Κόκκινη!

Κόκκινη!

«Ο,τι έχω μάθει περί τιμής και καθήκοντος μου τα έχει διδάξει το ποδόσφαιρο».

Ετσι περιέγραφε σε κάποιες μακρινότερες εποχές ο Αλμπέρ Καμύ την αγάπη του γι' αυτό το παιχνίδι.

Τι σχέση, όμως, έχει ο Καμύ με τους υπαίτιους της μετατροπής του παιχνιδιού μας, του ποδοσφαίρου, σε αυτή την ξεφτίλα, σε αυτή την ντροπή που είδαμε να εξελίσσεται για μια ακόμα φορά μπροστά στα μάτια μας στον τελικό του Κυπέλλου μεταξύ Ολυμπιακού - Αστέρα Τρίπολης; Μα τα λόγια του Καμύ αυτούς αφορούν. Προσωπικά!

Διότι οι κύριοι αυτοί δεν εκπροσωπούν τίποτα λιγότερο απ' ό,τι ακριβώς πρέπει να αποβληθεί. Εκπροσωπούν το ποδόσφαιρο των εφοπλιστών, των καναλαρχών και των πετρελαιάδων. Εκπροσωπούν αυτόν τον ναό του εμπορίου και της επαγγελματικής ίντριγκας που πρέπει να αποβληθεί από το ποδόσφαιρο! Το δικό μας ποδόσφαιρο!

Για όσους αγαπάμε τον Ολυμπιακό, για τους άλλους που αγαπούν τον Παναθηναϊκό, για τους τρίτους που αγαπούν την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αστέρα, εν αρχή είναι η μπάλα. Χωρίς μπάλα δεν υπάρχει ούτε Ολυμπιακός, ούτε Παναθηναϊκός, ούτε τίποτα.

Μπάλα χωρίς Μαρινάκηδες, χωρίς Αλαφούζους, χωρίς Μελισσανίδηδες γίνεται (για την ακρίβεια μόνο έτσι γίνεται).

Να γιατί, τελικά, η αποβολή τους, η κόκκινη, η κατακόκκινη, η διά παντός αποβολή τους, η δική τους και των ομοίων τους από το ποδόσφαιρο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ζήτηματιμής και καθήκοντος για όσους αγαπούν την μπάλα.

Η μπάλα - όπως και η ζωή - είναι ζήτημα τιμής και καθήκοντος να γίνει η «θεά» της συλλογικότητας. Του ταλέντου. Της άμιλλας. Της ομορφιάς. Του γνήσιου, του ανθρώπινου λάθους.

Η μπάλα - όπως και η ζωή - της αξίζει να είναι υπόθεση μεταξύ ανθρώπων, κανονικών ανθρώπων. Ο ιδρώτας αυτών που παίζουν, η χαρά για τη νίκη, η στεναχώρια για την ήττα, η πλάκα και το πείραγμα, να είναι καθαρά και ανιδιοτελή. Οχι υπόθεση της «παράγκας».Οχι το κλοτσοσκούφι της αθλιότητας και της «μουφιάς», όπως την έχουν καταντήσει.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