Μη γίνει η φρίκη συνήθεια μας…
Συναντήθηκε με τη φρίκη στην πιο μεγάλη στιγμή της μικρής ζωής της. Η νεαρή γυναίκα της φωτογραφίας είναι από το Μεξικό. Στην πατρίδα της δικαίωμα στο σύστημα υγείας έχουν μόνο όσοι έχουν λεφτά να πληρώσουν. Πήγε στο νοσοκομείο ετοιμόγεννη και την έδιωξαν, αφού δεν διέθετε το απαραίτητο «εισιτήριο» για να της «κάνουν εισαγωγή», ούτε φυσικά χρήματα για γιατρό και νοσήλια. Γέννησε στο προαύλιο μόνη και αβοήθητη, χωρίς την απαραίτητη φροντίδα για την ίδια και το παιδί της, με τα σημάδια της αγωνίας, του πόνου, της φρίκης, αποτυπωμένα στο κορμί και την ψυχή τους.
Το Μεξικό είναι μια μεγάλη σε έκταση και πλούτο χώρα. Εκατομμύρια Μεξικανοί ζουν στη φτώχια και στην εξαθλίωση, ενώ μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα διαρκώς πλουτίζουν. Η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα που βρίσκεται σε «κρίση». Εκατομμύρια πολίτες της σπρώχνονται με γοργούς ρυθμούς στη φτώχια και στην εξαθλίωση, ενώ μια χούφτα καπιταλιστικά παράσιτα βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές χτίζουν καινούργια θησαυροφυλάκια καθώς αυξάνονται καθημερινά τα κέρδη τους. Στο Μεξικό η κυβέρνηση του Πένια Νέτο «προχωρά σε μεταρρυθμίσεις και περικοπές στην εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία». Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά «προχωρά σε μεταρρυθμίσεις και περικοπές στην εκπαίδευση, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία» και σε άλλους τομείς έχοντας σαν στόχους ένα «πρωτογενές πλεόνασμα» και κάποια «ανάπτυξη». Στις «δημοκρατίες» του Μεξικού και της Ελλάδας άνθρωπος χωρίς λεφτά σημαίνει απλά «τίποτα». Κάτι σαν σκουπίδι.
Από παλιά ξέραμε πως το Μεξικό, η Κίνα, το Μπαγκλαντές κλπ. βρίσκονται πολύ «μακριά». Σήμερα πια έχουμε κοινά «σύνορα»… Η φρίκη χτύπησε από καιρό και τη δική μας πόρτα. Έχει τη μορφή των «μνημονίων», των «περικοπών», των συνεχώς «τελευταίων μέτρων», των κλειστών σχολείων και ακριβών νοσοκομείων, των «θυσιών»που διαρκώς ζητάνε από το λαό. Σκηνές φρίκης που μέχρι χτες τις βλέπαμε στις τηλεοπτικές οθόνες, τώρα τις ζούμε. Η φρίκη του καπιταλισμού θα κυριαρχεί όσο οι λαοί θα παραμένουν θεατές των γεγονότων που «μεταρρυθμίζουν» τις ζωές τους. Θα ζούμε τη φρίκη όσο θα επιτρέπουμε να αποφασίζουν για τις τύχες μας, αυτοί που μας βλέπουν σαν σκουπίδια. Θα συνηθίζουμε στη φρίκη όσο θα ανεχόμαστε τα «μέτρα» και τις πολιτικές αυτών που, πίσω από τις πόρτες των γραφείων τους λένε με ειρωνεία για μας πως ο άνθρωπος μπορεί τα πάντα να συνηθίσει φτάνει να βρεις τον τρόπο για να τον πείσεις. Ας τους διαψεύσουμε…
Κυριακή 6 Οκτώβρη 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου