το ναδίρ και το ζενίθ, του καπιταλιστικού πολιτισμού.

 Συναρτήσεις

Όσο πέφτει το περιθώριο κέρδους για το κεφάλαιο, όσο λιγότερο δηλαδή είναι εφικτό να αντληθεί υπεραξία στην παραγωγή, τόσο αυξάνονται οι πιο άμεσες, πιο αισθητές και ορατές μορφές ληστείας για να αναπληρωθεί η χασούρα της εμμεσότερης και πιο αόρατης. Όσο βιαιότερη γίνεται η διαδικασία αναπλήρωσης της χασούρας του κέρδους απ' την ίδια τη διαδικασία της παραγωγής μέσω της άμεσης ληστείας πόρων, γης, φόρων, και υποδομών, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη αποβλάκωσης των θυμάτων και ποδοπάτησης κάθε ίχνους "πολιτισμού" στην κοινωνική ζωή, η εξαχρείωση κάθε πλευράς της κοινωνικής ζωής: οι πολιτικοί συμπεριφέρονται ταυτόχρονα ως πόρνες και ως νταβατζήδες, οι νομικοί ως πορτοφολάδες, τα ΜΜΕ ως οπλισμένοι απαγωγείς, οι συγγραφείς ως κουτσαβάκηδες, και τα έντυπα "πολιτιστικής ζωής" ως σοφτ πορν εκδοχές του χωρίς περικοπές έργου που λέγεται φασισμός.

Αντιστρόφως, όσο ψηλότερο είναι το μέσο περιθώριο κέρδους μέσα στην διαδικασία παραγωγής, όσο πιο αβίαστα επιτελεί το έργο της η εκμετάλλευση, όσο πιο αδιόρατα και ανεντόπιστα αντλείται η απαραίτητη για τη συσσώρευση εργατική υπεραξία, τόσο "ανθρωπιστικότερο" γίνεται το κεφάλαιο, και όσο καλύτερα φτιασιδώνεται αυτό, τόσο πληθαίνουν οι "βαθιά σκεπτόμενοι" άνθρωποι, τόσο "ανεβαίνει" το "πολιτιστικό επίπεδο" μιας κοινωνίας, αυγατίζουν οι "κοινωνικο-περιβαλλοντικοί προβληματισμοί", αναδύονται νέα "λογοτεχνικά ταλέντα", επιστρέφουν οι καλοί τρόποι, ξανακαλλιεργείται ο εμβριθής διάλογος, και υποχωρεί το "άει γαμήσου/γαμηθείτε" απ' την θέση του αδιαμφισβήτητου zeitgeist της εποχής.

Αυτές οι δύο φάσεις ορίζουν το πραγματικό εύρος, το ναδίρ και το ζενίθ, του καπιταλιστικού πολιτισμού.