Εδώ και τώρα μπορεί και πρέπει να οργανωθεί η αντεπίθεση, κάτω από τη σημαία των λαϊκών αναγκών
Η εισηγητική τοποθέτηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
 |
1. Το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα στον ελληνικό λαό για συμπόρευση και συστράτευση με το ΚΚΕ, για την οργάνωση της πάλης, για την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Καλούμε το λαό να κατευθύνει την πάλη του στην αναμέτρηση με τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Να ανατρέψουμε το σκηνικό της άσφαιρης και αποπροσανατολιστικής αντιπαράθεσης του νέου διπολισμού που θέλουν να διαμορφώσουν.
Η αντιπαράθεση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να εγκλωβίσει τον πολιτικό προβληματισμό, τις αγωνίες και την αναζήτηση του λαού για διέξοδο, στα γνωστά κάλπικα διλήμματα:
- Ποιος «χαλίφης» είναι καλύτερος και ικανότερος διαπραγματευτής; Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι πρόθυμοι εκ του ΠΑΣΟΚ και λοιπών προστρέξουν; Ποια η καλύτερη συνταγή διαχείρισης του μεγάλου κρατικού χρέους: Νέο δάνειο όπως προτείνουν οι συγκυβερνώντες ή μεγάλο κούρεμα χρέους που προτείνει ανέξοδα η αξιωματική αντιπολίτευση;
- Ποιο μείγμα διαχείρισης θα οδηγήσει πιο γρήγορα στην ανάκαμψη, στους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης; Αυτό που προτείνουν τμήματα του αμερικανικού κυρίως κεφαλαίου ή αυτό που προτείνουν τμήματα κυρίως του γερμανικού κεφαλαίου, με τους ανάλογους και οι δύο υποστηρικτές τους σε όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα;
 |
Εμείς από το βήμα της ΔΕΘ καλούμε το λαό να παραμερίσει αυτό το εμπόριο ψεύτικων ελπίδων, φόβου και κάλπικων διλημμάτων, να δει τη μεγάλη, την πραγματική εικόνα, να αναγνωρίσει τον πραγματικό αντίπαλο και να οργανώσει με τόλμη την αντεπίθεσή του.
Ποια είναι αυτή η μεγάλη εικόνα;
Τρία σημαντικά στοιχεία την περιγράφουν:
ΠΡΩΤΟ: Η αντιλαϊκή επίθεση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο και ιδιομορφία. Κλιμακώνεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, να διασφαλιστεί φθηνότερη εργατική δύναμη και νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Πρόκειται για αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που συμφωνήθηκαν και δρομολογήθηκαν πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης.
Είναι κατευθύνσεις και αποφάσεις που αφορούν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και όχι μόνο τα υπερχρεωμένα.
Αρκεί να δούμε, για παράδειγμα, τη μεταρρύθμιση Ολάντ στο ασφαλιστικό σύστημα της Γαλλίας (όπου δεν υπάρχει μνημόνιο και τρόικα), με δραματικές αυξήσεις ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.
Τα νέα σχέδια που προχωράνε για «γνήσια Οικονομική και Νομισματική ένωση», όπως την ονομάζουν, προβλέπουν πιο αυστηρά συστήματα ελέγχου και εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων στην αγορά εργασίας, στο φορολογικό και στο ασφαλιστικό σύστημα.
ΔΕΥΤΕΡΟ: Αυξάνει η ανισομετρία στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Μεγαλώνει η διαφορά ισχύος της Γερμανίας απέναντι στη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία.
Σε σχέση με το 2000 η ψαλίδα έχει ανοίξει προς όφελος της Γερμανίας σε μια σειρά από βασικούς δείκτες της οικονομίας, όπως το ΑΕΠ, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, το εμπορικό ισοζύγιο, το κρατικό χρέος.
Η σημερινή κατάσταση της Ευρωζώνης διασφαλίζει υπεροχή της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας, προνομιακούς όρους δανεισμού με πτώση επιτοκίων των γερμανικών κρατικών ομολόγων, ροή κεφαλαίων προς τη συγκεκριμένη χώρα.
Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα επισημάνει ότι στη φάση της κρίσης, το γενικό χαρακτηριστικό της απαξίωσης κεφαλαίου δεν εκδηλώνεται αναλογικά αλλά ανισόμετρα από κράτος σε κράτος, από κλάδο σε κλάδο.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της αλλαγής συσχετισμών, οξύνεται η διαπάλη για τη διαχείριση του χρέους, των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και την αλλαγή μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας με τη στήριξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, πιέζουν τη γερμανική κυβέρνηση να επωμιστεί περισσότερα βάρη με διάφορους τρόπους (π.χ. κούρεμα διακρατικών δανείων προς την Ελλάδα, ευρωομόλογα κλπ.).
Ωστόσο, όποιος εύθραυστος συμβιβασμός και αν υπάρξει, δεν μπορεί να αποτρέψει την υλοποίηση αντιλαϊκών μέτρων, την περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης.
ΤΡΙΤΟ: Η αυξανόμενη δυσκολία της αστικής πολιτικής διεθνώς να διαχειριστεί τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και η αλλαγή συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αυξάνει τον κίνδυνο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Η πιθανότητα κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Ισραήλ, την Τουρκία και άλλους πρόθυμους, με την εμπλοκή και της ελληνικής άρχουσας τάξης, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με την ιδιαίτερη γεωπολιτική και ενεργειακή σημασία της.
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας αντιμετωπίζει τη συμμετοχή της ως ευκαιρία αναβάθμισης της γεωπολιτικής σημασίας της για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, μετά τη σχετική υποχώρηση της θέσης της στην περιοχή, μετά την εκδήλωση της κρίσης.
Η υπόθεση των χημικών χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επέμβαση.
Αρμόδιος για να καθορίσει την πορεία των εξελίξεων στη χώρα του, να κρατήσει ή να αλλάξει κυβερνήσεις, είναι μόνον ο συριακός λαός. Καμιά δουλειά δεν έχουν εκεί οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όσοι πρόθυμοι σύμμαχοί τους. Πολύ περισσότερο μάλιστα που είναι αυτοί οι οποίοι εξοπλίζουν τις ονομαζόμενες αντικαθεστωτικές δυνάμεις με όπλα για να σπέρνουν το θάνατο, να χρησιμοποιούν χημικά κλπ.
Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας. Να κλείσει η βάση της Σούδας, να μη διατεθεί καμιά άλλη στρατιωτική υποδομή από τη χώρα μας, να μη βρεθούν Ελληνες στρατιωτικοί εκτός συνόρων, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και επεμβάσεις.
2. Εφιστούμε την προσοχή σε ένα άλλο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα και δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι: Η όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί στη λαϊκή ευημερία.
Μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, βιώνουν ήδη για 6η χρονιά τις συνέπειες της βαθύτερης καπιταλιστικής κρίσης της ελληνικής οικονομίας, την έκρηξη της ανεργίας, τη ραγδαία επιδείνωση της θέσης τους και της εξαθλίωσης.
Δε θεωρούμε ότι χρειάζεται να επαναλάβουμε το πλήθος των γνωστών στατιστικών στοιχείων για τη δραματική συρρίκνωση των κρατικών δαπανών κοινωνικής πολιτικής, των μισθών και όλων των άλλων μέτρων που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά.
Μόνο οι απώλειες εισοδήματος των μισθωτών ξεπέρασαν τα 37 δισ. ευρώ μέσα στην κρίση.
Ωστόσο, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, η σφαγή των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του λαού, υπερβαίνει το σχεδιασμό διαχείρισης της κρίσης και του υπέρογκου κρατικού χρέους. Στοχεύει πρωταρχικά να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Γι' αυτό και τα μέτρα που στοχεύουν στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, στην ανατροπή λαϊκών δικαιωμάτων, θα συνεχιστούν και μετά την επιστροφή ακόμα και σε μια αναιμική καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η επόμενη μέρα της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των δεσμεύσεων της ΕΕ όχι μόνο δεν θα οδηγήσει σε αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού, αλλά θα οδηγήσει σε νέες θυσίες.
Η αντιμετώπιση του διογκωμένου κρατικού χρέους απλά αποτελεί το εφαλτήριο για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή επίθεση.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να εξαπατήσει το λαό με υποσχέσεις για καλύτερες μέρες μετά από διαπραγμάτευση με την τρόικα, αφού επιτευχθεί ο στόχος του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Διακηρύττει ότι δε θα υπάρξουν άλλα αντιλαϊκά μέτρα και θα ενισχυθούν ομάδες ακραίας φτώχειας, όπως οι χαμηλοσυνταξιούχοι.
Την ίδια στιγμή αυτοδιαψεύδεται αφού ομολογεί από το βήμα της ΔΕΘ ότι οι αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις ήταν αναγκαίες και έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί εδώ και χρόνια, πριν τον ερχομό της τρόικας.
Οι μόνες συγκεκριμένες εξαγγελίες της για τα επόμενα χρόνια αφορούν τη μείωση των συντελεστών φορολογίας των μονοπωλιακών ομίλων στο 15%, το νέο επενδυτικό νόμο, το νέο σύστημα δανειοδότησης των επιχειρήσεων που καταργεί τον αρχικό έλεγχο προδιαγραφών των εγκαταστάσεων και αναθέτει τους ελέγχους σε ιδιωτικούς φορείς.
- Εξαγγελίες που πλήττουν πολύμορφα το λαό με νέα φορολογικά βάρη και κατάργηση στοιχειωδών όρων προστασίας του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας, της ασφάλειας των εργαζομένων.
- Ταυτόχρονα, προπαγανδιστικά προετοιμάζεται το κλίμα για τις περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ, την αύξηση των νοσηλίων και των δαπανών της λαϊκής οικογένειας για φάρμακα, της επέκτασης της διαθεσιμότητας σε καθηγητές ΤΕΙ, την απομάκρυνση των αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών, τη μονιμοποίηση των χαρατσιών στα ακίνητα των μικροϊδιοκτητών, έναν ατελείωτο κατάλογο νέων αντιλαϊκών μέτρων.
- Ηδη αναφέρονται, χωρίς να διαψεύδονται, νέες περικοπές στις δαπάνες κοινωνικής πολιτικής ύψους 3 δισ. ευρώ για το 2014, πριν καν διαμορφωθεί το νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που θα συνοδεύει το νέο δάνειο για την εξυπηρέτηση του υπέρογκου ελληνικού κρατικού χρέους. Εδώ περιλαμβάνεται και η πρόταση εκχώρησης ως «εγγύησης», μέρους των κρατικών ακινήτων και αποθεμάτων του ορυκτού πλούτου.
- Οι εξαγγελίες για κοινωνικό μέρισμα προϋποθέτουν νέα αφαίμαξη μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων για να επιβιώσουν οι ομάδες ακραίας φτώχειας καθώς και για νέα σκλαβοπάζαρα «κοινωφελούς εργασίας» που θα δουλεύουν οι άνεργοι με μισθό το παλιό επίδομα ανεργίας.
Από την άλλη η δήθεν φιλολαϊκή επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και το εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, στάχτη στα μάτια του. Δεν τα πιστεύουν ούτε αυτοί που τα λένε.
Καμία πρόταση που υποκλίνεται στο στόχο ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων και στις σχετικές δεσμεύσεις για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορεί να διασφαλίσει τη λαϊκή ευημερία ούτε καν την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του λαού τα τελευταία χρόνια. Γι' αυτό και ο Τσίπρας τώρα τελευταία «υπόσχεται»... ουσιαστική βελτίωση μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες... Ακριβώς δηλαδή ό,τι «υπόσχονται» και τα κυβερνητικά στελέχη.
Οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ για νέες κρατικές ενισχύσεις προς τους «υγιείς επιχειρηματίες» που σέβονται τη νομοθεσία και για διευκόλυνση της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων προδιαγράφουν την επόμενη μέρα.
Ο κάθε μονοπωλιακός όμιλος επενδύει πάντα με γνώμονα το ποσοστό κέρδους του και στοχεύει στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Η σύγκληση Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, για την οποία μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη μεγαλύτερων βαρών από τα κράτη-πιστωτές όπως η Γερμανία, δε συνιστά φιλολαϊκή λύση.
Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να διασφαλίσει περισσότερες κρατικές ενισχύσεις και ευελιξία για τους μονοπωλιακούς ομίλους και δέσμευση ότι ο ίδιος ο λαός θα συνεχίσει να αποπληρώνει ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους, από το οποίο βέβαια ούτε ωφελήθηκε ούτε ευθύνεται για τη δημιουργία του. Ο λαός μας έχει πείρα από τα δυο προηγούμενα «κουρέματα» και τα αντιλαϊκά μέτρα που ακολούθησαν.
Το ΔΝΤ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας που πιέζουν τη γερμανική κυβέρνηση να αναλάβει πρόσθετα βάρη ζητούν επίσης επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα. Εξάλλου προωθούν με αποφασιστικότητα αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις στις δικές τους χώρες.
Καμία εναλλακτική διαχείριση του δημόσιου χρέους δεν μπορεί να καταργήσει τους παράγοντες που συμβάλλουν στη διόγκωσή του όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη, στην ΕΕ και η περιοδική εκδήλωση κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
3. Ο δρόμος της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων είναι ο μόνος δρόμος για το λαό. Εδώ και τώρα μπορεί και πρέπει να οργανωθεί η αντεπίθεση, κάτω από τη σημαία των λαϊκών αναγκών.
Ο δρόμος ανάπτυξης με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, με στόχο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία. Την αντιστρατεύεται και στη φάση της κρίσης και στη φάση των ψηλών ρυθμών ανάπτυξης.
Ας σκεφτούμε για παράδειγμα:
- Γιατί δεν παράγουν, ενώ θα μπορούσαν, οι ελληνικές μονάδες χαλυβουργίας μια σειρά αναγκαία προϊόντα για εξαρτήματα, για σιδηρόδρομους, για πλοία, οικιακό εξοπλισμό;
- Γιατί δεν αξιοποιούνται οι υπάρχουσες δυνατότητες της αμυντικής βιομηχανίας για την κατασκευή αναγκαίων κρατικών υποδομών και τον περιορισμό των εισαγωγών στρατιωτικού υλικού;
- Γιατί δεν καλύπτονται από την ελληνική παραγωγή εγχώριες ανάγκες σε κρέας, γάλα, ζάχαρη;
- Γιατί δεν προχωρούν αναγκαία τεχνικά έργα, όπως ορισμένοι οδικοί και σιδηροδρομικοί άξονες που έχουν σχεδιαστεί εδώ και χρόνια; Γιατί πληρώνουν διπλά και τριπλά τα μεγάλα έργα οι εργαζόμενοι ως φορολογούμενοι κι ως χρήστες;
- Γιατί δεν αναλαμβάνουν τα ελληνικά ναυπηγεία την παραγωγή για τις ακτοπλοϊκές ανάγκες της χώρας;
Οποιο σχετικό ερώτημα και αν εξετάσουμε, θα σκοντάψουμε πάνω στο κυνήγι του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, στις επιλογές των μονοπωλίων με αυτό το κριτήριο, στις δεσμεύσεις της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της ΕΕ για όλα τα κράτη μέλη της.
Παραδείγματα πολλά και σε όλους τους κλάδους της οικονομίας.
Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα αποκαλύψει πού οδηγεί το λαό ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Οταν όλοι οι άλλοι, για παράδειγμα, τη δεκαετία του '90 παρουσίαζαν ως ωφέλιμη την «απελευθέρωση» του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας, εμείς προβλέπαμε τις αρνητικές συνέπειες για την επιβάρυνση της λαϊκής οικογένειας την αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πηγών και τους εργαζόμενους του κλάδου. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν και τα νέα σχέδια τριχοτόμησης και παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ αναδεικνύουν ποιος έλεγε την αλήθεια.
Ο λαός πρέπει και μπορεί να κοιτάξει μπροστά, να απαιτήσει την ικανοποίηση των αναγκών του.
Το ΚΚΕ στο 19ο Συνέδριό του ανέδειξε το δρόμο ανάπτυξης που μπορεί να αξιοποιήσει τις πλούσιες, μεγάλες αλλά αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Ο μόνος δρόμος για το λαό είναι να βαδίσει αποφασιστικά απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, να μην εγκλωβιστεί στην ίδια αντιλαϊκή στρατηγική κατεύθυνση.
Απαιτείται γι' αυτό ριζική ανασύνταξη του κινήματος, πρώτα απ' όλα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας που θα έχει περιεχόμενο και στόχους δράσης, θα αναπτύσσει μέτωπα πάλης, θα αλλάζει συσχετισμούς, θα κατευθύνεται η πάλη της στην αλλαγή τάξης στην εξουσία, ο λαός να είναι αφέντης του πλούτου που παράγει, με τη δική του λαϊκή εξουσία.
Είναι ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος που συμφέρει το λαό. Ολοι οι άλλοι δρόμοι, οι προτάσεις διαχείρισης και εξουσίας, κινούνται στην πεπατημένη και αδιέξοδη πολιτική που μας έχει οδηγήσει στην καπιταλιστική κρίση, αναπαράγει τα ίδια αδιέξοδα του συστήματος, σε βάρος του λαού και υπέρ των μονοπωλίων. Οι προτάσεις αυτές παραπέμπουν στη Δευτέρα Παρουσία τη λαϊκή ευημερία, τη λαϊκή εξουσία, την ανατροπή του συστήματος και την οικοδόμηση μας νέας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου