Υπάρχει φιλολαϊκή καπιταλιστική ανάπτυξη;

Υπάρχει φιλολαϊκή καπιταλιστική ανάπτυξη;

-- Μπορεί η ανάπτυξη για την οποία μιλάνε η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι φιλολαϊκή;

Οποιαδήποτε καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε την προπαγανδίζει η συγκυβέρνηση, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι εχθρική για το λαό, γιατί εκμεταλλεύεται τις λαϊκές ανάγκες, με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος. Το μοναδικό κίνητρο για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη στον καπιταλισμό, είναι το κέρδος. Κανείς επενδυτής δεν έχει άλλο κίνητρο, παρά το πώς θα βγάλει παραπάνω κέρδη. Και τα παραπάνω κέρδη, βεβαίως, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Πέφτουν από το κλέψιμο του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, άρα, από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων. Από αυτή την άποψη, για να υπάρξουν επενδύσεις και ανάκαμψη, οι προϋποθέσεις είναι πάρα πολύ συγκεκριμένες. Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, είναι η ακόμη πιο φθηνή -όσο το δυνατόν πιο φθηνή- εργατική δύναμη και όσον αφορά το μισθό, αλλά και όσον αφορά τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συλλογικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, τα οποία καταργούνται, ακριβώς για να γίνει ο εργαζόμενος ακόμα φθηνότερος για τον καπιταλιστή εργοδότη. Αυτό το σκοπό υπηρετούν οι μειώσεις διά νόμου στους μισθούς, η κατάργηση επί της ουσίας των συλλογικών συμβάσεων, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και οι άλλες «διαρθρωτικές αλλαγές» στην αγορά εργασίας, για τις οποίες κομπάζουν συγκυβέρνηση και τρόικα.

Δεύτερο, προωθείται η ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς. Το καπιταλιστικό, το αστικό κράτος συρρικνώσει τη δραστηριότητά του για να επεκταθούν οι ιδιώτες καπιταλιστές σε νέους τομείς, είτε αυτό είναι Παιδεία, είτε είναι Υγεία, είτε είναι Πολιτισμός, είτε είναι διαχείριση απορριμμάτων ή υδάτινων πόρων κ.ά. Με τον ίδιο στόχο καταργούνται οποιαδήποτε εμπόδια στη δράση του μεγάλου κεφαλαίου, στα πλαίσια της απελευθέρωσης της αγοράς, της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου. Γι' αυτό γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Τρίτη προϋπόθεση είναι η φοροασυλία προς το μεγάλο κεφάλαιο, για να μπορέσει να κάνει επενδύσεις, με διασφαλισμένα τα κέρδη και τα συμφέροντά του. Με δεδομένα τα παραπάνω, η ανάπτυξη που προπαγανδίζει η κυβέρνηση θα βασίζεται πάνω στα ερείπια που διαμορφώνει ο νέος συσχετισμός δύναμης, σε συνθήκες υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ανατροπών των σοσιαλιστικών χωρών και κατεδάφισης των όποιων κατακτήσεων είχαν οι εργαζόμενοι τις προηγούμενες δεκαετίες. Πάνω σε αυτά τα ερείπια, με συνθήκες γαλέρας θα διαμορφωθούν οι νέες προϋποθέσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Αντίθετα, υπόσχεται να βγάλει το κεφάλαιο από την κρίση με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς, εφαρμόζοντας το δικό του μείγμα διαχείρισης, που προβλέπει χρήμα στους ιδιώτες για να κάνουν επενδύσεις, μέσα από το κούρεμα του χρέους και τη χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής, σε συνεννόηση με τους δανειστές και εταίρους και την αξιοποίηση των κρατικής ιδιοκτησίας τομέων για συμπράξεις με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η ανάπτυξη που θα έρθει, είτε με διαχείριση ΝΔ, είτε με διαχείριση ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει προσωρινά χαρακτηριστικά και πολύ γρήγορα θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για νέα, ακόμα πιο βαθιά, καπιταλιστική κρίση. Δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη διαδικασία, επειδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα έχει εξαντλήσει τα ιστορικά του όρια. Από αυτή τη σκοπιά, παραμένει κρίσιμο για τους εργαζόμενους και το λαό να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και ανάλογα να οργανώσουν τη δράση τους. Οι θυσίες που τους ζητάνε να κάνουν για να έρθει ανάπτυξη, δεν πρόκειται να σταματήσουν, πολύ περισσότερο να αναπληρωθούν, αν ανακάμψει ο καπιταλισμός από την κρίση. Θα είναι μόνιμες και θα μεγαλώνουν, όσο θα οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να αμφισβητήσουν τη νόμιμη κερδοφορία των καπιταλιστικών ομίλων, το καπιταλιστικό κέρδος στον πυρήνα του. Από αυτή την άποψη, το ΚΚΕ λέει ότι ο λαός έχει αντικειμενικό συμφέρον να συγκροτήσει τη λαϊκή συμμαχία, που θα αποτρέψει την κλιμάκωση της επίθεσης, θα δημιουργήσει συνθήκες ρήξης και ανατροπής του κύριου υπευθύνου, που δεν είναι το πολιτικό προσωπικό, να αλλάξει δηλαδή ένας διαχειριστής και να έρθει κάποιος άλλος. Είναι οι σχέσεις παραγωγής του καπιταλισμού που βασίζονται στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Από δω προκύπτει η ανάγκη για ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους από τη λαϊκή εξουσία, που θα οργανώσει τη λαϊκή οικονομία με γνώμονα τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και την ολόπλευρη ικανοποίησή τους.