Πρώτη φορά δακρυστερά

 Πρώτη φορά δακρυστερά

Αλέξη, δεν έχω σταματήσει να κλαίω από το απόγευμα. Όχι από συγκίνηση για την πρώτη φορά αριστερά, ούτε σαν αυτούς που δε σταματάνε να πέφτουν από τα σύννεφα, με τις κωλοτούμπες σας. Αλλά από τα χημικά με τα οποία έπνιξε το κράτος σας τη σημερινή διαδήλωση.

Θα μου πεις βέβαια, πως δεν είναι πρώτη φορά. Είχατε κάνει πρόβα τζενεράλε στις σκουριές και με μια διαδήλωση της ανταρσυα τις προάλλες. Ούτε είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το έργο να εκτυλίσσεται μπροστά μας, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, αλλά το (παρα)κράτος μένει. Και σήμερα αποδείξατε πως δεν είστε μόνο συνέχεια του (αστικού) κράτους, όπως δηλώνατε ήδη πριν από τις εκλογές, αλλά και του παρακράτους.

Τα παιδιά ήταν παραταγμένα στην αριστερή πλευρά της πλατείας, στην αρχή της πανεπιστημίου. Κι όταν αρχίζουν τα μπάχαλα και τα χημικά, φεύγουν συνήθως προς τα εξάρχεια. Εκτός και αν υπάρχει ειδικός λόγος, να κατευθυνθούν αλλού. Δίπλα τους, αραιά μπλοκ του εξωκοινοβουλίου και σε ρόλο απατημένου συζύγου κάτι συνδικαλιστές του ΜΕΤΑ και μέλη της νεολαίας σύριζα. Που αν είχαν στάλα αξιοπρέπεια, θα είχανε φύγει σήμερα κιόλας από την αριστερή κυβέρνηση των ματ, που χτυπάει διαδηλώσεις και τις διαλύει. Αλλά πάνω απ’ όλα η ενότητα. Κι εγώ μόλις σήμερα κατάλαβα πόσο ιστορικές είναι οι ευθύνες του κουκουέ, που δε συμμετείχε και αυτό ως κομπάρσος στην «πρώτη φορά αριστερά», να το έχετε σαν άλλοθι για τον αυταρχισμό σας, για τα μνημόνια και ό,τι ήθελε προκύψει. Αλλά σε καταλαβαίνω κι εσένα πολύ καλά αλέξη. Γιατί μια κυβέρνηση που περνάει αντιλαϊκά μέτρα, δε μπορεί παρά να καταφύγει στην καταστολή και τον αυταρχικό κατήφορο. Κι αλίμονο σε όσους πίστεψαν ποτέ το αντίθετο για εσένα και την πρώτη φορά δακρυστερά σου.

Τα μπλοκ του παμε ήταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τους μαύρους, σχηματίζοντας ένα μαζικό και πυκνό πι, που έπιανε από την αρχή της αμαλίας, στη φιλελλήνων και ως το ύψος της πλατείας ξανά, από την κάτω πλευρά. Ε λοιπόν, μάντεψε σφε αναγνώστη, προς τα πού πήγαν τα «παιδιά», όταν άρχισαν τα μπάχαλα. Και δε μιλάμε για κάτι που έτυχε, αλλά για οργανωμένο σχέδιο που πέτυχε. Κράτος και παρακράτος, οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, πήγαν όλους τους διαδηλωτές καροτσάκι στην αμαλίας, περίπου όπως στην 6^η νοέμβρη (του 12’), με τη διαφορά πως τότε οι δυνάμεις του παμε έσπασαν στα δυο, ενώ τώρα ήταν συγκεντρωμένες σε μια πλευρά και έδιναν ευκολότερο στόχο. Και το σόου δε σταμάτησε στο σταθμό της ακρόπολης, ούτε καν στο συγγρού-φιξ, αλλά συνεχίστηκαν, για να εξασφαλίσουν πως δε θα παραμείνει κανένα μπλοκ, και κανείς δε θα επιχειρήσει να επιστρέψει στη βουλή, όπως άλλες φορές.

Τα «παιδιά» κινούνταν διαρκώς παράλληλα, στο διπλανό ρεύμα της αμαλίας, επιδόθηκαν σε ένα φεστιβάλ βλακείας, σπάζοντας ό,τι βρέθηκε στο δρόμο τους, κάνοντας πλιάτσικο σε αυτοκίνητο, κατεβάζοντας μια σημαία της άλφα μπανκ (τα μούτρα κρέας μιλάμε), και προπαντός στήνοντας καμιά εικοσαριά πρόχειρα οδοφράγματα, με κάδους που καίγονταν, από τα οποία ανάθεμα και αν κράτησαν έστω και ένα, γιατί προφανώς δεν ήταν αυτός ο στόχος τους, δηλ να κρατήσουν. Ο στόχος ήταν είτε να τους κόψουμε, και να έχουμε επανάληψη του σκηνικού της 20ής οκτώβρη, είτε να πέσουν στα νύχια των άλλων μαύρων, με τις ασπίδες (που είχαν πιάσει από το πρωί όλα τα κεντρικά πόστα στην πόλη), και να έχουν να το λένε, πενήντα χρόνια, για τα κνατ, την αγαστή συνεργασία και δε συμμαζεύεται. Ή πιο απλά αυτό ακριβώς που έγινε: να διαλυθεί η διαδήλωση.

Και να έχεις και τον αντέννα να σου λέει για το σταλινικό ολοκληρωτισμό του λαφαζάνη! Που αν είχαν την τύχη να το ζήσουν βέβαια, δε θα υπήρχαν ούτε αστικά κανάλια, που χρωστάνε της μιχαλούς, να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, για να τρομοκρατήσουν το λαό, ούτε και τα «παιδιά» να παίζουνε «κλέφτες και αστυνόμους», με το κράτος. Τώρα όμως, στο επόμενο δελτίο, μπορούν να κάνουν ελεύθερη και ανεξάρτητη ενημέρωση, με αντικειμενικά ρεπορτάζ, πχ για τις μεγάλες φθορές στη συγγρού, κατά μήκος της πορείας του παμε (αφού από δίπλα περνούσαμε, να μην το πούνε;).

Και να ‘χεις και τους παλιότερους σφους να σου λένε πως το πασόκ του ανδρέα είχε αργήσει μια τετραετία να ρίξει τα πρώτα δακρυγόνα σε διαδηλωτές (αν και δεν είμαι πολύ σίγουρος γι’ αυτό· στην τετραετία πχ σκότωσαν τον 15χρονο μιχάλη καλτεζά). Αλλά τώρα είναι συμπυκνωμένος ο πολιτικός χρόνος, οπότε κι αυτό βρίσκει μια εξήγηση.

Τα χημικά έχουν τουλάχιστον ένα καλό. Διαλύουν τις αυταπάτες σε όσους θέλουν να δουν πίσω από τους καπνούς και πίσω από τα παχιά περήφανα λόγια, το πραγματικό πρόσωπο της πρώτης φοράς αριστεράς, που δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μια καθαρά αστική κυβέρνηση, που δε διαφέρει σε τίποτα ουσιαστικό από τις προηγούμενες, ούτε στα μνημονιακά μέτρα που περνάει, ούτε στην άγρια καταστολή του λαϊκού, μαζικού κινήματος. Ίσα-ίσα που τις ξεπερνάει, κάνοντας αυτά που οι άλλες δε θα τολμούσαν να περάσουν, γιατί θα έπεφταν την ίδια κιόλας μέρα (και θα είναι ευχής έργο να γινόταν αυτό και με αυτή τη συγκυβέρνηση).

Και κάτι τελευταίο, προς τα εμάς. Αν είναι να τρώμε τόσα χημικά, αν είναι να υπάρχει σχέδιο, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την εποχή του σημίτη και την επίσκεψη του κλίντον, ε... ας σηκώσουμε κι εμείς το γάντι, κι ας κάνουμε ό,τι ακριβώς κάναμε τότε. Συναγερμός παντού και καθολικός ξεσηκωμός, με ανεβασμένες μορφές δράσης, ενάντια στην πρώτη φορά δακρυστερά...