«Πλεόνασμα» κοροϊδίας

Πιο ξένος για το λαό δεν θα μπορούσε να είναι ο καβγάς που έχουν ανοίξει από προχτές ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τις δηλώσεις Λαγκάρντ για την ανάγκη να μειωθούν τα λεγόμενα πρωτογενή πλεονάσματα.
Τόσο η ΝΔ, που λέει ότι τάχα έχει ήδη αρχίσει να αποδίδει ο «μεταρρυθμιστικός της οίστρος» και ότι θα αποτελέσει «εγγύηση» προς δανειστές και «εταίρους», όταν θα υποβάλει αντίστοιχο αίτημα, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, που κατηγορεί τη ΝΔ για «αφωνία» και «υποκρισία», επειδή δεν διεκδικεί άμεσα τη μείωση των πλεονασμάτων, αξιοποιώντας τη δική του αντιλαϊκή «παρακαταθήκη», προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν καραμπινάτο στόχο του κεφαλαίου σαν στόχο του λαού.
Αλλά μήπως η μείωση των πλεονασμάτων και ο περισσότερος «δημοσιονομικός χώρος» θα πάνε για να καλυφτούν οι λαϊκές ανάγκες;
Μήπως για να ανακτήσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όσα έχασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε εισόδημα, δικαιώματα, σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, για έργα απαραίτητα για την αντισεισμική, αντιπλημμυρική, αντιπυρική θωράκιση στις λαϊκές γειτονιές, για φτηνή Ενέργεια;
Μήπως ο λαός θα σταματήσει, αν και όποτε το κεφάλαιο πετύχει το στόχο αυτό, να φορτώνεται το 95% της φοροληστείας, και οι χώροι δουλειάς θα σταματήσουν να είναι γκέτο εκμετάλλευσης και εργοδοτικής τρομοκρατίας;
Το ακριβώς αντίθετο. Γιατί, όταν όλοι αυτοί λένε ότι ο περιορισμένος δημοσιονομικός χώρος «πνίγει την ανάπτυξη», εννοούν το «οξυγόνο» του ζεστού χρήματος και του φτηνού δανεισμού που αναζητούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Οπως ακριβώς «οξυγόνο» για τα κέρδη τους αποτελούν η ένταση της εκμετάλλευσης, τα εκατοντάδες αντεργατικά μέτρα, οι «φιλοαναπτυξιακές» φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές και οι υπόλοιποι μνημονιακοί νόμοι που παραμένουν σε ισχύ και εμπλουτίζονται με γρήγορα βήματα από την τωρινή κυβέρνηση.
Δεν θέλει άλλωστε και πολλή φαντασία: Προϋπόθεση για το όποιο «σκόντο» στους στόχους που έχουν συμφωνηθεί είναι η εξασφάλιση των «δανειστών» ότι θα πληρωθούν μέχρι το τελευταίο σεντ τα όσα δανείστηκαν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και φόρτωσαν στις πλάτες του λαού.
Αυτό υπέγραψε και ξεκίνησε να υλοποιεί η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεσμεύτηκε ότι θα υλοποιήσει και ξεκίνησε τρέχοντας η κυβέρνηση της ΝΔ.
Γι' αυτό και η «αναμπουμπούλα» που σηκώνεται, προσπαθεί με το βλέμμα μπροστά να παρουσιάσει ως «περασμένα - ξεχασμένα», δεδομένα δηλαδή, όλα όσα φορτώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στις πλάτες του λαού.
Εξάλλου, κατά τα αστικά επιτελεία, το ΔΝΤ «τα έλεγε» από παλιά για την ανάγκη να μειωθούν τα πλεονάσματα, ο ΣΥΡΙΖΑ «το πάλευε» δημιουργώντας «μαξιλαράκια ασφαλείας» από το μάτωμα του λαού, ενώ η ΝΔ «δεν παίζει» με τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που ανέλαβε και «δεν γυρνάει σαν επαίτης», αλλά σαν «ίσος» ανάμεσα σε όσους τσακίζουν τους λαούς τους και όλοι μαζί επιστρέφουν τώρα «στον τόπο του εγκλήματος», καλώντας το λαό να υπομείνει νέες θυσίες, ώστε ο εχθρικός για εκείνον στόχος να έρθει πιο κοντά.
Στην απέναντι μεριά είναι τα όσα έχει ανάγκη και πρέπει να διεκδικήσει ο λαός. Αργότερα ή νωρίτερα, τίποτα δεν έχει να περιμένει από την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου. Γιατί το μόνο που σταθερά «πλεονάζει», που δεν χωρά στην ανάπτυξη για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι οι λαϊκές ανάγκες. Την ικανοποίησή τους μπορούν να επιβάλουν με τον δικό τους ενωτικό, μαζικό, ταξικό αγώνα οι εργαζόμενοι σε συμμαχία με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, σε σύγκρουση με τη στρατηγική και τους στόχους του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.