«Oι ελίτ χρειάζονται τους ακτιβιστές» και αντίστροφα

«Οι ελίτ χρειάζονται τους ακτιβιστές. Οι ακτιβιστές χρειάζονται τις ελίτ». Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ακτιβιστής, αλλοτινός διαδηλωτής στο Νταβός κατά του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum - WEF), συνιδρυτής της οργάνωσης «Occupy Wall Street» («Καταλάβετε τη Γουολ Στριτ») και φετινός πανελίστας στο WEF.
Ενόψει της συμμετοχής του στο WEF, ο Μίκα Γουάιτ ένιωσε την υποχρέωση να εξηγήσει - με δύο άρθρα του στην ιστοσελίδα του φόρουμ - γιατί από ακτιβιστής κατά των «ελίτ» από τα 13 του χρόνια, από «φλογερός διαδηλωτής» που συγκρουόταν με την αστυνομία, από «ηγέτης» των «κινημάτων» «Occupy Wall Street» (οι διαμαρτυρίες εξαπλώθηκαν σε 82 χώρες και περίπου 1.000 πόλεις) και «Occupy Davos», βρέθηκε φέτος συνομιλητής των «ελίτ» στο Νταβός. Οι απόψεις του - κάποιες φορές στα όρια της χυδαιότητας - είναι πολύ αποκαλυπτικές για το αλισβερίσι «ακτιβιστικών» οργανώσεων και «κινημάτων» με μονοπωλιακούς κολοσσούς, ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και κυβερνήσεις.

* * *

Παλιότερα, λέει, «οι ακτιβιστές σωστά πίστευαν ότι αυτό που έβλαπτε τον κόσμο ήταν ένα σύνολο πολιτικών αποφάσεων οργανισμών, αρχηγών κρατών και ιδιωτών», ενώ «σήμερα (...) στον μετα-πολιτικό μας κόσμο», τα «πιεστικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι υπαρξιακά, όχι πολιτικά» και «η βασική διάκριση δεν είναι πλούσιος - φτωχός, είναι επιτάχυνση της αλλαγής - αντίσταση στην αλλαγή». Για να αποδείξει μάλιστα ότι πρόκειται για ...«υπαρξιακά» προβλήματα, ανέφερε πως «από την έκτακτη ανάγκη για το κλίμα, την παγκοσμιοποίηση των κρίσεων, τα οπλικά συστήματα τεχνητής νοημοσύνης, έως τη μετανάστευση, αυτά επηρεάζουν όλους»! Κάτι δηλαδή σαν τα «φυσικά φαινόμενα»... Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι κυβερνήσεις, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί δεν έχουν καμία ανάμειξη στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στη χρήση τεχνολογίας σε οπλικά συστήματα, στην καπιταλιστική κρίση και στα δισεκατομμύρια των ξεριζωμένων, των φτωχών!

* * *

Στο μεταξύ, ιδιαίτερα φέτος, στο Νταβός «βγήκαν τα μαχαίρια» και από την πλειοψηφία των ομιλητών έγινε ολοφάνερο ότι στον ανταγωνισμό για την ενεργειακή μετάβαση, τις «πράσινες» επενδύσεις, τις νέες τεχνολογίες, τις νέες αγορές και τις πρώτες ύλες «θα χυθεί αίμα». Παράλληλα εκφράστηκαν «ανησυχίες» για την αύξηση των ανισοτήτων, καθώς παρατηρείται ότι «οι άνθρωποι αποστρέφονται τις οικονομικές ελίτ, για τις οποίες πιστεύουν ότι τους έχουν προδώσει». Στοιχεία της οργάνωσης «Oxfam» - ενόψει του WEF - αποτυπώνουν με κυνισμό την καπιταλιστική βαρβαρότητα: 2.153 άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη είχαν το 2019 στην κατοχή τους περισσότερο πλούτο από εκείνον που αναλογεί στα φτωχότερα 4,6 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή περίπου στο 60% του πληθυσμού του πλανήτη. Σε άλλη σχετική έρευνα, το 56% των ανθρώπων σε 28 χώρες του κόσμου εκφράζουν τη «δυσφορία» τους για τον καπιταλισμό, απαντώντας πως «κάνει περισσότερο κακό παρά καλό».
Και ενώ οι αντιθέσεις μεταξύ διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων οξύνονται και στα «νέα» πεδία επιχειρηματικότητας και Ενέργειας, και παρά την αύξηση του πλούτου και την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης οι όροι ζωής και εργασίας για δισεκατομμύρια ανθρώπους επιδεινώνονται, ο «ακτιβιστής» προτάσσει τη χρησιμότητα των υποτιθέμενων «κινημάτων»: «Οι ισχυροί παίκτες θα χρειαστεί να επιδείξουν ικανότητα στη δημιουργία κοινωνικών κινημάτων, εάν επιθυμούν να διατηρήσουν τη δύναμή τους και να επιτύχουν τις γεωπολιτικές τους ατζέντες τα επόμενα χρόνια», θυμίζει ο Γουάιτ σε πρόσφατο άρθρο του για τον ΟΟΣΑ. Και οι ακτιβιστές, ισχυρίζεται, «χρειάζονται τις ελίτ», γιατί «οι ισχυροί» παίρνουν τις αποφάσεις!

* * *

Υπάρχει όμως κι άλλος λόγος που οδηγήθηκε φέτος να συμμετάσχει στο Νταβός μαζί με εκπροσώπους πολυεθνικών, κρατών, ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Είναι «η μακρά ιστορία αυτής της ανήσυχης συμμαχίας μεταξύ ακτιβιστών και ελίτ», από την ίδρυση του WEF το 1970, όπου «οι ακτιβιστές στο Νταβός έλεγαν την αλήθεια στην εξουσία». «Η σχέση μεταξύ ακτιβιστών και ελίτ στο Νταβός μετασχηματίστηκε από την ομιλία της Χίλαρι Κλίντον στο Νταβός το 1998, η οποία ώθησε την κοινωνία των πολιτών να αναγνωριστεί ως βασικός συμμέτοχος μαζί με τις κυβερνήσεις και την οικονομία», υπογραμμίζει, υπενθυμίζοντας πώς προέκυψε το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ», δίπλα στο «Οικονομικό».
«Τελικά» - καταλήγει - «αυτό που ενώνει το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τα κοινωνικά κινήματα είναι το πάθος για αλλαγή»... Είναι προφανής η χρησιμότητα τέτοιων «σύγχρονων κινημάτων» στο να μετατρέπουν τη δίκαιη και αυξανόμενη αγανάκτηση πολλών ανθρώπων σε συμβιβασμό με τη σύγχρονη βαρβαρότητα, σε συμμαχία με τους υπεύθυνους της βαρβαρότητας. Καθόλου τυχαία, άλλωστε, ο ιδρυτής του WEF, Κλάους Σβαμπ, φρόντισε να επισημάνει πως ο λεγόμενος «συμμετοχικός καπιταλισμός» κερδίζει έδαφος, χάρη και στη Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ...