Ποια ανάπτυξη;

Ποια ανάπτυξη;

Την περασμένη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το 1ο Συνέδριο της Ελληνικής Φαρμακοβιομηχανίας. Ανάμεσα σε άλλους παραβρέθηκε ο Σ. Ρομπόλης, υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ που χαιρέτισε το συμπόσιο με την ιδιότητά του ως ομότιμου καθηγητή του Παντείου, επιστημονικού διευθυντή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Τον ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπούσε επίσημα ο βουλευτής Π. Κουρουμπλής. Ξέρουμε ότι ο σχολιασμός μας θα απαντηθεί με τη γνωστή ευκολία ότι «ο Ρομπόλης εξέφρασε τις δικές του απόψεις». Εδώ όμως αναφερόμαστε σε ένα στρατηγικό ζήτημα που είναι αυτό της ανάπτυξης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει στην πρώτη γραμμή και δεν είναι δυνατόν οι υποψήφιοί του να έχουν θέσεις που δεν συνάδουν με τη γραμμή του. Εμείς βεβαίως δεν χρειαζόμαστε πολλές αποδείξεις, ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανάπτυξη που προτάσσει ο ΣΥΡΙΖΑ - παρόλο που τα μασάει - είναι αυτή που περιγράφει ο κ. Ρομπόλης.

Ανάπτυξη για ποιον

«Ερχόμαστε να οικοδομήσουμε το νέο αναπτυξιακό πρότυπο», είπε ο Σ. Ρομπόλης, υποδεικνύοντας τις Περιφέρειες σαν μοχλούς για την εκκίνηση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
«Εάν ένας επενδυτής πάει σε μια περιφέρεια της χώρας και πει: "Θέλω να κάνω μια επένδυση. Μπορείτε να με πληροφορήσετε σε ποιο κλάδο θα κάνω την επένδυση;". Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί γιατί η περιφερειακή διοίκηση είναι σε κατάσταση υπνώτουσα. Επομένως είναι κεντρικό θέμα αυτό και απορώ πραγματικά γιατί τώρα που γίνεται η συζήτηση για τις περιφερειακές εκλογές, εγώ νομίζω ότι το διακύβευμα και το μείζον είναι πώς θα αλλάξουμε το χαρακτήρα των περιφερειών και από γραφειοκρατικούς μηχανισμούς (...) σε αναπτυξιακούς και παραγωγικούς μοχλούς, που θα παρακολουθούν οικονομικά και κοινωνικά την περιφέρειά τους, θα έχουν μια βάση δεδομένων και θα πουν σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να κάνει μια επένδυση, ότι μπορείς να κάνεις αυτή και αυτή την επένδυση και καμία άλλη». Πεντακάθαρος: Ανάπτυξη ίσον επενδύσεις - προφανώς - των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στους οποίους θα πρέπει να παραχωρηθούν διευκολύνσεις και μάλιστα οι Περιφέρειες θα πρέπει να πρωτοστατήσουν σε αυτό. Υποθέτουμε ότι αυτό θα πρέπει να κάνουν και οι περιφερειάρχες του ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκυβέρνηση δεν έχει διαφορετικό στόχο.

Για το ρόλο του «δημόσιου»

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει θέμα δημοσίου, δημόσιων αγαθών, δημόσιου ή κρατικού ελέγχου έχει αξία να δούμε πώς το εννοεί ο κ. Ρομπόλης: «Τα προβλήματα είναι σοβαρά. Και στα σοβαρά προβλήματα η αγορά μπαίνει στην άκρη και περιμένει τις δημόσιες πολιτικές. Επομένως πρέπει να μπούνε οι δημόσιες πολιτικές, να ορθολογικοποιήσουνε τα ελλείμματα που έχουν δημιουργήσει όλη αυτή την κατάσταση είτε της διαχείρισης του χρέους είτε της προηγούμενης περιόδου των 30 ετών, για να έρθουν μετά ιδιώτες επενδυτές να κάνουν τις επενδύσεις. Αλλά θέλουν κι αυτοί μια πληροφόρηση. Δεν μπορούν να επενδύουν τα χρήματά τους και μετά από ένα ή δυο χρόνια να κλείνουν οι επιχειρήσεις τους».
Αυτή λοιπόν τη «δημόσια παρέμβαση» εννοούν: Μπαίνει το αστικό κράτος, καθαρίζει, μεταφέρει προφανώς τα βάρη στους εργαζόμενους και μετά έρχεται το κεφάλαιο και επενδύει. Πολλή πείρα υπάρχει από τέτοιου είδους παρεμβάσεις του κράτους και διεθνώς και στην Ελλάδα.

Αναπαράγοντας την ανισομετρία

Σε ό,τι αφορά τους τομείς τους οποίους το κράτος πρέπει να φροντίσει ιδιαιτέρως, ο Σ. Ρομπόλης είπε, κλείνοντας το μάτι στους ενδιαφερόμενους: «Ο ηγετικοί κλάδοι της ελληνικής οικονομίας στη νέα εποχή κατά σειρά είναι: Υδρογονάνθρακες - Ενέργεια. Τράπεζες. Τρόφιμα - ποτά. Τουρισμός με την προϋπόθεση ότι θα οργανώσουμε ένα δακτύλιο επιχειρήσεων γύρω από τον τουρισμό που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες για τα 15 ή 20 εκατ. τουρίστες (...) Είναι δυνατόν μια χώρα να έχει μια πρόσθετη ζήτηση και να μην το αξιοποιεί αυτό αναπτυξιακά; Εχει έλλειμμα τότε επενδύσεων, κερδοφορίας, εισοδήματος... Οι άλλες μεσογειακές χώρες τα έχουν κάνει αυτά απ' τον προηγούμενο αιώνα. Μέταλλο - Δομικά υλικά. Και τέλος ο κλάδος της φαρμακοβιομηχανίας. Η οικοδομή και οι άλλοι κλάδοι θα είναι συμπληρωματικοί. Δεν θα τους πετάξουμε. Μας ενδιαφέρει όμως οι κλάδοι που θα επιλέξουμε να κινητοποιούν και προς τα πίσω και προς τα μπρος, τις διακλαδικές διασυνδέσεις, με στόχο να αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος. Αυτή τη στιγμή παράγουμε ΑΕΠ 180 δισ. ευρώ. Αυτή η χώρα για να ζει αξιοπρεπώς ο πληθυσμός χρειάζεται ένα ΑΕΠ 310 - 320 δισ. ευρώ».
Βλέπουμε καθαρά ότι κριτήριο για τις προτεραιότητες της ανάπτυξης δεν είναι οι σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες αλλά το ποιοι κλάδοι είναι πιο κερδοφόροι. Αυτό πρακτικά σημαίνει όχι μόνο ότι οι εργαζόμενοι δεν θα απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν, ότι στο όνομα των κανόνων του κέρδους θα ξεζουμίζονται, αλλά ότι θα αναπαράγεται και η ανισομετρία. Δηλαδή θα συνεχίζουν κλάδοι να κλείνουν και να μαραζώνουν, ανεξάρτητα αν αυτοί χρειάζονται ή όχι, θα συνεχίζει η ανεργία και τα λουκέτα να μεταφέρονται από κλάδο σε κλάδο. Αυτήν την ανάπτυξη στηρίζουν.