Το σύνδρομο του ξυπνητηριού

Το σύνδρομο του ξυπνητηριού

Αναρτήθηκε από τον/την redship






από 2310net


Από τότε που τα κινητά τηλέφωνα άρχισαν να αναβαθμίζουν τα μενού τους και να τα διανθίζουν με πολλές εφαρμογές, αντικατέστησαν παραδοσιακά αντικείμενα που μέχρι τότε ήταν απολύτως χρήσιμα στην καθημερινότητά μας. Σήμερα δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να έχει κανείς ρολόι αφού έχει το κινητό για να του λέει την ώρα. Δεν υπάρχει λόγος να έχεις walkman ούτε καν mp3 player, αφού το κινητό σου μπορεί να χωρέσει όλα τα τραγούδια που θέλεις να ακούσεις και μπορεί να πιάσει όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς με το πάτημα μερικών κουμπιών. Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή έγινε στα ξυπνητήρια. Παραμερίστηκαν εκείνα τα μικρά ρολογάκια που είχαν μέσα ένα πιο μικρό ρολογάκι που ήταν το ξυπνητήρι όπως παραμερίστηκαν και εκείνα τα όμορφα ψηφιακά ξυπνητήρια που είχαμε στα κομοδίνα μας και μας ξυπνούσαν με ραδιόφωνο ή με εκείνο τον απαίσιο ήχο. Τα παραπάνω αναφερόμενα ξυπνητήρια είχαν ένα σοβαρό ελάττωμα: Η λειτουργία τους βασιζόταν στο πάτημα ενός κουμπιού. Αν το πατούσες και έκλεινες το ξυπνητήρι έχανες την ευκαιρία για ένα πεντάλεπτο χουζούρεμα καθώς ο φόβος να μην ξαναξυπνήσεις ήταν πάντα υπαρκτός.



Τα ξυπνητήρια των κινητών τηλεφώνων προσφέρουν στον χρήστη την δυνατότητα να κάνει άπειρες αναβολές στην αφύπνιση. Αυτό για κάποιους είναι καλό, καθώς τους προσδίδει την ψευδαίσθηση της ικανοποίησης για «πέντε λεπτάκια ακόμα». Για άλλους πάλι λειτουργεί αντίστροφα, αφού τους κρατάει για πολλή ώρα σε μια κουραστική κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνου.



Σήμερα βιώνουμε μια κατάσταση που δείχνει να έχει πολλά κοινά με την ιστορία του ξυπνητηριού. Αφού μάταια περιμέναμε την προηγούμενη τριετία «να ξυπνήσει ο κόσμος», μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία της αποτυχημένης αφύπνισης στα …ξυπνητήρια. Ο λαός δεν ξυπνά γιατί βάζει διαρκώς αναβολή στην αφύπνισή του. Είναι το σύνδρομο του ξυπνητηριού.



Παρατηρούμε αυτή την αναβλητικότητα στην «έκρηξη» του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού: «τον Σεπτέμβρη θα γίνει χαμός», «όταν περάσουν τα μέτρα θα βγει ο κόσμος στους δρόμους», «τον χειμώνα που θα βάλουμε πετρέλαιο θα τους πάρει ο διάολος», «κάτσε να γίνουν εκλογές και θα τα πούμε» και άλλα σχετικά. Πάντα υπάρχει μια μετάθεση στο μέλλον. Μια αναβολή για λίγο αργότερα. Μια αναβολή που μοιάζει με δικαιολογία της παθητικοποίησής μας και είναι ίδια με αυτή την αναβολή που βάζουμε στο πρωινό ξύπνημα.



Στην πραγματικότητα η μεγάλη μάζα του λαού θέλει να χουζουρέψει. Θέλει να διατηρηθεί σε μια κατάσταση ύπνου-ξύπνου, ελπίζοντας πως αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει όσο χρειάζεται ώστε να περάσουν οι επώδυνες συνθήκες της ζωής του, όπως ελπίζει ότι το πεντάλεπτο της αναβολής είναι ικανό να τον χορτάσει ύπνο μέχρι να χρειαστεί να σηκωθεί για την δουλειά. Βάζουμε διαρκώς αναβολή στο ξυπνητήρι της πράξης μας γιατί θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν θα χρειαστεί να ξυπνήσουμε. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι εμείς μπορούμε να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε και να ονειρευόμαστε και όλα θα πάνε καλά.



Ας δούμε τι συμβαίνει με την απεργία. Κάντε ένα πείραμα: Επιχειρήστε να μιλήσετε σε τρεις συναδέλφους σας και πείτε τους να κατέβουν στην απεργία. Και οι τρεις θα συμφωνήσουν μαζί σας ότι τα μέτρα είναι άδικα και ότι δεν πρέπει να περάσουν. Ενδεχομένως να συμφωνήσουν ότι πρέπει κάτι να γίνει για να μην περάσουν τα μέτρα. Πιθανόν δε, να συμφωνήσουν ότι και οι ίδιοι κάτι πρέπει να κάνουν για να μην περάσουν τα μέτρα. Αν τους ρωτήσεις όμως αν θα κατέβουν οι ίδιοι στην απεργία θα σου φέρουν δεκατρείς δικαιολογίες γιατί δεν θα κατέβουν. Από τύψεις θα σου πούνε ότι θα ήθελαν πολύ να απεργήσουν, αλλά βλέπουν πως είναι μάταιο αφού έχουν γίνει ήδη πολλές απεργίες και δεν άλλαξε τίποτα. Οπότε με ελαφρώς χαμηλομένο το βλέμμα και με μια γεμάτη υποκρισία υπόσχεση θα αναβάλουν το ραντεβού με την απεργία και τον αγώνα για κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον, όταν «θα ξυπνήσει ο λαός», όταν «θα κατέβει ο κόσμος στους δρόμους». Με αυτόν τον τρόπο θα έχουν βάλει αναβολή στο δικό τους ταξικό ξυπνητήρι, θα έχουν παραμείνει στην κατάσταση που (τους) θέλουν: μισοκοιμισμένοι και αδύναμοι να σηκωθούν.



Θα μπορούσαμε, αν θέλουμε να σκεφτούμε αισιόδοξα, να σκεφτούμε ότι αυτή η αναβολή στην καθημερινή αφύπνιση προκύπτει από την υποχρέωσή μας να πάμε στη δουλειά. Άρα, ας σκεφτούμε ότι η ταξική αφύπνιση είναι εξίσου απαραίτητη και ακόμα περισσότερο υποχρεωτική…







Καλό απεργιακό διήμερο…
About these ads
Sha