Η κλιμάκωση της πάλης απαιτεί αναμέτρηση με τα μονοπώλια
 |
Με δεδομένο το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, είναι σίγουρο ότι η αντιλαϊκή επίθεση δε θα τελειώσει με τα νέα μέτρα - φωτιά, που από μέρα σε μέρα αναμένεται να κατατεθούν στη Βουλή. Ισα ίσα. Θα γίνεται όλο και πιο άγρια. Μαζί της θα κλιμακώνεται και η επιχείρηση παραπλάνησης και χειραγώγησης των εργαζομένων, ώστε οι αγωνιστικές τους διαθέσεις και κινητοποιήσεις να μείνουν μακριά από το πλαίσιο πάλης και τον τρόπο δουλειάς που μπορούν αληθινά να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή θύελλα.
Σ' αυτό το πλαίσιο, η κουβέντα που αναπτύσσεται στους κλάδους για την κλιμάκωση του αγώνα και την αξιοποίηση οξυμένων μορφών πάλης φέρνει στο προσκήνιο ορισμένες πλευρές, ιδιαίτερα κρίσιμες για την ενίσχυση των εργατικών αγώνων:
- Η δυναμική ενός αγώνα καθορίζεται πρώτα απ' όλα από το διεκδικητικό του πλαίσιο, τον προσανατολισμό που έχει. Η πείρα από την απεργιακή μάχη στις 26 Σεπτέμβρη βεβαίωσε ότι η γραμμή πάλης που αναδεικνύει γιατί είναι ασυμβίβαστα τα εργατικά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά και γιατί η υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας» όχι μόνο δεν τερματίζει αλλά μεγαλώνει τα λαϊκά βάσανα, συμβάλλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη προβληματισμού για τη διέξοδο. Στην απόκρουση των αυταπατών αλλά και της απογοήτευσης που τρέφουν ποικιλότροπα όσοι μιλούν για «κατοχή», «αναποτελεσματικά και άδικα μέτρα», «αντιαναπτυξιακή πολιτική» κ.τ.λ.
 |
Η μαχητικότητα αποτυπώνεται πρώτα απ' όλα στα αιτήματα
Από αυτή την πλευρά πρέπει να οργανωθεί και η συζήτηση για την κλιμάκωση, με συμμετοχή των ίδιων των εργατών.
Το τελευταίο διάστημα, υπάρχουν συνδικαλιστικές δυνάμεις και ηγεσίες που καλούν σε κλιμάκωση με «48ωρες απεργίες», «απεργίες διαρκείας», «καταλήψεις υπουργείων» κ.τ.λ., χωρίς όμως η δράση και οι θέσεις τους να υποτάσσονται στις ανάγκες της όξυνσης της πάλης. Κάθε άλλο. Τέτοιες προτάσεις εμφανίζονται κάποιες φορές και από συνδικάτα που όλο το προηγούμενο διάστημα έβαλαν πλάτη στις αντιλαϊκές πολιτικές.
Πρόσφατα, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κήρυξε 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, ενώ στελέχη της εμφανίζονταν να υποστηρίζουν ότι με μια 24ωρη απεργία δε βγαίνει τίποτα. Η διοίκηση του Σωματείου Εργαζομένων στις τεχνικές εργασίες του Μετρό στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε ότι δε συμμετέχει ξανά σε 24ωρη απεργία βαφτίζοντας «επαναστατικές γυμναστικές» τις 24ωρες απεργίες και τις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (με τους οποίους τσουβαλιάζει και το ΠΑΜΕ). Η ΠΟΕ ΟΤΑ κάλεσε την ΑΔΕΔΥ σε «κατάληψη όλων των δημοσίων κτιρίων (υπουργεία, Ταμεία, δημόσιοι οργανισμοί κ.λπ.)».
Ωστόσο, προκύπτουν ερωτήματα, όπως: Για τι πράγμα καλούνται οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ να απεργήσουν 2 και 4 και 6 μέρες; Για να βρεθεί ο... καταλληλότερος επενδυτής για την «αξιοποίηση» της ΔΕΗ, όπως προβάλλει η ΓΕΝΟΠ εδώ και χρόνια, στηρίζοντας την παράδοση ενός κλάδου στρατηγικής σημασίας στα μονοπώλια; Με τι στόχο να διαμαρτυρηθούν οι εργαζόμενοι στην Τοπική Διοίκηση; Για να ζητήσουν από την Κεντρική Ενωση Δήμων (δηλαδή τους δημάρχους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ) να μη στηρίξει τις αντεργατικές πολιτικές, όπως επαναλάμβανε πρόσφατα η ΠΟΕ ΟΤΑ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν τα κόμματα που συνδιαμορφώνουν και εντείνουν την αντιλαϊκή επίθεση να... αποκηρύξουν τους εαυτούς τους;
Απόδειξη της ... αγωνιστικότητας μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης ή δύναμης δεν είναι οι λεονταρισμοί ή οι «αγωνιστικές κορόνες» που εύκολα μοιράζουν από δω κι από κει διάφοροι. Είναι καταρχήν η δράση και το σχέδιο που αναπτύσσουν μέσα στους τόπους δουλειάς. Η ηγεσία του Σωματείου Εργαζομένων στις τεχνικές εργασίες του Μετρό στη Θεσσαλονίκη, που απαξιώνει και μιλά προσβλητικά για την ίδια την απεργία ως μορφή πάλης, σε Γενική Συνέλευση των εργαζομένων αρνήθηκε μέχρι και να μπει σε ψηφοφορία (ώστε να αποφασίσουν οι εργάτες) πρόταση που κατατέθηκε για γενική απεργία, αλλά και για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων. Ο πρόεδρος δε βρήκε τίποτα να πει όταν ένας εργαζόμενος ρώτησε «γιατί δε λέτε τίποτα για τα μέτρα που έρχονται και πώς θα τα αντιμετωπίσουμε». Ενώ όταν ρωτήθηκε τι θα γίνει με την καθημερινή επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας κατά μισή ώρα για να καλύπτεται ο χρόνος του διαλείμματος, του καφέ και του κολατσιού, απάντησε ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά γιατί έχουμε σοβαρότερα προβλήματα...
Δείκτης η οργάνωση στους τόπους δουλειάς
Το αίτημα για την πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων ώστε να συζητήσουν και να αποφασίσουν για τη συνέχιση των αγώνων τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είχε απορρίψει και η ηγεσία της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Στην ίδια συνεδρίαση που κήρυξε τις 48ωρες απεργίες. Αντίστοιχο «κρούσμα» σημειώθηκε όμως και στο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου δυνάμεις από το πρώην προεδρείο της ΟΣΝΙΕ (όπως η ΠΑΣΚΕ) εμπόδισαν τη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων να πάρει απόφαση για κινητοποιήσεις με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται επειδή οι εργαζόμενοι δεν είναι «ταμειακώς εντάξει» (εργαζόμενοι απλήρωτοι πάνω από 8 μήνες). Κατά τ' άλλα, βγήκαν μετά και κάλεσαν σε 48ωρη απεργία...
Αλήθεια, πώς θα οργανωθεί και θα γίνει πράξη η επιτυχία μιας κινητοποίησης, όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δε συζητούν και δεν παίρνουν μέτρα γι' αυτό σε κάθε τόπο δουλειάς; Τι εξυπηρετούν τέτοιες προτάσεις από δυνάμεις που υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες;
Η πείρα βεβαιώνει ότι βασικός παράγοντας για την επιτυχία ενός αγώνα είναι η ίδια η συμμετοχή των εργαζομένων, η οργάνωσή του με τρόπο που θα κινητοποιεί ολόπλευρα τον κλάδο, θα παίρνει μέτρα ενάντια στην υπονομευτική δράση της εργοδοσίας, κάθε κεφαλαιοκράτη χωριστά και πάνω απ' όλα της πλουτοκρατίας συνολικά ως τάξης.
- Σ' αυτή την κατεύθυνση είναι επιτακτικό το καθήκον της οργάνωσης της εργατικής πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς, ώστε να σφυρηλατείται η ενότητα σε ολόκληρο τον κλάδο, να δυναμώνει η οργάνωση των εργατών ως τάξης απέναντι σε τάξη.
Κανείς αγώνας δεν μπορεί να πετύχει αληθινά χωρίς την κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Χωρίς σχέδιο για το πώς αυτή η κινητοποίηση θα προστατευθεί από τις μεθόδους που επιστρατεύει η εργοδοσία για να λυγίσει τους εργάτες, με την τρομοκρατία, την εξαγορά, τη διαίρεση, ακόμα και τη «γενναιοδωρία» της. Κι αυτό δεν μπορεί να ξεκινήσει παρά, καταρχήν, απ' τους τόπους δουλειάς. Ο τόπος δουλειάς είναι το πεδίο όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η πλουτοκρατία εμφανίζεται με εξειδικευμένη κατά χώρο και περίπτωση τακτική ώστε να εγκλωβίσει την εργατική τάξη στον ατομικισμό, στην ηττοπάθεια, στη μοιρολατρία. Ο τόπος δουλειάς είναι το πεδίο όπου η πλουτοκρατία αξιοποιεί ένα όλο και πιο πλούσιο οπλοστάσιο για να εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ο τόπος δουλειάς είναι εκεί όπου η διάλυση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, η εξαφάνιση κάθε μέτρου Υγιεινής και Ασφάλειας, η μετατροπή του μισθού σε «οικειοθελή επιδόματα», η κατάργηση των ΣΣΕ εμφανίζονται μονόδρομος γιατί «έτσι πάμε μπροστά», «η ανάπτυξη της εταιρείας είναι και προς δικό σου όφελος», «έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο».
Εκεί είναι που εφαρμόζονται όλα τα νέα αντεργατικά μέτρα και που κάθε προσπάθεια να αποκρουστούν προσφέρει σημαντική πείρα, για όλη την εργατική τάξη. Για παράδειγμα, η μάχη που δίνουν οι ξενοδοχοϋπάλληλοι της Αττικής ενάντια στη σφαγή των μισθών τους και στην εφαρμογή της απαράδεκτης κλαδικής ΣΣΕ, που υπέγραψαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ με τους μεγαλοξενοδόχους, μετρά θετικά βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν ξενοδοχεία όπου η άμεση, συλλογική και αγωνιστική παρέμβαση των εργαζομένων μαζί με το κλαδικό και τα επιχειρησιακά σωματεία για να μη μειωθούν οι μισθοί «πάγωσε» (έστω προσωρινά) την εφαρμογή της ΣΣΕ, πίεσε την εργοδοσία να δεχτεί το αίτημα των εργαζομένων για διαπραγματεύσεις με στόχο ΣΣΕ με βάση τις ανάγκες τους. Εξέλιξη που, χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες για τις διαθέσεις, τη «διαλλακτικότητα» και πάνω απ' όλα τη στρατηγική της εργοδοσίας, μπορεί να τροφοδοτήσει γόνιμη κουβέντα σε κάθε κλάδο. Για τους δρόμους που ανοίγει η αγωνιστική στάση μέσα στους τόπους δουλειάς, η συσπείρωση στο σωματείο. Την ίδια τη δύναμη που αποκτά ένα σωματείο όταν στη ζωή του εντάσσονται δραστήρια όλοι οι εργαζόμενοι ενός χώρου. Την αξιοποίηση της πείρας από ένα χώρο ώστε να γίνεται κτήμα όλου του κλάδου. Τις δυσκολίες που συναντά η απόκρουση της εργοδοτικής επίθεσης, τι θέση παίρνουν οι συνδικαλιστικές δυνάμεις. Τη σημασία που έχει η άμεση παρέμβαση για κάθε πρόβλημα που εκφράζεται στον τόπο δουλειάς, για παράδειγμα λιποθυμίες εργαζομένων που σημειώθηκαν το περασμένο καλοκαίρι σε διάφορα νησιά, κάτω από άγρια εντατικοποίηση. Την ανάγκη να δυναμώνει η οργάνωση όχι μόνο ενάντια στον «χ» ξενοδόχο, αλλά απέναντι στους επιχειρηματίες του Τουρισμού, συνολικά στο μεγάλο κεφάλαιο.
Ετσι, μπορεί και πρέπει να δυναμώνει η ταξική συνείδηση των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, να αποκαλύπτεται και να απαντιέται η συντεχνιακή λογική και πρακτική που καλλιεργούν όλες οι άλλες δυνάμεις. Να καταγράφονται οι εξελίξεις πανελλαδικά στον κλάδο, να δυναμώνει σχεδιασμένα η αποκάλυψη των συνεπειών που έχει για τα εργατικά δικαιώματα και τα λαϊκά συμφέροντα ο έλεγχος της Ναυπηγοεπισκευής, της Ακτοπλοΐας, του Φαρμάκου, της Ενέργειας κ.τ.λ. από τα μονοπώλια.
Δεν είναι προοπτική για το λαό η «ανταγωνιστικότητα»
Ολη αυτή η σκληρή δουλειά είναι που απαιτείται για να πετύχει όχι μόνο η απεργία, αλλά και η διαδήλωση, ακόμα και η Γενική Συνέλευση, η σύσκεψη του σωματείου. Είναι δουλειά που απαιτεί αυτοθυσία, πρωτοβουλία, αποκάλυψη των σχεδιασμών της πλουτοκρατίας και των υπηρετών της, σχέδιο για την απόκρουσή τους. Δουλειά την οποία η εργοδοσία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει από τη θέση του... παρατηρητή αλλά πασχίζει να την εμποδίσει και συκοφαντήσει, ακριβώς γιατί είναι επικίνδυνη γι' αυτήν.
Αυτή η σκληρή, μα πολύτιμη δουλειά δεν εξαντλείται σε μια απεργιακή κινητοποίηση (όσες μέρες κι αν αυτή διαρκέσει), αλλά προϋποθέτει την ακούραστη και οργανωμένη παρέμβαση μέσα σε κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση. Είναι δουλειά αναγκαία για να δυναμώσουν οι αγώνες που απαιτούνται σήμερα για την προστασία των εργατικών αναγκών: Αγώνες που θα συμβάλλουν στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, θα συγκεντρώνουν δυνάμεις ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία, στους οργανισμούς, στις κυβερνήσεις και τους συνδικαλιστές της. Σ' αυτή την κατεύθυνση θα ανεβαίνουν και οι μορφές πάλης αφού θα ανεβαίνει πρώτα απ' όλα το ίδιο το επίπεδο και το περιεχόμενο της πάλης, με την εργατική τάξη να αποκτά συνείδηση της ευθύνης και της αποστολής της.
- Η δυναμική των αγώνων θα μεγαλώνει όσο η πάλη για άμεσα μέτρα στήριξης της λαϊκής οικογένειας και την απόκρουση της επίθεσης συνδυάζεται με την πάλη για την προοπτική που υπηρετεί τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Δεν μπορεί ο λαός να αναζητά λύσεις στα βάσανά του μέσα από στήριξη της «ανταγωνιστικότητας». Δεν είναι για το λαό προοπτική η ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Η «ανταγωνιστικότητα» όχι μόνο δεν μπορεί να φέρει για το λαό καλύτερες μέρες, αλλά θα μεγαλώνει τις στερήσεις και την καταλήστευση των εργαζομένων. Θα μεγαλώνει την αγριότητα με την οποία θα ξεσπούν αλλεπάλληλες θύελλες ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, θα αυξάνονται οι κίνδυνοι για τα λαϊκά στρώματα αφού οι ανάγκες τους θα τσακίζονται ως «κόστος» που θα πρέπει να μειώνεται για να προστατευθεί η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Γι' αυτό πρέπει να ενισχυθεί ολόπλευρα η αντιπαράθεση για την προοπτική που εξυπηρετεί το λαό. Με σχέδιο, με ζωντάνια, με ευρηματικότητα, με πείσμα πρέπει να δυναμώσει η διαφώτιση σε κάθε εργοστάσιο, κάθε κλάδο, αλλά και στις εργατογειτονιές. Να αποκαλυφθεί γιατί είναι σήμερα ανάγκη πλατιές μάζες εργαζομένων, όλος ο λαός να στρατευθεί στην πάλη για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και λαϊκή εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου