Το «μαγείρεμα» της ΕΛΣΤΑΤ

Το «μαγείρεμα» της ΕΛΣΤΑΤ

Δικαστικές διώξεις, λοιπόν, στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ με την αιτιολογία ότι «μαγείρεψαν» τα στοιχεία για το δημόσιο έλλειμμα, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία στα προγράμματα των μνημονίων και στην τρόικα για να δανειστεί, να μπει στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μαζί με τα κράτη - μέλη της ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ως δανειστές και να μεγαλώσει το χρέος. Καιρό τώρα έχει ξεκινήσει ένα «γαϊτανάκι» γύρω απ' αυτό το ζήτημα, με αστικές εκτιμήσεις που ανεξάρτητα αν ευσταθούν, ή όχι, αποπροσανατολίζουν ως προς το βασικό πρόβλημα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι η καπιταλιστική οικονομική κρίση και η πολιτική διαχείρισής της, όχι βεβαίως σε όφελος του λαού, αλλά σε όφελος του κεφαλαίου. Εδώ συγκρούονται δυο μείγματα πολιτικής διαχείρισης: Το ένα της αυστηρά δημοσιονομικής που εφαρμόζεται, το άλλο της επεκτατικής, που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τα δύο είναι αντιλαϊκά. Αλλωστε, η αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί πολιτική μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, για να αντισταθμίσει το κεφάλαιο τη χασούρα από την κρίση και να δημιουργηθούν συνθήκες για επενδύσεις που απαιτούν γοργή και μεγάλη κερδοφορία. Τα μνημόνια ήταν ο μοχλός για τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, που ήταν προαποφασισμένα και θα εφαρμόζονταν, ανεξάρτητα από τα στατιστικά στοιχεία για το έλλειμμα.

***

Ας δούμε ορισμένες εκτιμήσεις, που άνοιξαν αυτό το ζήτημα. Ο Π. Ρουμελιώτης, στο βιβλίο του για το συγκεκριμένο θέμα, έχει ασκήσει δριμύτατη κριτική στον Γ. Παπανδρέου ότι «χαντάκωσε τη χώρα», γιατί δε συμφώνησε με την εκτίμηση του ΔΝΤ ότι χωρίς «κούρεμα» του χρέους δεν υπάρχει διαχειριστική πολιτική που να το αντιμετωπίσει, άρα η συνταγή ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Επίσης, ο Κ. Σημίτης, σε βιβλίο του ρίχνει όλες τις ευθύνες στον Γ. Παπανδρέου για τη λαθεμένη, κατά τη γνώμη του, πολιτική στο ζήτημα αντιμετώπισης του κρατικού χρέους. «Δεν ήξερε, γιατί δεν είχε γνώσεις οικονομίας», γράφει. Ενώ αναρωτιέται τι το ήθελε ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου το τηλεφώνημα στον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ πριν κλείσει τη συμφωνία. Φαίνεται, λοιπόν, ότι στα πλαίσια αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης εκδηλώθηκαν οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΕΕ, πιο ιδιαίτερα στη Γερμανία, που έχουν σχέση με το γεγονός ότι η κρίση είναι συγχρονισμένη στις καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, των ΗΠΑ, και κάθε κράτος πασχίζει να την αντιμετωπίσει σε όφελος των μονοπωλίων του και σε βάρος των μονοπωλίων άλλων κρατών.

Εδώ χρειάζεται να θυμίσουμε ότι, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας το 2009 από τον Γ. Παπανδρέου και ενώ το δημόσιο έλλειμμα ήταν υπολογισμένο στο 8,6%, ο Γ. Παπανδρέου το ανέβασε στο 15,4%, λέγοντας πως με τέτοιο έλλειμμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή του κρατικού χρέους. Ετσι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ οδήγησε στο πρώτο μνημόνιο, με άρνηση αναδιάρθρωσης («κούρεμα») του χρέους, αφού ήταν καταστροφή κεφαλαίου που θα ζημίωνε και την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα αν το «κούρεμα» έγινε αναγκαστικά στην πορεία. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν και είναι η διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που καταστρέφει και εργατική δύναμη και κεφάλαιο, αλλά πίστευαν ότι θα γλιτώσουν το κεφάλαιο. Γι' αυτό δεν ήθελαν «κούρεμα».

***

Ο Γ. Παπανδρέου αναζητά λύση στην ΕΕ (να πληρώσουν δίνοντας δάνεια για τα χρέη της Ελλάδας τα άλλα κράτη της ΕΕ), αλλά και στο ΔΝΤ. Την εμπλοκή του ΔΝΤ επεδίωξε και η Γερμανία, προκειμένου να γίνουν επιμερισμοί στη ζημιά από τα χρέη. Η υπογραφή της πρώτης δανειακής συμφωνίας, η άρνηση «κουρέματος», το δημοψήφισμα για το ευρώ, προβάλλονται μετά από επαφή με τις ΗΠΑ. Η πολιτική της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου δυσκολεύει συνολικά την Ευρωζώνη, με δεδομένο το βάθεμα της κρίσης σε Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, εξ ου και η αποπομπή του. Η δυσκολία στην Ευρωζώνη διευκολύνει τις ΗΠΑ στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, με δεδομένο ότι αναζητούν διέξοδο από την κρίση, πασχίζοντας κάθε μία να καταστραφεί λιγότερο δικό της κεφάλαιο, που επιδρά και στο εσωτερικό της Γερμανίας. Στη Γερμανία, οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αυτών που θέλουν στρατηγικά τον ευρωατλαντισμό κόντρα σε τμήματα που προσανατολίζονται στρατηγικά σε Ρωσία, Κίνα, στην Ασία γενικότερα, και άλλα που θέλουν μια άλλη Ευρωζώνη μικρότερη, είναι οξύτατοι. Μέσα δε από την αντιπαράθεση, που εκδηλώνεται και τώρα σε σχέση με το «μαγείρεμα» της ΕΛΣΤΑΤ, σε συνδυασμό με το ότι το ΔΝΤ μίλησε για δικά του λάθη στους υπολογισμούς του για την εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας στην Ελλάδα, δίνεται τροφή για την ενίσχυση της αντιπαράθεσης των δύο μειγμάτων διαχείρισης της κρίσης, με στόχο να εγκλωβίσουν ακόμη περισσότερο λαϊκές δυνάμεις σ' αυτά. Που σημαίνει να στοιχίζονται με τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, για το ένα ή το άλλο μείγμα, σε συνδυασμό με επιλογές έξωθεν συμμάχων. Υπάρχουν τμήματά του στον τομέα Ενέργειας, αλλά και εφοπλιστές, μεταφορές γενικότερα (ο Ομπάμα το καλοκαίρι συναντήθηκε με Ελληνες εφοπλιστές), μεγαλοεξαγωγείς, μεγαλοξενοδόχοι, κ.λπ., που γέρνουν προς τις ΗΠΑ, υπάρχουν και ορισμένα τμήματά του προς Ρωσία, Κίνα.

Ο λαός να κλείσει τ' αυτιά του σε τέτοια ζητήματα περί «μαγειρέματος» στοιχείων ή «λάθος συνταγές». Η ζωή του δε θα ήταν καλύτερη και χωρίς αυτά, αφού, για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, έπρεπε να παρθούν όλα τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Γι' αυτό πρέπει να απορρίψει συνολικά τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και τον «ευρωμονόδρομο».