Ο Κόκκινος Γίγαντας στο Σπίτι του

Κατιούσα

φωτεινό χαμόγελο
αξιόπιστη χειραψία
σφιγμένα χείλη
ασφαλή αγκαλιά

Ο Κόκκινος Γίγαντας συνυπογράφει σεμνά στις λεωφόρους του μέλλοντος. Το χέρι του, όμως πια, χρειάζεται βοήθεια.
Πυρήνας ανθρώπων τον στηρίζει σταθερά με ανθρωπιά και επαγγελματισμό· ποιότητα που απαντάται στον κόσμο του ΚΚΕ – αληθινή, γνήσια, χωρίς στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις… Και σε όποιον αρέσει. Ένα τεράστιο Ευχαριστώ στο προσωπικό, στους εθελοντές, στους συγγενείς και φίλους των αγωνιστών αυτών.
Άνθρωποι αληθινοί με τα καλά και τα στραβά τους. Δεν είναι άγιοι, γιατί άγιοι δεν υπάρχουν και αλίμονό μας, αν τους χρειαζόμαστε. Είναι άνθρωποι δοτικοί.

Ο Άνθρωπος φωτίζει δίνοντας το Χαμόγελο·
εκείνο που δεν το μαθαίνεις – το έχεις.
Ακόμη και όσοι δεν μπορούν (πια) να το δώσουν,
στέκουν εκεί με σφιγμένα χείλη.
Η Ποιότητα είναι πάντα εκεί και Αναγνωρίζεται.

Το αστέρι μας γίνεται ο πιο όμορφος Λευκός Νάνος.
Υ.Γ.: «Το πρότυπο κοινωφελές ίδρυμα [το Σπίτι του Αγωνιστή] δημιουργήθηκε έξω από κάθε κερδοσκοπική επιδίωξη, για παροχή ηθικής, πνευματικής και υλικής βοήθειας, συμπαράστασης και περίθαλψης σε ηλικιωμένους αγωνιστές και αγωνίστριες που στερούνται των απαραίτητων οικονομικών και το πρόσφορο, για μια ομαλή και αξιοπρεπή ζωή, περιβάλλον.» [πηγή: Ριζοσπάστης]
Και αναρωτιέμαι… έτσι, ρητορικά, για όλους εμάς, που δε θα έχουμε το Σπίτι μας
Τι πιο αυτονόητο; Γιατί στην τρίτη ηλικία, όταν πλέον λόγοι μπορεί να μάς οδηγούν σε λύσεις τύπου γηροκομείο, να μην μπορούμε να επιλέξουμε τον κοινωνικό μας περίγυρο;
Τι πιο αναγκαίο; Γιατί να μην είμαστε – ειδικά σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία – με ανθρώπους συμβατής ιδεολογίας;