Η άσφαιρη κριτική και ο συμβιβασμός

Η άσφαιρη κριτική και ο συμβιβασμός

Ανάμεσα σε άλλα που σημείωσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, μετά τη συνάντησή του την Τρίτη με τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος βρέθηκε στην Αθήνα, ήταν και τα εξής: «Η αταλάντευτη υποστήριξη της ελληνικής πλευράς προς την Κυπριακή Δημοκρατία, για την πρόοδο των συνομιλιών σε αυτή την κατεύθυνση (σ.σ. έχει προηγηθεί αναφορά του στο Κυπριακό ως ζήτημα εισβολής και κατοχής και περί λύσης στο πλαίσιο διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ), θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη από όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Πόσο δε μάλλον σήμερα που βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονης ρευστότητας στην ευρύτερη περιοχή. Γεωπολιτική αστάθεια που παίρνει το χαρακτήρα γενοκτονίας στη Γάζα, γεωπολιτική αστάθεια που παίρνει χαρακτήρα μιας διαρκούς ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή, στη Συρία αλλά και στα βόρεια στην Ουκρανία.
Σε αυτά τα δεδομένα, βασική προτεραιότητα είναι η Ελλάδα και η Κύπρος να αποτελούν πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας αλλά ταυτόχρονα και δυνάμεις που θα επιδιώκουν σταθερά τη συνεργασία και την ειρηνική επίλυση των διαφορών».

***

Αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενη από στελέχη του, βουλευτές και ευρωβουλευτές, επισκέφτηκε επίσης την Τρίτη τον πρέσβη της Παλαιστινιακής Αρχής στην Αθήνα, Μαρουάν Τουμπάσι, όπως ενημερώνει η «Αυγή» της Τετάρτης, «προκειμένου να ενημερώσουν για τις μέχρι τώρα ενέργειες της Κοινοβουλευτικής Ομάδας προς την ελληνική κυβέρνηση αλλά και προς την κυβέρνηση του κράτους του Ισραήλ, για να σταματήσει άμεσα η αιματοχυσία και ο αποκλεισμός στη Λωρίδα της Γάζας, καθώς και για την έναρξη ουσιαστικών συνομιλιών των δύο πλευρών που θα καταλήξουν στη δημιουργία κυρίαρχου Παλαιστινιακού κράτους». Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ, «θα συνεχίσει να εργάζεται για τα δίκαια αιτήματα του Παλαιστινιακού λαού, η εκπλήρωση των οποίων είναι παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή».

***

Και θα έλεγε κανείς, ωραία και πού είναι το κακό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει η Κύπρος και η Ελλάδα ή ένα κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος να είναι παράγοντες σταθερότητας, ειρήνης και ασφάλειας; Πράγματι, ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση; Μόνο που πρόκειται για ένα ανώδυνο ευχολόγιο του τύπου ...τι καλά που θα ήτανε. Γιατί μόνο ως ευχολόγιο μπορούν να ιδωθούν όλα αυτά από τη στιγμή που δεν συνδέονται με την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Από τη στιγμή που διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να αμφισβητήσει τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της Ελλάδας ως κυβέρνηση, από τη στιγμή που η όλη του λογική για «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» αφορά επί της ουσίας παζάρια εντός του ιμπεριαλιστικού συστήματος για συμμαχίες και με ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις. Ούτε καν το αίτημα για διακοπή των οικονομικών και στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ δεν μπόρεσε να διατυπώσει. Πριν από δύο χρόνια, άλλωστε, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συναντιόταν με τον Ισραηλινό Πρόεδρο και στελέχη του αρθρογραφούσαν στηρίζοντας τη συνεργασία με το Ισραήλ, ενώ πριν από λίγες μέρες ο ευρωβουλευτής του Δ. Παπαδημούλης υπέγραφε κείμενο στην Ευρωβουλή, που ουσιαστικά κρατούσε ίσες αποστάσεις από τους Παλαιστινίους και το Ισραήλ. Πολύ περισσότερο που στο ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του, το οποίο κατατέθηκε στην πρεσβεία και υπογράφουν όλοι οι βουλευτές του, αναφέρει: Ο ΣΥΡΙΖΑ «θεωρεί ότι η ανάπτυξη της συνεργασίας της Ελλάδας με το Ισραήλ, όπως και με όλες τις χώρες της Μεσογείου, δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην προώθηση της σταθερότητας και της ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή»!
Οσοι, λοιπόν, προσκυνάνε την καπιταλιστική κερδοφορία, λογικά δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τον ευρωμονόδρομο και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, είναι φυσικό να μένουν σε ευχολόγια.

***

Ετσι, αν κάτι αποδεικνύουν οι εξελίξεις τόσο στην Κύπρο, στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία, όσο και σε σειρά από άλλες περιοχές όπου έγιναν και γίνονται ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, είναι ότι όσο οι λαοί βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που προωθούν συμφέροντα καπιταλιστών για έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών, τόσο θα πληρώνουν το τίμημα και με το αίμα τους. Επομένως, η άσφαιρη κριτική εγκλημάτων, δηλαδή η κριτική που δε θίγει την αιτία των δεινών των λαών, στην πραγματικότητα είναι κάλεσμα προς τους λαούς για υποταγή.
Το ΚΚΕ στη χώρα μας είναι η μόνη δύναμη που επιλέγει το δύσκολο αλλά μόνο αληθινό δρόμο και προοπτική για το λαό μας αλλά και τους λαούς άλλων χωρών. Να δείχνει τον πραγματικό ένοχο, που είναι το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα, με όλους τους μηχανισμούς του και, ταυτόχρονα, να δημιουργεί καθημερινά, κοπιαστικά και με δουλειά μυρμηγκιού, χωρίς μικροαστική ανυπομονησία, τις προϋποθέσεις για το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας που θα συγκρουστεί με την εξουσία των μονοπωλίων. Και αυτό δεν είναι για τη «δευτέρα παρουσία», όπως κατηγορούν το ΚΚΕ εχθροί και άσπονδοι φίλοι, αλλά καθήκον του σήμερα, που διαφοροποιεί τους κομμουνιστές, συμβάλλει στο χτίσιμο της απαραίτητης ταξικής αγωνιστικής συνείδησης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.