Μέτρα κόλαση για τους εργάτες

Μέτρα κόλαση για τους εργάτες

Για την «έκθεση Σέρκας» που ψηφίστηκε πρόσφατα στο ευρωκοινοβούλιο έχουμε ξαναγράψει. Η «έκθεση» θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα των επιχειρήσεων να κάνουν όποιες αναδιαρθρώσεις κρίνουν αναγκαίες για την κερδοφορία τους. Η έκθεση προβλέπει:«Προσωρινή ή μακροπρόθεσμη μείωση του χρόνου εργασίας, ή αναδιοργάνωσή του». Εδώ πρέπει να θυμίσουμε ότι έχει ψηφιστεί και άλλη μια «έκθεση Σέρκας», που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να εφαρμόζουν ωράριο μέχρι 13 ώρες τη μέρα για 6 μέρες τη βδομάδα, δηλαδή 78 ώρες τη βδομάδα με ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους για 13 ώρες δουλειάς τη μέρα, 6 μέρες τη βδομάδα, χωρίς να πληρώνει υπερωρίες για κάποιο χρονικό διάστημα και για κάποιο άλλο θα δίνει ως άδεια ή ρεπό τον αντίστοιχο πάνω από το 8ωρο χρόνο. Εισάγει, επίσης, τη ρύθμιση ενεργού - ανενεργού χρόνου που σημαίνει ότι στη διάρκεια της εργάσιμης μέρας μπορεί ο μεγαλοεπιχειρηματίας να θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι κάποιες ώρες δε δουλεύουν, άρα πάλι δε θα τους πληρώνει γι' αυτές. Ενα, επίσης, μέτρο που εισάγει είναι η κατάργηση των περιορισμών μεταξύ πρωινής και απογευματινής βάρδιας. Αρα, ο ίδιος εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει και στις δύο βάρδιες, με κατανομή του ωραρίου όπως βολεύει την επιχείρηση. Ολ' αυτά σημαίνουν απασχόληση για όσο χρόνο έχει μεγάλη παραγωγή ο επιχειρηματικός όμιλος, με 13ωρα χωρίς υπερωρίες (εδώ βγάζει πολλαπλάσια κέρδη από την τεράστια απλήρωτη δουλειά), ενώ όταν δεν έχει παραγωγή θα δίνει άδειες ή ρεπό. Οσο για τη «μείωση του χρόνου», εδώ πλέον καθιερώνονται 2ωρα, 4ωρα κ.λπ. Βάζει ακόμη τα εξής ζητήματα: «Εσωτερική ή εξωτερική ανακατανομή των εργαζομένων εντός του ομίλου εταιρειών ή ακόμα και σε άλλες εταιρείες που δεν ανήκουν στον ίδιο όμιλο, για να ενισχυθεί η εσωτερική και εξωτερική κινητικότητά τους». Αρα, αξιοποίηση των εργαζομένων όπως και όπου συμφέρει τον κάθε μονοπωλιακό όμιλο ή τους μονοπωλιακούς ομίλους, που θα ανταλλάσσουν εργαζόμενους. Ετσι, αν κάποιος για κάποιο χρονικό διάστημα έχει αυξημένη παραγωγή, δε θα προσλαμβάνει, αλλά θα ζητά δανεικούς από άλλον. Ακόμη, προβλέπει «αποχωρήσεις από την εργασία έπειτα από διαπραγμάτευση», άρα απολύσεις με τους όρους της εργοδοσίας, δηλαδή καμιά προστασία των εργαζομένων. Εδώ μπορεί να γίνεται κάθε αυθαιρεσία, μέχρι και υποχρέωση σε απόλυση χωρίς αποζημίωση. Ολα αυτά, για να γίνουν επενδύσεις. Τέλος, η έκθεση προβλέπει να αναλαμβάνουν οι επιχειρήσεις προγράμματα κατάρτισης, άρα και χρήμα και δουλειά με μισθούς μαθητείας, ενώ για τους ανέργους, προτείνει μέτρα ψυχολογικής στήριξης!

***

Τις συγκεκριμένες εκθέσεις «Σέρκας» πρέπει να τις δούμε αλληλένδετες μεταξύ τους. Η μία είναι συνέχεια της άλλης. Εδράζονται στη στρατηγική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Επιβάλλουν πολιτική ενίσχυσης του κεφαλαίου, αυξάνοντας στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης, τόσο με μέτρα που οδηγούν σε εργαζόμενους με μισθούς - ψίχουλα, όσο και με τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου που αυξάνει στο έπακρο την απλήρωτη δουλειά. Ετσι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγάλα κέρδη βγάζουν και πληρώνουν λιγότερο κεφάλαιο για μισθούς. Διαμορφώνουν μια πραγματικότητα, όπου ένας μονοπωλιακός όμιλος θα έχει ένα βασικό πυρήνα εργαζομένων και θα καλύπτει όλες τις ανάγκες στην παραγωγή, ανάλογα με τον όγκο της παραγωγής, με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό. Το ίδιο θέλουν να αντιμετωπίσουν και με την ανταλλαγή εργαζομένων ανάμεσα στις επιχειρήσεις. Ετσι ούτε η ανεργία θα μειωθεί.

Δεν είναι μόνο οι συνθήκες της κρίσης που επιβάλλουν αυτήν τη χωρίς όρια βαρβαρότητα για τους εργαζόμενους. Αυτή θα είναι μια μόνιμη κατάσταση, συνεχώς αυξανόμενης απόλυτης εξαθλίωσης για την εργατική τάξη, που συνεχώς θα χειροτερεύει τη θέση της, κάνοντας άθλιες τις συνθήκες δουλειάς και ζωής της. Και όλ' αυτά γιατί η κερδοφορία και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου εμποδίζονται από τον ανταγωνισμό, εσωτερικό και διεθνή, από την αναρχία στην παραγωγή, από την πτώση του ποσοστού κέρδους. Για παράδειγμα, τα αντεργατικά μέτρα στην Ελλάδα πάνε να δημιουργήσουν εργασιακές συνθήκες Βουλγαρίας. Αυτοί οι παράγοντες ολοένα θα οξύνονται συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους, οι μονοπωλιακοί όμιλοι θα συμπιέζουν προς τα κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης.

***

Ταυτόχρονα, για να βγει από την κρίση το κεφάλαιο χρειάζεται επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής που να αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας. Αρα χρειάζονται κεφάλαια για τέτοιες επενδύσεις. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη παραγωγή ακόμη και με λιγότερα εργατικά χέρια. Βεβαίως, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς να υπάρξει ανάκαμψη και προσωρινά για ορισμένα ελάχιστα τμήματα της εργατικής τάξης να υπάρξει μια ελάχιστη βελτίωση μισθών ή και χρόνου εργασίας ζήτημα το οποίο επίσης εξαρτάται και από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Αλλά η γενική τάση θα είναι συμπίεση προς τα κάτω. Η ανάκαμψη θα είναι προσωρινή. Καμιά πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Να γιατί λέμε ότι σήμερα δεν αρκεί ο αγώνας για βελτίωση των μισθών, για σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο κ.λπ., αλλά αυτός ο αγώνας πρέπει να συνδέεται με πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία και την πολιτική που το υπηρετεί μέχρι την ανατροπή τους και την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής. Να γιατί λέμε ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος.