Μετράμε θύματα, σηκώνουμε σημαίες

Μετράμε θύματα, σηκώνουμε σημαίες

Λίγες ώρες μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου από τη Βουλή δημοσιοποιήθηκε έκθεση του ΔΝΤ που εκφράζει την ικανοποίησή του: για την αύξηση στα όρια ηλικίας, το κόψιμο των αναπηρικών, τη μείωση του ποσού της σύνταξης. Οι αναλυτές πανηγυρίζουν γιατί από τις ανατροπές στις συντάξεις συγκεντρώνονται κεφάλαια περισσότερα και από το 160% του ΑΕΠ της χώρας. Τι δεν λένε; Οτι με τέτοια μέτρα θα γίνει η περίφημη επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας: με μέτρα επί πτωμάτων.

***

Την ίδια ώρα, τα στοιχεία για την ανεργία μιλάνε για 1.200 εργάτες κάθε μέρα εκτός παραγωγής. Οι αναλυτές κάνουν σημαία το νούμερο, για να πουν στους υπόλοιπους «καθίστε στ' αυγά σας».

Ταυτόχρονα, στραμπουλάνε τη γλώσσα τους για να βρουν λέξεις που να κρύβουν την αλήθεια.

Λένε ότι αυξήθηκε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης κατά δύο χρόνια. Ακούγεται λίγο. Δεν είναι.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να φτάσει στα 67 χρόνια του για να βγει στη σύνταξη. Ξέρετε πολλούς που στα 66 τους μπορούν να δουλέψουν στην απίθανη περίπτωση που θα έχουν δουλειά; Η μόνη πιθανότητα είναι να πάνε στο χωριό να σκαλίζουν τον κήπο και να πληρώνουν εισφορές στον ΟΓΑ με την ελπίδα ότι θα πάρουν κάποιο επίδομα φτωχοκομείου στην περίπτωση που συνεχίζουν να ζουν και μετά τα 67.

Η είδηση, λοιπόν, δεν είναι «δύο χρόνια αύξηση στο όριο ηλικίας», αλλά η διαταγή να πεθάνουν οι άνθρωποι, προσπαθώντας να μαζέψουν ένσημα.

Οπως ρεπορτάζ δεν είναι η σκέτη αναφορά στην αυτοκτονία ενός ανθρώπου, αλλά η αποκάλυψη της πολιτικής που οδηγεί σε αποφάσεις για κόψιμο των αναπηρικών συντάξεων και οδηγεί σε απόγνωση τους ανθρώπους.

***

Η εντολή των καπιταλιστών να εφαρμοστούν χωρίς καθυστέρηση τα μέτρα, για τη μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, πάνε παρέα με φράσεις συμπάθειας για τις θυσίες του λαού που ζητάνε δικαίωση. Υποβάλλουν έτσι την ιδέα ότι είναι περίπου λαϊκό αίτημα το τσάκισμα των εργατών, για να αυξηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών και να πιάσουν έτσι τόπο οι θυσίες.

Η αστική τάξη δε χάνει στιγμή στην προσπάθειά της να χτίζει τις συμμαχίες της έτσι που τα ίδια τα θύματά της να την ευλογούν. Αυτή η προσπάθεια ακουμπά όλη εκείνη τη σφαίρα των γεγονότων που ονομάζουμε «πνευματική ζωή», «ψυχαγωγία» κ.λπ. Σειρές επί σειρών τηλεοπτικών διδάσκουν καθημερινά την εργατική τάξη για την καπατσοσύνη του αυτοδημιούργητου αφεντικού και το μονόδρομο του εργάτη να γλείφει τα κόκαλα από το τραπέζι του αφεντικού.

Αυτός ο κατήφορος δεν έχει τέλος, αν δε βάλει τη σφραγίδα της στις εξελίξεις η ίδια η εργατική τάξη, ακουμπώντας γερά στα πρωτοπόρα τμήματά της, στο ίδιο το Κόμμα της.

Εχουμε θετικά στοιχεία σ' αυτό το δρόμο.

Η επιμονή στην ταξική συσπείρωση δεν είναι καπρίτσιο, αλλά ανάγκη ζωής και τα θετικά αποτελέσματά της είναι ορατά, όπου η εργατική τάξη συγκρούεται ευθέως με το σύνολο του μηχανισμού που υπηρετεί τους καπιταλιστές. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι συγκροτημένες δυνάμεις του ΠΑΜΕ προχτές το βράδυ στο Σύνταγμα δεν έκαναν πίσω, όταν εκφράστηκε το οργανωμένο σχέδιο για το χτύπημα της διαδήλωσης και αντιμετώπισαν στα ίσα την κρατική καταστολή, όχι σε έναν κλεφτοπόλεμο τηλεοπτικής εντύπωσης, αλλά σαν οργανωμένη διαδήλωση, που διεκδικεί και κερδίζει βήμα το βήμα το χώρο της, είχε θετικό αντίκτυπο σε μεγάλες μάζες διαδηλωτών που βρίσκονταν σκόρπιες στο χώρο, χειροκρότησαν, βρήκαν τη θέση τους μέσα στις αλυσίδες μας, φώναξαν - για πρώτη φορά ίσως αρκετοί απ' αυτούς - το «Εργατιά μπροστά, τώρα μια γροθιά, γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά», έχοντας από πρώτο χέρι εμπειρία για τη δύναμη της ταξικά οργανωμένης πάλης.

***

Σωστά γράφουν διάφοροι ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η αστική τάξη θα επιδιώξει να εφαρμοστούν τα μέτρα. Αυτονόητα οι εργάτες και οι σύμμαχοί τους πρέπει να κάνουν τα πάντα και για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα και για να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη προοπτική. Εξω και πέρα από ένα σύστημα, το καπιταλιστικό, που τα ιστορικά καθορισμένα αδιέξοδά του επιδιώκει να τα λύσει φορώντας νεκρικό σάβανο στην εργατική τάξη.

***

Ασχετο; Δεν ξέρουμε τ' όνομά του. Κι ασφαλώς δε θα συμφωνήσουμε με την επιλογή του. Είναι, όμως, ο άνθρωπος που έχτιζε τα σπίτια τα δικά μας και τα παλάτια των αφεντικών του. Είναι ο εργάτης που για να είναι ανταγωνιστικός, δηλαδή, φτηνός ο ίδιος ώστε να 'χει κέρδη το αφεντικό του, σακατεύτηκε. Και είναι ένας από τους χιλιάδες που, όταν τον έστυψαν, τον πέταξαν στα σκουπίδια.

Παρ' όλ' αυτά διατήρησε την αξιοπρέπειά του. Την αίσθηση του χρέους «να προσφέρω», «να μην είμαι βάρος».

Τσάκισε στο τέλος, δεν άντεξε. Ισως αν έγκαιρα είχε συναντήσει το συνδικάτο, να ήταν ένας απ' αυτούς που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι του υπουργού, που όχι μόνο αρνούνται να υποταχτούν, αλλά επιμένουν να αξιώνουν μεράδι από τους αρπαγμένους κόπους τους.

Τον χάσαμε. Ας γίνουν μερικές σταγόνες απ' το αίμα του, τμήμα της σημαίας μας.