Για την πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Για την πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να υποτάξει το εργατικό - λαϊκό κίνημα στο στόχο του να αναδειχτεί κυβέρνηση. Αυτό επαληθεύει η πολιτική απόφαση της ΚΕ του κόμματος που δημοσιοποιήθηκε χτες. Γράφει μεταξύ άλλων: «Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ (είναι) να διαμορφώσει τους όρους πολιτικής ανατροπής της μνημονιακής διακυβέρνησης και της συγκρότησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς η οποία θα αλλάξει ριζικά την πορεία της χώρας σε όφελος του λαού. Πολλοί αγώνες, ένας στόχος: Η ανατροπή της κυβέρνησης (...) Απέναντι σε αυτή τη νέα κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ως κεντρικό κοινό στόχο όλων των κινητοποιήσεων και των αγώνων σε όλους τους τομείς και για όλα τα ζητήματα την πτώση της κυβέρνησης υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πάντα ώστε να οικοδομηθεί μια πλατιά λαϊκή ενότητα, ένα παλλαϊκό πολιτικό ρεύμα ανατροπής, αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης κάθε επιμέρους αγώνα και κινητοποίησης. Μια πολιτικοποίηση που θα οικοδομηθεί μέσα από ανοιχτές λαϊκές επιτροπές, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης οι οποίες θα μετατρέπουν κάθε επιμέρους αγώνα σε υπόθεση όλης της κοινωνίας συνδράμοντας τους εργαζόμενους που βρίσκονται στο επίκεντρο της σύγκρουσης με την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και οι φίλοι του καλούνται να συμβάλουν ώστε να συγκροτηθούν λαϊκές επιτροπές υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών, ενάντια στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις σε κάθε πόλη, νομό και περιφέρεια. Ανοιχτές λαϊκές επιτροπές παντού. Επιδίωξή μας είναι να εκπεμφθεί ρητά και πειστικά στην κοινωνία η αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ για δημοκρατική ανατροπή τώρα (...) Η συνύπαρξη και η συνεργασία του κόμματός μας με στελέχη συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών οργανώσεων, οικολογικών κινημάτων, καθώς και με διανοούμενους, πανεπιστημιακούς και καλλιτέχνες θα ενισχύσει ουσιαστικά το πολιτικό αντιμνημονιακό μέτωπο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει ο ίδιος κυβέρνηση, να υπηρετήσει τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Σ' αυτό το σκοπό προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος. Προβάλλει μάλιστα σαν μορφή συσπείρωσης τις «λαϊκές επιτροπές», (φανταστείτε μια λαϊκή επιτροπή, ή ένα συνδικάτο, να δρα τάχα για τη λύση λαϊκών προβλημάτων, χωρίς εναντίωση στον αντίπαλο του λαού, δηλαδή τους αστούς και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους), προσπαθώντας από τη μια να μπερδέψει το λαό κι από την άλλη να συκοφαντήσει το περιεχόμενο που έχει η δράση των εκατοντάδων λαϊκών επιτροπών σε όλη τη χώρα, τις οποίες συγκροτούν ταξικά συνδικάτα και αγωνιστικές συσπειρώσεις του κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμυθιάζει το λαό ότι η ανάδειξη του ίδιου στην κυβέρνηση σηματοδοτεί «ριζική αλλαγή στην πορεία της χώρας», επειδή λέει θα ακυρώσει τα μνημόνια και θα επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση. Λέει μάλιστα ότι πολιτικοποιημένο κίνημα είναι αυτό που εναποθέτει στην κάλπη τις ελπίδες για αλλαγές προς όφελος του λαού, προσβλέποντας στη διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο κήρυγμα συμβιβασμού των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων με τη φτώχεια και τη μιζέρια που τους καταδικάζει η αντιλαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης. Πολιτικοποίηση των λαϊκών αγώνων σημαίνει συνειδητοποίηση από μεγάλο μέρος των εργαζομένων και του λαού των ταξικών αντιθέσεων και πάλη για την ανατροπή της αιτίας που τις γεννά. Σημαίνει οργάνωση και ταξικός αγώνας για την ανακούφιση του λαού από τις συνέπειες της κρίσης, αλλά και πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση, σε ανάπτυξη και κρίση. Ενας τέτοιος αγώνας πρέπει αυτονόητα να στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά και κάθε άλλης κυβέρνησης που θέλει να ασκήσει διαχείριση, στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Πρέπει να έχει στόχο όχι την αλλαγή μιας κυβέρνησης αλλά την ιδιοκτησία των μεγαλοεπιχειρηματιών. Πρέπει να στοχεύει στην αποσταθεροποίηση του συστήματος, ανεξάρτητα από διαχειριστή, ώστε να μην μπορεί να ελίσσεται και να παίρνει μέτρα, μέχρι ο λαός να το ανατρέψει οριστικά.

Η πολιτική απόφαση αναπαράγει όλα τα ψευτοδιλήμματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάσημα και, για λόγους χειραγώγησης και ψηφοθηρίας, επαναφέρει ξεχασμένες υποσχέσεις όπως «αποκατάσταση στα προ μνημονίου επίπεδα των κατώτατων μισθών, συντάξεων, οικογενειακών επιδομάτων και ανεργίας». Δεσμεύεται για«ακύρωση των προνομίων της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών επιχειρήσεων»,υπονοώντας ότι αυτές θα ζουν και θα βασιλεύουν με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δίχως προνόμια! Υπόσχεται, δηλαδή, έναν εξανθρωπισμένο - φιλολαϊκό καπιταλισμό, που πουθενά δεν υπήρξε και ποτέ δεν πρόκειται να υπάρξει. Με ποιες πολιτικές συμμαχίες θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει διαχείριση; Γράφει η πολιτική απόφαση: «Η συνεδριακή μας απόφαση για συνεργασία όλων των δυνάμεων από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας έως τις δυνάμεις της οικολογίας και αυτές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προϋποθέτει ότι (...) με βάση και την πρόσφατη πολιτική εμπειρία, αυτήν που οδήγησε στις ανατροπές των συσχετισμών στις προηγούμενες εκλογές, η αναφορά μας στο εύρος των πολιτικών δυνάμεων δεν είναι καθόλου στατική, δεν αναφέρεται στερεότυπα μόνο στις σημερινές συγκροτήσεις και σε παγιωμένες αντιλήψεις μέσα στα κόμματα και τις ομάδες αυτού του φάσματος που μας ενδιαφέρει, αλλά είναι ανοικτή σε μια δυναμική θετικών διαφοροποιήσεων σε προοδευτική αντιμνημονιακή κατεύθυνση». Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται σαν «ανατροπή των συσχετισμών» την ανάδειξή του σε αξιωματική αντιπολίτευση στις τελευταίες εκλογές, όταν επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα ότι η στρατηγική του υπηρετεί και βαραίνει αντικειμενικά τον αρνητικό συσχετισμό των μονοπωλίων σε βάρος του λαού. Για τους συμμάχους που αναζητά, είναι φανερό ότι απευθύνεται και σε αστικές δυνάμεις που δηλώνουν «αντιμνημονιακές», έχοντας διακηρύξει ότι θέλει να συγκροτήσει κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». Ταυτίζει (όπως και οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) τα συμφέροντα της αστικής τάξης με αυτά του λαού και θολώνει το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής που ασκεί η συγκυβέρνηση, αναμασώντας ιδεολογήματα περί υποτέλειας και υποταγής στη Γερμανία. Διέξοδο στο λαό θα δώσει η λαϊκή συμμαχία που παλεύει για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιείται αντικειμενικά από το σύστημα για να ελιχθεί απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, να την ενσωματώσει, να τη χειραγωγήσει στη λογική της διαχείρισης, κόντρα στην αναγκαία ανατροπή.