Από την Κοινή Αγορά στη Συνθήκη Μάαστριχτ και στο σήμερα

Από την Κοινή Αγορά στη Συνθήκη Μάαστριχτ και στο σήμερα  

Για τη την Κοινή Αγορά, την ΕΟΚ, την ΕΕ, την Συνθήκη του Μααστριχτ, την ΟΝΕ, το Ευρώ κλπ έχουν γραφτεί πάμπολλα άρθρα και αναλύσεις από το 1961 μέχρι σήμερα. Για τη Συνθήκη Μάαστριχτ έχω αναρτήσει τελευταία δύο κείμενα του Γιώργου Σαρρή (http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/05/blog-post_25.htmlκαι http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/05/blog-post_23.html που είναι πλήρως διαφωτιστικά. 










Ένα κείμενο όμως του Ριζοσπάστη για όλη αυτή τη διαδρομή έχει ιδιαίτερη αξία γιατί θυμίζει κωδικοποιημένα την πορεία των συνθηκών και τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων απέναντί τους που είναι και η θεμέλιος λίθος της στάσης τους έναντι της σημερινής ΕΕ η οποία αποφάσισε να οργανώσει μια τελική γιγάντια επίθεση κατά των εργαζομένων και κατά των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 




Να θυμηθούμε ότι κατά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ίσχυσε περισσότερο από ποτέ η θέση του ΚΚΕ ότι στην Ελλάδα υπάρχουν «πέντε κόμματα και 2 πολιτικές». Η θέση αυτή λοιδορήθηκε όσο καμία δήθεν σαν αντιδημοκρατική, δογματική και πολωτική γιατί δήθεν αδυνατούσε να δει την (ευρωκομουνιστική) θέση για «εκ των έσω» αλλαγή της ΕΕ σε… «Ευρώπη των λαών» και τσουβάλιαζε αυτή τη θέση με τα αστικά κόμματα.




Το ποιος δικαιώθηκε βέβαια όχι μόνο για τις θέσεις του έναντι της ΕΕ από το 1961 είναι πλέον αναμφισβήτητο. Και οι πλέον σκληροί οπαδοί της ΕΕ κάνουν πως δεν «θυμούνται» κάτι από τότε! Έχουν τόσες ενοχές που δεν θέλουν να τη θυμούνται τις ευθύνες τους. Όχι όμως μόνο για αυτό αλλά και για να είναι ελεύθεροι να επαναλάβουν το ίδιο έγκλημα της ίδια πολιτικής με άλλους όρους υποταγής στην ΕΕ σήμερα. 




Και σήμερα όμως, παρά το ότι υπάρχουν 30 κόμματα, οι πολιτικές έναντι της ΕΕ και του καπιταλισμού γενικότερα είναι πάντα δύο. Ή ΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Η ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ. Οι ψευδείς «μονόδρομοι» και οι «τρίτοι δρόμοι» υπέρ της ΕΕ που κατάντησαν τον ελληνικό λαό πτωχευμένο και τη χώρα ξεπουλημένη, με οποιαδήποτε αλλαγή χρώματος συσκευασίας από πράσινης σε ροζέ, δεν αλλάζουν την ουσία του θέματα: ή με το σύστημα ή με την ανατροπή του. Ή όπως ο λαός το λέει απλά: Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ.




Το ΚΚΕ "τιμωρήθηκε" για την θέση του έναντι της συνθήκης του Μάαστριχτ στις εκλογές του ΄93 λαμβάνοντας μόνο 4,5% των ψήφων. Ομοίως "τιμωρήθηκε" για τη θέση του ένανται της ΟΝΕ και του Ευρώ λαμβάνοντας στις εκλογές του 2000 το 5,5%! Οι ευρωλάγνοι θριάμβευσαν! Το ερώτημα που μπαίνει στους τότε «θριαμβευτές» του 95% και τους σημερινούς διαδόχους τους είναι πάντα ένα: Είχε δίκαιο ή όχι το ΚΚΕ με το 4,5% και 5.5%; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Σχετίζεται με δύο πράγματα. Πρώτο με τη θέση αρχών που τήρησε το ΚΚΕ προτιμώντας την απώλεια ψήφων κάτω από την πίεση της άρχουσας τάξης στο λαό, παρά την απώλεια των αρχών και δεύτερο με το σήμερα. Με το σήμερα που του θέτουν διάφοροι ειδήμονες και προπαγανδιστές την απαίτηση να παραιτηθεί και πάλι από τις θέσεις αρχών με αντάλλαγμα ψήφους προτιμώντας τον συρμό της υποταγής στην ΕΕ με ένα πρόγραμμα διόρθωσης του νεοφιλελευθέρου καπιταλισμού σε ελεγχόμενο «κάλο καπιταλισμό» και μετατροπής της σημερινής «Ευρώπης των μονοπωλίων» σε «Ευρώπη των λαών».




Όπως καταλαβαίνει και ο πιο αφελής, η παλιά θέση του ευρωκομουνισμού που κατάντησε τα ΚΚ της Δ .Ευρώπης διαλυμένα γκρουπούσκουλα και δεκανίκια του ιμπεριαλισμού και της ΕΕ, επανέρχεται με άλλη μορφή. Υποταγή με δέλεαρ την «Αριστερή διακυβέρνηση» δηλαδή την ανάληψη του έργου της αναπαλαίωσης και σωτηρίας του συστήματος και αντάλλαγμα ψήφους και γη και ύδωρ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο. 




Ένα λάθος του ΚΚΕ να αποδεχτεί το ρόλο αυτό, δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο θα ήταν εγκατάλειψη βασικών αρχών ενός ΚΚ αλλά το κυριότερο θα έστελνε στα τάρταρα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Μπορεί να έπαιρνε ψήφους αλλά θα έχανε την «ψυχή» του. Εκτός αυτού, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός θα πανηγύριζε με την «ευέλικτη» θέση του ΚΚΕ διότι θα κατέρρεε ένα από ισχυρότερα ΚΚ του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος σήμερα.






Όσο και αν φαίνεται περίεργο, δυστυχώς το ΚΚΕ είναι μάλλον το ισχυρότερο ΚΚ στον κόσμο σήμερα και διακαής πόθος του κεφαλαίου είναι η εξάλειψή του. Και λέω «δυστυχώς» γιατί με λογικές συνθήκες τα ισχυρότερα ΚΚ σήμερα θα έπρεπε να είναι στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες με την τεράστια εργατική τάξη και τις καίριες αντιθέσεις του καιρού μας και όχι σε μια περιφερειακή χώρα όπως η Ελλάδα. Όμως η ιστορική εξέλιξη δεν πειθαρχεί ευθύγραμμα στη θεωρία, γνωρίζει άπειρα ζικ-ζακ και μπρος-πίσω. Το ίδιο είχε κάνει το 1917. Τώρα δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Μέχρι τότε το ΚΚΕ κρατάει αναμμένη τη φλόγα ώστε οι καλύτερες συνθήκες όταν δημιουργηθούν, με την όξυνση της κρίσης, τους αγώνες και τη συνειδητοποίηση από τους λαούς και την εργατική τάξη της αναγκαιότητας ανατροπής του καπιταλισμού, να υπάρχουν οι στοιχειώδεις πυλώνες οργάνωσης της κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας από την εργατική τάξη.




Αυτό τους πειράζει, αυτό δεν θέλουν οι καπιταλιστές, αυτή είναι η αιτία της εκστρατείας συρρίκνωσής του και, αν είναι δυνατόν, διάλυσης του ΚΚΕ για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Νομίζουν βέβαια…




Όχι, δεν έχω μικρομεγαλισμό να νομίζω ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός κινδυνεύει σήμερα από ένα ΚΚΕ. Άλλοι έχουν τέτοιους μικρομεγαλισμούς. Αυτό από το οποίο κινδυνεύει είναι να υπάρξουν και άλλα ΚΚ σαν το ΚΚΕ, εκεί που δεν υπάρχουν. Τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ σκούρα για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και το πρόβλημά του είναι ότι αν λύσουν κάποια στιγμή τα σχοινιά οι λαοί, μέσα σε λίγες μέρες ή μήνες μπορούν να κάνουν ό,τι δεν έκαναν επί δεκαετίες. Οι ανατραπείσες εξουσίες το έμαθαν αυτό πολύ καλά αλλά μετά την ανατροπή τους.




Είπαμε, η ιστορική εξέλιξη δεν πειθαρχεί ευθύγραμμα στις θεωρίες. Όσο και αν αυτό φαίνεται να μην ευνοεί σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα, αύριο μπορεί να αποτελέσει ευνοϊκή θύελλα γι αυτό. Ο φόβος τους γίνεται γιγάντιος όταν βλέπουν τις ανατροπές της ιστορίας που έγιναν ταχύτατα και σε φαινομενικά «ανύποπτους χρόνους» και καμία δύναμη δεν μπόρεσε να τις σταματήσει. Η ιστορία όσα ζικ-ζακ και αν κάνει τελικά πάει μπροστά. 


Συνθήκη Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης


 (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 27/5/2012, Αποσπάσματα) 


Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι το θεμέλιο της ΕΕ. Είναι η Συνθήκη των Συνθηκών. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι επόμενες, όπως και όλες οι αντεργατικές αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους. Γι' αυτό και σήμερα, σε μια σύντομη ιστορικοπολιτική αναδρομή, παρουσιάζουμε τα βασικά ζητήματα αυτής της Συνθήκης.


 …………….
 Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ή Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) υπογράφτηκε στις 7 Φλεβάρη του 1992 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Νοέμβρη του 1993. Από την ελληνική Βουλή επικυρώθηκε τον Ιούλη του 1992 με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Πολιτικής Ανοιξης (κόμμα που είχε ιδρύσει ο Αντ. Σαμαράς, σημερινός αρχηγός της ΝΔ που είχε αποχωρήσει το 1991 από τη ΝΔ, αλλά επανήλθε) και του Συνασπισμού. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ.


Η Συνθήκη ψηφίστηκε στη Βουλή χωρίς οι βουλευτές να τη γνωρίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο, κανένα κρατικό όργανο δεν την έδωσε στη δημοσιότητα.


 ……………


 Σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».


 …………….


 Βασικό συστατικό στοιχείο της Συνθήκης του Μάαστριχτ είναι το «πρόγραμμα σύγκλισης», σύμφωνα με το οποίο όλα τα κράτη - μέλη οφείλουν, κατά την άσκηση της οικονομικής πολιτικής, να συγκλίνουν προς κάποιους συγκεκριμένους οικονομικούς δείκτες, που ονομάστηκαν «κριτήρια του Μάαστριχτ». Το «πρόγραμμα σύγκλισης» όριζε μέχρι το 1996, όλα τα κράτη:
 • Να περιορίσουν το ρυθμό πληθωρισμού στο 4 - 5%.
 • Να μειώσουν τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στο 3%.
 • Να περιορίσουν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 60%.
 • Να συμπιέσουν τα επιτόκια των δανείων, ώστε να μην υπερβαίνουν τις 2 ποσοστιαίες μονάδες, σε σχέση με τα χαμηλότερα επιτόκια των χωρών - μελών της ΕΟΚ.


 …………………


 Οι «αρχιτέκτονες» της Συνθήκης επιχειρούν με την ΟΝΕ να θεσμοθετήσουν τη διεθνοποίηση των μηχανισμών διεύρυνσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Κίνητρό τους δεν είναι φυσικά η ευημερία των λαών, όπως ψευδεπίγραφα διακηρύσσουν στην εισαγωγή της Συνθήκης, αλλά η αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που προέρχονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον οξύτατο ανταγωνισμό των αμερικανικών και γιαπωνέζικων μονοπωλίων στο χώρο της Ευρώπης και σ' όλο τον κόσμο. 


 …………………


Το ΚΚΕ τάχθηκε εξαρχής κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στην απόφαση της ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992) αναφέρεται: «Το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με την αντίληψη του "μονόδρομου" και όταν μάλιστα είναι δεδομένη η 11χρονη αρνητική εμπειρία της χώρας από την ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόκειται για αντίληψη, που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».


 Σχετικά με την ΟΝΕ, στην ίδια απόφαση αναφέρεται: «Η ΟΝΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα δεινά του καπιταλισμού (εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια, καταπίεση εθνών και λαών, πόλεμοι κ.λπ.), αλλά, αντίθετα, ενισχύει τον κύριο της καπιταλιστικής παραγωγής, το μονοπωλιακό υπερκέρδος, με τις πολλαπλές πηγές άντλησής του, στη σφαίρα παραγωγής και κυκλοφορίας, στην εσωτερική και την εξωτερική αγορά, αναπτύσσοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό ως τα έσχατα όρια».


 Αξίζει ακόμη να σημειώσουμε τη σαφέστατη εκτίμηση του ΚΚΕ για το ανέφικτο της «σύγκλισης» των οικονομιών. Στην απόφαση τονίζεται: «Οι διαφορές που υπάρχουν είναι τέτοιες που είναι αδύνατο να υπάρξει σύγκλιση, υπό την κυριαρχία των μονοπωλίων, υπολογίζοντας και τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού». Μήπως δεν επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις του από την όλη πορεία της ΕΕ ως τα σήμερα και τις ίδιες τις εξελίξεις;


 …………….


 Με τη Συνθήκη του Άμστερνταμ, που υπογράφτηκε στις 2 Οκτώβρη του 1997 και τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Μάη του 1999, τροποποιείται η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επικυρώθηκε από την ελληνική Βουλή στις 18 Φλεβάρη του 1999 με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Κατά της Συνθήκης ψήφισαν οι βουλευτές του ΚΚΕ και του ΔΗΚΚΙ, ενώ οι βουλευτές του Συνασπισμού ψήφισαν «λευκό».




Τα πιο σημαντικά νέα στοιχεία που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη του Αμστερνταμ είναι:
 • Το Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.
 • Η ενσωμάτωση της Συμφωνίας Σένγκεν στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
 • Η καθιέρωση της «ενισχυμένης συνεργασίας».
 • Η κατάργηση του βέτο για σειρά θεμάτων και η καθιέρωση της ειδικής πλειοψηφίας για τη λήψη των αποφάσεων.


 Αν μπορούμε να συνοψίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτής της Συνθήκης, διακρίνουμε τους αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους για:
 • Την ενδυνάμωση του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου.
 • Την ενίσχυση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (πρώτα απ' όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία.


 ………………….


 Θεωρητικά, με το Σύμφωνο Σταθερότητας οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιδιώκουν τη σύγκλιση (ονομαστική και πραγματική) των οικονομιών. Αλλά, έντεκα χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και πέντε χρόνια μετά τη Συνθήκη του Αμστερνταμ η «σύγκλιση» παραμένει ανέφικτη, αποδεικνύοντας την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι «ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα, ούτε αύριο».


 Από την άλλη, το Σύμφωνο Σταθερότητας δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν μια δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας και την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή τη διαρκή διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση σειράς τομέων, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, της Παιδείας, της Υγείας, της Ερευνας.


 Ενα χαρακτηριστικό του Συμφώνου Σταθερότητας είναι η επιβολή ποινών στα κράτη - μέλη τα οποία υπερβαίνουν τους σχετικούς δείκτες. Οι ποινές, που ξεκινούν από την προειδοποίηση του κράτους - μέλους, φθάνουν ως το εξοντωτικό πρόστιμο που αντιστοιχεί στο 0,5% του ΑΕΠ του κράτους «παραβάτη». Παρ' όλα αυτά, με αφορμή την υπέρβαση του ελλείμματος από τη Γερμανία και τη Γαλλία αποδείχτηκε ότι το Σύμφωνο εφαρμόζεται «κατά το δοκούν», αφού τα αρμόδια όργανα δεν επέβαλαν καμιά ποινή.
 ………………….


Στη Συνθήκη του Αμστερνταμ περιλαμβάνονται ακόμη ρυθμίσεις για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων στα όργανα της ΕΕ, με κύριο χαρακτηριστικό την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΒΕΤΟ για σειρά θεμάτων και την επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας στο συμβούλιο υπουργών.


 Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, το «Σύμφωνο Σταθερότητας» εμπλουτίζεται με αντιλαϊκές πολιτικές μέχρι το πρόσφατο «Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας», το οποίο προβλέπει:


 1. Επίτευξη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και μηδενικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ή το ανώτερο μέχρι 1% του ΑΕΠ) για τα κράτη - μέλη, με τις κυβερνήσεις να δεσμεύονται ότι θα επιβάλλουν επιπλέον μέτρα όταν υπάρχουν «αποκλίσεις» από τους στόχους.
 2. Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους κατά 1/20 ανά έτος (μέσος όρος).
 3. Τα κράτη - μέλη που υπόκεινται σε «διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος» θα πρέπει να καταρτίζουν αυτόματα «δημοσιονομικά και οικονομικά προγράμματα» (δηλαδή μνημόνια) για τη διόρθωσή τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
 4. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορεί να ζητά αναθεώρηση του προϋπολογισμού σε περίπτωση που ένα κράτος - μέλος παρουσιάζει απόκλιση από τους «δημοσιονομικούς στόχους».


 Τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη που εφαρμόζουν προγράμματα διάσωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δεσμεύονται για την επίτευξη των συμφωνημένων στόχων, ενώ όσα έχουν μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για δράση πρέπει να ενεργοποιήσουν αυτόματους σταθεροποιητές της οικονομίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση τα κράτη - μέλη «επανεξετάζουν τη φορολογική τους πολιτική και αν κριθεί απαραίτητο, διευρύνουν τη φορολογική βάση, καταργούν αδικαιολόγητες φοροαπαλλαγές και εξαιρέσεις, περιορίζουν τους φόρους στην εργασία». Δηλαδή, επιβάλλουν νέα χαράτσια στις πλάτες των λαών. Αυτή η φοροληστεία του λαού εξελίσσεται τώρα στην Ελλάδα.


 Το Μάρτη του 2000 αποφασίζεται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ η στρατηγική της Λισαβόνας, στη Σύνοδο Κορυφής το 2000 στην ισπανική αυτή πόλη, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικό στόχο, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά μέτρα τα οποία προωθούν με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές που προώθησε η κυβέρνηση της ΝΔ με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κ.λπ. 
 …………………..


Συνέχεια αυτής της στρατηγικής είναι η στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που δίνει τις νέες κατευθυντήριες γραμμές των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών για την επόμενη δεκαετία.


 ……………….




Οι στόχοι βασίζονται σε δύο κεντρικούς άξονες:
 α) «Η αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας και η επανάκαμψη των δημοσίων οικονομικών». Να εξασφαλισθούν, δηλαδή, μέσα από τις δραστικές περικοπές στους προϋπολογισμούς, χρήματα, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ενίσχυσης και χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου. β) «Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις είναι ουσιαστικές για μια ισχυρή και βιώσιμη ανάπτυξη». Να ανατραπούν, δηλαδή, στο σύνολό τους τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα καθιστώντας ακόμα φθηνότερη την τιμή της εργατικής δύναμης.


 Ετσι, με το «Σύμφωνο για το Ευρώ+» προβλέπονται:
 1. Μειώσεις μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
 2. Κατάργηση των Kλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
 3. Κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
 4. Κατεδάφιση των Δημόσιων Συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης - Μεγάλη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ώστε να ευθυγραμμιστούν με το προσδόκιμο ζωής.
 5. Επίθεση στα λαϊκά στρώματα, για να ανοίξουν νέοι τομείς στη συγκέντρωση και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
 6. Ενίσχυση της «ευελφάλειας». Να μειωθεί η «υπερπροστασία εργαζομένων με μόνιμες συμβάσεις», δηλαδή κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Συμβάσεις αορίστου χρόνου μόνο για νεοπροσλαμβανόμενους που έχουν περιορισμένα δικαιώματα και απολύσεις των εργατών με συγκροτημένα δικαιώματα.
 Μείωση της πρόωρης αποχώρησης από το σχολείο, ώστε να ολοκληρώνεται η απόκτηση δεξιοτήτων διαμόρφωσης του νέου «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.
 Τα κράτη - μέλη να ΠΕΡΙΚΟΨΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ, μειώνοντας το χρόνο και το ύψος τους και επιβάλλοντας αυστηρές προϋποθέσεις.
 7. Κατεδάφιση συνταξιοδοτικών συστημάτων: «Τα κράτη - μέλη που δεν το έχουν ήδη πράξει θα πρέπει να αυξήσουν το όριο συνταξιοδότησης και να το συνδέσουν με το προσδόκιμο ζωής».
 Να περιορίσουν κατά προτεραιότητα τα καθεστώτα πρόωρης συνταξιοδότησης.
 Κίνητρα για την απασχόληση εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας.
 Προώθηση της διά βίου μάθησης.
 Να ενισχύσουν την ανάπτυξη «συμπληρωματικής ιδιωτικής αποταμίευσης», δηλαδή προσφυγή στην ιδιωτική ασφάλιση.
 ……………….


 Σήμερα, στα πλαίσια του σφαγιασμού των όποιων «κοινωνικών δαπανών» στα κράτη - μέλη και την ΕΕ προβλέπεται μείωση των δαπανών για τη γεωργία από το 41,7% του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ στο 37,7%. 


 …………………….


 Η νέα μεταρρύθμιση της ΚΑΠ, από το 2013, θα φέρει σε ακόμα πιο τραγική θέση το φτωχό αγρότη της οικογενειακής εκμετάλλευσης και του μικρού κλήρου. Η απελευθέρωση των αγορών θα ωφελήσει μόνο τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις - τους μονοπωλιακούς ομίλους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της αγροτικής παραγωγής και των αγροτικών εφοδίων, στην παραγωγή και διακίνηση των τροφίμων. Θα ενισχύσει τη διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, την επιθετικότητα και τα κέρδη των μονοπωλίων.
 …………………….


Ολη η πορεία και εξέλιξη της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ επιβεβαίωσε πολύ πιο ωμά, βάρβαρα, εκείνο που το ΚΚΕ υποστηρίζει από το 1960: Οτι είναι μια συμμαχία καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική), που έχει στόχο να δυναμώσει περισσότερο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια της Ευρώπης, να υπηρετήσει τα συνολικά συμφέροντά τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.


 ………………………


 Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για την ενίσχυση της κυριαρχίας του.


 Το ΚΚΕ, αντίθετα, επειδή αγωνίζεται για φιλολαϊκές εξελίξεις, για «τη λαϊκή συμμαχία και την εργατική εξουσία» στην Ελλάδα, τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η πάλη για φιλολαϊκή πολιτική διεξάγεται πρώτα και κύρια στο εθνικό πεδίο, συνδυασμένη βεβαίως με την ανάπτυξή της στο διεθνές. Πρόκειται για αλληλοτροφοδοτούμενα πράγματα. Η ΕΕ δε γίνεται να μεταρρυθμιστεί και να αλλάξει χαρακτήρα. Δε γίνεται να μεταμορφωθεί σε φιλολαϊκή. Η ΕΕ στηρίζει τη λειτουργία της στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στο καπιταλιστικό κέρδος, στις σχέσεις ανισοτιμίας μεταξύ των χωρών. Ετσι γινόταν πάντα.
 …………………………..




Από εδώ προκύπτει η αντικειμενική ανάγκη να γίνει λαϊκή περιουσία, να κοινωνικοποιηθεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται η οικονομία σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού. Το μέλλον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων είναι η πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός.


Ολόκληρο το κείμενο στο:
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6865570






 Αναρτήθηκε από  symastev