Πίσω απ' τη σφαγή στις «φαβέλες» η σκληρή ταξική σύγκρουση
 |
«Η σφαγή του Πινεϊρίνιο», όπως πλέον την ονομάζουν, εκτός της έκδηλης κατασταλτικής βαρβαρότητας αποκάλυψε το οξύτατο και απολύτως ταξικό ζήτημα της στέγης που μαστίζει ακόμη εκατομμύρια εργαζόμενους αλλά και το πραγματικό πρόσωπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Βραζιλίας. Ενα αντιλαϊκό πρόσωπο που δεν μπορεί να κρυφτεί από τους αριθμούς ανάπτυξης που ευημερούν για την 6η οικονομία του πλανήτη πλέον ή από τα επιτεύγματα για την καταπολέμηση της φτώχειας της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της κυβέρνησης του πρώην Προέδρου Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα ή τις διακηρύξεις για τη συνέχιση του προγράμματος της νυν προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ.
Κατ' αρχήν, όσον αφορά τα γεγονότα της «σφαγής», παρά την οργή και τις άμεσες αντιδράσεις κομμάτων όπως το Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα, συνδικάτων και οργανώσεων και τις διαδηλώσεις που συνεχίζονται ενάντια στην καταστολή που απείλησε άμεσα ακόμη και τη ζωή 1.600 οικογενειών (6.000 έως 9.000 ανθρώπων) οι πληροφορίες εξακολουθούν να είναι συγκεχυμένες.
Δεν υπάρχει καμία επιβεβαίωση για τον αριθμό των νεκρών. Η επίσημη ανακοίνωση της στρατιωτικής αστυνομίας αναφέρει μόνο «μερικούς τραυματίες». Ωστόσο, το πρακτορείο ειδήσεων των Φαβέλας - Agencia de Noticias das Favelas - ανεβάζει τον αριθμό των νεκρών σε 7, μεταξύ αυτών και ένα τρίχρονο κοριτσάκι, ενώ ο δικηγορικός σύλλογος της πόλης κάνει λόγο για «αρκετούς νεκρούς» σύμφωνα με το Noticias Terra. Ο αριθμός των τραυματιών μεγάλος, οι κάτοικοι καταγγέλλουν ότι υπήρξε χρήση και αληθινών πυρών, ενώ υπάρχουν ακόμη τραυματίες που έμειναν παράλυτοι. Πώς χάθηκαν από την εικόνα ως διά μαγείας; Η Ενωση Μεταλλεργατών του Σάο Χοσέ δος Κάμπος στην ανακοίνωσή της αναφέρει ότι η αστυνομία «απήγαγε τραυματίες και νεκρούς ώστε να αποτρέψουν να υπάρξει επίσης απολογισμός της σφαγής». Χιλιάδες οικογένειες έχουν απομείνει άστεγες, έχοντας βρει καταφύγιο σε πρόχειρους καταυλισμούς και εκκλησίες, ενώ δεκάδες είναι οι συλληφθέντες, μεταξύ αυτών, και μέλη και στελέχη του Κινήματος Αστέγων Εργατών.
Πέπλος σιωπής
Παρά την κατακραυγή και το σάλο, η κυβέρνηση κρατά τις αποστάσεις της, επικαλούμενη το «ομοσπονδιακό καθεστώς», δηλαδή την αυτονομία των τοπικών αρχών και στη συγκεκριμένη περίπτωση του κυβερνήτη του Σάο Πάολο Γκεράλδο Αλκμίν, του δημάρχου του Σάο Χοσέ δος Κάμπος Εντουάρδο Κάρυ, της αστυνομίας και της δικαστή Μαρσία Λουρέιρο, που υπέγραψε τη δικαστική εντολή για την πραγματοποίηση της βίαιης εκκένωσης, ανατρέποντας την απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστηρίου που διέταζε την αναστολής της! Η κυβέρνηση κωφεύει για να μη θίξει τους αστικούς θεσμούς όπως το Ανώτατο Δικαστήριο, που επικύρωσε την απόφαση της δικαστού και πολύ περισσότερο το εγχώριο κεφάλαιο που προσβλέπει στην αξιοποίηση του οικοπέδου - φιλέτου που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta. Υπόδικος για σωρεία οικονομικών εγκλημάτων και διαφθορά. Μεταξύ αυτών και ο πολύ σκοτεινός τρόπος, με τον οποίο απέκτησε το οικόπεδο αυτό στις αρχές της δεκαετίας '80, μερικά χρόνια μετά τον «ανεπίλυτο φόνο» των ιδιοκτητών του το 1969. Ο γεννημένος στο Λίβανο Ναχάς δεν είναι τυχαίος και συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς που εμπλέκονται στο σκάνδαλο διαφθοράς που αποκαλύφθηκε με την επιχείρηση Satiagraha το 2008 και σύμφωνα με έγγραφα που δημοσιεύτηκαν από τους Anonymous και τους LulzSec, πρόκειται για τη συγκάλυψη της τότε κυβέρνησης της Βραζιλίας, της κυβέρνησης Λούλα, για έρευνες που αφορούσαν τράπεζες, χρηματιστές και μεγαλοεπενδυτές καθώς επίσης τη CIA, τον κρατικό πάροχο τηλεπικοινωνιών της Βραζιλίας καθώς και μεγάλο αριθμό αμερικανικών εταιρικών κολοσσών. Τα συμφέροντα του Ναχάς εξυπηρετούσαν οι τοπικές αρχές με τη στρατιωτική επιχείρηση στο Πινεϊρίνιο και φυσικά η κυβέρνηση της Βραζιλίας στρέφει το βλέμμα της αλλού. Ωστε να αποσιωπηθεί η σφαγή και να μην αλλοιωθεί η εικόνα του τεχνητού σοσιαλδημοκρατικού θαύματος που προβάλλεται περί της μείωσης της φτώχειας και του χάσματος της ανισότητας. Ειδικά, υπό το σκεπτικό ότι η Βραζιλία είναι ανερχόμενη δύναμη και ετοιμάζεται πυρετωδώς για το Μουντιάλ το 2014 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2016.
Είναι βολικό η παγκόσμια κοινότητα και η βραζιλιάνικη κοινωνία να συνεχίσει να κάνει πως δε βλέπει τις στρατιές που λιμοκτονούν, χωρίς να μπορούν να καλύψουν ούτε τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες. Οι περισσότερες πόλεις κρύβουν στα προάστια τους τεράστιες «φαβέλες», τις παραγκουπόλεις, όπου εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στοιβαγμένοι κάτω από τσίγκινες στέγες, χωρίς νερό, ηλεκτρικό και αποχέτευση.
Οι «φαβέλες», για περισσότερο από έναν αιώνα, είναι το ζωντανό παράδειγμα της παντελούς έλλειψης μέριμνας για τους φτωχούς και τους εξαθλιωμένους. Αποκαλύπτουν, επίσης, τη δύναμη του λαϊκού αγώνα που εγγυήθηκε την επιβίωση ενός πληθυσμού, ο οποίος στην κυριολεξία δεν είχε ποτέ πού να μείνει, λόγω αποκλεισμού και περιθωριοποίησης σε συνδυασμό με την έλλειψη οικιστικής πολιτικής που θα απαντούσε πραγματικά στις ανησυχίες των φτωχών και όχι του κεφαλαίου ακινήτων.
Είναι απολύτως βολικό να στραφεί το βλέμμα αλλού, καθώς και η ίδια η κυβέρνηση της Βραζιλίας ακολουθεί ακριβώς την ίδια κατασταλτική πολιτική με τις τοπικές αρχές στο Σάο Πάολο.
Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, μέχρι και 1.5 εκατομμύρια οικογένειες θα οδηγηθούν σε αναγκαστική έξωση από τα σπίτια τους στο πλαίσιο των σχεδίων «αστικής ανάπλασης και υποδομών» που λαμβάνουν χώρα στο Ρίο και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τις δύο αθλητικές διοργανώσεις παγκόσμιας εμβέλειας, που δημιουργούν τεράστιες «επενδυτικές» ευκαιρίες στους τομείς των υποδομών και των υπηρεσιών για το κεφάλαιο φυσικά.
Νέο Ελντοράντο του κεφαλαίου
Η δικαιολογία που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση της Βραζιλίας, εδώ και τρία χρόνια, είναι η «εγκληματικότητα» ή «κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία». Οι επιχειρήσεις είναι συνεχείς. Στρατιωτικές επιχειρήσεις στις φαβέλες του Ρίο, αλλά και του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων.
