης βρίσκονται στο μέσο της κατανομής του εισοδήματος όλου του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων και των πολύ πλούσιων. Μια ασαφής περιγραφή της περιλαμβάνει αυτούς που βρίσκονται κάτω από την τάξη των μεγάλων  καπιταλιστών πάνω από το προλεταριάτο. Αυτό το κοινωνικό στρώμα που ολοένα και φθίνει αποτελείται από μικρούς εμπόρους, καταστηματάρχες, όλους  αυτούς που ανήκουν στην ιεραρχία αξιωματούχων, μέλη ελεύθερων επαγγελμάτων κλπ. Όλους αυτούς που κάθε φορά  που υποφέρουν από τον ανταγωνισμό ακόμα μεγαλύτερων καπιταλιστών καταγγέλλουν εκείνους που βρίσκονται ψηλότερα απ’ αυτούς και φωνάζουν για βοήθεια εκ μέρους της μεσαίας τάξης.

Ιδανικό που έχει η μεσαία τάξη είναι πως μπορεί να αυξηθεί το εισόδημά της προς υψηλότερα οικονομικά στρώματα μέσω της εξέλιξης της σταδιοδρομίας και των αναβαθμίσεων των μισθών. Η διάψευση αυτής της φιλοδοξίας στη δεκαετία της κρίσης, με την αύξηση τιμής των αγαθών και υπηρεσιών και την καθήλωση και μείωση των μισθών, χρεώθηκε στην κακοδιαχείριση κι ανηθικότητα, που η επιστροφή στην κανονικότητα μετά την …τιμωρία των μνημονίων, θα αποκαταστήσει την προτέρα κατάσταση. Και τώρα αναμένεται από  τον Κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του η πραγματοποίηση του πόθου της.

  Το παράδοξο είναι πως ενώ απορρίπτεται από τον κυρίαρχο λόγο κάθε ταξική διάσταση των πολιτικών επιλογών υποστηρίζοντας μάλιστα πως η οικονομία της αγοράς και η δημοκρατία δίνουν δυνατότητα ισοσκελισμού των κοινωνικοοικονομικών διαφορών, παρεισφρέει όμως στον προπαγανδιστικό λόγο των κυβερνώντων, έστω και διαστρεβλωμένα.

Βέβαια η αναφορά σε μεσαία τάξη στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποιείται παρά για υπεράσπιση του καπιταλισμού.  Πέρα από το γεγονός πως η ασάφεια της περιγραφής της κολακεύει ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων, που ακολουθώντας τις επιθυμίες του, να θεωρεί τον εαυτό του πως ανήκει σ’ αυτήν, το σημαντικό είναι πως δύσκολα όσοι πιστεύουν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη είναι ευνοϊκοί προς το σοσιαλισμό. Η πεποίθησή τους για την κοινωνικοοικονομική τους κατάταξη τους κάνει πιο πρόθυμους να γίνουν οι ίδιοι μεγάλοι καπιταλιστές. Κι αν σε ορισμένες περιστάσεις, μπορεί να επιθυμούν περιστασιακά να περιορίσουν την ελευθερία του ανταγωνισμού – χρησιμοποιώντας το όνομα του  σοσιαλισμού  προς όφελός τους-  δεν θέλουν όμως να εγκαταλείψουν τη δική τους ανεξαρτησία ή προνόμια που μπορεί να τους εξασφαλίζει η να υπόσχεται πως τους εξασφαλίζει η οικονομία της αγοράς. Συνεπώς, όταν υπάρχει ισχυρή μεσαία τάξη, μπορεί να λειτουργεί ως προστατευτικός τοίχος για τους καπιταλιστές ενάντια στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Εάν οι εργάτες ζητήσουν την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, βρίσκουν σε αυτή τη μεσαία τάξη εξίσου πικρή αντίπαλο όπως στους ίδιους τους καπιταλιστές.

          Η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης μπορεί πραγματικά να προκαλέσει ανησυχία για το κεφάλαιο, αφού λειτουργεί ως σωματοφύλακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ανάχωμα στις πιθανές πιέσεις της δύναμης του προλεταριάτου.

        Κι όταν εξαγγέλλονται λοιπόν ψευδεπίγραφες ελαφρύνσεις για τη μεσαία τάξη, στην πραγματικότητα  γίνεται μια προσπάθεια προσεταιρισμού της, για να μη συμμαχήσει με τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους, στην τελική δηλ. για να υπερασπίζεται  τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.