«ΕΚΘΕΣΗ ΣΕΡΚΑΣ» ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
Σφίγγουν το χαλκά για να σωθούν τα μονοπώλια από την κρίση
 |
Το σύνθημα για νέα γενικευμένη έφοδο, με στόχο την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ακόμα μεγαλύτερη μείωση των μισθών, με ολοκληρωτική ανατροπή συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων, δίνει η έκθεση που συζητήθηκε και εγκρίθηκε τη βδομάδα που μας πέρασε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Την έκθεση ψήφισαν σύσσωμα τα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι - Πράσινοι και ΛΑΟΣ, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία, ενώ στηρίζουν με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Στο όνομα δήθεν της αντιμετώπισης της ανεργίας και των μαζικών απολύσεων, γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προτείνει«δράσεις» μέσω της εφαρμογής «διαρθρωτικών αλλαγών», που ουσιαστικά έρχονται να ισοπεδώσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα.
Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη Δευτέρα 14 Γενάρη έκθεση της «Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων» της ΕΕ («Εκθεση Σέρκας»), με την οποία καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών μελών, τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους να επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις στη βάση των όσων προβλέπουν οι γενικές κατευθύνσεις της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», στο όνομα της κρίσης και των συνεπειών που έχει στην ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων.
 |
Στη βάση των παραπάνω, στο κείμενο της έκθεσης αναφέρεται: «Οι αναδιαρθρώσεις δεν αποτελούν νέο φαινόμενο, αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά, λόγω των οικονομικών προκλήσεων (...) Η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008, επιβάλλει στις εταιρείες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές, προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας».
Σφάξε με αγά μου...
Με την έκθεση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιδιώκει να καλλιεργήσει την ταξική συνεργασία και συναίνεση ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες και τους εργαζόμενους, με δύναμη κρούσης τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, προκειμένου να φορτώσει στους εργαζόμενους και το λαό τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Ταυτόχρονα, καλεί τις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών να προωθήσουν νόμους και πολιτικές ανακύκλωσης της ανεργίας προς όφελος των επιχειρήσεων, σαν δικλείδα που εξασφαλίζει από τη μια φτηνά εργατικά χέρια υπό την απειλή της μακροχρόνιας ανεργίας και από την άλλη, μέσα από μηχανισμούς εξαγοράς, να μπλοκάρει όποιες τάσεις ριζοσπαστικοποίησης καταγράφονται στις εργατικές συνειδήσεις.
«Η διοίκηση (σ.σ. των επιχειρήσεων) και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, είναι οι βασικοί παράγοντες που πρέπει να συμφωνήσουν σχετικά με τις στρατηγικές αναδιάρθρωσης σε επίπεδο εταιρείας. Την αναδιάρθρωση αυτή πρέπει να συνοδεύουν παρεμβάσεις πολιτικής για την αποφυγή κοινωνικών συγκρούσεων», σημειώνεται με αποκαλυπτικό τρόπο στο κείμενο της έκθεσης.
Με το σύνολο των καπιταλιστικών οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να βυθίζονται στην κρίση και με την ανεργία να συνεχίζει την ανοδική της πορεία, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων:
- Απαιτούν από τους εργαζόμενους όχι μόνο να πληρώνουν το μάρμαρο της κρίσης, αλλά και να θυσιάσουν εθελοντικά τα όποια δικαιώματά τους έχουν απομείνει, για την ταχύτερη επάνοδο των επιχειρήσεων σε τροχιά ανάπτυξης.
- Ενισχύουν με νέες φιλομονοπωλιακές ρυθμίσεις το καθεστώς που θα επιτρέπει στους επιχειρηματίες - εργοδότες να εκμεταλλευτούν τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, αφ' ενός, για να μονιμοποιήσουν τα δήθεν έκτακτα μέτρα που προώθησαν και θα προωθήσουν στην περίοδο της κρίσης και, αφ' ετέρου, να προχωρήσουν σε γενικευμένη εφαρμογή της «απασχολησιμότητας», της «ευελφάλειας», της «κινητικότητας της εργασίας», της κατάργησης του 8ώρου και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Στη βάση αυτών των δυο κεντρικών κατευθύνσεων και καλώντας την ΕΕ να «υιοθετήσει μια πληρέστερη θεώρηση για την ενιαία αγορά», το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προχωρά σε μια σειρά από «συστάσεις» που θα «οδηγήσουν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Οπως κυνικά σημειώνει η έκθεση, «οι εταιρείες που αδυνατούν να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες συνθήκες δε θα μπορέσουν μακροπρόθεσμα να συμβαδίσουν με τους ανταγωνιστές».
Οι βασικοί άξονες
Με στρατηγική επιδίωξη την «ενίσχυση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας και της ανταγωνιστικότητας των εταιρειών» και τονίζοντας ότι μέτρα και αναδιαρθρώσεις πρέπει να «αφορούν τις ιδιωτικές και δημόσιες εταιρείες», μεταξύ άλλων, η έκθεση προτείνει:
1. Προσωρινή ή μακροπρόθεσμη μείωση του χρόνου εργασίας, ή αναδιοργάνωσή του. Στόχος, η αναδιοργάνωση του χρόνου εργασίας έτσι ώστε οι κεφαλαιοκράτες να ορίζουν όπως βολεύει την κερδοφορία τους τις ώρες απασχόλησης και ανάπαυσης του εργαζόμενου. Επιδιώκει τη διαμόρφωση ωραρίων εργασίας που θα αυξομειώνονται ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής επιχείρησης και μπορεί να ξεκινούν από μερικές ώρες τη μέρα (δυο ή τρεις) και να ξεπερνούν ακόμα και τις 71 ώρες τη βδομάδα. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, είναι η ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αφού αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος εργασίας και εισάγονται έννοιες όπως ο «ενεργός» και «ανενεργός» χρόνος εργασίας, όπως προβλέπει έκθεση για το χρόνο εργασίας, την οποία επίσης συνέταξε ο Α. Σέρκας και φέρει το όνομά του.
2. Επαναδιαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Στόχος είναι η καθολική επέκταση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων με μισθούς πείνας για τους εργαζόμενους και παράλληλο στόχο την υπονόμευση ή ακόμα και κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων.
3. Εσωτερική ή εξωτερική ανακατανομή των εργαζομένων εντός του ομίλου εταιρειών ή ακόμα και σε άλλες εταιρείες που δεν ανήκουν στον ίδιο όμιλο, για να ενισχυθεί η εσωτερική και εξωτερική κινητικότητά τους. Με τον όρο «κινητικότητα της εργασίας», οι καπιταλιστές εννοούν τη δυνατότητα των πολυεθνικών να μεταθέτουν τους εργαζόμενους από χώρα σε χώρα, από πόλη σε πόλη, από επιχείρηση σε επιχείρηση, από ειδικότητα σε ειδικότητα, από πόστο σε πόστο, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής, δηλαδή τη διάσωση και αύξηση των κερδών τους. Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές εφαρμογές της «κινητικότητας της εργασίας», στη γαλλική «Φρανς Τέλεκομ», είχαμε αυτοκτονίες εργαζομένων εξαιτίας της βίαιης αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και της «υποχρεωτικής κινητικότητας» τους.
4. Αποχωρήσεις από την εργασία έπειτα από διαπραγμάτευση. Πρόκειται για τα περιβόητα προγράμματα «εθελούσιας εξόδου» (συγκαλυμμένες απολύσεις), που εφαρμόζονται κυρίως σε κρατικές επιχειρήσεις ή μεγάλες πολυεθνικές, με στόχο την απόλυση και απομάκρυνση εργαζομένων με υψηλούς μισθούς και κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα και την αντικατάστασή τους με φτηνά εργατικά χέρια.
Στο παιχνίδι και η τοπική διοίκηση
Για την προώθηση των παραπάνω αναδιαρθρώσεων, το Ευρωκοινοβούλιο καλεί τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ να προωθήσουν (όπου δεν έχουν ήδη εφαρμοστεί) τους αναγκαίους αντεργατικούς νόμους, όπως προβλέπονται από τη«Στρατηγική της Λισσαβόνας».
Συγχρόνως, στην έκθεσή του το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συστήνει τις αστικές κυβερνήσεις αλλά και σε όλες τις «δημόσιες αρχές» (τοπικοί διοίκηση) την παροχή επιπρόσθετων προνομίων στους επιχειρηματικούς ομίλους για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητάς» τους, πάντα στο όνομα της «διασφάλισης των θέσεων εργασίας». Μεταξύ άλλων προτείνει:
α)«Προώθηση τοπικών συμφωνιών για την απασχόληση με στόχο να ευνοηθεί δημιουργία και προσαρμογή της απασχόλησης (...) ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις με κάθε μέσο». Πρόκειται για τη δημιουργία των γνωστών «Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης», αλλά και της σύγχρονης εκδοχής τους, των Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ). Δηλαδή, τη διαμόρφωση σύγχρονων κατέργων μέσα στην επικράτεια των κρατών - μελών, στα οποία οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν σε επιχειρήσεις, που θα έχουν το δικαίωμα από το νόμο να μην τηρούν τις συλλογικές συμβάσεις, τα ωράρια εργασίας, τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Στη Ελλάδα, το εξαιρετικό αυτό προνόμιο απολαμβάνει η κινεζική πολυεθνική «Cosco» στο λιμάνι του Πειραιά, που για τον πρωθυπουργό αποτελεί «πρότυπο ανάπτυξης»!
β) «Προώθηση ή δημιουργία μηχανισμών για τη διευκόλυνση των μετακινήσεων στην αγορά εργασίας, μεταξύ άλλων μέσω της δικτύωσης των εταιρειών». Να δημιουργήσει δηλαδή το αστικό κράτος μηχανισμούς και υπηρεσίες που θα λειτουργούν ως δουλεμπορικά και θα «διευκολύνουν» τη μετακίνηση των εργαζομένων σύμφωνα με τις ανάγκες των εταιρειών.
γ) «Οικονομική στήριξη μέσω κρατικών και κοινοτικών πόρων προς τις επιχειρήσεις ώστε να αξιοποιούν προγράμματα κατάρτισης - επανακατάρτισης και διά βίου μάθησης». Πρόκειται για τα περιβόητα επιδοτούμενα προγράμματα για την ανακύκλωση της ανεργίας, που στην ουσία λειτουργούν σαν μέσα για την ανακύκλωση των ανέργων και την εξασφάλιση φτηνών εργατικών χεριών στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου