"Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

 "Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

Βοηθούντως του Θεού...και του ΓΑΠ

Η Αλήθεια είναι ότι πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που το πληκτρολόγιο και η πένα μας κατέγραφαν τις σκέψεις μας, ωστόσο οι εξελίξεις τρέχουν με διαστημικές ταχύτητες και η αίσθηση η οποία αναδύεται είναι ο τρόμος που φέρνουν οι προσχεδιασμένες εξελίξεις όχι μόνο για την περιοχή αλλά και την ΕΕ(της οποίας είμαστε "περήφανο" μέλος), σηματοδοτούνται από την μήτρα όλων των συνθηκών που δεν είναι άλλη από τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Πριν ξεκινήσουμε να σημειώσουμε ότι η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού (όχι μόνο στη χώρα μας) βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, (να μην ξεχνάμε ότι η πολιτική είναι βραχίωνας της οικονομίας) και αυτό οφείλεται στο γεγονός των τρομακτικών ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εξελίσσονται και στο επίπεδο της αστικής τάξης της χώρας μας(και όχι μόνο αυτής) που συνεχίζει να βρίσκεται σε ενδιάμεση θέση εξάρτησης, όμως σήμερα αυτές είναι περισσότερες από ποτέ άλλοτε και είναι σε εναλλαγή πόστων και ρόλων σε μια φάση συνεχούς εξέλιξης. Μερίδες της αστική τάξης όπως οι εφοπλιστές που μπαλάντζαραν ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν αποκούμπι στο δεύτερο με στήριξη μερίδας ψηφοφόρων της πρώτης στην περιφέρεια Αττικής το νο2 του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο η αναδιάρθρωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης συνεχίζεται στην τελική της φάση, τόσο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και μερίδα της Χρ. Αυγής με κάμποσους "ανεξάρτητους" (άκρο-μέσο/δεξιούς που έλεγε και (η μακράν της δεύτερης) σπουδαιότερη πολιτική φυσιογνωμία από τη μεταπολίτευση και μετά η Αλέκα Παπαρήγα), θα κρατήσουν για κανένα 6μηνο που θα πραγματοποιηθεί και η πιο δύσκολη φάση καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στη χώρα, η εφαρμογή των όσων πέρασε κυρίως η κυβέρνηση Παπαδήμου.
Τα εν λόγω σκληρά μέτρα (που θα ολοκληρώσουν την φάση ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς, τη φάση ξεπουλήματος, λιμανιών, αεροδρομίων, τραίνων, ναυτικών και αεροπορικών βάσεων, τραπεζών, ακτοπλοϊκών και σιδηροδρομικών γραμμών, δήμων, νοσοκομείων, Δημόσιας Διοίκησης, μέσων μεταφοράς, ενέργειας, ανακύκλωσης, απορριμάτων, υδροφόρου ορίζοντα και τηλεπικοινωνιακών μέσων, της έναρξης της συγχώνευσης των ασφαλιστικών ταμείων με σκοπό μέχρι το 2017 να μείνουν ο ΟΓΑ και όλα τα άλλα σε ένα), θα χρειαστούν και κυβέρνηση με πυγμή που μόνο το παρακράτος και οι μπράβοι της νύχτας διαθέτουν και από αυτά αναδύεται η μπόχα της Χρυσής Αυγής ως κυβερνητικός εταίρος(μερίδα της) από το μήνα Νοέμβρη του 2014.
Και μπορεί η κυβέρνηση να είναι στα τελευταία της, ωστόσο όπως λέει και ο λαός "όταν ψοφά ο γάιδαρος καυλώνει" με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή προετοιμάζει και τον επόμενο ένοικο του Μαξίμου που ο ΓΑΠ, ο Πάπας, τοBrookings, αλλά και δια του Γούδη, μερίδα της Χ.Α στις δημοτικές εκλογές με την τότε γνωστή ανοικτή του επιστολή έγραφε «ούτε εσείς είστε κομμουνιστές,ούτε εμείς είμαστε φασίστες»...
Δηλαδή αργά και σταθερά "Ο κύβος ερρίφθη", [η ανάπτυξη είναι καθ' οδόν (όμως το βαρέλι δεν έχει πάτο)]!!!

"Γιώργο γερά να φύγει η Δεξιά": 1η του Σεπτέμβρη του 2014, στην επέτειο του ΠΑΣΟΚ και όταν στο βήμα ήταν ο υπουργός εξωτερικών και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευαγγ. Βενιζέλος οι συγκεντρωμένοι φώναζαν εν χορώ ρυθμικά το όνομα του ΓΑΠ και το σύνθημα «Γιώργο γερά να πέσει η Δεξιά», που αν μη τι άλλο άνοιγε το δρόμο παραδίδοντας αμαχητί στον μέχρι τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα τη σκυτάλη του επερχόμενου πρωθυπουργού.
Αν πριν ένα περίπου χρόνο γράφαμε και λέγαμε "ότι τις ευρωεκλογές θα τις πάρει ΣΥΡΙΖΑ αλλά τις εκλογές η ΝΔ όποτε και αν γίνουν αυτές και θα συγκυβερνήσει με αυτόν", αυτό όμως ίσχυε μέχρι την 1η/9/2014 γιατί από τότε και μετά η πλειοψηφία της αστικής τάξης της χώρας, αλλά και το μονοπωλιακό κεφάλαιο άναψε το πράσινο φως για το μέγαρο Μαξίμου στον Αλ-Τσι και η αφορμή, όχι όμως η αιτία ήταν ο ΕΝΦΙΑ.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ οι ευρωεκλογές δεν έπαιξαν κανένα απολύτως ρόλο για το τι μέλει γενέσθαι, [τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι περιφερειακές όπου το δυαδικό σχήμα ΠΑΣΟΚ(του ΓΑΠ) και ο ΣΥΡΙΖΑ(χωρίς την αριστερή πλατφόρμα) πήραν τουλάχιστον τις πλέον σημαντικές περιφέρειες (με τις πιο σημαντικές εκλογές), και τους τουλάχιστον πλέον σημαντικούς δήμους όπου η σύμπραξη μερίδας της Χ.Αυγής(απογοητευμένοι ΠΑΣΟΚκοι με ακροδεξιά ιδιοσυγκρασία και μικροαστική συνείδηση τύπου Ανδ. Παπανδρέου), έδωσαν δήμους και περιφέρειες σημαντικούς στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που θα είναι στην επόμενη ΕΕ του 2020, γιατί σε αυτήν δε θα είναι η μισή Ελλάδα πλην κάποιων σημαντικών για το μονοπωλιακό κεφάλαιο υποδομών.
Είναι αυταπάτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει για κάνα τρίμηνο, ακόμα και τα σημερινά του συνθήματα θα προσαρμοστούν στις ανάγκες των καιρών όταν θα γίνουν οι εκλογές και θα θυμίζουν κάτι από 1981, 1993, 2009 αλλά δεν θα έχουν τίποτα το κοινό με καμία από τις 3 περιόδους που επίσης καμία από αυτές δεν έμοιαζε με την προηγούμενη, με κοινό παρονομαστή όμως τι άλλο τη φυγή της "επάρατου" που έλεγε ειρωνικά και ο μακαρίτης ο καπετάν Γιώτης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αυτό που εδώ και καιρό ορισμένοι(όχι τυχαία) ονομάζουν "νέα μεταπολίτευση", που δε θα μπορεί να δώσει τίποτα(δε θα θέλει κι όλας), ωστόσο θα παγιώσει τη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, θα αναπτύξει με επιμέλεια και φροντίδα και χωρίς τις λαϊκές αντιδράσεις ότι του ζητήσει το μονοπωλιακό κεφάλαιο και θα ισορροπεί ανάμεσα στις απαιτήσεις μερίδας της αστικής τάξης που θα είναι με τα Αμερικάνικα μονοπώλια και με μερίδα της αστική τάξης που θα συμμαχεί με τα Σινό-Ρωσικά και το BRICK.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μαζί με τη ΝΔ εκφραστές του νέου δίπολου και αυτό εγκρίθηκε πια μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, (λίγο Φραγκφούρτη, λίγο Ζίζεκ, λίγο ΜΚΟ, πολύ ΗΠΑ, λιγότερο BRICK και πολύ νέα ΕΕ των περιφερειών). Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε για να κάτσει τουλάχιστον μια 6ετία, να παγιώσει τις κυοφορούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και να προετοιμάσει το διάδοχο δίπολο, Καραμανλικούς και Παπανδρεϊκούς που ήταν είναι και θα παραμείνουν το επίσημο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης!!!
Οι περιφέρειες και οι δήμοι που θα μείνουν στην νέα ΕΕ θα έχουν αυτοτελή κυβέρνηση και θα διασυνδέονται είτε ομοσπονδιακά, είτε συνομοσπονδιακά με το κεντρικό κράτος που θα είναι σε άλλες η Αθήνα, σε άλλες το Στρασβούργο και σε άλλες και οι δύο μαζί. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο θα πρέπει να υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν θα είναι αμιγώς φιλοευρωπαϊκή, αλλά κυρίως φιλοαμερικάνικη και θα συνδιαλέγεται με όλους τους άλλους, μέχρι την επόμενη καπιταλιστική κρίση και τον επόμενο πόλεμο, που θα βλέπουμε να εξελίσσεται δυο με τρεις φορές τη δεκαετία, σε μεγάλους περιφερειακούς και θα συντηρείται για καμία 3-ετία από τούδε και στο εξής. Κατά τη γνώμη μας, με αφορμή την Ουκρανία και τα εντός της ΕΕ αποασχιστικά δημοψηφίσματα μεγάλων περιφερειών από την χώρα τους προωθούν και τον αντικομμουνισμό και τη διαμάχη του μεικτού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται θα δημιουργήσουν και θύλακες εμφυλιοπολεμικών καταστάσεων στο εσωτερικό των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ, αλλά στην πρώτη φάση δεν θα έχει σχέση με την πολιτική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά ανάμεσα στο μεικτό τρόπο καπιταλιστικής παραγωγής και τον μονεταριστικό(όπως λένε και οι φίλοι μας οι οπορτουνιστές)...

Οι δρόμοι της φωτιάς, στο μεταβατικό διαμετακομιστικό κέντρο 1992-2021:

Η σχεδιαζόμενη νέα Ευρωζώνη

Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου με την συνθηματολογία του τότε ΠΑΣΟΚ που είχε κάτι από το αντιδεξιό σύνδρομο της εποχής, κάτι από το μικροαστικό σοσιαλισμό του 19ου αιώνα, κάτι από την αυτοδιαχείριση του Τίτο, κάτι από τους "ανένταχτους" της εποχής, αλλά και κάτι από τα Μουσολινικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας της εποχής του Μιτεράν και Γκονζάλες, αλλά και του Σουηδού Όλαφ Πάλμε, τα είχε όλα και σύμφερε, μέχρι να γίνει ο οδηγός της νέας φάσης ανάπτυξης που κατηγόρησε και ο ίδιος στη σύνοδο κορυφής των Καννών το 1995(δείτε το βίντεο στο σχετικό σύνδεσμο), έχοντας όμως κάνει τα πάντα προετοιμάζοντας το έδαφος με την πολιτική του όλο το προηγούμενο διάστημα.
Ο σχεδιασμός του κεφαλαίου από την εποχή της συνθήκης του Μαάστριχτ μέχρι το 2021 είναι συγκεκριμένος, περισσότερη ανισσομετρία, περισσότερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης χωρίς δικαιώματα, περισσότερη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, εκμηδενισμό των μεσσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού με σκοπό τα κεφάλαια να κινούνται αδιατάρακτα, ανεμπόδιστα και χωρίς να καθυστερούν την επόμενη φάση της κερδοφορίας.
1)Δεν είμαστε συνομοσιολόγοι, μελλοντολόγοι και πάσης φύσης "κομπογιαννίτες", δεν εμπλεκόμαστε καθόλου με τέτοιου είδους αντιεπιστημονικά σχήματα και μεταφυσικές μπουρδολογίες που είναι της μόδας τον τελευταίο καιρό, η ανάλυση μας στηρίζεται σε αποφάσεις. σχεδιασμούς,συμφωνίες και συνθήκες που είναι αποφασισμένα και επικαιροποιημένα από το 1991 και συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να επανα-επικαιροποιούνται συνεχώς σε κάθε συμβούλιο υπουργών της ΕΕ.
2)Κανένας σχεδιασμός δεν μπαίνει σε εφαρμογή όταν ο λαϊκός(κυρίως εργατικός) παράγοντας δεν το θέλει.
3)Η αρχή κάθε εποικοδομήματος είναι οι σχέσεις παραγωγής και οι αναδιαρθρώσεις τις μέσα στον κυρίαρχο τρόπο παραγωγής, γι αυτό τα περιθώρια (περί) εκδημοκρατισμού μέσα στον ΚΜΚ(ανώτατη ιμπεριαλιστική βαθμίδα κατά το μεγάλο Λένιν, όπου τα μονοπώλια γίνονται κράτος), είναι σκέτες χίμαιρες και μάλιστα σε χειμερία νάρκη.
4)Κάθε ελπίδα σε μεγάλο ηγέτη, σε κινήματα τύπου "πατάτας" και "φιλανθρωπικού" τύπου ανεφοδιασμούς τα θεωρούμε σχεδιασμό του ίδιου του συστήματος για εκτόνωση της βαλβίδας ασφαλείας, χωρίς καμία πρακτική λύση και καμία προοπτική για τον λαϊκό παράγοντα. Φυσικά στον ίδιο παρονομαστή βάζουμε και τις λύσεις τύπου Αργεντινή που αξιοποίησαν μέσα στον καπιταλισμό την εργατική συνεταιριστικού τύπου ιδιοκτησία (αυτοδιαχείριση), που ήταν, είναι και θα είναι καραμπινάτος καπιταλισμός(αυτά τα είχε εξηγήσει προ πολλού ο Λένιν) και δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό.
5)Στην παρούσα φάση εντός ΕΕ, φτιάχνονται τα δυο στρατόπεδα χρηματοδοτούμενα απ΄τα πάνω(δηλαδή απ΄τα μονοπώλια, όπως έγινε προ του ΒΠΠ', δείτε και το blog redflecteur με το ολόφρεσκο e-book που μπορείτεκαι να το κατεβάσετε από εκεί), με τις ανάλογες γεωπολιτικές "διαφορές". Να σημειώσουμε ότι ο όρος γεωπολιτική και γεωστρατηγική είναι η ιδεολογική και πολιτική έκφραση του ιμπεριαλισμού ως ανώτατο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού στο εδαφικό διαμοίρασμα του κόσμου.

Ειδικές οικονομικές ζώνες 

για μεταφορά κεφαλαίων, εμπορευμάτων, τηλ/επικοινωνιών, ενέργειας μέχρι το 2021

Και τα δυο στρατόπεδα είναι αντικομμουνιστικά και χρηματοδοτούμενα από τμήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Το πρώτο λειτουργεί ως το σπέρμα της αναδιάρθρωσης του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής και το δεύτερο ως το υπόλειμμα της προηγούμενης φάσης. Το δεύτερο έχει οπαδούς και εκφραστές και απ' τα πάνω(ρόλος των εγχώριων και πολλαπλώς εξαρτημένων) αστικών τάξεων τους και του ανάλογου πολιτικού τους προσωπικού και απ΄τα κάτω όπου εκφράζεται από τα υπολείμματα της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας(που στην Ελλάδα εκφράζεται από το ΣΥΡΙΖΑ του 2012, το ΠΑΣΟΚ του 1981-93 και από μεγάλο τμήμα φασιστικών κομμάτων και ομάδων.
Το μεγάλο στρατόπεδο είναι το πρώτο δηλαδή αυτό (του φιλελεύθερου, κεντρώου, αριστερόστροφου) κοσμοπολιτισμού, που αποκαλούν και δημοκρατικό τόξο, εκφράζει την ΕΕ των περιφερειών, [όπου η ΕΕ μέσω Ευρωπαϊκών Κομμάτων (και Ευρωομάδων) χρηματοδοτεί αδρά ως τη νέα φάση της ΕΕ στα πλαίσια των αναγκαίων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων], και απ' την άλλη είναι το δεύτερο και μικρότερο στρατόπεδο αυτού που ονοματίζεται και ως Ευρωσκεπτικισμός. Ο εν λόγω στη βάση του είναι καραμπινάτος φασισμός αναμεμειγμένος με ολίγο μικροαστικό σοσιαλισμό του μεικτού κράτους και "πατριωτικού τύπου" αριστερές τύπου Μιχ. Χαραλαμπίδη, Καραμπελια κοκ και στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει βρει την απόλυτη έκφραση του σε μαζικό πόλο πάνω από το 3%.
Ο Ευρωσκεπτικισμός είναι ένας ιδεολογικός αχταρμάς που μέσα του χωνεύει όλη την προηγούμενη φάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής(μεικτός τρόπος παραγωγής, δηλαδή την παλιά μεταπολεμική σοσιαλδημοκρατία) αλλά και την "διαφοροποίηση" του στο πεδίο του εποικοδομήματος για την "αυτοδιάθεση" των Ευρωπαϊκών περιφερειών που θα λογοδοτούν στις Βρυξέλλες και όχι στο παλιό και ταυτόχρονα τόσο νέο "έθνος-κράτος", (που υπάρχει εδώ και ένα μισή αιώνα, είτε με ομοσπονδιακά, είτε με συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά. Στην πραγματικότητα θέλει να συγκρατήσει ως ανάχωμα προς τα κόμματα νέου τύπου τις λαϊκές μάζες.
Πριν όμως προχωρήσουμε παρακάτω ας δούμε τι έλεγε ο τέταρτος από τους κλασσικούς του Μαρξισμού Λενινισμού, ο Ιωσήφ Στάλιν σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του επιστημονικού κομμουνισμού το - Εθνικό ζήτημα - για να γίνουν πολλά από τα παραπάνω κατανοητά.
Και στα δύο στρατόπεδα ο αντικομουνισμός είναι ο κοινός παρονομαστής όπως και ο χρηματοδότης που είναι τα ίδια τα μονοπώλια της ΕΕ. Όμως τα μοντέλα αναδιάρθρωσης δοκιμάζονται και εκτός της ΕΕ όπως στην Ουκρανία για παράδειγμα όπου με ετεροβαρή τρόπο συγκρούεται το παλιό και το νέο μοντέλο.
Στο δυτικό(φασιστοκρατούμενο) κομμάτι και στο ανατολικό κομμάτι(το λεγόμενο Ρωσόφωνο), υπάρχουν διάσπαρτοι κομμουνιστές που αποτελούν και την πλειοψηφία του πληθυσμού, (δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις τσιμπάνε το διόλου ευκαταφρόνητο 43% πριν τις βουλευτικές εκλογές που προκήρυξε ο Ποροσένκο) και που αντικειμενικά είναι ένα κόμμα που όταν δεν είναι ήμι παράνομο όπως τώρα, ήταν και παραμένει σχετικά αγκιστρωμένο σε σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις απότοκες αυτών που προέκυψαν από το 1956 και μετά και είχαν παρεισφρήσει στο ΚΚΣΕ. Εκεί σε αυτή χώρα σήμερα, δοκιμάζονται πολλά αλλά με ένα ετεροβαρή τρόπο. Το δυτικό κομμάτι στο πεδίο της οικονομίας είναι με την ΕΕ, αλλά στο πεδίο του κράτους διαλέγετε ακόμα και σήμερα η Σοβιετική Περίοδος η το "κράτος πρόνοιας" στην χειρότερη περίπτωση. Στο δε ανατολικό τμήμα της χώρας στο πεδίο της οικονομίας επιλέγεται ο μεικτός καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και στο πεδίο του κράτους οι αυτόνομες περιφέρειες που είναι ΕΕνωσιακό φρούτο.
Όλη η ιστορία φυσικά δε θα μείνει στην Ουκρανία, αλλά θα μετακυλήσει και στην ΕΕ και ακόμα τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει, εξάλλου γι αυτά είχε γ΄ραψει ο μέγιστος Λένιν πριν ένα αιώνα.
«Οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης στις συνθήκες τού καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό όμως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλον “το εθνικό εισόδημα” μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο: “ανάλογα με το κεφάλαιο” (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν). Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια “δίκαιη” μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου. Το μοίρασμα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά παρά “σύμφωνα με τη δύναμη”. Η δύναμη όμως αλλάζει με την πορεία τής οικονομικής εξέλιξης. Ύστερα από το 1871 η Γερμανία δυνάμωσε 3-4 φορές πιο γρήγορα από την Αγγλία και τη Γαλλία. Η Ιαπωνία δυνάμωσε δέκα φορές πιο γρήγορα από τη Ρωσία. Για να ελεγχθεί η πραγματική δύναμη ενός καπιταλιστικού κράτους, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει άλλο μέσο εκτός από τον πόλεμο. Ο πόλεμος δεν αντιφάσκει στις βάσεις τής ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά είναι η άμεση και αναπόφευκτη ανάπτυξη αυτών των βάσεων. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμετρη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες τού καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική. Φυσικά είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτή την έννοια μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, σαν συμφωνία των ευρωπαίων καπιταλιστών…. με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη, να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και στην Αμερική, που θεωρούν τον εαυτό τους στο έπακρο αδικημένο με τη σημερινή μοιρασιά των αποικιών και που τον τελευταίο μισό αιώνα δυνάμωσαν ασύγκριτα πιο γρήγορα απ’ ότι η καθυστερημένη μοναρχική Ευρώπη, που άρχισε να σαπίζει από τα γεράματα. Σε σύγκριση με τις Ενωμένες Πολιτείες τής Αμερικής η Ευρώπη στο σύνολό της σημαίνει οικονομική στασιμότητα. Η δημιουργία των Ενωμένων Πολιτειών τής Ευρώπης με τη σημερινή οικονομική βάση, δηλαδή στις συνθήκες τού καπιταλισμού, θα σήμαινε οργάνωση της αντίδρασης, για να παρεμποδιστεί η πιο γρήγορη ανάπτυξη της Αμερικής. Πέρασαν για πάντα οι καιροί που η υπόθεση της δημοκρατίας και η υπόθεση του σοσιαλισμού συνδέονταν μόνο με την Ευρώπη».
Ο Λένιν Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών τηςΕυρώπης

Αντί Επιλόγου.
Όπως λένε όλες οι σχολές οικονομολόγων της καπιταλιστικής ανατροφοδότησης και συντήρησης "όταν πίτα ήταν μεγάλη το σύστημα μπορούσε να δίνει και όλο και μεγαλύτερα ανταλλάγματα", καλύτερους μισθούς κοκ.
Να σημειώσουμε καταρχήν ότι η ανεργία είναι και μηχανισμός χειραγώγησης της κοινωνικής συνείδησης και μέρος της ανισσομετρίας του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Να σημειώσουμε επίσης ότι σε συνθήκες κρίσης "η πίτα" των καπιταλιστών έχει σμικρυνθεί, η έχει έρθει στην κανονική της διάμετρο και τα λιμνάζοντα κεφάλαια όλο και περισσότερο πρέπει να κουρεύονται για να κινηθεί ξανά η κερδοφορία του κεφαλαίου στην επόμενη φάση της παραγωγής.
Να σημειώσουμε τέλος ότι ο καπιταλιστής θεωρεί ότι όταν πληρώνει, πληρώνει απ΄ την τσέπη του, κάνει "δωράκια" γιατί κατέχει τα μέσα παραγωγής μειώνοντας το ποσοστό κερδοφορίας του και ότι η εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει τη δυνατότητα διεύθυνσης της παραγωγής, ότι όσο κερδίζουν αυτοί , τόσο μειώνονται και τα δεινά της εργατικής τάξης και των φυσικών της συμμάχων. Το κεφάλαιο δε δέχεται με τίποτα ότι όσο καλύτερα πληρώνεται ένας εργάτης, (μισθωτός) ακόμα και εκτελεστικής και πνευματικής φυσιογνωμίας, τόσο το ποσοστό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης αυξάνεται, τόσο η εκμετάλλευση γίνεται όλο και μεγαλύτερη και σε προηγούμενες φάσεις κερδοφορίας που δε θα ξαναέρθουν στο βαθμό που είχαν έρθει κατά το παρελθόν, τόσο η εξαθλίωση θα αυξάνεται, τόσο οι αντιθέσεις του συστήματος θα οξύνονται όλο και περισσότερο, τόσο ότι έχει μαζέψει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της για να συντηρηθεί αυτό θα αφαιμάζεται από τούδε και στο εξής.
Όπως η επίθεση του κεφαλαίου είναι ενιαία και με βαθιά ταξική συνείδηση (ότι τα πάντα της ανήκουν) παρά τις αντιθέσεις που ενυπάρχουν στο εσωτερικό της, έτσι πρέπει και η αντεπίθεση πρέπει να είναι ενιαία και απ' τα κάτω, όσο δε γίνεται αυτό τόσο το κεφάλαιο θα συνθλίβει στο διάβα της ότι βρει μπροστά της και στη φάση αυτή θα συνθλιβούν και τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου και συμμαχία με τέτοιου είδους τμήματα ούτε χρειάζεται, ούτε προκρίνεται, και η θεωρία των δύο σταδίων πάει περίπατο αν όχι στον κάλαθο των αχρήστων.
Θα ζητηθούν νέες θυσίες από το λαό, για να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, για να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Η πραγματικότητα της επιδείνωσης της ζωής πλατιών λαϊκών στρωμάτων εκτός Ευρωζώνης και ΕΕ, σε κράτη της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, στην Αργεντινή υπογραμμίζει αυτήν την αναμφισβήτητη αλήθεια.
Τέτοιες θέσεις, όπως οι παραπάνω, προωθούν ορισμένες πρώην συνιστώσες και σημερινά «ρεύματα» του ΣΥΡΙΖΑ, το «σχέδιο Β» του Αλαβάνου, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και αστικές πολιτικές δυνάμεις σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ούτε αριστερές, ούτε προοδευτικές, ούτε ριζοσπαστικές.
Είναι αυταπάτη σήμερα, μετά από τόση εμπειρία, η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να γίνει «σκαλοπάτι» για τη ριζική αλλαγή της κατάστασης η «έξοδος από το ευρώ», η «σκέτη αποδέσμευση», χωρίς άλλες προϋποθέσεις, χωρίς ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα και στρατηγική σύγκρουσης, χωρίς το κυριότερο: Την πάλη για να περάσουν τα εργαλεία της ανάπτυξης, της οικονομίας, στα χέρια της εργατικής τάξης, του λαού, στη δική του εξουσία.
Είναι πολιτική που αποσυνδέει την αντιπαράθεση με την ΕΕ από την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, αφήνει στο απυρόβλητο την εγχώρια καπιταλιστική τάξη που καθοδηγεί την αντιλαϊκή επίθεση.
Αυτά από τη διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές, που ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα που εξελίσσονται συνεχώς, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ που αυτή τη στιγμή είναι ο κυρίαρχος της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας γιατί εκπληρώνει και τη βασική συνθήκη της σοσιαλδημοκρατίας που είναι αυτή:"Η Νέα σοσιαλδημοκρατία που δεν έχει σχέση με την παλαιά προετοιμάζεται εδώ και μια εικοσαετία στην ΕΕ και θα είναι αυτή που σε σχέση με την παλαιότερη(που κατέστρεψε τη πολιτικό συνδικαλιστική πάλη και έσπειρε την σύγχυση με το μεικτό κράτος στρώνοντας το υπέδαφος για την ολοκλήρωση του ΚΜΚ στον τρόπο παραγωγής),να σπρώχνει ένα τρόπο διαχείρισης με βάση τα ΣΔΙΤ και τις εργολαβίες παντού στο πεδίο της οικονομίας ακόμα και στην καταστολή και στα στρατεύματα που θα είναι ιδιωτικές εταιρείες παντού σε όλες τις οικονομικές ζώνες που θα είναι και τα νέα κράτη μιας και θα παίζουν με αυτούς τους όρους.Σήμερα δε χρειάζεται να φτιάξει τις υποδομές για τα μονοπώλια και να κρατήσει τη διαχείριση του εποικοδομήματος και της καταστολής, αυτά ολοκληρώθηκαν και δεν υπάρχει η ανάγκη στον τρόπο παραγωγής καμία ύπαρξη κράτους “επιχειρηματία”(που λέει και ο Ανδριανόπουλος) διότι επιβραδύνει την επιχειρηματικότητα,την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την ανισόμετρη ανάπτυξη και την συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της παραγωγής και του κεφαλαίου, δηλαδή δεν ολοκληρώνει τον ΚΜΚ."

Πηγη