Το δηλητήριο του «κοινωνικού διαλόγου»

Το δηλητήριο του «κοινωνικού διαλόγου»

Η αναζωπύρωση του «κοινωνικού διαλόγου», που ήταν στόχος της «διάσκεψης υψηλού επιπέδου» που έγινε στις 5 Μάρτη στις Βρυξέλλες, δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Οι ίδιες οι συμμετοχές, μεταξύ αυτών της Κομισιόν, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης των Εργοδοτών, Businesseurope, και της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, δείχνουν όχι μόνο το αδιάλειπτο ενδιαφέρον όλων αυτών των «θεσμών» αλλά και το γεγονός ότι ο «κοινωνικός διάλογος» παραμένει ένα από τα βασικά εργαλεία στη φαρέτρα των μονοπωλίων και του πολιτικού τους προσωπικού για την προώθηση των στρατηγικών τους συμφερόντων.
Η ίδια η θεσμοθέτηση του «κοινωνικού διαλόγου» σε ευρωενωσιακό επίπεδο, η συγκρότηση σε κάθε κράτος - μέλος των γνωστών ΟΚΕ (Οικονομικών Κοινωνικών Επιτροπών), μαζί και της ευρωπαϊκής ΟΚΕ, αποδεικνύουν τη σημασία που δίνουν τα κέντρα εξουσίας και χάραξης πολιτικής στην ΕΕ στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εφαρμογή της στρατηγικής τους προϋποθέτει την κάμψη των εργατικών αντιστάσεων, την ενσωμάτωση πλατιών εργατικών στρωμάτων και του συνδικαλιστικού κινήματος στην πολιτική τους. Αυτός ο «κοινωνικός διάλογος» και η αναθέρμανσή του γίνεται ακόμα πιο επιτακτικός σήμερα, σε συνθήκες παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης σε αρκετές χώρες της ΕΕ και με έντονα τα υφεσιακά σημάδια σε μια σειρά άλλες, τη στιγμή, δηλαδή, που απαιτείται επιτάχυνση των καπιταλιστικών ανατροπών με προδιαγεγραμμένες καταστροφικές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα.

***

Η γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης», το ιδεολόγημα των «κοινών συμφερόντων» εργαζομένων και καπιταλιστικών ομίλων, η επιδίωξη για απόσπαση «κοινωνικής ειρήνης» είναι επιλογές με στρατηγική σημασία για το ευρωενωσιακό οικοδόμημα, αφού μόνο έτσι μπορεί να επιβληθούν απρόσκοπτα οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και οι εργαζόμενοι της ΕΕ να μετατραπούν σε θεατές, ακόμα καλύτερα και σε χειροκροτητές, των πολιτικών που προωθούνται. Σε αυτόν το ρόλο έχουν στρατευτεί και επιστρατευτεί - με το αζημίωτο βεβαίως - από την ντόπια ΓΣΕΕ μέχρι τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), προκειμένου το συνδικαλιστικό κίνημα να μετατραπεί σε ιμάντα ποδηγέτησης των εργατικών διεκδικήσεων, σε φορέα υπονόμευσης των ταξικών αγώνων, σε κυματοθραύστη του κάθε αγωνιστικού σκιρτήματος σε κάθε χώρα - μέλος αλλά και συνολικά στην ΕΕ.
Το σύνθημα «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με κοινωνική συνοχή», που πλασάρουν όλοι οι πρωταγωνιστές και θιασώτες του «κοινωνικού διαλόγου», από την Κομισιόν και την Ενωση των Ευρωπαίων καπιταλιστών μέχρι τη ΣΕΣ, είναι το ιδεολογικό όπιο για να αμβλυνθούν ταξικές συνειδήσεις, να κουκουλωθούν οι βαθιές ταξικές αντιθέσεις που κάθε μέρα γίνονται ακόμα βαθύτερες, να επιβληθεί «με το μαστίγιο και το καρότο» η βασιλεία των μονοπωλίων. Είναι ο προπαγανδιστικός αστικός μύθος που δήθεν εξασφαλίζει και το «σκύλο (τα καπιταλιστικά κέρδη) χορτάτο και την πίτα (εργατικά δικαιώματα) ολόκληρη»! Οι εργάτες, όμως, το γνωρίζουν καλά, από την ίδια τους την πείρα: Κάθε ευρώ κέρδος στα σεντούκια των μονοπωλίων, είναι το πιάτο που λείπει από το τραπέζι των παιδιών τους. Καθεμία θέση ανόδου στους παγκόσμιους πίνακες της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών ομίλων, σημαίνει δέκα θέσεις υποβάθμισης της θέσης του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων εργαζομένων.

***

Αλλωστε και οι εργαζόμενοι στη χώρα μας έχουν πικρή πείρα από τα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» που στήθηκαν κατά καιρούς. Οι περίφημοι «κοινωνικοί διάλογοι» για το Ασφαλιστικό, τα Εργασιακά, στους οποίους έσπευσαν πρώτοι και καλύτεροι οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού όλων των αποχρώσεων, ήταν οι προάγγελοι επώδυνων ανατροπών και «αναδιαρθρώσεων». Σε όλες τις περιπτώσεις, οδήγησαν μόνο σε απώλειες την εργατική τάξη. Ηταν ο προθάλαμος και το κατάλληλο ιδεολογικό «μασάζ» για να προετοιμαστούν οι εργατικές μάζες να υπομείνουν και να αποδεχτούν μέτρα που ήταν πάντα σε βάρος τους. Γι' αυτό οι ανατροπές που σήμερα πληρώνει με το αίμα της η εργατική τάξη, η ζούγκλα που επιβλήθηκε στην αγορά εργασίας, η λεηλασία των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, δεν έχουν μόνο την υπογραφή αυτών που νομοθέτησαν, έχουν και τη σφραγίδα όλων όσοι συμμετείχαν στους «κοινωνικούς διαλόγους» που προηγήθηκαν, αυτών που έδωσαν το άλλοθι του «διαλόγου» σε ένα έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο. Σε αυτήν τη γραμμή της «κοινωνικής συναίνεσης» άρχισε να κινείται από την πρώτη στιγμή και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πασπαλίζοντας τη στρατηγική της - που στην πράξη υπηρετεί τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα και ενώ δεν αμφισβητεί ούτε φραστικά πλέον τα ιερά και όσια της «ανταγωνιστικότητας» και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης» - με μπόλικη υπερταξική χρυσόσκονη. Τώρα, που στις Βρυξέλλες ξαναζεσταίνουν την ίδια «σούπα» και στην Αθήνα κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τους «κοινούς εθνικούς στόχους», οι εργαζόμενοι ας ανακαλέσουν την πρόσφατη εμπειρία τους και ας πάρουν τα μέτρα τους. Γιατί το πιάτο που τους σερβίρουν έχει μπόλικο «κοινωνικό» δηλητήριο!