«Μητρόπολη» των θυμάτων από την πανδημία

Η πανδημία του κορονοϊού στις ΗΠΑ (με πάνω από 450.000 νοσούντες και πάνω από 15.000 νεκρούς) αποκαλύπτει ωμά την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που αποτυπώνεται και στη γύμνια του δημόσιου συστήματος Υγείας. Τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που βρίσκονται εγκλωβισμένα στην πρέσα της εκμετάλλευσης, των ταξικών ανισοτήτων, του αποκλεισμού από ποιοτικές υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, πληρώνουν μεγάλο τίμημα.
Τα στοιχεία που ανακοινώνονται το τελευταίο διάστημα για τα θύματα της πανδημίας είναι ανατριχιαστικά. Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν οι φτωχοί Αφροαμερικανοί: Στο Σικάγο αποτελούν το 30% του πληθυσμού, αλλά το 73% των νεκρών από την πανδημία. Στο Μίσιγκαν και το Ιλινόις, οι Αφροαμερικανοί είναι το 15% του πληθυσμού, αλλά το 40% των νεκρών. Στη Λουιζιάνα είναι το 32% του πληθυσμού, αλλά το 70% των ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Στο Μιλγουόκι οι Αφροαμερικανοί είναι επίσης το 73% των θυμάτων της πανδημίας.

* * *

Χιλιάδες φτωχοί Αμερικανοί, ανεξαρτήτως φυλετικής καταγωγής, χάνουν τη ζωή τους αβοήθητοι μέσα στα σπίτια τους. Νοσηλευτές και τραυματιοφορείς, μιλώντας πρόσφατα σε δημοσιογράφους, έλεγαν πως τουλάχιστον το τελευταίο δίμηνο, χιλιάδες άτομα που βρίσκονταν νεκρά στα διαμερίσματά τους δεν υποβλήθηκαν σε ιατροδικαστικές εξετάσεις για να διαπιστωθεί εάν ο Covid-19 ήταν η αιτία θανάτου, παρά τις μαρτυρίες ή τα στοιχεία. Γιατροί εκτιμούσαν πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων της πανδημίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ανακοινώνεται επισήμως, καθώς από τον Γενάρη πολλές περιπτώσεις θανατηφόρας πνευμονίας πιθανώς ήταν περιστατικά Covid-19 που ποτέ δεν ελέγχθηκαν. Ακόμη και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις, στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν γίνονται ιατροδικαστικές έρευνες για τις αιτίες θανάτου, μεταξύ άλλων και λόγω έλλειψης προσωπικού.
Αρθρογραφία στον αμερικανικό Τύπο επισημαίνει επίσης τη μεγάλη θνησιμότητα μεταξύ των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από την πανδημία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι από εκεί προέρχονται και τα πιο ευάλωτα θύματα της επιδημίας, καθώς έρευνες δείχνουν ότι Αφροαμερικανοί και Λατίνοι έχουν τα υψηλότερα ποσοστά διαβήτη, παχυσαρκίας, καρδιολογικών προβλημάτων εξαιτίας κακής διατροφής, σκληρών συνθηκών ζωής, συνεχούς οικονομικής αβεβαιότητας, αδυναμίας πρόσβασης σε συστήματα Υγείας και υπηρεσιών προληπτικής ιατρικής. Γίνονται έτσι «μοιραία» οι ευπαθείς ομάδες που ξεκάνει ο κορονοϊός.

* * *

Αλλα και για όσους δεν βρίσκονται στον πάτο του βαρελιού, ακόμα κι αν δεν συγκαταλέγονται στα εκατομμύρια των απόκληρων, ανασφάλιστων και αστέγων, που υπολογίζονται πάνω από 50 εκατομμύρια, η αναμέτρηση με το εμπορευματοποιημένο και ιδιωτικοποιημένο σύστημα της Υγείας είναι άνιση: Ενας εργαζόμενος και ασφαλισμένος πρέπει να πληρώσει έως και 30.000 δολάρια για μία βδομάδα νοσηλείας από κορονοϊό. Εάν δεν είναι ασφαλισμένος, πρέπει να βρει τουλάχιστον 70.000 δολάρια για μία βδομάδα νοσηλείας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης τόσο του «προοδευτικού» Ομπάμα, που διαφήμιζε το πρόγραμμα «Υγεία για όλους», όσο και του «συντηρητικού» Τραμπ, που αναμόρφωσε και αυτός το σύστημα.
Η σαπίλα του συστήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι σε ορισμένες «αλυσίδες» ιδιωτικών κλινικών, ασκούνται πιέσεις σε γιατρούς και υγειονομικό προσωπικό για μισθολογικές μειώσεις της τάξης του 20% και 30%, επειδή η πανδημία περιόρισε την κυκλοφορία και επομένως τα έκτακτα περιστατικά (π.χ. τροχαία), ενώ αναβλήθηκαν και πολλά «προσοδοφόρα» χειρουργεία. Τέλος, η πανδημία έφερε για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, με τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο και το πέταγμα στην ανεργία 10.000.000 Αμερικανών μόνο τον τελευταίο μήνα, αριθμός που προβλέπεται να πολλαπλασιαστεί.

* * *

Αυτή είναι λοιπόν η κατάσταση στη λεγόμενη ...«μητρόπολη» του καπιταλισμού, την πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη, που κρατάει τα σκήπτρα στις τεχνολογίες αιχμής, διαθέτοντας τους μεγαλύτερους κολοσσούς σ' αυτόν τον τομέα. Η εικόνα όμως της «υπερδύναμης», όπως και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, καμιά σχέση δεν έχει με τις ανάγκες του λαού, που η υγεία, η ασφάλεια, ακόμα και η ζωή του, βρίσκονται εκτεθειμένα σε κανονικές και έκτακτες συνθήκες. Ετσι, μοιραία, η πανδημία του κορονοϊού επιβεβαιώνει ότι ο καπιταλισμός κακοφόρμισε και αναδίνει μόνο πόλεμο, φτώχεια, εκμετάλλευση, θάνατο.
Η ανωτερότητα και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, όπου σκοπός της οργάνωσης της παραγωγής θα είναι η ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών σε όλα τα πεδία, δεν προκύπτει μόνο από την εμπειρία των λαών στις χώρες όπου οικοδομούνταν τον περασμένο αιώνα, με την καθολική πρόσβαση σε δημόσιες και δωρεάν, υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας, αλλά κυρίως από τις ανεξάντλητες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για ουσιαστική προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων και του λαού, που εμποδίζει η πολιτική υπηρέτησης του καπιταλιστικού κέρδους.