Καλή αντάμωση
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς θυμάστε μια παλιότερη δήλωση του εθνάρχη τριανταφυλλίδη, απ’ αυτές τις ντεμέκ αποφθεγματικές «μεγάλες αλήθειες», ότι η χώρα έχει μετατραπεί απ’ άκρη σε άκρη σε ένα απέραντο φρενοκομείο. Αλλά και την αντίστοιχη σάτιρα του χάρρυ κλυνν, που συνομιλούσε με τον καραμανλή –τον οποίο μιμούνταν πολύ καλά ο ίδιος- για να βρουν δια της μαιευτικής μεθόδου τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για ένα απόφθεγμα με προεδρικό κύρος.
Η χώρα έχει μετατραπεί από άκρη σε άκρη…
…σε ένα απέραντο μπουρδέλο
σας παρακαλώ κύριε πρόεδρε, μας ακούνε και μικρά παιδιά
…σε ένα απέραντο κωλοχανείο
μα για το όνομα του θεού, κύριε πρόεδρε, εσείς δε μιλάγατε έτσι
…σε ένα απέραντο παρθεναγωγείο
ε δεν είπαμε κι έτσι. Κάτι αιχμηρό βέβαια, αλλά εντός των ορίων της πραγματικότητας
…σε ένα απέραντο φρενοκομείο
μπράβο κύριε πρόεδρε, τώρα μάλιστα.
Ε και με τα πολλά το πέτυχε κι έμεινε η φράση στην ιστορία
Προσωπικά λοιπόν αυτό μου θύμισε η ιστορία που προέκυψε με την περίφημη δήλωση για τα γουναράδικα του συριζαίου αναρχικού βουλευτή (που κερδίζει δικαιωματικά μια θέση στο σουρεάλ πάνθεον, δίπλα στον αναρχικό τραπεζίτη του πεσόα). Κι αυτός θα το ‘φερε από δω… το πήγε από εκεί… μέχρι να βρει την ατάκα που γράφει καλύτερα και παίρνει τους περισσότερους επικοινωνιακούς πόντους.
Ραντεβού, ραντεβού… …ραντεβού στα γυράδικα!
Όχι, δεν ταιριάζει και με την εστέτ αισθητική των παραδοσιακών ψηφοφόρων του χώρου, άλλωστε…
Ραντεβού, ραντεβού… στα τσιπουράδικα!
Ναι, αλλά χρειαζόμαστε κάτι πιο αγωνιστικό.
Ε τότε… ραντεβού στα λουλουδάδικα, μπροστά από τη βουλή!
Ναι αλλά εκεί (τα) στρίβουν συνήθως οι δικοί μας.
Ε… ραντεβού στα γουναράδικα!
Μπράβο κύριε βουλευτά. Τώρα μάλιστα…
Θα μπορούσε να πει βέβαια ραντεβού με την ιστορία για να τελειώνουμε, αλλά αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε δυσάρεστους παπανδρεϊκούς συνειρμούς, που προσπαθεί να αποφύγει η αριστερή πλατφόρμα, κρύβοντας το κεφάλι της στην άμμο. Θα μπορούσε επίσης να εμπνευστεί κι αυτός από το δίσκο του χαρούλη, που είχε τίτλο «ραντεβού με την εισαγγελία», για να παραπέμπει στη νομική καταγγελία της μέρκελ και του μνημονίου, στο λεγκαλιστικό δρόμο της νομιμότητας προς το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία και στην αδέκαστη ζωή κωνσταντοπούλου, που θα τον διασφαλίσει. Αλλά ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στη δύση της αλλαγής, με τίτλο εμπνευσμένο από το πασοκ και το σκάνδαλο κοσκωτά, και παραπέμπει στους ίδιους δυσάρεστους συνειρμούς, συνεπώς απορρίπτεται.
Η αυθεντική φράση βέβαια δεν κλείνει κάποιο ραντεβού, αλλά λέει «καλή αντάμωση στα γουναράδικα». Κι έχει δίκιο ο νίκος σαραντάκος πως δε λεγόταν μόνο μετά τη βάρκιζα, αλλά ήταν σε όλη τη διάρκεια του αντάρτικου ο καθιερωμένος αποχαιρετισμός του άρη και των άλλων αγωνιστών στο βουνό, που δεν ήξεραν αν ήταν γραφτό τους να ξαναϊδωθούν ή αν θα τους προλάβαινε ο θάνατος –μαύρος αδερφός. Ναι αλλά το θέμα είναι τι αφόπλισε (ιδεολογικά και κυριολεκτικά) αυτό το μεγάλο κίνημα, ποιες κινήσεις το οδήγησαν μαζικά στα γουναράδικα στο (φυσικό ή πολιτικό του) θάνατο. Κι είναι αδύνατο να μιλήσεις για όλα αυτά χωρίς να σταθείς στη βάρκιζα και τις συμφωνίες που την προετοίμασαν και οδήγησαν στο πνεύμα της.
Στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα, λίγες μέρες πριν αποβιώσει, πλήρης ημερών, ο αντώνης πέτρουλας –θείος του σωτήρη που δολοφονήθηκε στα ιουλιανά το 65’ κι έγινε τραγούδι από το μίκη θεοδωράκη- χαρακτηρίζει πολιτικό θάνατο τις δηλώσεις μετανοίας που πιέζονταν να υπογράψουν οι αγωνιστές στις φυλακές και τα ξερονήσια. Ας δούμε τι άλλο γράφει για την παράδοση των όπλων του ελας το 45’ στο βιβλίο του με τίτλο «η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου κομμουνιστή» -μπορεί ο τίτλος να θυμίζει ταινία του ξανθόπουλου, αλλά η μαρτυρία του πέτρουλα είναι πολύ αξιόλογη, παρά τις όποιες διαφωνίες ή ενστάσεις, μπορεί να έχει κανείς.
Φεύγοντας από τα λεβέτσοβα πήγαμε στο σκλαβοχώρι –λίγο έξω από τη σπάρτη. Στο χωριό αυτό έγινε και η παράδοση των τιμημένων όπλων του τρίτου τάγματος του ελας ύστερα από λίγες μέρες. Δεν έχω ξαναπεράσει από αυτό το χωριό, ούτε και το επιθυμώ. (…) Σαν ήρθε η ώρα της παράδοσης των τιμημένων όπλων μας, η πίκρα και το δάκρυ περίσσευαν. Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω αυτή την ώρα του αποχαιρετισμού των συναγωνιστών μας. Το δάκρυ και το σφιχταγκάλιασμα του τιμημένου ταγματάρχη μας κώστα κανελλόπουλου. Το «γεια και καλή αντάμωση» που μου ευχήθηκε δε μπορώ να το ξεχάσω. Για το ότι δεν ξανανταμώσαμε άλλοι έχουν την ευθύνη.
Εδώ τα γουναράδικα δεν αναφέρονται μαζί με την αντάμωση, αλλά ουσιαστικά υπονοούνται και σε κάθε περίπτωση προέκυψαν εκ των πραγμάτων, στην εξέλιξή τους. Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο είναι η εκπληκτική σημειολογία με το χωριό όπου έγινε η παράδοση και το όνομά του: σκλαβοχώρι…! Κάθε άλλο σχόλιο περισσεύει, νομίζω.
Το θέμα λοιπόν είναι πως ο… αναρχικός βουλευτής θα είναι από αυτούς, που όταν εμείς «με το καλό» ανταμώσουμε στα γουναράδικα, θα κάθονται στην απέξω και θα κοιτάνε εκ του ασφαλούς. Το βασικό είναι πως η συμφιλιωτική πολιτική του χώρου του, που εν μέσω κρίσης κλαίει κι οδύρεται για την χαμένη κοινωνική συνοχή (;!), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέες βάρκιζες και αφοπλισμούς και θα στείλει όσες λαϊκές κατακτήσεις έχουν απομείνει στα γουναράδικα. Το σημαντικό είναι πως ο σύριζα δεν ενσαρκώνει τη συνέχεια του ένοπλου αγώνα του άρη ή το νέο εαμ, αλλά τους σύγχρονους τσιριμώκους και παρτσαλίδηδες. Δεν εκπροσωπεί την ελπίδα του κόσμου της εργασίας, αλλά τις φοβίες των μεσαίων στρωμάτων και τη μεταφυσική τους ελπίδα για επιστροφή στο πρόσφατο, προκρισιακό παρελθόν, όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο μαργαρίτης σε αυτό το άρθρο του.
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος αισθητικής φύσης με πολιτικό υπόβαθρο. Η αποστροφή στο λόγο του διαμαντόπουλου, απέχοντας πολύ από το να σημάνει την έναρξη κάποιου ένοπλου κινήματος, έρχεται να προστεθεί σε μια αλυσίδα κακόγουστων κοινοβουλευτικών παραστάσεων με βαρύγδουπες φράσεις και τηλεοπτικούς όρους, όπως τα λούμπεν καραγκιοζιλίκια της χρυσής αυγής, ή τις πομφόλυγες του βορίδη για τις κυβερνήσεις του παπανδρέου επί αλλαγής, οι οποίες εξυπηρετούν –με διαφορετικό στιλ και τρόπο η καθεμία- τον ίδιο ακριβώς σκοπό: να καλύψουν την εκκωφαντική απουσία πολιτικού λόγου από την πλευρά των πρωταγωνιστών τους. Κι εκφράζουν την αγωνία διαφόρων πτερύγων του αστικού πολιτικού φάσματος να καλύψουν αυτό το κενό και να επανανοηματοδοτήσουν ιδεολογικά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, τώρα που αρχίζει να ξεφτίζει το δίπολο μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, και γίνεται φανερή η σύγκλισή τους στον ευρωμονόδρομο.
Κι αυτό πέρα από την πολιτική ουσία του πράγματος, εκφράζει και μια αξεπέραστα κακόγουστη αισθητική, που δε μπορεί παρά να απασχολεί όσους ιεραρχούν ψηλά αυτό το κριτήριο. Κι αν κάποτε ο νίκος σαραντάκος είχε συμφωνήσει με το δύτη των νιπτήρων πως οι μόνοι λόγοι για να μη στηρίξει κανείς το κόμμα σήμερα είναι αισθητικής τάξης, ίσως θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα. Έτσι δεν είναι νίκο;
Όσο για το λαϊκό κορίτσι από την καστοριά, μπορεί να συμπήξει ένα ευρύτερο πολιτικό μέτωπο με τους πολιτικούς θαυμαστές του γούναρη, τις γούνες χουντάλας (όνομα και πράγμα) και τον παλαίμαχο πρόεδρο του σφαχ –ως εκπρόσωπος του κλισέ για το «αλεξάνδρειο με τις γούνες» στη δεκαετία με τις βάτες, που ο άρης είχε γίνει μόδα- ενάντια σε όσους τα έχουν βάλει με το συμπαθή παραγωγικό κλάδο της περιοχής και φώναζαν τότε έξω οι γούνες απ’ το παλέ. Κι αν εξακολουθεί να έχει απορίες επί του θέματος, μπορεί να εντάξει στα πλαίσια της επιμόρφωσής της την παρακολούθηση των τοπικών εκδηλώσεων του κόμματος με αντίστοιχη θεματική, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην πόλη της καστοριάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου