Με τον δικό μας «οδικό χάρτη» για την υγεία και τα δικαιώματά μας

Υπάρχει «οδικός χάρτης» αντιμετώπισης μιας θανατηφόρας πανδημίας, δίχως αυτός να περιλαμβάνει έκτακτα και αυξημένα μέτρα θωράκισης νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας; Δίχως επιπλέον ενίσχυση των δομών Υγείας με προσωπικό και μέσα; Γίνεται να «βγούμε από το τούνελ» χωρίς να μπουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις στη μάχη, χωρίς να επιταχθούν άνευ όρων οι ιδιωτικές δομές, τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας; Υπάρχει περίπτωση να νοσηλευτούν με όρους σωτηρίας της ζωής τους όσοι, βαριά χτυπημένοι από τον κορονοϊό, διασωληνώνονται σε απλούς θαλάμους δίχως εντατική επίβλεψη από εξειδικευμένο προσωπικό;

Οταν κριτήριο αντιμετώπισης της πανδημίας είναι η θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και ο περιορισμός του δημοσιονομικού κόστους, τα παραπάνω μετατρέπονται σε «ψιλά γράμματα». Κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, με τους «σταθμούς» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την «επάνοδο στην κανονικότητα». Μπορεί τα κρούσματα να παραμένουν στα ύψη, ο αριθμός των διασωληνωμένων να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μπορεί το 30% των συνολικών θανάτων της πανδημίας να καταγράφεται μόλις τις τελευταίες 8 βδομάδες, αλλά εδώ και 5 μέρες η δημόσια συζήτηση και η «αντιπαράθεση» επικεντρώνονται σε ζητήματα όπως: Μέχρι πού επιτρέπονται οι μετακινήσεις, τι θα γίνει με τα sms, πώς θα ανοίξει η εστίαση, ποιο θα είναι το ωράριο των εκκλησιών, πότε θα βγάζουμε τη μάσκα για να φάμε, πώς έγιναν οι προμήθειες των self test, γιατί κάνουμε «Πάσχα στην πόλη» κ.ο.κ. Θεωρώντας δεδομένη την κατάσταση στο σύστημα Υγείας, στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τη στιγμή μάλιστα που εν μέσω πανδημίας κυκλοφορούν λεωφορεία χωρίς παράθυρα!

Εχει λοιπόν κοπεί «μαχαίρι» κάθε συζήτηση γύρω από την κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας, γύρω από τα αναγκαία μέτρα πρόληψης της υπερμετάδοσης, όπως στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κ.α. Τώρα, με το βλέμμα στραμμένο στην πελατεία των τουριστικών ομίλων, κάθε τέτοια συζήτηση θεωρείται παρωχημένη. Τώρα σειρά έχουν πάλι τα «πρωτόκολλα» των αερομεταφορέων, των εφοπλιστών και των μεγαλοξενοδόχων, σε μια θλιβερή επανάληψη του περσινού έργου, με το άνοιγμα χωρίς ουσιαστικά μέτρα και τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Γι' αυτό άλλωστε δεν είναι άνευ αντικειμένου οι επιφυλάξεις μικροεπαγγελματιών στο χώρο της εστίασης, που εκφράζουν αμφιβολία αν θα καταφέρει να μείνει ανοιχτή ή αν θα χρειαστεί να ξανακλείσει μετά από ένα νέο πανδημικό κύμα...

«Εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε... Τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, με την αυτοδιάγνωση και τα εμβόλια... Αν αρρωστήσετε, εσείς ευθύνεστε...»: Σε αυτά τα λόγια θα μπορούσε να συμπυκνωθεί το μήνυμα της κυβέρνησης στο λαό, που βλέπει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας υπό κατάρρευση, που βλέπει τα νοσοκομεία να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο σε «μιας νόσου». Μια απογείωση της «ατομικής ευθύνης», που από μόνη της αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια της ουσιαστικής και ολόπλευρης προστασίας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Αλλωστε, ακόμα και ο εμβολιασμός που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πανάκεια» σκοντάφτει σε μια σειρά εμπόδια, που όλα έχουν τον ίδιο παρονομαστή: Αφενός τις ελλείψεις σε εμβόλια, αφού οι ρυθμοί παραγωγής και διανομής του δεν καθορίζονται από τις πραγματικές ανάγκες, αλλά από την εξασφάλιση των κερδών των πολυεθνικών των φαρμάκων, τις δεσμεύσεις της ΕΕ, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Και αφετέρου τη σμπαραλιασμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, που δημιουργεί μια σειρά προσκόμματα στον αποτελεσματικό σχεδιασμό.

Και βέβαια, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καλλιεργεί παραπλανητικά τον εφησυχασμό, η εξέλιξη της πανδημίας σε μια σειρά χώρες, με τις μεταλλάξεις να γίνονται ο νέος εφιάλτης και με τα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων απέναντί τους, δείχνει ότι παρά τον αναγκαίο μαζικό εμβολιασμό, τα μέτρα προστασίας σε χώρους δουλειάς και σχολεία, η ενίσχυση των νοσοκομείων παραμένουν διεκδικήσεις κατεπείγουσας σημασίας. Είναι άλλωστε μέτρα που αν είχαν έγκαιρα υλοποιηθεί, όπως εδώ και πάνω από ένα χρόνο απαιτούν εργατικά σωματεία και υγειονομικοί, θα ήταν άλλη η εξέλιξη της πανδημίας.

Οσο η αγωνία κυβέρνησης, κεφαλαίου και αστικών κομμάτων είναι το πώς θα δουλέψουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι του τουρισμού και πώς θα λειτουργήσει η καπιταλιστική οικονομία με τους όρους που επιβάλλει η μεγαλοεργοδοσία, τόσο πρέπει οι εργαζόμενοι να οργανώνουν την πάλη τους για ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Γιατί η «περιπέτεια» δεν τελειώνει όσο η υγεία και η προστασία του λαού αγοράζονται και πουλιούνται, όσο η επιχειρηματική δράση, το ζύγι κόστους - οφέλους στη λειτουργία νοσοκομείων και άλλων δομών καθορίζει το πώς θα λειτουργήσουν, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας προς όφελος του λαού.

Αυτή η «περιπέτεια» συνεχίζεται: Και για τους χιλιάδες ασθενείς και τις οικογένειές τους που δοκιμάζονται από τον κορονοϊό. Και για τους πάσχοντες με άλλες νόσους, οι οποίοι είτε αναζητούν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, είτε μένουν χωρίς έγκαιρη διάγνωση, χωρίς παρακολούθηση και θεραπεία, αντιμέτωποι με τον σύγχρονο «καιάδα» της εμπορευματοποιημένης Υγείας - Πρόνοιας. Και για τους χιλιάδες εργαζόμενους που βιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης με πρόσχημα την πανδημία, αφού η κυβέρνηση έχει δώσει το «πράσινο φως» στην εργοδοσία να ξεσαλώνει.

Η απεργία στις 6 Μάη, οι κινητοποιήσεις σωματείων εργαζομένων, υγειονομικών που συνεχίζονται, είναι κρίσιμοι σταθμοί για την κλιμάκωση της διεκδίκησης, για τη σύγκρουση με την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Γιατί ο λαός πρέπει να χαράξει τον δικό του «οδικό χάρτη» για την υγεία και τα δικαιώματά του, με βάση τις δικές του ανάγκες.

Δ.