Χάντρες και καθρεφτάκια

 Χάντρες και καθρεφτάκια

…για τους ψηφοφόρους της συγκυβέρνησης

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Καταρχάς, ο επικεφαλής του ταμείου για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, θα είναι ιθαγενής, σαν κι εσάς.

Μπαίνει τέλος στις επιλεκτικές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Εφεξής θα τις απολαμβάνουν όλοι.

Όλοι; Όχι. Γιατί μια περήφανη εθνική αστική τάξη εξακολουθεί να αντιστέκεται και θα αντιστέκεται για πάντα στις περικοπές των φοροαπαλλαγών, του ζεστού κρατικούς χρήματος, κτλ.

Στο Γιούρογκρουπ πετύχαμε επικύρωση του μνημονίου και όχι απλά ένα πρόγραμμά-γέφυρα. Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια.

Τα λεφτά από το δάνειο δε θα πάνε μόνο σε πανωτόκια και τοκοχρεολύσια αλλά και σε αναπτυξιακό πρόγραμμα. Δηλαδή στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και λοιπούς ευεργέτες επιχειρηματίες. Αλλά ευτυχώς ο λογαριασμός θα έρθει πάλι σε εμάς.

Η προσαρμογή θα είναι πιο ήπια και η βαζελίνη περισσότερη. Ο συμβιβασμός είναι προσωρινός, οι συνέπειές του μόνιμες και τα μνημόνια διαρκείας.

Θα κοπούν οι «άδικες» προσωρινές συντάξεις (και το όποιο κίνητρο έδιναν στη μητρότητα). Την ίδια στιγμή βέβαια θα ανέβει το γενικό ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης και θα τσακιστούν οι επικουρικές. Αλλά μην είστε μίζεροι και στέκεστε μόνο στην αρνητική πλευρά.

Θα φορολογηθούν κι οι βουλευτές, για να χρυσωθεί το χάπι. Θα έρθει κι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες, τον έλεγχο του τηλεοπτικού τοπίου (όλως ξαφνικά τώρα), για να ξεκαρδιστούν οι καναλάρχες (που όλως ξαφνικά στηρίζουν την κυβέρνηση και χτυπάνε την αντιπολίτευσή της).

Δεν πανηγυρίζουμε για το μνημόνιο, αλλά έχει πολλά θετικά σημεία. Το 30%, ίσως και 70%, μπορεί και παραπάνω, γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα. Φαντάσου δηλ και να μην πανηγυρίζαμε...

Και μην ξεχνιόμαστε: Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Που είναι κοστολογημένο κι άμεσα υλοποιήσιμο, εκατό ημερών, σε ορίζοντα τετραετίας, δηλ ποτέ. Αλλά ο σοσιαλισμός είναι Δευτέρα Παρουσία.

Συμπληρωματικά προς τα παραπάνω το κείμενο "Στο μυαλό του Αλεξέι Λένιν" από το Ατέχνως.

Η μεγάλη αλλαγή της 25ης Γενάρη ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, εφάμιλλη του Κόκκινου Οχτώβρη και της εμβέλειάς του. Ο πάγος έσπασε, ο ευρωμονόδρομος χαράχτηκε. Κι ο αριστερός κυβερνητισμός είναι το ανώτατο στάδιο του κοινοβουλευτικόυ κρετινισμού.

Το ελληνικό παράδειγμα θα προκαλούσε ένα επαναστατικό φαινόμενο-ντόμινο με εκλογές και σε άλλες χώρες, μιας Ευρώπης που αλλάζει. Αλλά προς το παρόν η Ελλάδα απέμεινε μόνη της να οικοδομήσε τον αντινεοφιλελευθερισμό σε μία μόνο χώρα, με όχημα τη μη μνημονιακή ανάπτυξη. Όταν αλλάξουν οι εκλογικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, η επανάσταση θα επικρατήσει παγκόσμια.

Χρειαζόμαστε περισσότερο κράτος, για να καταργηθεί το κράτος και περισσότερα μνημόνια για να σκίσουμε τα μνημόνια. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαλεκτικής, αλλά δεν το καταλαβαίνουν κάτι σχολαστικοί σαν το Λαφαζάνη και τον Μπουχάριν.

Κάνουμε ένα βήμα μπρος (δύο βήματα πίσω) για να βγούμε από το λάκκο των λεόντων. Αλλά με το τελευταίο δεν εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την έλεγε στον καιρό της η ΕΔΑ, που όμως δεν ακολουθούσε λενινιστική τακτική και κατέληξε να γίνει ουρά της Ένωσης Κέντρου.

Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης είναι είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες. Αλλά εμείς είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκοντας το αδύνατο, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Τσε.

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι κι αναγκαίοι, όπως εξηγείται αναλυτικά στην μπροσούρα για τον Αριστερισμό, παιδική ασθένεια του κομμουνισμού. Η μνημονιακή συμφωνία στην οποία καταλήξαμε ήταν κάτι ανάλογο με αυτήν του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που είχαν υπογράψει οι μπολσεβίκοι. Αυτοί είχαν διαγράψει βέβαια το δημόσιο χρέος κι είχαν βγάλει στο ενδιάμεσο το διάταγμα για τη γη και για την ειρήνη. Αλλά είναι αντιδιαλεκτικό να παίρνουμε τοις μετρητοίς έναν ιστορικό παραλληλισμό. Εμείς εξάλλου τρέμουμε και μόνο στο άκουσμα της λέξης «εμφύλιος πόλεμος».

Οι υποχωρήσεις που κάνουμε είναι προσωρινές (τα μνημόνια θα είναι μόνιμα). Όπως εξάλλου και στην περίοδο της ΝΕΠ. Η οποία είχε γίνει βέβαια για να ανασάνει η ύπαιθρος και οι αγρότες, στους οποίους εμείς δίνουμε τη χαριστική βολή. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Μην αφήνεις ποτέ μικρές λεπτομέρειες να σου χαλάνε έναν ωραίο ιστορικό παραλληλισμό.

Η βασική αντίθεση στη σύγχρονη αστική κοινωνία είναι ανάμεσα στις τράπεζες και το νεοφιλελευθερισμό από τη μια και στην κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα από την άλλη. Η κυβέρνησή μας είναι με τους δεύτερους, αλλά βοηθάει τις πρώτες να ανακεφαλαιωθούν, για να έχει ενδιαφέρον η σύγκρουση.

Οι κλασικοί μας διδάσκουν πως κυβέρνηση κι εξουσία δεν ταυτίζονται. Η δική μας διακυβέρνηση είναι κάτι σαν την ισορροπία της δυαδικής εξουσίας. Ας μην τα περιμένουμε όλα λοιπόν από την κυβέρνηση. Δεν πρέπει να κάνει επιτέλους κάτι και το λαϊκό κίνημα; Εμείς θα τα κάνουμε όλα;

Υγ: Κι αν τελικά τα μπέρδεψα και είμαι ο Αλέξανδρος Κερένσκι;