Γράφει ο Δον Τομασίνο //
Το βράδυ της 4/2/2015 η ΕΚΤ ανακοίνωσε ότι δε θα δέχεται από την 11/2/2015 τα ομόλογα του ελληνικού κράτους ως εγγύηση για τη χρηματοδότηση των Τραπεζών. Η αιτιολογία είναι ότι απλώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν πληροί τους κανόνες που θέτει η ΕΚΤ για να κάνει δεκτά τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.
Η αντίδραση από διαφόρους είναι «Μας πολεμούν οι Γερμανοί», «Μας μισούν οι Ευρωπαίοι» κ.τ.λ.
Δεν υπάρχει κανένα μίσος.  Όπως δεν υπάρχει και καμία «Ευρώπη». Υπάρχει μόνο ένας διεθνής υπερκρατικός χρηματοοικονομικός και πολιτικός οργανισμός που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ούτε οι 20 εκατ. Γερμανοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ούτε οι 11 εκατ. Ιταλοί, ούτε οι 9 εκατ. Βρετανοί, ούτε οι 3,5 εκατ. Έλληνες, ούτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι 40 εκατ. Αμερικανοί, αλληλομισούνται και θέλουν να αλληλοτιμωρηθούν.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτιάχτηκε, ως μοντέλο υπεράσπισης και διασφάλισης των συμφερόντων συγκεκριμένης τάξης και εντός της Ελλάδος και εντός της Γερμανίας και της Ιταλίας κ.τ.λ.
Δεν είναι ούτε κοινωφελής οργανισμός, ούτε πολιτικό κόμμα, που τάζει στους ψηφοφόρους του προεκλογικά «λαγούς με πετραχήλια», για να το ψηφίσουν. Και ειδικά τώρα, που το σύστημα αντιμετωπίζει διεθνώς τη μεγαλύτερη κρίση του από το 1929 και πρέπει να διασφαλιστούν κατά το δυνατότερον τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Έχει συγκεκριμένους κανόνες, μεθόδους και προσωπικό για την επίτευξη του σκοπού της.
Σε αυτό το παιχνίδι δεν μπορούν να κερδίζουν όλοι. Κάποιος πάντα θα κερδίζει και κάποιος πάντα θα χάνει. Και για να γεμίσει το ένα «τσουβάλι», πρέπει εκ των πραγμάτων να «αδειάζει» το άλλο. Το χρήμα δεν είναι αυτοφυές.
Πλησιάζει η ώρα, που οι Λαοί της Ευρώπης και ούτε οι Λαοί της ΕΕ, ούτε οι «εταίροι» της ΕΕ, θα πρέπει να διαλέξουν, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν.
Πλησιάζει η ώρα της πολιτικής και ίσως της «συστημικής» επιλογής.

 Ατεχνως