Τα αστικά επιτελεία και τα αστικά κόμματα το τελευταίο χρονικό διάστημα, προβάλλουν με έμφαση το ζήτημα της αποσταθεροποίησης ως κίνδυνο που υπονομεύει την προσπάθεια εξόδου από την κρίση, σε όφελος του κεφαλαίου. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούν, πέρα από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν αφενός δυσκολία εξασφάλισης ικανής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε ενδεχόμενο εκλογών στις δοσμένες συνθήκες, είναι και οι υπαρκτές όντως διαφωνίες στο εσωτερικό των κομμάτων της διαχείρισης. Οπως για παράδειγμα αυτό που προκύπτει τώρα μέσα στη ΝΔ με το φόρο στα ακίνητα, ή τις διαφωνίες στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ με επίκεντρο τη συνεργασία με τη ΝΔ και τις απόψεις κάποιων ηγετικών στελεχών ότι αυτή η συνεργασία τελειώνει με το τέρμα του βίου αυτής της κυβέρνησης άρα πρέπει να αναζητήσουν άλλες συμμαχίες, ή με το εγχείρημα της κεντροαριστεράς κλπ. Ο αστικός Τύπος προβάλλει επίσης τις τριβές στον ΣΥΡΙΖΑ, πότε με τη διαφωνία της «Αριστερής Πλατφόρμας» σε κεντρικές επιλογές, πότε με τη στάση του Γλέζου κλπ.
Ως προς την αποσταθεροποίηση λένε περίπου τα εξής: «Επήλθε πλήρης απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος. Ουδέποτε υπήρξε τόσο αντιπαραγωγική πολυφωνία, τόσο επικίνδυνη διάσταση απόψεων, όχι μόνον μεταξύ αντιπάλων πολιτικών παρατάξεων, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με τους βουλευτές να εκφράζουν την αντίθεση της «κοινωνίας» προς τις αποφάσεις μελών του υπουργικού συμβουλίου. Δυσαρμονία παρόμοιας διαστάσεως δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ.
Ο εναγκαλισμός της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ μπορεί να έγινε -ως διακηρύσσεται- "διά την σωτηρίαν της Ελλάδος", αλλά επί της ουσίας προκαλεί υπονομευτικούς τριγμούς στα δύο κόμματα που άσκησαν εναλλακτικώς την εξουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως. (...)
Το αποτέλεσμα είναι η πλήρης αποσύνθεση του πολιτικού λόγου, που έχει καταστεί ακατάληπτος, απλώς διότι ουδένα ενδιαφέρουν οι ύβρεις που εξακοντίζουν μεταξύ τους τα κόμματα. Για πρώτη φορά, η κοινωνία διαμορφώνει άποψη με βάση την οικονομική πραγματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο προσωπικό, και όχι με ιδεολογικές παραμέτρους που έχουν πλήρως ατονήσει.
Αντιπαραθέσεις εντονότατες υπήρξαν άπειρες φορές στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αλλά από το 1981 σταδιακώς τα δύο κόμματα εξουσίας -ΝΔ και ΠΑΣΟΚ- συνέπεσαν σε μία στρατηγική επιλογή, ότι η Ελλάς ανήκει αμετάθετα στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η αντίληψη αυτή εδραιώθηκε με την ένταξη της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ.
Αλλά η πίστη στο ευρωπαϊκό σύστημα έχει αρχίσει να κλονίζεται όχι μόνον μεταξύ των πολιτών, αλλά και στα λεγόμενα αστικά κόμματα, μόνον που δεν ομολογείται δημοσίως. Ο λανθάνων ευρωσκεπτικισμός εκδηλώνεται με ευθεία ή έμμεση αμφισβήτηση των επιλογών της Γερμανίδος καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, με σύμπλευση απόψεων που εκφράζουν το αγγλοσαξονικό στρατόπεδο».
Ανησυχούν οι αστοί
Οι διαπιστώσεις που εμφανίζουν με οξύτητα, όπως η «αποσύνθεση του πολιτικού λόγου», οι «υπονομευτικοί τριγμοί», η «επικίνδυνη διάσταση απόψεων στο εσωτερικό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ», αποκαλύπτουν δύο ζητήματα. Το πρώτο ότι η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, που ξεκίνησε πριν 3 περίπου χρόνια, συνεχίζεται και φαίνεται να διανύει περίοδο μεγάλων και μακρόχρονων κοιλοπονημάτων. Αλλωστε δεν είναι καινούργιο ζήτημα, η δυσλειτουργία του συστήματος «δικομματικής εναλλαγής» εμφανίστηκε πριν ακόμη τις εκλογές του 2009, αφού τις εκλογικές απώλειες του ενός αστικού κόμματος δεν τις καρπωνόταν όλες το άλλο, και το άθροισμά τους μειωνόταν. Στις συνθήκες της κρίσης και της αστικής διαχείρισής της μέσω των μνημονίων εντάθηκε το φαινόμενο, με τη δημιουργία και άλλων κομμάτων από διασπάσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το νέο διπολικό σύστημα με κορμό τη ΝΔ από τη μια και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη εμφανίζει στασιμότητα, σαν να έφτασε στα όριά του, με βάση τις δημοσκοπήσεις. Οι αστοί, με δεδομένη την ένταση της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής που θα συνεχίζεται και με δεδομένο ότι το κάλπικο δίπολο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όπως εκφράζεται ως τώρα με την αντιπαράθεση βασικά κυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ, έχει φάει τα ψωμιά του, ανησυχούν σφόδρα. Πολύ περισσότερο που και αυτά τα κόμματα δεν είναι συμπαγή. Εχουν δυσκολίες χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων και πρέπει να το αντιμετωπίσουν.
