Πολιτική άλλης διαχείρισης ή αντεπίθεση;

Πολιτική άλλης διαχείρισης ή αντεπίθεση;

Είναι γεγονός ότι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, τους εργάτες. Η δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, οι δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό σε τομείς αναγκαίους για τη ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας όπως η υγεία, η πρόνοια, η παιδεία, η συνεχής επέκταση της εμπορευματοποίησής τους, η ανεργία που αυξάνεται ραγδαία, με το κλείσιμο εργοστασίων και άλλων τόπων δουλειάς, των μικρομάγαζων, η μείωση εργαζομένων, αλλά και η αδυναμία πληρωμής εργαζομένων από καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αποκαλύπτουν αυτή την τεράστια καταστροφή της εργατικής δύναμης που ωθεί στην εξαθλίωση. Βεβαίως όλη αυτή η εξέλιξη των τριών τελευταίων χρόνων στηρίχτηκε στην πολιτική διαχείρισης της κρίσης και διεξόδου απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Πολιτική δηλαδή που μεταφέρει τις καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών. Προκειμένου να χτυπηθεί όσο γίνεται λιγότερο το κεφάλαιο από την αναπόφευκτη καταστροφή ενός μέρους του λόγω κρίσης. Γιατί καταστρέφεται και κεφάλαιο. Το κλείσιμο εργοστασίων, η μείωση της παραγωγής σε όλους σχεδόν τους κλάδους της οικονομίας είναι καταστροφή.

***

Είναι επίσης γεγονός ότι από την αρχή της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, τα αστικά επιτελεία, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, πασχίζουν να συγκαλύψουν την αιτία της οικονομικής κρίσης, (κρίση υπερσυσσώρευσης είναι, δηλαδή από μια χρονική περίοδο μεγάλης κερδοφορίας, συσσωρεύτηκαν κεφάλαια τα οποία τώρα δεν μπορούν να επενδυθούν γιατί δε θα φέρουν κέρδη, παράχτηκαν πολλά εμπορεύματα που δεν μπορούν να πουληθούν για να φέρουν κέρδη), ακριβώς γιατί αποκαλύπτει και το ότι η κρίση οφείλεται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, άρα ο καπιταλισμός είναι ξεπερασμένος και πρέπει να καταργηθεί, να ανατραπεί, πρέπει η μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία. Ετσι οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου μιλούν για κρίση χρέους και την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης, καπιταλιστικής βεβαίως.Και παίρνουν πρόσθετα μέτρα καταστροφής της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας όπως π.χ. η τεράστια πολύμορφη φορολογία.

***

Αυτή την πραγματικότητα αξιοποιούν ένα μέρος της αστικής προπαγάνδας, διάφοροι αστοί οικονομολόγοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να στηρίξουν την αναγκαιότητα εφαρμογής άλλης πολιτικής διαχείρισης και εξόδου από την κρίση και ανάπτυξης σε όφελος του κεφαλαίου, μιλώντας βεβαίως στο όνομα του λαού και των βασάνων του, από τη σημερινή πολιτική. Βασικό τους επιχείρημα ότι η πολιτική μείωσης του εργατικού, του λαϊκού εισοδήματος με τις αναδιαρθρώσεις, φέρνει ύφεση, λένε κάποιοι, δε συμβάλλει να βγει η οικονομία από την ύφεση και τραβάει χρονικά σε μάκρος λένε άλλοι, γιατί το χτύπημα του εργατικού εισοδήματος μειώνει τη ζήτηση, επομένως δεν μπορεί να κινηθεί, να αναπτυχθεί η οικονομία. Αρα πρέπει να τονωθεί η ζήτηση που σημαίνει να τονωθεί το εργατικό, το λαϊκό εισόδημα. Η ζήτηση θα φέρει ανάπτυξη.

***

Βεβαίως ο καπιταλισμός μπορεί να ξεπεράσει την οικονομική καπιταλιστική κρίση σε όφελός του, αφού καταστρέψει εργατική δύναμη και μέρος του κεφαλαίου,αλλά με νέες επενδύσεις και σε τομείς που απαιτούν μεγάλη παραγωγικότητα εργασίας, δηλαδή απαιτούν νέα ακόμη πιο σύγχρονα μέσα παραγωγής που παράγουν με λιγότερους εργάτες και βγάζουν περισσότερα κέρδη. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλούν π.χ. για επενδύσεις στη λεγόμενη πράσινη ενέργεια, (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά), που απαιτούν ελάχιστη εργατική δύναμη. Και ταυτόχρονα πάμφθηνη εργατική δύναμη. Το βασικό τους πρόβλημα για να κάνουν επενδύσεις, είναι η ανταγωνιστικότητα. Που σημαίνει εφαρμογή όλων των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων, όπως η μείωση των μισθών και των συντάξεων, των παροχών σε υπηρεσίες υγείας - πρόνοιας, αλλά και εργασιακές σχέσεις ευέλικτες. Θέλουν ένταση της εκμετάλλευσης. Επομένως το κεφάλαιο όχι μόνο δεν πρόκειται να δημιουργήσει όρους ζήτησης, δηλαδή αύξηση μισθών π.χ. ή μείωση φορολογίας του λαού, αλλά απαιτεί να παρθούν πίσω όσες ακόμη εργατικές κατακτήσεις έχουν απομείνει για να κάνει επενδύσεις. Αν αυξηθεί η τιμή της εργατικής δύναμης, μειώνονται τα κέρδη. Μα θα πει κάποιος ότι θα κάνουν επενδύσεις, αλλά πάλι η ζήτηση θα είναι μικρότερη. Μόνο που τα κέρδη τους θα είναι μεγαλύτερα, αφού η μείωση των μισθών και οι άλλες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις αυξάνουν την εκμετάλλευση. Αλλωστε το ύψος των μισθών εξαρτάται από την ταξική πάλη. Δεν αποκλείεται σε κάποια στιγμή σε περίοδο ανάκαμψης κάτω από την ανάπτυξη ταξικών αγώνων να υπάρξει κάποια αύξηση μισθών. Αλλά η τάση μείωσής τους στον καπιταλισμό είναι προδιαγεγραμμένη. Επομένως η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να έχουν καθαρό πως καμιά πολιτική διαχείρισης δεν πρόκειται να τους ανακουφίσει. Το ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελός τους απαιτεί ανατροπή του καπιταλισμού και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Να γιατί λέμε ότι διέξοδος σε όφελος του λαού θα έρθει όταν ο ίδιος αποφασίσει την αντεπίθεση για ρήξη, σύγκρουση με το κεφάλαιο, για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και να πάρει την οικονομία από τους καπιταλιστές στα δικά του χέρια.