Για τα περί «αντιφασιστικού μετώπου»

Για τα περί «αντιφασιστικού μετώπου»

Η παρουσία της φασιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή στη Βουλή, η προβολή της εγκληματικής δράση της από τα ΜΜΕ, έδωσαν πάτημα σε μια σειρά αστικά κόμματα και φορείς να κρούουν κώδωνα κινδύνου, να μιλάνε για τον κίνδυνο εκφασισμού του, λεγόμενου, δημόσιου βίου. Η ΝΔ αναπτύσσει τη θεωρία των «δύο άκρων», καθώς έτσι τη βολεύει για να τσακίσει το εργατικό κίνημα. Καμώνεται ως κυβέρνηση ότι πολεμά τη Χρυσή Αυγή. Την ίδια στιγμή, στρώνει το έδαφος για να αναπτύσσουν τα φασιστοειδή τη δράση τους. Για κίνδυνο εκφασισμού και αντιφασιστικό μέτωπο μιλούν ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο μπαμπούλας της ναζιστικής οργάνωσης μπορεί να υπάρχει, αλλά ως τραμπούκος του ίδιου του συστήματος που πιστά υπηρετούν και οι υπόλοιποι.

Λαός και νεολαία, εργαζόμενοι κι άνεργοι μπορούν και πρέπει να αποκαλύψουν τα φασιστοειδή και το βρώμικο ρόλο τους, να τα απομονώσουν και αντιμετωπίσουν. Πολιτικά, μέσα από το ίδιο το εργατικό, λαϊκό κίνημα, τις δομές και τους φορείς του, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Οχι μέσα από κραυγές για «αντιφασιστικό μέτωπο», όπου σε αυτό μετέχουν μια σειρά παράγοντες του αστικού πολιτικού κόσμου: Υπουργοί, βουλευτάδες και δημαρχαίοι του, φιλάνθρωποι πρόεδροι ευαγών ιδρυμάτων και ΜΚΟ, διάφοροι που ουσιαστικά υπερασπίζονται τα ίδια με τους χρυσαυγίτες συμφέροντα, και ψάχνουν ευκαιρία να «ξεπλυθούν» στα μάτια του λαού, αυτόν που χαντάκωσαν χρόνια ολόκληρα με την πολιτική τους, και τώρα ακόμα περισσότερο όσο η κρίση τους βαθαίνει.

Διόλου τυχαία από τέτοιους ακριβώς κύκλους (πέραν της κυβέρνησης) αναπαράγεται η συστημική προπαγάνδα για ανάγκη «εναντίωσης ενάντια στα άκρα, τη βία από όπου και αν προέρχεται». Καμώνονται να το αγνοούν, αλλά είναι έτσι: Δεν έχει καμία σχέση ο αγώνας του εργάτη, η απεργία, η διαδήλωση, η κατάληψη, με τις επιθέσεις και τους τραμπουκισμούς των ναζιστών χρυσαυγιτών. Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν, από την μια το κεφάλαιο - από την άλλη η εργασία. Αυτών των άκρων συγκαλύπτουν την ύπαρξη διάφοροι «ανησυχούντες δημοκράτες», προπαγανδίζοντας «συναίνεση», υποταγή της εργασίας στο κεφάλαιο. Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής πρέπει να γίνει μέσα από το ίδιο το εργατικό, λαϊκό κίνημα, τις δομές του και τους φορείς του και όχι έξω από αυτό. Η Λαϊκή Συμμαχία, η ταξική πάλη με στόχο την εξουσία, μπορούν να βάλουν στο περιθώριο τη Χρυσή Αυγή.