Η διαπίστωση επίσης των διαφωνιών στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων συνδέεται από τον αστικό Τύπο με διαφωνίες ως προς το μείγμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, ζήτημα που συνδέεται ευθέως με τους έξωθεν συμμάχους των αστών. Αυτό δείχνει η διαπίστωση ότι οι εσωτερικές διαφωνίες στα κόμματα έχουν επίκεντρο την πολιτική της Μέρκελ και της Ευρωζώνης και την αντιπαράθεσή της με το «αγγλοσαξωνικό στρατόπεδο», δηλαδή Αγγλία και ΗΠΑ. Παλιό επίσης ζήτημα, από την έναρξη της εκδήλωσης της κρίσης, που εκφράζει ενδοαστικές κόντρες, αφού τα συμφέροντα και οι σχέσεις διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου (εφοπλιστές, εξαγωγείς, επιχειρηματίες του Τουρισμού, της Ενέργειας, ακόμη και τραπεζίτες που τους ζητά η τρόικα να εγκαταλείψουν τη δράση στα Βαλκάνια κλπ), μπορεί να διαπλέκονται και να ικανοποιούνται από τις σχέσεις με μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας κ.ά. (οι εφοπλιστές έχουν τις επιχειρήσεις τους στο Σίτι του Λονδίνου και στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, οι επιχειρηματίες της Ενέργειας ενδιαφέρονται για συνεργασία με αμερικάνικα μονοπώλια, ή και ρωσικά, για τους υδρογονάνθρακες). Αυτό εκφράζει τελευταία και η αστική προπαγάνδα με τις θέσεις: «να κάνουν πίσω οι δανειστές από την επιβολή νέων μέτρων», «δε χρειάζονται νέα μνημόνια» κλπ.
Η διαπίστωση ότι η κοινωνία «διαμορφώνει άποψη με βάση την οικονομική πραγματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο προσωπικό, και όχι με ιδεολογικές παραμέτρους», έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μια, ότι καταλαβαίνουν πως ο λαός έχει ξεπεράσει τα όριά του και δεν ξέρουν πώς θα αντιδράσει. Η κρίση συνεχίζεται, είναι βαθιά, άρα θα συνεχίσει να καταστρέφει και εργατική δύναμη και κεφάλαιο.Από την άλλη όμως το κεφάλαιο απαιτεί πολιτική ενίσχυσής του για επενδύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα ο Κ. Σημίτης, μίλησε για ελεγχόμενη κοπή χρήματος από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως διέξοδο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως δηλαδή κάνουν στις ΗΠΑ.
Ο δικός μας δρόμος
Εν κατακλείδι, όλα τα παραπάνω αφορούν τους καημούς του κεφαλαίου. Αλλά υπάρχει και η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Που δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις αντιθέσεις των αστών και τις διαμάχες τους, αφού η ζοφερή ζωή τους δεν πρόκειται να αλλάξει. Ούτε να εγκλωβιστούν στο πώς θα ξεπεράσει το αστικό πολιτικό σύστημα τις δυσκολίες του. Να μη συμβάλουν στην αναμόρφωσή του. Ολα αυτά είναι ξένα με τα δικά τους συμφέροντα και τις ανάγκες των οικογενειών τους. Το ζήτημα για τους εργαζόμενους είναι με την οργανωμένη δράση τους, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών τους, να οξύνουν ακόμη περισσότερο αυτές τις δυσκολίες των αστών. Η δική τους οργανωμένη ταξική πάλη μπορεί να πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, έτσι μπορεί να βάλει εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.
Προϋπόθεση είναι η εργατική τάξη να συσπειρωθεί γύρω από τη γραμμή του ΚΚΕ, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, παντού όπου ζουν και δουλεύουν οι άνθρωποι του μόχθου. Να συμβάλει στην ενίσχυση του Κόμματός της με κάθε μέσο.
Να συμμετέχει οργανωμένα μαχητικά, αποφασιστικά, στη δράση στα συνδικάτα, στους δικούς της φορείς. Να τραβά σε συμμαχία τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Ο δικός μας δρόμος είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, με προοπτική την εργατική λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου