Το εργατικό κίνημα εμπόδιο στο ναζισμό

Το εργατικό κίνημα εμπόδιο στο ναζισμό

Η «δημοκρατία νίκησε το ναζισμό» είναι η μόνιμη επωδός όλων των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης αναφέρεται σε νίκη της δημοκρατίας, που έρχεται ως αποτέλεσμα της αντιφασιστικής παρέμβασης του κινήματος, που εξανάγκασε την κυβέρνηση να την αντιμετωπίσει, ενώ εμφανίζει την ανάδειξη μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ως εγγυητή της ομαλότητας. Αλλά οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να αναλογιστούν: Είναι δυνατόν το αστικό πολιτικό σύστημα, που εκκολάπτει και αναπαραγάγει ολοένα και πιο ενισχυμένο το ναζιστικό μόρφωμα, να το καταπολεμήσει; Τότε γιατί και πώς αναπτύχθηκε; Και γιατί δεν το αντιμετώπισαν πριν φτάσει στις δολοφονικές ενέργειες; Μπορεί μια κυβέρνηση πάνω στο αστικό έδαφος, όποιο επίθετο και αν έχει, διατηρώντας δηλαδή τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, να τον αντιμετωπίσει;

***

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι κατηγορηματικά αρνητική.

Επιδίωξη αυτών των απόψεων είναι να συγκαλύψουν την ταξική ουσία του φασιστικού ιδεολογικο-πολιτικού ρεύματος, το γεγονός ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ότι αποτελεί μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος. Καλώντας το λαό και το κίνημά του να υπηρετήσει την αστική δημοκρατία που περιφρουρεί τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και τον έχει στείλει στην κόλαση, ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης. Την ίδια κόλαση που υπηρετεί και η Χρυσή Αυγή.

Τι μπορεί πραγματικά να αντιμετωπίσει το φασισμό - ναζισμό; Μόνο η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η ανατροπή της αστικής εξουσίας μπορεί να ξεριζώσει τις αιτίες που τον γεννούν.

Αυτό δε σημαίνει ότι στις σημερινές συνθήκες είναι νομοτελειακή και αναπόφευκτη η ενδυνάμωσή του, το κέρδισμα συνειδήσεων από λαϊκά στρώματα.

Σήμερα εμπόδιο στην ανάπτυξη των ναζιστικών/ φασιστικών μορφωμάτων μπορεί να βάλει η ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Ακριβώς γιατί μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική και το κυριότερο μπορεί να επιδρά στη συνειδητοποίηση του πραγματικού εχθρού των εργαζομένων που είναι το κεφάλαιο, να ενισχύει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του, για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Και ένα τέτοιο κίνημα που συσπειρώνει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης, μεγάλα τμήματα των συμμάχων της, δεν αφήνει περιθώρια ανάπτυξης των φασιστικών μορφωμάτων. Δηλαδή ένα κίνημα που έχει επεξεργαστεί σωστή «γενική γραμμή», που έχει καθαρό ότι αντίπαλος δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση, ούτε καν ένας μεμονωμένος καπιταλιστής, είναι πρώτ' απ' όλα τα μονοπώλια, η αστική τάξη ως τάξη, η εξουσία τους, δηλαδή το κράτος τους, τα κόμματά τους, οι διεθνείς τους συμμαχίες, δηλαδή η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ κλπ.

***

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο έχει μεγάλη σημασία η επισήμανση της ανακοίνωσης του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Για τις εξελίξεις μετά το δολοφονικό χτύπημα της Χρυσής Αυγής»:

«Η εμφάνιση της ΧΑ και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες, όπου το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το φασισμό - ναζισμό».

Η εκτίμηση του ΚΚΕ που συσχετίζει την κατάσταση του κινήματος με την άνοδο της επιρροής της Χρυσής Αυγής ξεκαθαρίζει και ζητήματα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας, τόσο για το πώς ενισχύονται τα φασιστικά μορφώματα όσο και σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να αντιμετωπιστούν.

***

Τα τελευταία χρόνια είδαμε αγώνες που δεν είχαν τη λαϊκή σφραγίδα, ακόμα και αν συμμετείχε λαϊκός κόσμος. Εντάσσονται άραγε στους αγώνες οι «πλατείες» με συνθήματα «Εξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», «Να καεί να καεί...», «Οι 300 στο Γουδή»; Και όμως αυτό το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων προβλήθηκε ως «πραγματικό κίνημα» από τα αστικά ΜΜΕ, και τα άλλα αστικά επιτελεία, ακριβώς επειδή δεν αμφισβητούσε την αστική πολιτική, το αστικό πολιτικό σύστημα, την κυριαρχία του κεφαλαίου. Σε αντίθεση με την κατασυκοφάντηση πχ της απεργιακής πάλης των ναυτεργατών και της περιφρούρησής της στους καταπέλτες, και προκάλεσε την επιστράτευσή τους. Εχουν όντως τεράστια ευθύνη οι δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστά τα έργα και οι ημέρες τους για τους συμβιβασμούς με τους καπιταλιστές σε «διεκδικήσεις» που βολεύουν τις επιχειρήσεις, την ιδεολογική επένδυση σ' αυτό, με τη λογική του εφικτού και του «κοινωνικού εταιρισμού». Μετέτρεψαν τα Συνδικάτα σε μηχανισμό συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και τους κρατικούς μηχανισμούς, τα εμπλέκουν στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων. Συμβάλουν στη φθορά συνειδήσεων, στον εκφυλισμό. Αυτή η πολιτική στο κίνημα το άφησε εντελώς απροετοίμαστο για την αναγκαιότητα σκληρών ταξικών συγκρούσεων, τώρα στις συνθήκες της κρίσης και του άγριου ταξικού πολέμου των αστών ενάντια στην εργατική τάξη. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ουρά των εργοδοτικο-κυβερνητικών συνδικαλιστών, στην ίδια γραμμή, και συνεχίζουν να τους σιγοντάρουν με την τακτική τους, ή ότι συνεργάστηκαν και συνεργάζονται κόντρα στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, πέρα από τη συνεργασία τους σε μειώσεις μισθών, απώλειες άλλων εργασιακών δικαιωμάτων. Σ' αυτά βρίσκεται και ένας παράγοντας συμβολής στο φούσκωμα από το αστικό σύστημα της Χρυσής Αυγής.