Για τις φοιτητικές εκλογές

 Για τις φοιτητικές εκλογές

Κάθε χρόνο στις φοιτητικές εκλογές προκύπτουν διάφορα μικρά και μεγαλύτερα ερωτήματα. Πώς θα πείσεις για παράδειγμα τις φιλικές ψήφους σου που ταλαντεύονται και βαριούνται πολλές φορές τις εκλογές σα διαδικασία, να έρθουν τελικά να σε/μας (δηλ ΜΑΣ) ψηφίσουν; Μια σφισσα έλεγε ότι ένα ακαταμάχητο κόλπο για τις δικές της φίλες ήταν να επικαλεστεί κάτι γυναικολογικό και την ανάγκη να την εφοδιάσουν με τις απαραίτητες προμήθειες. Στα αγοράκια όμως δε θα έπιανε αυτό, αφενός για αντικειμενικούς λόγους κι αφετέρου γιατί είναι από τη φύση τους πιο ζαμαν-φου, συνεπώς χρειάζεται κάτι διαφορετικό. Το καλύτερο βέβαια είναι να τους πιάσεις και να τους έχεις μιλήσει πολιτικά από πριν, αλλά δεν είναι πάντα πολύ εύκολο να σε πάρει στα σοβαρά ο κολλητός σου. Για ένα δαπασπίτη οι φιλικές ψήφοι είναι το άλφα και το ωμέγα της δραστηριότητάς του· για ένα σύντροφο όμως μπορεί να γίνει μπελάς και είναι δίκοπο μαχαίρι.

Επόμενη ερώτηση, που έχει εξελιχτεί σε κλασική: μήπως έχει αλλάξει η κοινωνική σύνθεση των φοιτητών τα τελευταία χρόνια; Ειλικρινά δεν το γνωρίζω, αλλά δε νομίζω να έχει αλλάξει δραματικά. Αν και αυτό έχει να κάνει πολλές φορές –πέρα από τις γενικότερες αναδιαρθρώσεις που προωθούνται και συντελούνται στα πανεπιστήμια- και με τις αντιφατικές κυβερνητικές στοχεύσεις στην εκάστοτε συγκυρία –πχ σε προεκλογική περίοδο. Η βάση του 10 στις πανελλαδικές και η κάνουλα των εισακτέων μπορεί να ανοίγει ή να κλείνει σαν αρμόνιο από χρόνο σε χρόνο, καταγράφοντας ωστόσο και μια σταθερή γενική τάση.

Αυτό που σίγουρα είχε αλλάξει στα πανεπιστήμια είναι το γενικό κλίμα που επικρατούσε σε σχέση με μία και μιάμιση δεκαετία πριν. Κάτι που συνδέεται άμεσα και με τις ευθύνες του υποκειμενικού παράγοντα, αλλά αποτυπώνει και υπαρκτές αντικειμενικές διεργασίες. Δε νομίζω δηλ ότι είναι δική μας γεροπαραξενιά, εμάς των «βετεράνων», που βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα, τώρα που μας έχει.. ξεβράσει το φοιτηταριάτο και δεν έχουμε πια τόσους γνωστούς στα αμφιθέατρα.

Δηλ σύντροφοι γινόμαστε βενεζουέλα; Εκεί δηλ όπου οι φοιτητές είναι καθαρά αντιδραστικοί στην πλειοψηφία τους και προέρχονται από τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα. Όχι σφοι δεν έχουμε γίνει βενεζουέλα –όχι ακόμα τουλάχιστον. Πρέπει όμως να μη γυρίζουμε οικειοθελώς την πλάτη μας στην πραγματικότητα.

Το μοντέλο που προωθείται –με επιτυχία ως ένα βαθμό- είναι του φοιτητή που τρέχει σα βέγγος, να περάσει μαθήματα, να μαζέψει διδακτικές μονάδες, να γυρέψει σεμινάρια, να πιάσει καθηγητές και να τους κάνει διάφορα θελήματα, να βρει επαφές κι εφόδια για να γίνει «ανταγωνιστικός» και δεν του μένει χρόνος να ασχοληθεί με κάτι άλλο και με «ανέμελες» συλλογικές διαδικασίες.

Μια άλλη πτυχή που μου επισημάνθηκε πρόσφατα ως αποτύπωμα της κρίσης είναι ότι η εσωτερική μετανάστευση των φοιτητών έχει περιοριστεί δραματικά πια και στα πιο απομακρυσμένα ιδρύματα (κρήτη, θράκη, κτλ) η πλειοψηφία των σπουδαστών αποτελείται από ντόπιους, δηλ από παιδιά που ξεφεύγουν δυσκολότερα από τον κλοιό του οικογενειακού περιβάλλοντος και έχουν κάνει ήδη έναν πρώτο κρίσιμο συμβιβασμό στην επιλογή τους –αφού οι δικοί τους δε μπορούσαν να τους στείλουν σε άλλη πόλη και τη σχολή της αρεσκείας τους.

Αυτό επιδρά αναπόφευκτα στη συνείδηση των φοιτητών, αλλά και στη δική μας παρέμβαση η οποία μπορεί να δίνει προτεραιότητα –και καλά κάνει- στη στρατολόγηση εργατών στους χώρους δουλειάς και να δίνει βάρος στα αποτελέσματα των τει με τα παιδιά των πιο λαϊκών οικογενειών· αλλά έχει ένα ισχυρό συγκριτικό πλεονέκτημα στο πανεπιστήμιο, που παραμένει για πολύ κόσμο ο βασικός χώρος συνειδητοποίησης, όπου έρχεται για πρώτη φορά σε ουσιαστική επαφή με κάποιες ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες. Και αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας του πανεπιστημίου μπαίνει στο στόχαστρο των προωθούμενων αναδιαρθρώσεων.

Ποιος μπορεί να είναι λοιπόν ο δικός μας στόχος σ’ αυτές τις συνθήκες; Και τι μετράει περισσότερο: τα ποσοστά της πανσπουδαστικής ή ο απόλυτος αριθμός ψήφων (και δυνάμει κερδισμένων συνειδήσεων); Βασικά και τα δύο μετράνε, αλλά όταν πέφτει γενικά η συμμετοχή, συνήθως ανεβαίνει το πρώτο και πέφτει αντικειμενικά το δεύτερο. Ένας άμεσος εφικτός στόχος θα ήταν μέχρι πρότινος να ξεπεράσουμε επιτέλους την ημιθανή πασπ στη δεύτερη θέση –όπως έγινε ήδη από φέτος στα τει και φαίνεται να κλειδώνει σήμερα και στα αει. Προέχουν όμως πολύ πιο σημαντικά μέτωπα από τους εκλογικούς δείκτες –κι αυτό μας φέρνει στην επόμενη σειρά ερωτημάτων.

Πού πήγε η μεγάλη περιφανής νίκη για το άρθρο 16; Η τρομερή και περιβόητη γενιά του δεκέμβρη; Πού ήταν το μαχητικό φοιτητικό κίνημα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια της κρίσης, των απεργιακών αγώνων και του κοινωνικού αναβρασμού; Ακόμα κι όταν ξεκίνησε φέτος ένας γύρος κινητοποιήσεων, οι κινητοποιήσεις που βγήκαν ήτανε σχετικά άμαζες και σε κάθε περίπτωση ένα μικρό κλάσμα των μεγάλων, φοιτητικών συλλαλητηρίων της προηγούμενης δεκαετίας. Η αλήθεια είναι πως πίσω από την κορύφωση του μαϊούνη και της επόμενης χρονιάς κρύβονταν τα πρώτα σπέρματα της παρακμής. Αλλά οι λόγοι και η ερμηνεία αυτής της πτώσης απαιτεί στενότερη παρακολούθηση και γνώση του χώρου από τη δική μου, που άρχισα να χάνω την επαφή με τα αμφιθέατρα, σχεδόν παράλληλα με την απομάκρυνση του φκ από το επίκεντρο των αγωνιστικών διεργασιών.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον ερώτημα που προκύπτει από το δοσμένο συσχετισμό δύναμης είναι πως η ανάλυση ψήφου των εθνικών εκλογών δίνει συντριπτικά ποσοστά στο σύριζα και τη νδ να πέφτει κάτω από το μέσο όρο της, ενώ στα πανεπιστήμια τα μεγέθη κι οι όροι αντιστρέφονται διαλεκτικά, με τη δαπ να είναι κατεστημένο τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και την αρεν του σύριζα να παραμένει αμελητέα ποσότητα –και να διασπάται μάλιστα με το σχέδιο βήτα (αλαβάνος και πρώην κοε) που κατέβηκε φέτος ως αριστερό δίκτυο. Όπως σχολίασε στην προηγούμενη ανάρτηση και ο ΡΓ, ακόμα και τους εαακίτες να προσθέσεις (που είχαν πολλές διαρροές προς σύριζα τον ιούνη του 12’) κάποια νούμερα απλώς δε βγαίνουν. Εκτός και αν υποθέσουμε ότι ο σύριζα έχει ρεύμα στη μη φοιτητιώσα νεολαία, δηλ σε σπουδαστές ιεκ, νέους εργάτες, κτλ. Να γελάνε και τα μωρά παιδιά δηλ, όπως λέει και το επίμαχο βιντεάκι της κνε.

Αυτά ως προς το γενικό κομμάτι, που γράφτηκε πριν από την ανακοίνωση των φετινών αποτελεσμάτων, για να μείνει ανεπηρέαστο στην ανάλυσή του και να μη φανεί ότι προσπαθεί να δικαιολογήσει ένα κακό ποσοστό ή αντιθέτως να σκεπάσει με ένα καλό ποσοστό κάποια υπαρκτά ζητήματα. Περνάμε τώρα πιο ειδικά και στα φετινά.

Το πρωί η κε του μπλοκ πήρε λίγο κλίμα από την πάτρα, όπου η πανσπουδαστική βγήκε πρώτη δύναμη στην πόλη (δηλ στο σύνολο των ψήφων σε αει και τει). Στο πολυκλαδικό πάνω από το παράρτημα, είδα τη φετινή μας αφίσα, που έχει πιο πλατύ και συμβατικό σύνθημα από άλλες φορές (μαζί πιο δυνατοί), την μπλε αφίσα (!) των εαακ και το ψηφοδέλτιο της δασπ, τα αρχικά από το «δεν ανήκω σε παράταξη», με ένα γραφικό πρώην δαπίτη, που φορούσε φτερωτά σπορτέξ σαν του ερμή. Από τα πανό της πανσπουδαστικής πανελλαδικά, ξεχώρισα το προλεκάλτ έμπνευσης σύνθημα your θέσεις sounds familiar, μια έξυπνη μπηχτή προς τις υπόλοιπες παρατάξεις.

Συνεχίζουμε με ένα γύρο γρήγορων ερωτήσεων.

Μήπως τώρα οι σύντροφοι της σπουδάζουσας θα ξεκουραστούν και θα απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους; Όχι σφοι, οι σύντροφοι δε θα ξεκουραστούν, γιατί για αυτούς ο φετινός μάης σημαίνει (όχι τριπλές, αλλά) τετραπλές εκλογές –κι οι φοιτητικές ήταν απλώς το ζέσταμα. Το φετινό θετικό αποτέλεσμα έχει μάλιστα μια αξία παραπάνω, γιατί έπεσε πάνω στην τούρλα και την πόλωση της επερχόμενης τριπλής κάλπης, που παραδοσιακά ευνοούσε τη δαπασπ –απόδειξη ότι ο σύριζα έχει ακόμα πολλά ψωμιά να φάει για να αντικαταστήσει επάξια την πασοκάρα που γνωρίσαμε σε όλα τα επίπεδα.

Μήπως η χειμερία νάρκη του φκ θα υπνώσει ποτέ τα δικά μας αντανακλαστικά και τη νοσταλγία για τα φοιτητικά; Όχι σύντροφοι, αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Και το καταλαβαίνουμε κάθε φορά που έχει εκλογές στα πανεπιστήμια, που είναι κάτι σαν κινητή γιορτή για όσους παραμένουν στην ψυχή αιώνιοι φοιτητές.

Τιμά το spoudastes.gr του ΜΑΣ που μπλόκαρε και δε φόρτωνε από το μεγάλο όγκο επισκεπτών κι έτσι έστελνε κόσμο να ξεπέσει στην ανάγκη της ιστοσελίδας της νΚα κι άλλων λιγότερο αξιόπιστων σελίδων; Όχι. Αλλά στο σοσιαλισμό, που θα πιάσουμε το τρένο της ετε, θα λύσουμε όλα τα τεχνικά ζητήματα και δε θα υπάρχει τέτοιο πρόβλημα –ούτε και δαπίτες στις εκλογές.

Μήπως τα γαρίφαλα είναι εκτός εποχής; Όχι σφοι, το μάη ευδοκιμούν κι όπως λέει και το σύνθημα: νάτη η κάλπη, γαρίφαλα γεμάτη.

Η κάλπη γέμισε γαρίφαλα σε όλα σχεδόν τα φυσικά και τα παιδαγωγικά (ελπίζω μόνο να μην ξεστρατίσουν στην επαγγελματική τους πορεία, για να αλλάξει επιτέλους ο καταθλιπτικός συσχετισμός δύναμης στους δασκάλους), στο πανεπιστήμιο της θεσσαλίας, στην πόλη της πάτρας, στο μαθηματικό αθήνας, που είναι ο μεγαλύτερος τμηματικός σύλλογος, στην αρχιτεκτονική (που δεν είναι πολύ μεγάλη σχολή, αλλά πάντα έχει αίγλη) και σε μια σειρά σχολές, που ακόμα και μια απλή αναφορά τους θα έπαιρνε πολλή ώρα.

Και φυσικά στα ηρωικά μμε του απθ (που οι αθηναίοι τα γράφουν εμμε, γιατί είναι αθηναίοι και δε νιώθουν), όπου πέρσι η πανσπουδαστική ήταν η μόνη παράταξη που κατέβαζε ψηφοδέλτιο και πήρε περίπου 75% (ένας στους τέσσερις έριξε λευκό), ενώ φέτος που κατέβηκαν δειλά κι οι δαπίτες πήραν λιγότερες ψήφους απ’ ό,τι το λευκό πέρσι, εμείς αυξήσαμε τις δικές μας και έτσι έφτασε το ποσοστό μας κοντά στο 90%!

Τώρα ξέρω πως η σπορά έχει καρπίσει και μπορώ να φύγω ήσυχος κι ευτυχισμένος…