Η Παπαρήγα η καλή

Η Παπαρήγα η καλή

Αποχαιρέτα την, την αλεξάνδρα που χάνεις…

Ήταν μάλλον αναμενόμενο ότι θα άλλαζε η αλέκα. Και πως από τη στιγμή που θα άλλαζε, όλα τα άλλα θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Μπορεί να ήταν προγραμματικό το συνέδριο, να κράτησαν μία μέρα λιγότερο οι εργασίες του και να υπήρχαν κάποιες ηχηρές απουσίες από τη νέα κε –που έχει λιγότερα μέλη εξάλλου.. Όλα αυτά όμως επισκιάστηκαν μοιραία από την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία. Και αν τα φώτα στρέφονται φυσιολογικά στον καινούριο γραμματέα, αξίζει κατά τη γνώμη μου να σταθούμε λίγο περισσότερο στην αλέκα, έστω για ένα τελευταίο χειροκρότημα, πριν πέσει η αυλαία –κι ανοίξει ίσως σε κάποιο άλλο πόστο.

Η αλεξάνδρα δρόσου, όπως λεγόταν πριν το γάμο της με τον παπαρήγα, ήταν μεγάλο κεφάλαιο για το κόμμα. {Και μπορεί να συνεχίσει να είναι, αν έχει τις δυνάμεις να το κάνει κι αξιοποιηθεί κατάλληλα –πχ για τη συγγραφή κάποιων μελετών, όπως η εξαντλημένη έκδοση της σύγχρονης εποχής για το γυναικείο ζήτημα}. Κι αυτό θα το καταλάβουμε καλύτερα με την πάροδο του χρόνου, καθώς θα βαραίνει η απουσία της, που θα γίνει μέτρο της αγάπης μας.

Αυτό το αναγνωρίζουν και τα δημοσιογραφικά επιτελεία του εχθρού, που της αφιερώνουν κατ’ εξαίρεση, σαν ευ αγωνίζεσθαι στο φινάλε, κάποια εκθει-αστικά κείμενα {άλλο αν κάποιοι ψαγμένοι τα εκλαμβάνουν ως επιβράβευση του κόμματος για τη συστημική του συμπεριφορά που το καθιστά ακίνδυνο. Κι όταν είναι επικριτικά, απλώς τα αναπαράγουν. Μονά ζυγά δικά τους}.

Ο πρετεντέρης φορώντας τη μάσκα του καλού ιανού της έπλεκε σήμερα το εγκώμιο, γιατί πήρε έναν παραπαίοντα μηχανισμό και κατάφερε να φτιάξει ένα πραγματικό κόμμα με αρχή, μέση και τέλος. Ενώ ο παπαχελάς είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο πως η αλέκα θα έλειπε πολύ από το σημερινό κοινοβούλιο.

Κι αυτό είναι ένα από τα λίγα πράγματα που μπορούμε να συμφωνήσουμε –ανεξάρτητα από το σκεπτικό του καθενός. Ειδικά αυτό το «αν θέλετε» που πετούσε σε κάτι στιγμές αμηχανίας η αλέκα κι αποστόμωνε φίλους και αντιπάλους –λες και αν δεν ήθελαν, θα το άλλαζε και θα το ‘λεγε διαφορετικά. Εμείς αν θέλετε μιλάμε για σοσιαλισμό και λαϊκή εξουσία.

Κατά κανόνα βέβαια τα αστικά μμε άφηναν κατά μέρος τις υποκριτικές αβρότητες της τάξης τους και τη στόλιζαν με διάφορα κοσμητικά, μεταξύ των οποίων και το απαράμιλλο «σιδηρά κυρία του περισσού», που είχε καθιερώσει ο δολ. Κι είναι στα όρια της τραγικής ειρωνείας ότι το τέλος της θητείας της ως γγ συνέπεσε σχεδόν χρονικά με το φυσικό τέλος της λαομίσητης θάτσερ, της αυθεντικής σιδηράς κυρίας, που έδωσε έστω την ύστατη ώρα μια χαρά με το θάνατό της σε εκατομμύρια βρετανούς –και όχι μόνο.

Ο εν λόγω χαρακτηρισμός ήταν βέβαια προσεκτικά επιλεγμένος για να δημιουργεί τους απαραίτητους αρνητικούς συνειρμούς στο κοινό. Παράλληλα όμως ήταν και ο πλέον άδικος. Γιατί η αλέκα δεν είχε καμία σχέση με τη μακαρίτισσα, όχι μόνο στο πολιτικό επίπεδο, που είναι προφανές, αλλά και γενικότερα ως φυσιογνωμία. Η αλέκα είναι ένας γλυκός άνθρωπος, βαθιά λαϊκός και το κυριότερο προσιτός και οικείος.

Κι αυτό είναι το κλειδί που εξηγεί την ιδιαίτερη σχέση της με τον απλό κόσμο, την αγάπη και την εκτίμηση που της έτρεφε, ότι την ένιωθε δικό του άνθρωπο. Καθώς και μια γενικότερη αίσθηση που σου έβγαζε, από το ότι θα έπινες ευχαρίστως ένα καφέ μαζί της, να τα πείτε για το κκε και για τη μπάλα... μέχρι το ότι θα την ήθελες να έρχεται σπίτι σου και να λέει ιστορίες στο παιδί σου, ή να κατεβάζουν μαζί εφαρμογές για τις καινούριες τους συσκευές.

Γιαγιά και γραμματέας παντός καιρού.

Αυτός ο χαρακτήρας αποτυπώθηκε εξάλλου στην κλίση της προς τη λαϊκή θυμοσοφία και τις παροιμίες για κάθε περίσταση, όπου συνέχισε επάξια την κληρονομιά του χαρίλαου σε αυτό το κομμάτι· με πιο χαρακτηριστική ίσως περίπτωση την εμφάνισή της σε κάποιο παλιότερο ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών και την επική αναφορά της στο σακαφλιά και τα δυο στενά των τρικάλων, όπου ετοιμάζονταν να στριμώξουν μετεκλογικά το λαό.

Θα μας λείψουν αυτά. Μαζί με τις σπάνιες πλην αξεπέραστες θυμωμένες παρεμβάσεις της, όταν ξέφευγαν τα πράγματα, όπως αυτή στο μάκη ζούγκλα.

Τις τρομερές στιχομυθίες της με τους δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις τύπου, με μια ιδιαίτερη αδυναμία στο νεαρό συντάκτη του πριν.

Τις ποδοσφαιρικές της αναλύσεις, που γίνονταν γιατί είχε άποψη κι όχι για επικοινωνιακούς λόγους, όπως κάνουν κάτι τηλεμαϊντανοί, για να δείξουν ανθρώπινο πρόσωπο στους πολίτες…

Κι αυτό ήταν ίσως το πιο σημαντικό πλεονέκτημά της. Ότι ήταν αυθεντική σε ένα πολιτικό σκηνικό, όπου περισσεύει το δήθεν και η υποκρισία.

Η κλασική συνοφρυωμένη έκφραση μυωπίας με το επιτιμητικό ανασήκωμα της μύτης που αναμετρούσε τον απέναντι και την περίσταση.

Τι μουσμουλιές γράφουν πάλι οι αστικές φυλλάδες...

Θα λείψουν ακόμα κι οι –τόσο προβλέψιμες μα ευρηματικές- διαστρεβλώσεις των δηλώσεών της, είτε αυτές ήταν για την έξοδο από το ευρώ, είτε για την επανάσταση και τα σπασμένα τζάμια, είτε για τα «αγράμματα στελέχη», είτε, είτε… Και τώρα τι θα γίνει χωρίς την αλέκα; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύσις…

Κι η αλεκολογία με τα συγκλονιστικά αξιόπιστα ρεπορτάζ για την κούρσα διαδοχής της, που την τελευταία εβδομάδα είχαν σίγουρη την αποχώρησή της και θύμιζαν επιμνημόσυνη δέηση –λες και ήταν ήδη παρελθόν.

Χάρη σε ένα από αυτά όμως ψαρέψαμε και μια τρομερή φωτογραφία, πραγματικό διαμάντι.

Τόσο μπόι βρε παιδί μου, κι από μυαλό κουκούτσι...

Πάμε κι άλλη μια αποχαιρετιστήρια, ενθύμιο για γκραν φινάλε.

Για να με θυμάστε...

Και τι έχουμε να πούμε στον επίλογο για τον αντικαταστάτη της;

Οφείλω να ομολογήσω με πάσα ειλικρίνεια ότι σε πρώτο στάδιο δε μου έχει εμπνεύσει τον ενθουσιασμό και τα συναισθήματα που πρέπει μάλλον να προκαλεί ένας ηγέτης με λαϊκό έρεισμα. Αλλά ούτε η αλέκα είχε αυτά τα προσόντα στην αρχή της θητείας της. Κατάφερε να τα αναπτύξει σταδιακά, σε βάθος χρόνου, ίσως και βασανιστικά αργά, με την καθημερινή τριβή και την εμπειρία της. Κι αν ο νέος γγ καταφέρει να εξελιχθεί και να συνεισφέρει ένα κλάσμα έστω απ’ όσα προσέφερε η αλέκα, το έργο του θα είναι απολύτως πετυχημένο.

Και ντάμπα-ντούμπα και ντάμπα-ντούμπα

Θα τους τρελάνουμε με γραμματέα κουτσούμπα