“Σύνοδος των Λαών” στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια της Συνόδου Κορυφής CELAC – EE

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Βαγγέλης Γονατάς //

Στις 10 με 11 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί  Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες των κρατών-μελών της Ευρωπαïκής Ένωσης  και της  CELAC (Κοινότητα  Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής). Αυτή θα είναι η δεύτερη σύνοδος κορυφής που οργανώνεται μεταξύ των χωρών των δύο ηπείρων, η πρώτη έγινε στη Χιλή το 2013.
Στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής των κρατών, η βελγική οργάνωση “Σύλλογος Αλληλεγγύης με τη Σοσιαλιστική Κούβα”  φιλοξενεί τη “Σύνοδο των Λαών”, λατινοαμερικάνικης έμπνευσης ονομασία, της συνάντησης των κινημάτων και των οργανώσεων αλληλεγγύης  που θα πραγματοποιηθεί  στις 11 Ιουνίου, και στην οποία καλούν  μια σειρά οργανώσεις από Ευρώπη και Λατινική Αμερική.
Την παραμονή της Συνόδου των Λαών, ανήμερα της Συνόδου Κορυφής, οργανώνονται επίσης στη βελγική πρωτεύουσα σειρά εκδηλώσεων όπως, Αλληλεγγύη στη Βενεζουέλα, πορεία στο χώρο των εκδηλώσεων κλπ.

Το πρόγραμμα  της Συνόδου των Λαών, προβλέπει 7 θεματικές ομάδες εργασίας, τα αποτελέσματα των οποίων θα ανακοινωθούν στην ολομέλεια και πολιτιστική εκδήλωση το απόγευμα με συμμετοχή  ηγετών των χωρών της CELAC.
Μέχρι στιγμής από την Ελλάδα έχουν δηλώσει συμμετοχή ο Πολιτιστικός Σύλλογος Χοσέ Μαρτί,  το ελληνικό  δίκτυο bloggers  La Red Solid@ria Griega  και η πολιτιστική – αθλητική ομάδα  Hasta la Victoria Siempre.
Το  σύνθημα της Συνόδου “Οικοδομώντας Εναλλακτικές”  μάλλον εκφράζει περισσότερο το κίνημα  στη  Λατινική Αμερική, που οικοδομεί πράγματι εναλλακτικές από τον μεγάλο  βόρειο γείτονα,  ενώ για τη δική μας ήπειρο θα ήταν ακριβέστερο το “Αναζητώντας Εναλλακτικές” με την υποσημείωση “εγκλωβισμένοι στο δικό μας ιμπεριαλιστικό  κέντρο – (ΕΕ)”.
Η Σύνοδος των κρατών CELAC-EE, είναι αναμφίβολα ένα θετικό γεγονός πολιτικού, διπλωματικού και οικονομικού ενδιαφέροντος, ωστόσο συγκαλείται ενώ η Ευρωπαική ‘Ενωση επιμένει στη διατήρηση της λεγόμενης «κοινής θέσης» που στοχεύει στην απομόνωση της σοσιαλιστικής επανάστασης της Κούβας, εκφράζοντας την ταξική της αλληλεγγύη στον βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο οποίος εξακολουθει επίσης να διατηρεί τον γενοκτονικό οικονομικό – εμπορικό αποκλεισμό (εμπάργκο)  κατά της Κούβας, παρά τη δρομολογούμενη εξομάλυνση των  διακρατικών σχέσεων μεταξύ Κούβας-ΗΠΑ.

Ο στόχος της πολιτικής τόσο των ΗΠΑ, όσο και της Έυρωπαικής Ένωσης  ήταν και εξακολουθεί να είναι η διατήρηση της ασφυκτικής πίεσης  στο λαό της Κούβας  και η καταστροφή  της  επανάστασής του.
Στο στόχαστρο και των δύο ιμπεριαλστικών κέντρων μπαίνει εδώ και καιρό  και ο λαός της Βενεζουέλας με στόχο την καταστροφή της Μπολιβαριανής Επανάστασης καθώς συνεχίζεται αμείωτα η  εντεινόμενη εκστρατεία κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Madurο και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Επομένως, η Σύνοδος  των κρατών των 2 ηπείρων δεν μοιάζει σε τίποτα με τις σιδερόφρακτες  Συνόδους Κορυφής των διάφορων “G” των πλούσιων, αλλά ούτε με τις Συνόδους των χωρών της Λατινικής Αμερικής (CELAC, ALBA κ.α) που έχουν  ανοιχτό μέτωπο με το βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ούτε καν με τις Συνόδους  όλης της Αμερικής, που στην τελευταία στον Παναμά (που συμμετείχε η Κούβα για πρώτη φορά) βρέθηκε μόνο ο Καναδάς στο πλευρό των ΗΠΑ.
Όμως και από την πλευρά των κινημάτων η κατάσταση δεν είναι ίδια. Η διαδικασία στην αμερικάνικη ήπειρο θέτει και τα κινήματα της ηπείρου σε διαφορετική θέση από  αυτή της γενικής διαμαρτυρίας  του  κατά  των δεινών του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και των τραπεζών, που κινείται το κίνημα στις χώρες της  παραπέουσας πάλαι ποτέ μεγάλης Ευρώπης, κατ’ άλλους Ευρωπαικής Ένωσης.

Θα ήταν  βαρετό  και αδιέξοδο  “οικοδομώντας εναλλακτικές” στη Σύνοδο των Λαών στις Βρυξέλλες, να συνδιαχειριστούμε τα αδιεξόδα  της διάλυσης του  κινήματος της ευρωπαικής ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, με το δυναμικά αναπτυσσόμενο κίνημα των πρώην αποικιών της.
Θα ήταν επίσης επιζήμια αυταπάτη να περιμένει κανείς  να εμφανιστεί στη Σύνοδο των Λάων, κάποιο άλλο κίνημα της Ευρώπης από αυτό που πραγματικά υπάρχει. Το ίδιο αδιέξοδο θα ήταν να περιμένει κανείς  την υπέρβαση αυτής της κινηματικής κατάστασης στην Ευρώπη μέσω αυτής της Συνόδου (μέσω οποιασδήποτε Συνόδου).
Τι πάμε να κάνουμε τότε στις Βρυξέλλες ;
Η καθαρή θέση των κινημάτων απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα (ΗΠΑ και ΕΕ)  ενάντια στη Λατινική Αμερική, ενάντια στην Κούβα και τη Βενεζουέλα, είναι η μόνη εναλλακτική που μπορεί να θέσει μια ελάχιστη διακριτή γραμμή που θα βγάλει κάτι καλό στο μέλλον για το κίνημα στην πρώην μητρόπολη.
Ένα τέτοιο κίνημα, για 15 χρόνια σε όλο τον κόσμο,  συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στην απελευθέρωση των Πέντε κουβανών ηρώων λίγους μήνες πριν. Ένα τέτοιο κίνημα άφησε σοβαρή παρακαταθήκη πρώτα απ” όλα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, που τα αποτελέσματά του τα διακρίνουμε  σήμερα στις   κινητοποιήσεις κατά της αστυνομικής βίας αλλά και στις  εστίες εργατικών αγώνων  στις ΗΠΑ.
Το ελληνικό κίνημα αλληλεγγύης μπορεί να συμβάλει σοβαρά σε αυτή την κατεύθυνση. Το παραμικρό ρήγμα στο ιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι καλό και για τη Λατινική Αμερική και για την Ευρώπη.

ΠΑΜΕ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ  λοιπόν και απαιτούμε:

• Άρση του ευρωπαϊκού εμπάργκο (“κοινή θέση” της ΕΕ) κατά της Κούβας!

• Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!