Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη των μεγαλοξενοδόχων

Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη των μεγαλοξενοδόχων

Ζητάνε μεγαλύτερη «ευελιξία», ρευστότητα, φοροασυλία και μείωση του «λειτουργικού κόστους» για να παραμείνουν ανταγωνιστικοί

Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον Τουρισμό με το γράμμα του νόμου δεν είναι αρκετή για τους μεγαλοξενοδόχους, που ζητάνε κι άλλα προνόμια

Ως «νόθευση του ανταγωνισμού» αντιμετωπίζουν οι μεγαλοξενοδόχοι τη διεύρυνση της αδήλωτης εργασίας, την οποία αξιοποιούν ως προκάλυμμα για να απαιτήσουν νέα προνόμια που κάνουν ακόμα φτηνότερη την εργατική δύναμη.
Αυτά προκύπτουν απ' όσα εμφανίζεται να λέει ο Γιάννης Ρέτσος, αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων (ΠΟΞ), σε ρεπορτάζ που αναπαράχθηκε πρόσφατα από πολλά ΜΜΕ.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μια σειρά αντεργατικοί νόμοι προσφέρουν σήμερα στους μεγαλοξενοδόχους τη δυνατότητα να απασχολούν τζάμπα σχεδόν εργάτες, χωρίς απαραίτητα να καταφεύγουν στην «παράνομη» απασχόληση ανασφάλιστων.
Συμβάσεις μιας μέρας, «ενοικιαζόμενοι», «έξτρα» εργαζόμενοι και «διαλείπουσα» εργασία, «μαθητευόμενοι», όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από μια σειρά ξένες χώρες, άνεργοι που πιάνουν δουλειά μέσα από προγράμματα voucher, όπως αυτό της «Επιταγής Εισόδου», είναι μερικές από τις «νόμιμες» σχέσεις εργασίας που τείνουν να γίνουν κυρίαρχες στον τομέα του Τουρισμού, ο οποίος αποτελεί το κατεξοχήν φυτώριο για την επέκταση των αντεργατικών ανατροπών και σε άλλους κλάδους.

Περισσότερη «ευελιξία»

Οι ορέξεις όμως των ξενοδοχειακών ομίλων φτάνουν ακόμα πιο πέρα. Ετσι, ο αντιπρόεδρος του ΣΕΤΕ ζήτησε μεγαλύτερη «ευελιξία» στη δυνατότητα που έχουν οι επιχειρήσεις να αυξομειώνουν το προσωπικό, επικαλούμενος την εποχικότητα στη λειτουργία των επιχειρήσεων. Στην πράξη, όμως, την ευελιξία που ζητούν οι ξενοδόχοι, την έχουν ήδη κάνει πράξη: Για παράδειγμα, καθόλου δε διστάζουν να «μοιράσουν» αναγκαστικές άδειες στους εργαζόμενους όταν υπάρξει ακόμα και η ελάχιστη πτώση στην πληρότητα των μονάδων τους.
Την ίδια ώρα, όπως έχουν καταγγείλει οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στον κλάδο, περισσότερες από 160 επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που υπογράφτηκαν από Ενώσεις Προσώπων, ενώσεις δηλαδή που στήνουν οι ίδιοι οι εργοδότες, προβλέπουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με διευθυντικό δικαίωμα. Ετσι, τα 12ωρα ξεκινούν και τελειώνουν μαζί με τη σεζόν, που μπορεί να περνά ακόμα και χωρίς ρεπό.
Οσο για την κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, για την οποία ο εκπρόσωπος των ξενοδόχων έσπευσε να σημειώσει πως είναι η μόνη μεγάλη κλαδική σύμβαση σε ισχύ, η Πανελλαδική Γραμματεία Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων του ΠΑΜΕ υπενθυμίζει με ανακοίνωσή της: Η κλαδική Συλλογική Σύμβαση διατηρεί τη μείωση της τάξης του 15% στους μισθούς για τέταρτη χρονιά φέτος, ενώ η εφαρμογή της περιορίζεται περίπου στο 10% του συνόλου των εργαζομένων στα 9.000 ξενοδοχεία της χώρας.

Κάτι να μπαίνει στο «τσουκάλι»...

Κατά τ' άλλα, προκαλώντας χωρίς ντροπή τους χιλιάδες ξενοδοχοϋπαλλήλους, ο Γ. Ρέτσος έκανε λόγο για «θλιβερές καταστάσεις με αντιληπτές αρνητικές κοινωνικές συνέπειες» σε ό,τι αφορά τη γενικευμένη απληρωσιά στον κλάδο και για να «αντιμετωπιστεί» το ζήτημα ζήτησε «ρευστότητα» και φθηνό χρήμα για τις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, φοροασυλία και μείωση του λειτουργικού κόστους!
Ολα αυτά, όπως είπε, για να μπορούν οι μεγαλοεργοδότες «να ανταποκριθούν εγκαίρως στις υποχρεώσεις προς τους εργαζόμενους», από τους οποίους όμως έχουν την απαίτηση να προσφέρουν τη δουλειά τους αδιάκοπα και όχι μόνο όταν τους καταβάλλουν τον πενιχρό μισθό.
Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα είναι πως από τα λεφτά των επιδοτήσεων, των κοινοτικών προγραμμάτων, των παχυλών δανείων, ούτε ευρώ δεν προορίζεται για τους εργαζόμενους. Εξάλλου, και στις συνθήκες της κρίσης, οι επενδύσεις από τους ξενοδοχειακούς ομίλους, με τη στήριξη διεθνών και εγχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, δεν έλειψαν. Από το 2009 έως το 2013 δημιουργήθηκαν περισσότερες από 900 νέες ξενοδοχειακές μονάδες. Την ίδια περίοδο, όμως, η επίθεση στους εργαζόμενους εντάθηκε.
Ο εκπρόσωπος των εργοδοτών αναφέρθηκε, τέλος, στους «εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που βάζουν κάθε μέρα το τσουκάλι στη φωτιά από την απασχόλησή τους στα ξενοδοχεία της χώρας».
Αυτό είναι που «υπόσχεται» στους ξενοδοχοϋπαλλήλους που λιώνουν σε συνθήκες εντατικοποίησης η «ναυαρχίδα» της οικονομίας και η «ατμομηχανή» της ανάπτυξης, όπως έλεγε ο Γ. Ρέτσος: Κάτι να βάλουν στο καθημερινό «τσουκάλι». Δηλαδή, λίγα από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των ξενοδοχειακών ομίλων. Κι αυτά υπό τον όρο να διευρύνονται διαρκώς τα κέρδη που απομυζούν οι μεγαλοεργοδότες από το δικό τους μόχθο...