Η πεισματάρα πραγματικότητα

Η πεισματάρα πραγματικότητα

Τα στοιχεία για την κατάσταση στις ΗΠΑ έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον. Mας βοηθάνε να κατανοήσουμε ότι κι εκεί και εδώ το πρόβλημα δεν είναι οι τεμπέληδες εργαζόμενοι, δεν είναι το σπάταλο κράτος, δεν είναι η υπερκατανάλωση. Και εκεί και εδώ όταν ξεσπάει η καπιταλιστική κρίση συμβαίνει ένα γεγονός:

Αυξάνεται η πίεση στον εργατικό μισθό να πέσει προς τα κάτω, είτε αυτό συμβαίνει με άμεση μείωσή του, είτε συμβαίνει και έμμεσα με μείωση των λεγόμενων κοινωνικών παροχών που προέρχονται από τις κρατήσεις στους μισθούς (οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές είναι κράτηση για την υγεία, την παιδεία, τη σύνταξη).

Κρατάμε το αποτέλεσμα: Οι καπιταλιστές κι εκεί κι εδώ μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στην εργατική τάξη.

Το πρόβλημά τους είναι ότι έχουν συσσωρεύσει κεφάλαια που για να τα επενδύσουν πρέπει να έχουν εξασφαλίσει ότι θα έχουν περισσότερο κέρδος από χτες. Αυτό παντού γίνεται με μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης και συμβαίνει σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης.

***

Αυτό που διαφέρει σε κάθε χώρα είναι η μέθοδος επιβολής αυτής της μείωσης, μέθοδος που εξαρτάται από το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η οργανωμένη ταξική αντιπαράθεση. Δίνουμε προσοχή στον όρο «οργανωμένη». Στην Ελλάδα, χάρη ακριβώς στην ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, το εργατικό κίνημα κατόρθωσε να κατακτήσει και να διατηρήσει πολλά από τα στοιχεία της απόδοσης στην κοινωνία ενός μέρους των κρατήσεων από τους μισθούς. Στις ΗΠΑ ένας ξέφρενος αντικομμουνισμός σε συνδυασμό με την επικράτηση του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα έχει εξαφανίσει το στοιχείο της κοινωνικής παροχής και τα πάντα μένουν στην πλάτη ατομικά του εργάτη. Μια τέτοια κατάσταση επιχειρείται να επιβληθεί συνολικά σήμερα, καθώς είναι προφανή τα πλεονεκτήματα για το κεφάλαιο. Πληρώνουν λιγότερο ένα μισθό χωρίς κρατήσεις από ένα μισθό με κρατήσεις. Γι' αυτό φωνάζουν ότι το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος είναι μεγάλο και πρέπει να μειωθεί.

Αυτό που στις ΗΠΑ εμφανίζεται σαν υψηλότερος μισθός, στην πράξη είναι μειωμένη τιμή της εργατικής δύναμης. Γι' αυτό και είναι πρότυπο για τους καπιταλιστές και της Ευρώπης. Ο νέος παράγοντας που έχει μπει στο παιχνίδι, καθώς στον καπιταλιστικό κόσμο αναδεικνύονται νέα κέντρα αποτελεσματικότερης εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι η ακόμα πιο χαμηλά πληρωμένη εργατική δύναμη σε μια σειρά χώρες, είτε της ανατολής, είτε των χωρών που επικράτησε η αντεπανάσταση, παντού όπου απουσιάζει ο όρος «κοινωνικό» παράλληλα με μια πολύ χαμηλή αφετηρία πληρωμής του μισθού.

Παρένθεση: Οταν αγοράζεις ένα κινέζικο προϊόν για ένα ευρώ κι απ' αυτό έχει βγάλει μεροκάματο ο πλανόδιος που το πουλάει, κέρδος ο έμπορος που το διακίνησε στους πλανόδιους, κέρδος ο εισαγωγέας, κέρδος ο εφοπλιστής, κέρδος ο εξαγωγέας, κέρδος ο κατασκευαστής βιομήχανος, τότε είναι προφανές πως ο εργάτης στην αρχή της παραγωγής έχει πάρει μερικές δεκάρες.

***

Γιατί όλη αυτή η αναφορά:

Γιατί εδώ παραδίπλα μας, διάφοροι γραφιάδες επιχειρούν να μας πείσουν ότι η καπιταλιστική κρίση δεν είναι κάτι φοβερό που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής, αλλά κάτι που χτυπά περιστασιακά ορισμένες κατηγορίες του πληθυσμού και άρα μοιράζοντας τα βάρη στο σύνολο του εργαζόμενου πληθυσμού το πρόβλημα θα λυθεί.

Ολοι αυτοί κρατάνε απ' έξω τον κυρίαρχο παράγοντα της κρίσης. Το γεγονός ότι η κρίση προέρχεται από τις ίδιες τις νομοτέλειες του συστήματος. Από τον ανταγωνισμό των καπιταλιστών για μεγαλύτερο κέρδος, από το γεγονός ότι σ' αυτό το κυνήγι φτάνει η στιγμή που τα κέρδη είναι πάρα πολλά, έχουν υπερσυσσωρευτεί, δεν μπορούν να επενδυθούν για να αντλήσουν μεγαλύτερα κέρδη, το σύστημα πέφτει σε ύφεση και τότε για να ξαναπάρει μπροστά ο κύκλος ρίχνουν βίαια την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.

Αυτή τη διαδικασία κρατάνε στο σκοτάδι όσοι δείχνουν το άδικο να βρίσκεται ανάμεσα στους εργάτες που μένουν χωρίς δουλειά και τους επίσης φτωχούς εργάτες που έχουν δουλειά. Μεταφέρουν την αντίθεση μεταξύ εργατών. Είναι, όμως, αντίθεση συνολικά των εργατών με τους καπιταλιστές.

***

Αυτός ο κύκλος θα επαναλαμβάνεται με καταστροφή εργατών, όσο οι εργάτες δεν αποφασίζουν να βάλουν τέρμα, παλεύοντας για την κατάργηση του παράγοντα που οδηγεί στις κρίσεις. Τις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Η επιμονή του ΚΚΕ να δείχνει την καπιταλιστική κρίση και τη διέξοδο στη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, δεν είναι βίτσιο, δεν είναι κόλλημα. Είναι αναγκαστικό συμπέρασμα της συγκεκριμένης ανάλυσης που οδηγεί σε συγκεκριμένο διά ταύτα.

Στους σημερινούς καιρούς έχει μεν δυσκολέψει η κατανόηση της κατάστασης, είμαστε όμως υποχρεωμένοι να επιμείνουμε σ' αυτήν τη μέθοδο που οδηγεί σε συγκεκριμένη δράση για τα καθημερινά.

Η αξίωση των εργατών να παίρνουν αξιοπρεπή μισθό, να έχουν δουλειά οι άνεργοι και να προστατεύονται όσο είναι άνεργοι, να είναι ανθρώπινη η διαβίωση των γερόντων, είναι αιτήματα που αφορούν το κέντρο της αντιπαράθεσης με τους καπιταλιστές.

Σαν τέτοια αιτήματα άμεσα συνδέονται με την πραγματική λύση: Συγκρότηση, ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Στο περιθώριο της πραγματικής αντιπαράθεσης, όλη η φιλολογία για τα χαμόγελα της Μέρκελ, την αισιοδοξία του Σαμαρά, τις ενστάσεις Τσίπρα, είναι μέρος του θεάτρου για άλλα να μιλάμε κι άλλα να παθαίνουμε.

Το ζητούμενο παραμένει: Πώς θα φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές. Σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ κι ας ενοχλεί τους βολεμένους που γνωρίζουν πως οι μισθοί τους προέρχονται από την εκμετάλλευση εργατών.