Στο Ρίο, όπου υπάρχουν περίπου 1.000 φαβέλες όπου διαβιούν περίπου 1.200.00 η επιχείρηση ξεκίνησε το 2009, με ανέγερση «οικολογικών τειχών» για να μην επεκταθούν και να τις ελέγχουν. Ειδικά γύρω από τις τρεις μεγαλύτερες τη Ροσίνια, που συνάμα αποτελεί και τη μεγαλύτερη εργατούπολη του Ρίο, τη Βιντιγκάλ και την Τσάκαρα ντε Σέου. Ολως τυχαίως μόνο ένας λόφος τις χωρίζει από τις συνοικίες των πλουσίων, Γκαβέα Λεμπλόν και Σάο Κονράδο, όπως σημείωσε το πρακτορείο Μπλούμπεργκ, μετά τις επιχειρήσεις της στρατιωτικής αστυνομίας για την αποκατάσταση της «τάξης» και κατάληψής τους τον περασμένο Μάη.
Ωστόσο, οι κάτοικοι των τριών αυτών παραγκουπόλεων είναι από τους «τυχερούς», καθώς παραμένουν στα σπίτια τους, χιλιάδες άλλοι εκδιώχνονται. Τρεις φαβέλες εκκενώθηκαν και ισοπεδώθηκαν καθώς στα σχέδια «ανάπλασης» θα τις διασχίσουν κλειστοί αυτοκινητόδρομοι για τους «αθλητές και τους επισκέπτες». Αλλες εκκενώνονται για τη δημιουργία άλλων ολυμπιακών υποδομών ή για την ανοικοδόμηση πολυτελών κατοικιών. Η φαβέλα Μανγκουέιρα και η φαβέλα δο Μέτρου που δημιουργήθηκε πριν τριάντα χρόνια από εργάτες των σιδηροδρόμων, κοντά στο στάδιο Μαρακανά, κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους ανεγείρονται εμπορικά κέντρα και πάρκινγκ. Εργα χρηματοδοτούμενα από την κυβέρνηση που καταλήγουν στα χέρια ιδιωτών όπως ανέφερε η εφημερίδα «Publico».
«Τις περισσότερες φορές, αυτοί οι άνθρωποι που εκκενώνονται βίαια καταλήγουν άστεγοι καθώς προβλέπεται η μετεγκατάστασή τους 50 χιλιόμετρα μακριά από τους τόπους εργασίας, ή αποζημίωση, η οποία είναι ένα κομμάτι ψωμί», θα δηλώσει ο Εντουάρδο Περέιρα, νομικός και σύμβουλος των κατοίκων στις φαβέλες για να καταλήξει ότι «τους μεταχειρίζονται ως ανθρώπινα σκουπίδια». Το καλύτερο που μπορούν να περιμένουν είναι μια μηνιαία επιταγή των 300 ρεάις (186 δολάρια) που φυσικά δε φτάνει να νοικιάσει σπίτι ένας έτσι και αλλιώς πενιχρά αμειβόμενος εργάτης μιας παραγκούπολης. Ειδικά υπό το σκεπτικό ότι η αγορά ακινήτων έχει εκτοξευτεί. Μόνο στο Ρίο, τα τελευταία πέντε χρόνια το κόστος των κατοικιών έχει εκτοξευτεί κατά 145%, ενώ στην παραλιακή περιοχή της Ιπανέμα κατά 380%!
Αυτήν την πραγματικότητα, προσπαθεί να σκεπάσει η κυβέρνηση Ρουσέφ γι' αυτό συγκαλύπτει εάν δε συμβάλλει στην αποσιώπηση της σφαγής του Πινεϊρίνιο. Να τη σκεπάσει προωθώντας το «σοσιαλδημοκρατικό της θαύμα» περί καταπολέμησης της φτώχειας, ένα θαύμα που θα συμβάλει μόνο στην ενίσχυση του εγχώριου κεφαλαίου. Εξάλλου, ανάμεσα στα θαυμαστά επιτεύγματα της οκταετίας Λούλα δεσπόζει η αλματώδης αύξηση της δύναμης των βρααζιλιάνικων ιδιωτικών και κρατικών κεφαλαίων που ανταγωνίζονται στα ίσα τις πιο σημαντικές επιχειρήσεις του κόσμου: Η Vale do Rio Doce είναι η πρώτη σε μεταλλεύματα σιδήρου, η Petrobras τέταρτη πετρελαϊκή στον κόσμο και πέμπτη σε αξία παγκοσμίως, η Embraer τρίτη αεροναυτική, πίσω από την Boeing και την Airbus.
Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
8/2/2012
-- Το βάρβαρο πρόσωπο της «ανάπτυξης»
16/1/2011
-- Ντίλμα Ρουσέφ
3/10/2010
-- Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου
3/10/2010
-- Δε διακυβεύεται η στρατηγική του κεφαλαίου
30/10/2002
-- Αλλαγή σελίδας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου