Ο δικός μας Μουσταφά.

Ο δικός μας Μουσταφά.    

 


Μερικούς μήνες πριν συνάντησα μια γειτονοπούλα.
Καιρό είχα να την συναντήσω έτσι μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά ρώτησα τι κάνουν οι δικοί της, τα αδέρφια και η μητέρα της.

Έτσι, έμαθα ότι ο μεγάλος αδερφός της έφυγε για την Γερμανία.
Δεν πήγε για τουρισμό, ούτε γιατί εκεί βρήκε κάτι καλύτερο.
Έφυγε ψάχνοντας για δουλειά.
Μετανάστης στη Γερμανία !
Είναι άλλο να διαβάζεις ότι συμβαίνει, είναι άλλο να ακούς για τους Έλληνες μετανάστες προηγούμενων μαύρων εποχών και είναι άλλο να το βρίσκεις εκεί μπροστά σου, να αφορά  ένα από τα παιδιά που έχεις γνωρίσει, που το είδες να μεγαλώνει, να τρέχει στην γειτονιά άλλοτε  με την μπάλα και άλλοτε παίζοντας κλέφτες και αστυνόμους,με τα ξύλινα σπαθιά .
Είναι άλλο να διαβάζεις για τα νιάτα μας που ξενιτεύονται και άλλο να συμβαίνει στο παιδί της διπλανής πόρτας που  μιλούσες μαζί του, που σου έλεγε τις σκέψεις, τις ανησυχίες του  και κάποιες φορές και τα όνειρά του.

Άφησε το μωρό του εδώ στην μάνα, πήρε την γυναίκα του και έφυγαν.
Ήταν 23 μήνες άνεργος, η μάνα πόσο να τους συντηρήσει, ξέρεις τώρα, μια σύνταξη που δεν φτάνει ούτε τα 700 ευρώ.
Το μωρό έχει ανάγκες, το νοίκι έτρεχε, τα χαράτσια ακολουθούσαν το ένα το άλλο, η γυναίκα του δεν έβρισκε καμιά δουλειά.....
Δούλεψε ένα εξάμηνο  στο Καρφούρ, την έδιωξαν, έμεινε χωρίς δουλειά και πάνω που κοίταζαν πώς να τα βολέψουν  με την σύνταξη της μάνας και το μισθό του Κώστα που από 1100 είχε φτάσει τα 800, τον απέλυσαν και εκείνον.
23 μήνες έψαχνε.
Στη Γερμανία είχαμε μια μακρινή, παλιά γνωριμία, από την μεριά του πατέρα.
Πήρε τηλέφωνο, μίλησε, κάτι τον ενθάρρυνε, άφησε το μωρό στην μάνα,  πήρε την κυρά του και έφυγαν.

Όσο μου μίλαγε μέσα μου ένιωθα όπως όταν ακούω τραγούδια της  Μ.Ασίας και της κάτω Ιταλίας.
Και  είναι λογικό, βλέπεις είναι οι ρίζες μου από την Μ.Ασία και έζησα όλα μου τα χρόνια με αυτήν την περήφανη ράτσα των ανθρώπων του αγώνα, του πολιτισμού, του μεγαλείου της ψυχής, των ανθρώπων του μόχθου και της αξιοπρέπειας.
Με αυτούς τους ανθρώπους που διώχθηκαν και αγωνίστηκαν για να στήσουν ξανά την ζωή τους, με περηφάνια και αξιοπρέπεια που αγωνίστηκαν ενάντια  στους κατακτητές ντόπιους και ξένους, που αγωνίστηκαν για την λευτεριά της πατρίδας και της τάξης τους.
Τότε με πιάνει ένας  λυγμός που ανεβαίνει και, όταν είμαι μόνη μου του επιτρέπω να με ελέγξει. 
Έτσι και όσο άκουγα την γειτονοπούλα μου, αυτός ο ίδιος  λυγμός έκανε περιφορά μέσα στα σωθικά μου και με έπνιγε. 
Ξεκινούσε από το στομάχι, ανέβαινε προς τα επάνω, περνούσε από το λαιμό και σαν πήγαινε να φτάσει  στα μάτια,,τον κατάπινα να μην εκδηλωθεί και με πάρει στα χέρια του.

Τακτοποιήθηκε, βρήκε τίποτα, εντάξει;
Έκανα προσπάθεια να ρωτήσω.
Τίποτα απολύτως, γύρισε όπου μπορούσε, του ζητούσαν να δουλέψει μαύρα και παρτ τάιμ, αλλά μόνο για να μείνει κάπου έπρεπε να πληρώνει 700 ευρώ το μήνα.
Έστειλε την γυναίκα του στην μάνα της, από την Βουλγαρία  είναι η κοπέλα και έμεινε εκείνος εκεί, να κοιμάται σε παγκάκια για 3 ολόκληρους μήνες!
Κάνει καμιά δουλειά, ίσα να εξασφαλίζει ένα χάμπουργκερ και το βράδυ, ο αδερφός μου στο παγκάκι, το πιστεύεις, ο Κώστας μας σε παγκάκι και η μάνα, δεν ξέρει τίποτα, την έχουμε φλομώσει στο ψέμα.
Της έχουμε πει ότι έχει βρει δουλειά, ότι έχει βρει ένα όμορφο σπίτι στο Ντίσελντορφ και ότι όλα πάνε καλά.
Το κακό είναι ότι τώρα του ζητάει να της στείλει μια φωτογραφία με την γυναίκα του στην δουλειά, στο σπίτι,...... να την δείχνει στο παιδί που έχει αρχίσει και την φωνάζει, μαμά!

Και τότε θυμήθηκα που μερικά χρόνια πριν είχα διαβάσει και είχα δει και φωτογραφίες σε κάποια εφημερίδα.
Τότε που οι αλλοδαποί ήταν "καλοί" γιατί τους εκμεταλλευόμασταν στα γιαπιά και στα ναυπηγεία, που δούλευαν με συνθήκες δουλεμπορίου στην Μανωλάδα, τότε που έφερναν τους αλλοδαπούς για να ρίξουν τις τιμές στα μεροκάματα των Ελλήνων με  τον εκβιασμό της απόλυσης, λίγο πριν ξεσπάσει η θύελλα.

Θυμήθηκα το ρεπορτάζ που μιλούσε  για ένα φωτογραφείο αλλοδαπών, κάπου  στο κέντρο της Αθήνας, όπου πήγαιναν οι αλλοδαποί και με φωτομοντάζ τους έβγαζαν φωτογραφίες μέσα σε σαλόνια ξενοδοχείων, μπροστά από γυαλιστερά αυτοκίνητα, μαζί με μια όμορφη κοπέλα.........  να έχουν να τις στέλνουν στις εκεί μανάδες να γαληνεύει λίγο ο πόνος της ξενητιάς.  

Την Αφροδίτη, την μάνα του Σταύρου, την είδα μερικές μέρες μετά.
Την ρώτησα τι κάνει το παιδί και το πρόσωπό της έλαμψε.
Μια χαρά είναι γειτόνισσα μου είπε.
Μια χαρά, δεν είναι όπως εδώ, εκεί έχουν σύστημα.
Εκεί έχει δουλειές ,δεν είναι όπως εδώ που ήρθαν όλοι οι αλλοδαποί και πήραν τις δουλειές μέσα από τα χέρια μας, που ανάγκασαν τα παιδιά μας να ξενιτεύονται.
Δεν είναι όπως εδώ μπάτε σκύλοι αλέστε, εκεί πήγε το παιδί μου με τα χαρτιά του.
Αμέσως βρήκε δουλειά με καλό μεροκάματο, βρήκε και σπίτι.....
Εκεί τα πράγματα είναι φθηνά, όχι όπως εδώ που δεν μπορούμε πια να ζήσουμε.
Στην αρχή έμεινα να την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια, δεν πίστευα στ΄αυτιά μου.
Βλέπεις, η Αφροδίτη δεν έχει ακούσει για τα περίφημα "μίνι τζομπς", την υποαπασχόληση με επισφάλεια, όπου ο εργαζόμενος έχει απολαβές έως 400 ευρώ το μήνα ΕΔΩ.
Η Αφροδίτη δεν γνωρίζει ότι   για έκτο συνεχόμενο μήνα  ο αριθμός των ανέργων στην Γερμανία είναι αυξητικός  και ότι τον Σεπτέμβρη αυξήθηκε κατά 9.000 ΕΔΩ  
Κυρίως η Αφροδίτη δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι   με το δικό της σκεπτικό, κάποιοι Γερμανοί, αντίστοιχοι των δικών μας Χρυσαύγουλων, έχουν το δικαίωμα να κυνηγούν το δικό της παιδί, γιατί και εκείνος είναι ένας από τους 25.000 Έλληνες που μετανάστευσαν το 2011 και, "παίρνει από τα χέρια των Γερμανών εργαζομένων την δουλειά τους" !
Δεν καταλαβαίνει η Αφροδίτη ότι πιπιλάει την αισχρή προπαγάνδα  των Χρυσαύγουλων για τους μετανάστες και, δεν καταλαβαίνει ότι αυτές οι αντιλήψεις είναι επεξεργασμένες σε σκοτεινά γραφεία,με μοναδικό στόχο να πλήξουν τα δικαιώματα των εργαζομένων όπου γης, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Η Αφροδίτη κυρίως δεν ξέρει ότι την έχουν φλομώσει στο ψέμα για την κατάσταση που αντιμετωπίζει το δικό  της παιδί, δεν μπορεί να φανταστεί ότι αύριο σε κάποιο δρόμο του Ντίσελντορφ μπορεί ο γιος της να τρέχει να κρυφτεί από την μανία, το μίσος και την δολοφονική δράση  των Γερμανών φασιστοναζιστών όπως ο τρομαγμένος  Μουσταφά που κυνηγούσαν προχθές το βράδυ οι Χρυσαύγουλοι στους δρόμους της Κοκκινιάς.




 Αναρτήθηκε από blackbedlam