ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

 ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

«Ξέρω πως το βιβλίο μου αυτό θα δώσει πάλε το σύνθημα σε μια νέα σταυροφορία εναντίο μου.

Όλοι οι συντηρητικοί, όλοι οι καθυστερημένοι, όλοι οι δούλοι του κοινού και του χιλιοειπωμένου,

θα δώσουνε τα χέρια σε μια κοινή επίθεση.

Οι κατηγορίες τους... μου είναι γνωστές:

"Υποδουλώνω την Τέχνη στην Ιδέα!"

Ω οι μεγάλοι ιεροφάντες της Τέχνης που δεν κρύβουνε καμιά ιδέα στο κεφάλι τους! Μα εμείς που πιστεύουμε πως "Ιδέα και Τέχνη" δεν είναι πράματα χωριστά

τους ρίχνουμε μια σπλαχνική ματιά και τραβάμε το δρόμο μας αδιάφοροι.

Η Τέχνη μας, το ξέρουμε ταράζει τα νεύρα των ευαίσθητων, των ωραιοπαθών, όλων εκείνων που συνηθισμένοι στα βαλτόνερα της καθημερινής ζωής,

δεν ανέχουνται και δεν επιτρέπουνε με την ψευτοαριστοκρατική τους αντίληψη, καμιά νέα αντρίκεια προσπάθεια....

Ο Ανθρωπος, που σπάζοντας τα σύνορα,

παλεύει σήμερα ηρωικά να συντρίψει τις υλικές και ψυχικές αλυσίδες του,

που δεν τον αφήνουνε να βαδίσει προς έναν κόσμο ανώτερο.

Αυτόν τον άνθρωπο, που και στην Ελλάδα άρχισε να παλεύει και στην Ελλάδα για τον ίδιο σκοπό,

εμείς τον βλέπουμε και τονέ πονούμε.

Σ' αυτόν αφιερώνουμε και την Τέχνη μας...

Γιατί πιστεύουμε πως η Τέχνη

σαν ένα καθαρό κι αυτή της ομαδικής ζωής φαινόμενο,

δεν έχει σκοπό να ικανοποιήσει ορισμένες προσωπικές και αυθαίρετες ιδέες ή αρρώστιες μας, που καμιά ανάγκη της ζωής δεν τις δικαιολογεί,

παρά σαν ένας κοινωνικός και αυτή παράγοντας,

να κάνει το χρέος της κάθε φορά που η Ζωή νιώθει την ανάγκη να αναπλαστεί».

(Κ. Παρορίτης - από την εισαγωγή στο βιβλίο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΣ - 1924)
Σελ. /24      

Ο "Κόκκινος τράγος" είναι ένα συνοικιακό καφενείο της Αθήνας, όπου συναντιούνται, σχεδόν καθημερινά, μια ομάδα ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους· απόκληροι, άνεργοι και άρρωστοι (μία απολυμένη δασκάλα, ένας επίσης απολυμένος καθηγητής, ένας φοιτητής, δυο τρεις εργάτες). Τους ενώνει, ωστόσο, ένα όραμα (για άλλους ξεκάθαρο, για άλλους θαμπό αλλά πάντως ισχυρό, καθοριστικό της συμπεριφοράς τους) για μια ζωή δικαιότερη. Οι θαμώνες του "Κόκκινου τράγου" αποτελούν τον έναν πόλο της ιστορίας· ο άλλος συντίθεται από ανθρώπους που, παρά τις αγαθές τους προθέσεις, χωρίς ιδεολογικό έρεισμα, παρασύρονται από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, δελεάζονται από υποσχέσεις επιτήδειων καιροσκόπων και χάνουν την ηθική τους υπόσταση, για να βρεθούν, κάποια στιγμή συνειδησιακής κρίσης, αντιμέτωποι με τον ίδιο τον εαυτό τους.