Ποδοσφαιρική εκδίκηση

Ποδοσφαιρική εκδίκηση 

 Προχτές το βράδυ άραξα στην βεράντα μου, να δω τον αγώνα της Ιταλίας με την Γερμανία. "Ποιοι παίζουν;" με ρωτάει η -άσχετη- γυναίκα μου. Της λέω. "Εμείς με ποιους είμαστε;" με ξαναρωτάει. Την κοιτάζω με ειρωνικό χαμόγελο. "Κατάλαβα", μου λέει. Όταν, λίγο αργότερα, το "γκολ!" που φώναξα πνίγηκε από τα ουρλιαχτά και τα πυροτεχνήματα της διπλανής πλατείας, μου δήλωσε περήφανα: "Άσε, μη μου πεις. Η Ιταλία το έβαλε". Στους πανηγυρισμούς που συνόδεψαν το δεύτερο γκολ, σχολίασε χαμογελαστά: "Ρε συ, κανένας δεν είναι με την Γερμανία!"...


 Με την νίκη τής Ιταλίας (πιο σωστά: με την ήττα τής Γερμανίας) ξεχαρμανιάσαμε και ικανοποιηθήκαμε ως κατατρεγμένοι έλληνες. Κι απ' όσα διαβάζω γύρω-γύρω, μαζί μας ξεχαρμάνιασαν όλοι οι κατατρεγμένοι λαοί τής Ευρώπης: πορτογάλοι, ιρλανδοί και λοιποί φτωχοσυγγενείς. Βγάλαμε το άχτι μας όλοι μαζί. Κι άσε τους κομπορρημονούντες δοκησίσοφους να λένε πως τάχατες ο αθλητισμός δεν έχει και δεν πρέπει να έχει σχέση με την πολιτική.(*)


 Την χαρήκαμε την ήττα των γερμανών. Για την ακρίβεια, δεν χαρήκαμε τόσο μ' αυτά που βλέπαμε όσο μ' εκείνα που φανταζόμασταν. Λογικά, θα έπρεπε να χαιρόμασταν με τα γελαστά πρόσωπα των ιταλών ποδοσφαιριστών. Άντε, να χαιρόμασταν και με τις κλαμμένες φάτσες κάτι ασυμπάθητων χοντρομπυροκοιλιάδων γερμανών θεατών. Όμως εμείς χαιρόμασταν περισσότερο με το να φανταζόμαστε την Μέρκελ να σκάει από την στενοχώρια της ή τον Σόιμπλε να μη βρίσκει τόπο να σταθεί στην "λιμουζίνα" του.


 Ο αποκλεισμός τής Γερμανίας ήταν η γλυκιά εκδίκηση των φτωχών κι αδικημένων. Το παλιό σύνθημα ξαναβγήκε στον αέρα: "έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε"... Τα δυο γκολ τού Μπαλοτέλλι έγιναν η δική μας καταγγελία των μνημονίων. Και το περήφανο χαμόγελο ικανοποίησης τού Πίρλο έγινε το δικό μας περήφανο "ζήτω η ελευθερία" απέναντι στα δεσμά που απεργάζεται η ευρωπαϊκή οικονομική ολιγαρχία με προεξάρχοντες τους γερμανούς.




 Κι όμως... Κι όμως, δεν έχουν περάσει ούτε δυο βδομάδες που εμείς οι "περήφανοι" πήγαμε φοβισμένοι και ταπεινωμένοι στις κάλπες, όπου εκδηλώσαμε την βούλησή μας να παραμείνουμε δέσμιοι. Κι αν σήμερα βγάζουμε κοροϊδευτικά την γλώσσα στους γερμανούς, μόλις χτες τους παρακαλέσαμε, με την ψήφο μας, να μας αφήσουν να χρησιμοποιούμε το νόμισμά τους. Χτες αγανακτήσαμε ακούγοντας από μεγαλόσχημα ευρωπαϊκά χείλη ότι "η εργασία δεν είναι δικαίωμα" αλλά προχτές εμπιστευτήκαμε, με την ψήφο μας, τον Σαμαρά να διαπραγματευτεί μαζί τους τα συμφέροντά μας.


 Νομίζω ότι κάπου τα έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Ή, μάλλον, κάπου τα έχουμε σκατώσει. Κι επειδή, κατά βάθος, δεν έχουμε καμμιά πίστη στην -νεοεκλεγείσα, μη το ξεχνάμε!- πολιτική μας ηγεσία, βρίσκουμε ικανοποίηση στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Μπουφφόν και του Ντι Νάπολι... Λογικό. Αυτοί είναι πιο αξιόπιστοι από τους πολιτικούς μας άρχοντες.




 (*) Για την πραγματική σχέση τής πολιτικής με το ποδόσφαιρο, διαβάστε το θαυμάσιο βιβλίο των Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα "Ποδόσφαιρο - Μια θρησκεία χωρίς απίστους" (εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 285, 15 ευρώ)