Σεχταρισμός, ε;

 Σεχταρισμός, ε;

Καλορίζικο, το νέο μνημόνιο. Να ζήσουμε να μας πεθάνει και να το θυμόμαστε –ή να μας θυμάται αυτό. Αναρωτιέμαι αν θα κυκλοφορήσουν και λίστες καταζητούμενων βουλευτών, που ψήφισαν το μνημόνιο, όπως είχε γίνει στα προηγούμενα δύο. Αλλά αυτό είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό κι εν πάση περιπτώσει, αυτά έχουμε χρόνο να τα αναλύσουμε, εν καιρώ.

Αλλά προς το παρόν, ας περιοριστούμε σε κάτι άλλο, «δευτερεύον». Έχουμε ακούσει άπειρες φορές τα τελευταία χρόνια, λάβρα σχόλια για τον καταστροφικό σεχταρισμό του κουκουέ, που ζημιώνει τόσο το ίδιο, όσο και το μαζικό κίνημα. Μια κατηγορία που βασίζεται στη λογική πως δε συνεργάζεται με άλλες πολιτικές δυνάμεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, δεν επιδιώκει κοινή δράση σε επιμέρους ζητήματα, κτλ. Κι η οποία εντάθηκε την τελευταία τριετία για τις ιστορικές ευθύνες του, επειδή δεν μπήκε και δεν υποστήριξε την κυβέρνησης της «πρώτη φορά αριστεράς».

Αλλά ας πάρουμε να τα δούμε ένα προς ένα.

Το παμε κατηγορείται για σεχταρισμό, επειδή δε συμμετέχει πχ στις συγκεντρώσεις της γσεε κι επιλέγει τις ξεχωριστές πορείες. Μιλάμε για την ίδια γσεε, που τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του «ναι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, δηλ της οικειοθελούς αυτοχειρίας του ελληνικού λαού. Κι η οποία δεν προκήρυξε απεργία, έστω μια 24ωρη τη μέρα ψήφισης, μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων ή ένα συλλαλητήριο διαμαρτυρίας ενάντια στο αντιλαϊκά, μνημονιακά μέτρα, για τα μάτια του κόσμου. Τελικά επιβεβαιώνεται ή όχι το παμε για αυτή τη στάση του, για την απομόνωση του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και των εργατοπατέρων της γσεε, που δεν κρατάνε πλέον ούτε τα προσχήματα;

Το κουκουέ κατηγορείται πως απώλεσε μια ιστορική ευκαιρία, επειδή δε συνεργάστηκε για την κυβέρνηση της αριστεράς, να γίνει κομπάρσος της και να δώσει άλλοθι στον αυταρχισμό και το τρίτο μνημόνιο. Ναι ρε, αλλά άμα είχε γίνει αυτό κυβερνητικός εταίρος αντί των ανελ, τώρα θα είχε καταψηφίσει, και θα έριχνε την κυβέρνηση. Σατανικό, ε; Παρεμπιπτόντως, μιλάμε για μια κυβέρνηση, που ψάχνεις να βρεις τις διαφορές της με τις προηγούμενες και άντε να βρεις καμία στις λεπτομέρειες, όπως σε εκείνο το παιχνίδι στα σταυρόλεξα, με τις δύο παρόμοιες εικόνες. Σε τι ακριβώς διαφέρει ο σύριζα; Τα δικά του χημικά μυρίζουνε σουβλάκι; Τα δικά του, αριστερά μνημόνια έχουνε μπούκοβο και μουστάρδα, αντί για τζατζίκι; Το αστυνομικό ελικόπτερο είναι κατά βάθος της κοε, για να γίνουμε αργεντινή –μια νύχτα μαγική, ουστ; Ή μήπως σε αυτό που είπε ο τσίπρας για την επιμήκυνση (του χρέους), που έχει ωραία σημειολογία και όλοι ξέρουμε ποιος θα τη λουστεί στο τέλος; Και ποιος μπορεί να ξεχάσει (άσχετα που με τον ορυμαγδό των εξελίξεων παρέπεσε λίγο) την αγαστή συνεργασία των «αριστερών» του «όχι» με την αστυνομία, για να διώξουν τους κομμουνιστές από τα εκλογικά κέντρα την κυριακή του δημοψηφίσματος;

Μήπως είναι σεχταρισμός η άρνηση συνεργασίας με τις ενωμένες σέχτες της ανταρσυα –που ως λογικό σχήμα και μόνο είναι παράδοξο, όπως και να το κάνουμε –και του εξωκοινοβουλίου; Η οποία έχει συμμετάσχει σε ανοιχτά φιλοκυβερντικές συγκεντρώσεις, καλλιεργώντας εμμέσως, με τον τρόπο της, αυταπάτες για τον πραγματικό της ρόλο. Και της οποίας τα –σχετικά άμαζα και χωρίς περιφρούρηση- μπλοκ διαλύθηκαν σχετικά εύκολα (άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο) κι έγιναν για πολλοστή φορά σάκος του μποξ για τα «παιδιά» με τις κουκούλες και τις μολότοφ.

Εν κατακλείδι: αυτές οι μέρες έβαλαν ταφόπλακα στο ιδεολόγημα της «ενότητας» της αριστεράς ή στο μαζικό κίνημα. Η αριστερή κυβέρνηση και η γσεε (που μόνο τα εργατικά συμφέροντα δεν υπηρετούν) χρεοκόπησαν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, για όποιον δεν κωφεύει σκοπίμως, για να μην έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Και τα διδάγματα αυτής της περιόδου, ας τα θυμούνται όλοι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, με το νέο ανάχωμα που ετοιμάζεται, την αριστερή πλατφόρμα, με το βασικό σύνθημα για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, και το λαφαζάνη να βγαίνει χτες από τη βουλή και να τραγουδά κι αυτός (τι πρωτότυπο;) ύμνους για την ενότητα.

Το σύριζα είναι εδώ, ενωμένο δυνατό...