Ελπίδα για τη νέα χρονιά η οργανωμένη πάλη με ισχυρό ΚΚΕ

Ελπίδα για τη νέα χρονιά η οργανωμένη πάλη με ισχυρό ΚΚΕ

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ

Συνήθως τα αστικά κόμματα διαλαλούν την «πραμάτειά» τους και ο λαός επιλέγει. Οχι βεβαίως ανεπηρέαστος, αφού μέσα στην «πραμάτεια» περίοπτη θέση διατηρούν, αναλόγως των συνθηκών, άλλοτε οι αυταπάτες και η κοροϊδία, άλλοτε οι εκβιασμοί ανοιχτοί ή συγκαλυμμένοι, άλλοτε οι εκφοβισμοί και οι απειλές.

Φέτος, μπροστά στη νέα χρονιά - και ενδεχομένως και στην κάλπη - ας επιχειρήσει ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, κάθε άνθρωπος του μόχθου, μια αντίστροφη αναζήτηση. Προτάσσοντας τις προσδοκίες, τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, ας αναζητήσει πολιτική πρόταση που να απαντά σ' αυτά, αποκλείοντας όσες, είτε φανερά υπονομεύουν τις ανάγκες αυτές, είτε εκμεταλλευόμενες την αγωνία για την ικανοποίησή τους, λένε συνειδητά ψέματα προκειμένου να ψηφοθηρήσουν.
Είναι πολύ πιθανό σύντομα να στηθούν κάλπες εθνικών εκλογών. Σ' αυτές ο λαός θα φτάσει με ένα «πακέτο» προβλημάτων που χρονίζουν, διογκώνονται και βαραίνουν όλο και περισσότερο στην πλάτη του. Η κυβέρνηση θα του υποσχεθεί σταθερότητα και έξοδο απ' το τούνελ, στο ξέφωτο της ανάκαμψης. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα του υποσχεθεί σταθερότητα και έξοδο απ' το τούνελ, στο ξέφωτο της ανάκαμψης. Η σύμπλευσή τους σε στρατηγικούς στόχους, παρά τις διαφορές τους, δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Διαφωνούν στο μέσο με το οποίο θέλουν να φτάσουν στον κοινό προορισμό τους και μαζί κρύβουν το αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτού του προορισμού.
Διαφωνούν για το περιβόητο μείγμα διαχείρισης. Η λιτότητα με την οποία τα βάζει απ' το πρωί ως το βράδυ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτή που αντιλαμβάνεται, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, ως έλλειμμα στο πορτοφόλι της η εργατική - λαϊκή οικογένεια. Αφορά τους περιορισμούς των ευρωενωσιακών κανονισμών που αύριο, αν κυβερνήσει, θα του δένουν τα χέρια και δε θα μπορεί να στηρίξει με ζεστό χρήμα την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Το «νοικοκύρεμα» των οικονομικών του κράτους, που αντιτάσσει η κυβέρνηση, δε θα μεταφραστεί σε αύξηση των δαπανών για υγεία, παιδεία, σε αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Απεναντίας, και το «κουβαρνταλίκι» του ΣΥΡΙΖΑ προς το κεφάλαιο και το «νοικοκύρεμα» της κυβέρνησης - δίχως ανάμεσα στις δύο αυτές προτάσεις να υπάρχουν αδιαπέραστα τείχη, άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και η ΝΔ τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης - «πατάνε» στα τσακισμένα δικαιώματα του λαού. Αλλιώς δε γίνεται ούτε το 'να, ούτε τ' άλλο. Το βεβαιώνουν τόσες και τόσες περιπτώσεις που εφάρμοσαν τη μία ή την άλλη συνταγή.

Να προτάξουμε τα «θέλω» και τις ανάγκες μας

Είναι λογικό ο λαός στο σύνολό του να θέλει, τουλάχιστον, ανακοπή της επίθεσης στα δικαιώματά του. Και παρά την προσπάθεια των δυνάμεων της αστικής διαχείρισης να του κατεβάσουν τις απαιτήσεις, αν μπορούσε να ρωτηθεί, σίγουρα θα εξέφραζε την επιθυμία για ανάκτηση των απωλειών που είχε όλα αυτά τα χρόνια. Παραπέρα, θα απαριθμούσε μια σειρά από σύγχρονες ανάγκες που αδυνατεί να ικανοποιήσει και, σε ένα βαθμό πλέον, τις ξεγράφει σαν απρόσιτες πολυτέλειες.
Η κυβέρνηση, τα κόμματα που την συνθέτουν κι όσα θέτουν υποψηφιότητα για συμμετοχή σε ένα μελλοντικό κυβερνητικό σχήμα με κορμό τη ΝΔ, δεν αφήνουν περιθώρια αυταπατών. Η ίδια η πολιτική που εφάρμοσε εγγυάται για την πολιτική που θα εφαρμόσει αν ο λαός της εμπιστευτεί ξανά την ψήφο του και τις ελπίδες του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάρει υπουργικά κοστούμια, δεν εγγυάται ούτε την ανάκτηση των απωλειών, ούτε πολύ περισσότερο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών. Λέει στο λαό να ξεχάσει και τα δύο. Δεν μπορεί όμως να εγγυηθεί ούτε καν την ανακοπή της επίθεσης στο εισόδημα, στα δικαιώματά του.
Ο εργαζόμενος που θέλει καλύτερο μισθό, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, δεν μπορεί να εμπιστευτεί μια δύναμη που συνδιαλέγεται με τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές, που ευλογεί την επιδίωξή τους να αβγατίζουν τα κέρδη τους βαθαίνοντας την εκμετάλλευσή του. Δεν πρέπει να εμπιστευτεί μια δύναμη που καμία πρόθεση δεν έχει να τα βάλει με όλους εκείνους που επέβαλαν μισθούς φιλοδωρήματα, εργασιακές σχέσεις λάστιχο, δουλειά ως τον τάφο, εφόσον υπάρχει.
Ο συνταξιούχος που προσδοκά σύνταξη με την οποία να ζει με αξιοπρέπεια στα γεράματά του, πρόσβαση σε γιατρό και φάρμακο δίχως να χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, δεν πρέπει να ακουμπήσει ούτε μισή ελπίδα σε μια δύναμη που δηλώνει ήδη από τώρα ότι θα ρωτήσει τους καπιταλιστές αν σηκώνει η οικονομία τους ένα ευρώ αύξηση στη σύνταξη. Της ίδιας οικονομίας που, όταν η κατάστασή της ήταν ανθηρή, έδινε - θυμίζουμε - κάτι λεπτά του ευρώ αύξηση στο κατώτατο μεροκάματο. Δεν μπορεί να ακουμπήσει ελπίδες σε μια δύναμη που αποθεώνει την επιχειρηματική δράση στον ευαίσθητο κλάδο της υγείας, η οποία διαμορφώνει συνθήκες εμπορευματοποίησης, υποβάθμισης των παρεχόμενων απ' το κράτος υπηρεσιών. Μια δύναμη που υποστηρίζει τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, απ' τους οποίους δε θα περισσεύει δεκάρα τσακιστή για δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα.
Ο αγρότης, που θέλει να μείνει στη γη του και να ζει από αυτή την οικογένειά του, πώς να εμπιστευτεί μια δύναμη που πίνει νερό στο όνομα της ΕΕ, σκοπός της οποίας είναι το ξεκλήρισμά του;
Ο άνεργος, που λαχταρά τη δουλειά, δεν πρέπει να εναποθέσει προσδοκίες στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας που του υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχει τίποτα να περιμένει από μια δύναμη που πίνει νερό στο όνομα του καπιταλισμού, που εγγυάται την ανεργία σε ανάπτυξη και την εκτόξευσή της στην κρίση του.
Ούτε ο αυτοαπασχολούμενος πρέπει να εμπιστευτεί τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι δυνατόν να τον προστατεύσει, υλοποιώντας πολιτική ενίσχυσης των μεγαθηρίων που τον εκτοπίζουν.
Στο σύνολό τους οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες οφείλουν να σκύψουν καλύτερα σ' αυτά που λέει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οταν υπόσχεται αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, δεν αναφέρεται στην κρίση των σπιτιών τους και στην ανέχειά τους. Αναφέρεται σε μέτρα διαχείρισης φαινομένων απόλυτης εξαθλίωσης. Το διευκρινίζει, άλλωστε, όταν εξηγεί ότι αυτά αφορούν όσους δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό κι όχι όλους όσοι αδυνατούν να χορτάσουν την «πείνα» των αναγκών τους.
Δεν μπορούν να τους προσφέρουν τίποτα δυνάμεις που κινούνται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που έφερε το λαό εδώ που είναι σήμερα, που προσκυνούν την ΕΕ η οποία εγγυάται την πάση θυσία υλοποίηση της στρατηγικής που ισοπεδώνει τα δικαιώματά τους.

Απάντηση με ισχυρό ΚΚΕ

Αν ο λαός θέλει ανακοπή της επίθεσης εναντίον του, χρειάζεται «ασπίδα», κίνημα ικανό να οργανώσει και να «κρατήσει» τη γραμμή άμυνας.
Αν λαχταρά ανάκτηση των απωλειών του, χρειάζεται όπλα αντεπίθεσης, κίνημα πιο δυνατό, ικανό να την οργανώσει και να την υλοποιήσει.
Αν θέλει ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, τότε χρειάζεται λαϊκή συμμαχία που θα την διεκδικήσει και θα την επιβάλει, μια και οι δυνατότητες υπάρχουν, μόνο που τις λυμαίνεται το κεφάλαιο.
Αν τα θέλει όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να εμπιστευτεί το μπόι του, τη δυνατότητά του να παλέψει ενωμένος και να επιβάλει τα «θέλω» του. Να γίνει σωτήρας του εαυτού του και των παιδιών του.
Δεν έχει παρά να εμπιστευτεί τη μόνη δύναμη που τον προειδοποίησε, δίχως να χαϊδεύει αφτιά, που του είπε πάντα την αλήθεια όπως του την λέει και τώρα, που «ματώνει» για τα συμφέροντά του, κι αυτή είναι το ΚΚΕ.
Την επόμενη μέρα των εκλογών θα του χρειαστεί ένα ισχυρό ΚΚΕ, όπως του χρειάζεται και σήμερα που αποτελεί τη μόνη σταθερά για να ακουμπήσει πάνω της, με σαφή διάκριση απ' τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης που συνθέτουν ένα παρακμιακό σκηνικό κινούμενης άμμου, με τις συναλλαγές και τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις να οργιάζουν.
Ενα κόμμα με γερά πόδια σε χώρους δουλειάς και τόπους κατοικίας, ικανό να μετουσιώσει τις λαϊκές προσδοκίες σε υλική δύναμη ρήξης με τις αιτίες που στέκονται εμπόδιο για την εκπλήρωσή τους, ανατροπής τους και διάνοιξης ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, που στο κέντρο του θα έχει ακριβώς τις λαϊκές ανάγκες.
Στη δυσωδία που αναδίδει ένα σύστημα σάπιο ως το μεδούλι και στο πνιγηρό περιβάλλον που διαμορφώνει, η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι όρος για να πνεύσει άνεμος αισιοδοξίας, αγωνιστικής ανάτασης, καθώς την επιπλέον δύναμή του θα την καταθέσει στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος.
Οι προσδοκίες του λαού κουμπώνουν σήμερα μόνο με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, πρέπει να τον οδηγήσουν σε συμμετοχή στις διαδικασίες ανασύνταξης του κινήματος, συγκρότησης της λαϊκής συμμαχίας, που θα παλέψει για πραγματικά φιλολαϊκές αλλαγές και όχι επιφανειακές εντός του αστικού συστήματος, χωρίς να πειράζει καθόλου το ίδιο το εκμεταλλευτικό και σάπιο, διεφθαρμένο σύστημα της εξουσίας των μονοπωλίων.
Οι άνθρωποι του μόχθου, που στενάζουν επειδή τα μονοπώλια τους συνθλίβουν για να «αποστάζουν» κέρδη, δεν μπορούν παρά να στηρίξουν τη μόνη δύναμη με πρόταση κοινωνικοποίησής τους, ώστε τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να δουλεύουν για τις δικές τους ανάγκες.
Που βαρυγκομάνε υπό το βάρος ενός χρέους που τους φόρτωσε η πλουτοκρατία, δεν μπορούν παρά να στηρίξουν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη με πρόταση μονομερούς διαγραφής του.
Που η ζωή τους διαλύεται απ' τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, δεν μπορούν παρά να στηρίξουν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη με πρόταση αποδέσμευσης απ' τη λυκοσυμμαχία.
Που τρέμει το φυλλοκάρδι τους στη σκέψη ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν μπορούν παρά να στηρίξουν το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη με θέση για αποδέσμευση από ιμπεριαλιστικούς πολεμοκάπηλους οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ.
Ενα ισχυρό ΚΚΕ είναι όρος για να ανοίξουμε περπατησιά προς μια άλλη κοινωνία. Στις εκλογές δίνεται μία ευκαιρία στο λαό να το «πάρει αλλιώς», να μην την χαραμίσει. Με ισχυρό ΚΚΕ και απόφαση συμμετοχής στο κίνημα, στους αγώνες, μπορεί να είναι αυτός ο ρυθμιστής των εξελίξεων που αφορούν τη ζωή του και να πάψει να εκχωρεί στους αντιπάλους του αυτό το δικαίωμα.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