Πεδίο ταξικής σύγκρουσης

Πεδίο ταξικής σύγκρουσης

Είναι γεγονός ότι συνεχίζεται με ένταση η συζήτηση για την κάλυψη του δημοσιονομικού και χρηματοδοτικού κενού της Ελλάδας στην περίοδο 2014-2015. Στις χτεσινές αστικές εφημερίδες κυριαρχούσε το συγκεκριμένο ζήτημα με μια επισήμανση: Οτι η κυβέρνηση προτείνει την αναχρηματοδότηση των κρατικών ομολόγων που λήγουν το 2014 με νέα ομόλογα, γεγονός που μειώνει τις ανάγκες του χρηματοδοτικού κενού και έτσι δε θα χρειαστεί νέα δανειακή βοήθεια, με αυτό συμφωνούν το ΔΝΤ και η Κομισιόν, αλλά διαφωνεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), δηλαδή ο ένας εκ των τριών της τρόικας. Η διαφωνία της ΕΚΤ συνίσταται στο ότι αν δεν πάρουν ρευστό οι ελληνικές τράπεζες θα μειωθεί η κεφαλαιακή τους επάρκεια και θα χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι με τον όρο δημοσιονομικό κενό χαρακτηρίζεται η διαφορά εσόδων - εξόδων στον κρατικό προϋπολογισμό, που σημαίνει ότι τα έξοδα είναι περισσότερα από τα έσοδα (έλλειμμα). Με τον όρο χρηματοδοτικό κενό εννοούν τις ανάγκες κάλυψης του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού μαζί με τις ανάγκες κάλυψης των δόσεων των δανείων.

Οι ενδοαστικές κόντρες...

Ουσιαστικά η συγκεκριμένη συζήτηση αποτυπώνει με άλλα λόγια τις εκτιμήσεις για την πορεία του κρατικού χρέους της Ελλάδας και τη δυνατότητα διαχείρισής του, γεγονός που για άλλη μια φορά έχει πυροδοτήσει αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, ουσιαστικά τη Γερμανία. Είναι η ίδια συζήτηση για την αναγκαιότητα νέου «κουρέματος», αυτό προτείνει το ΔΝΤ, και νέας δανειακής βοήθειας στην Ελλάδα που προτείνει η Ευρωζώνη. Αντικειμενικά θα απαιτηθούν νέα δημοσιονομικά μέτρα. Δε θα σταθούμε εδώ στις κόντρες ανάμεσα στο «κούρεμα» ή «όχι κούρεμα» (είναι γνωστό ότι με το «κούρεμα» χάνουν κεφάλαια τα κράτη της Ευρωζώνης), ούτε στη λύση που προτάθηκε για εφάπαξ φόρο 10% στις τραπεζικές καταθέσεις, ως λύση. Αυτές οι συζητήσεις αντανακλούν συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου, εκφράζουν αντιθέσεις μεταξύ τους.

Ετσι η κυβέρνηση δε θέλει νέα δημοσιονομικά μέτρα, η αστική τάξη της Ελλάδας επίσης δε θέλει, αυτό φαίνεται και από την ενιαία στάση του αστικού Τύπου κριτικής στην τρόικα, ενάντια στις συνταγές της για την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας. Ουσιαστικά ομόφωνα προπαγανδίζουν: «Εξω η τρόικα», «Οχι άλλο μνημόνιο», θέτοντας το ζήτημα ότι η κυβέρνηση κρίνεται σ' αυτό το ζήτημα, αν έχει το ανάστημα να το πει και να το κάνει. Προτείνουν: Η κυβέρνηση αφού τήρησε τις δεσμεύσεις της, να διεκδικήσει τώρα τη βοήθεια των εταίρων, όπως συμφωνήθηκε στο Γιούρογκρουπ το Νοέμβρη του 2012, με προϋπόθεση το πρωτογενές πλεόνασμα. Προειδοποιούν: ότι η οικονομία δεν αντέχει άλλα μέτρα που συνεχίζουν την ύφεση, δεν μπορεί η τρόικα να επιβάλλει στις τράπεζες να πουλήσουν τις θυγατρικές τους στα Βαλκάνια και αλλού, ο λαός επίσης δεν αντέχει άλλα μέτρα. Χρειάζεται επειγόντως σχέδιο ανάπτυξης. Αυτή είναι λοιπόν η κοινή επιχειρηματολογία των αστών.

Εχει σημασία αυτή η επιχειρηματολογία γιατί εστιάζει στο ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Δε νοιάστηκαν για την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα οι καπιταλιστές. Χρήμα θέλουν (κρατικό, αλλά και δανειοδοτήσεις από τις τράπεζες), μαζί με άλλα μέτρα για επενδύσεις. Πρώτ' απ' όλα δε θέλουν να χάσουν ό,τι έχουν κατακτήσει, όπως π.χ. τις επενδύσεις στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, με δεδομένο ότι καραδοκούν οι ανταγωνιστές, ενώ η κρίση καταστρέφει και κεφάλαια. Οι καπιταλιστές στην Ελλάδα δε συμφωνούν ούτε με το «κούρεμα», ούτε με νέα μέτρα μετά από νέο δάνειο. Τους απασχολεί βεβαίως και η δυνατότητα δημιουργίας συνθηκών ζήτησης (μόνο ως προς αυτό εστιάζουν στο «όχι άλλα μέτρα, ο λαός δε σηκώνει...»), γιατί ως προς τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις... γι' αυτές απαιτούν γοργή εφαρμογή!

Αυτή η στάση των αστών στην Ελλάδα, χωρίς βεβαίως να θέτουν ζήτημα εξόδου από το ευρώ, τους κάνει να εμφανίζουν πιο έντονα τον εθνικισμό ως έκφραση του κεφαλαίου, ως την άλλη όψη του κοσμοπολιτισμού. Βεβαίως πάντα οι αστοί τους στόχους τους τους εμφανίζουν ως «εθνικούς» καλώντας την εργατική τάξη, το λαό, σε συστράτευση κάτω από τη δική τους σημαία. Η κρίση αντικειμενικά ωθεί στον εθνικισμό τους αστούς, γιατί παρά τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια αγορά (αυτή είναι αντικειμενική εξέλιξη που δυναμώνει με την εξέλιξη του καπιταλισμού, άλλωστε είναι συστατικό χαρακτηριστικό της εδραίωσής του ως παγκόσμιο σύστημα), χρειάζεται προστασία και ενδυνάμωση του κεφαλαίου στη χώρα, αφενός για λιγότερες απώλειες από την κρίση, αφετέρου ως αναγκαία συνθήκη για τη συμμετοχή με καλύτερους όρους στην παγκόσμια αγορά. Εχουν συνείδηση ότι η ανισομετρία μεγαλώνει και με την κρίση και αντιδρούν. Αλλωστε μιλώντας για «εξωστρεφή οικονομία», θέλουν ενισχυμένο το κεφάλαιο, επενδύσεις, για να καταφέρουν και την εξωστρέφεια.

...και το εργατικό κίνημα

Οι αστοί, επομένως, με όλα τα παραπάνω πασχίζουν για έξοδο από την κρίση σε όφελός τους και βιάζονται. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της; Βρίσκονται ακριβώς στην απέναντι όχθη. Ολα τα παράπανω, είναι ξένα για τη ζωή τους, τα συμφέροντά τους. Η διαμάχη των αστών για τη διαχείριση του χρέους, που στην ουσία είναι διαχείριση της κρίσης σε όφελός τους, ενδιαφέρει μόνο από τη σκοπιά ότι όλες οι λύσεις είναι αντεργατικές, αντιλαϊκές. Και η λύση του ΔΝΤ και η λύση της Ευρωζώνης και η λύση που θέλουν οι αστοί... Επίσης τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση κοροϊδεύουν τις λαϊκές δυνάμεις όταν υπόσχονται ότι έχουν τη μαγική συνταγή με την οποία μπορούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, δηλαδή το καπιταλιστικό κέρδος και τις ανάγκες τους.

Η έξοδος από την κρίση προς όφελος του λαού βρίσκεται σε άλλη ρότα. Στην πάλη για κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και αντικατάστασή της από την κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους. Πρωταρχικό ζήτημα ως προς αυτό, ο λαός να μην κάνει πίσω από κάθε διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών του. Αυτός ο αγώνας συνδέεται άρρηκτα με τον αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό αγώνα, με την πάλη για την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Προϋπόθεση είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η εξασφάλιση της ταξικής ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, η λαϊκή κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται ένα κίνημα που να συσπειρώνει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, μεγάλα τμήματα των συμμάχων της, που έχει επεξεργαστεί σωστή «γενική γραμμή», που έχει καθαρό ότι αντίπαλος δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση, ούτε καν ένας μεμονωμένος καπιταλιστής, είναι πρώτ' απ' όλα τα μονοπώλια, η αστική τάξη ως τάξη, η εξουσία τους, δηλαδή το κράτος τους, τα κόμματά τους, οι διεθνείς τους συμμαχίες, δηλαδή η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κλπ.

Επομένως χρειάζεται ένταση της δράσης για τον ταξικό προσανατολισμό του εργατικού λαϊκού κινήματος, το μπόλιασμά του με την αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της εξουσίας του κεφαλαίου, τη δημιουργία συνθηκών συσπείρωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης, τη χειραφέτηση από την αστική πολιτική, την ανάπτυξη του αγώνα ως το επίπεδο της εξουσίας, δηλαδή την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου για την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Οι επιμέρους αγώνες πρέπει να γίνονται κρίκοι σ' αυτή τη ρότα. Σ' αυτή τη γραμμή πρέπει να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας.