Η διαλεκτική του ΟΧΙ
Ο Ραφαηλιδης έγραφε κάπου οτι μια χώρα που έχει δύο εθνικές εορτές, όπως
η δική μας (όπου αυτό το όπως είναι πλεονασμός, γιατί στην
πραγματικότητα είναι μόνο η δική μας) (και τώρα πρέπει να ανοίξουμε νέα
-αριστερή- παρένθεση ή καλύτερα εισαγωγικά για να βάλουμε αυτό το "δική
μας", όπως ακριβώς και με την "αριστερή κυβέρνηση")...
...έλεγε λοιπόν ότι μια χώρα που έχει καθιερώσι δύο εθνικές επετείους για να γιορτάσει, δεν είνα απλως εθνος ανάδελφο, περικυκλωμένο από τους εχθρούς που το επιβουλεύονται, αλλά χώρα που φαίνεται να αμφιβάλλει για την εθνική της συνείδηση και να χρειάζεται μπόλικες γιορτές για ν τη σιγουρέψει.
Ενώ πολλοί άλλοι επισημαίνουν το ελληνικό παράδοξο να γιορτάζουμε τη μέρα που μπήκαμε στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωση που (δε) σήμανε το τέλος του. Κι αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα οφείλεται στην πολιτκή ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς η επίσημη ελληνική ιστορία δε θέλει να πει πολλά ούτε για την απελευθέρωση ούτε για τον πόλεμο που ακολούθησε (που άλλοι τον λεν εμφύλιο ενώ εμείς ταξικό). Πόσο μάλλον για την άλλη επέτειο της 28ης Οκτώβρη με την επίσημη ίδρυση του ΔΣΕ. Πόσο μάλλον όταν η (αριστερή) περιφέρεια της (Κουμουν)δούρου θάβει, όσο μπορεί, τον αντιστασιακό ρόλο του ΕΑΜ στους ιστορικούς πίνακες που έχει στήσει στο κέντρο της πόλης.
Μια απεργία έγινε, αλλά ποιος την οργάνωσε να δεις, ποιος την οργάνωσε...
Και κάποιους εκτέλεσαν μετά, αλλά πού ανήκαν, πού ανήκαν... εδώ το 'χω.
Ευτυχώς καλύπτουν εν μέρει αυτό το κενό οι ιστορικοί περίπατοι της οργάνωσης, που μπορεί να μην έχουν πια βετεράνους Ελασίτες να σου διηγούνται τα πράγματα, όπως τα έζησαν, με την ένταση του βιώματος στη φωνή τους και το βλέμμα τους, αλλά γίνονται από διαβασμένους σφους της νεολαίας και δεν παύουν να έχουν ξεχωριστές στιγμές. Πχ στον περίπατο των Εξαρχείων για τη μάχη του Πολυτεχνείου, όπου τραυματίστηκε ο σύντροφός μας ο Φοίβος Τσέκερης (που έφυγε τον περασμένο Μάρτη) κι ένα ταξικό ναυάγιο, ο Γρηγόρης Φαράκος. Ενώ σε μια άλλη μάχη τα τανκ περνούσαν όπως τώρα οι δελτάδες, γι να πιάσουμε τη σύνδεση με το σήμερα.
Παράλληλα μαθαίνεις πληροφορίες για την οδό Ζαίμη -και για λίγο...- ενώ καταλαβαίνεις πως έχεις μεγαλώσει επικίνδυνα, όταν ακούς τον ξεναγό (κι ας μην είμαστε ακριβώς ξένοι σε όλα αυτά για να προκύπτει η ετυμολογία-ή μήπως είμαστε;) να λέει στους μικρότερους σφους για τον Έβερτ, που εσείς δεν τον προλάβατε. Μάλιστα...
Επειδή όμως η κε του μπλοκ δεν έχει τεχνικά τη δυνατότητα να γράφει μακροσκελή κείμενα (πόσο μάλλον σχόλια) αυτές τις μέρες, και πρέπει να δικαιολογηθεί κάπως κι ο τίτλος της ανάρτησης, ας κλείσουμε με τον εξής συλλογισμό.
Κάποιοι θεωρούν το ΚΚΕ κόμμα του (στείρου) ΟΧΙ. Προφανώς γόνιμο και μη στείρο θα ήταν το
"ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο" του Μεταξά ή το εξίσου "ηρωικό" και πένθιμο "ώστε λοιπόν έχουμε μνημόνιο" του Τσίπρα. Και το δικό μας τριπλό ΟΧΙ, το όχι που είπε ο ελληνικός λαός, δεν μπορούσε να μπει στο ίδιο δημοψηφισματικό τσουβάλι, δε χωρούσε στις δικές τους κάλπες -και σε καμία άλλη, γιατί δε θα κριθεί εκεί. Και δεν είναι στείρο γιατί δε μένει στα ρηχά μέτωπα στη βάση ενός αντί- αλλά λέει το μεγάλο ναι, μια μεγάλη κατάφαση στο όραμα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση.
...έλεγε λοιπόν ότι μια χώρα που έχει καθιερώσι δύο εθνικές επετείους για να γιορτάσει, δεν είνα απλως εθνος ανάδελφο, περικυκλωμένο από τους εχθρούς που το επιβουλεύονται, αλλά χώρα που φαίνεται να αμφιβάλλει για την εθνική της συνείδηση και να χρειάζεται μπόλικες γιορτές για ν τη σιγουρέψει.
Ενώ πολλοί άλλοι επισημαίνουν το ελληνικό παράδοξο να γιορτάζουμε τη μέρα που μπήκαμε στον πόλεμο και όχι την απελευθέρωση που (δε) σήμανε το τέλος του. Κι αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα οφείλεται στην πολιτκή ελληνική ιδιαιτερότητα, καθώς η επίσημη ελληνική ιστορία δε θέλει να πει πολλά ούτε για την απελευθέρωση ούτε για τον πόλεμο που ακολούθησε (που άλλοι τον λεν εμφύλιο ενώ εμείς ταξικό). Πόσο μάλλον για την άλλη επέτειο της 28ης Οκτώβρη με την επίσημη ίδρυση του ΔΣΕ. Πόσο μάλλον όταν η (αριστερή) περιφέρεια της (Κουμουν)δούρου θάβει, όσο μπορεί, τον αντιστασιακό ρόλο του ΕΑΜ στους ιστορικούς πίνακες που έχει στήσει στο κέντρο της πόλης.
Μια απεργία έγινε, αλλά ποιος την οργάνωσε να δεις, ποιος την οργάνωσε...
Και κάποιους εκτέλεσαν μετά, αλλά πού ανήκαν, πού ανήκαν... εδώ το 'χω.
Ευτυχώς καλύπτουν εν μέρει αυτό το κενό οι ιστορικοί περίπατοι της οργάνωσης, που μπορεί να μην έχουν πια βετεράνους Ελασίτες να σου διηγούνται τα πράγματα, όπως τα έζησαν, με την ένταση του βιώματος στη φωνή τους και το βλέμμα τους, αλλά γίνονται από διαβασμένους σφους της νεολαίας και δεν παύουν να έχουν ξεχωριστές στιγμές. Πχ στον περίπατο των Εξαρχείων για τη μάχη του Πολυτεχνείου, όπου τραυματίστηκε ο σύντροφός μας ο Φοίβος Τσέκερης (που έφυγε τον περασμένο Μάρτη) κι ένα ταξικό ναυάγιο, ο Γρηγόρης Φαράκος. Ενώ σε μια άλλη μάχη τα τανκ περνούσαν όπως τώρα οι δελτάδες, γι να πιάσουμε τη σύνδεση με το σήμερα.
Παράλληλα μαθαίνεις πληροφορίες για την οδό Ζαίμη -και για λίγο...- ενώ καταλαβαίνεις πως έχεις μεγαλώσει επικίνδυνα, όταν ακούς τον ξεναγό (κι ας μην είμαστε ακριβώς ξένοι σε όλα αυτά για να προκύπτει η ετυμολογία-ή μήπως είμαστε;) να λέει στους μικρότερους σφους για τον Έβερτ, που εσείς δεν τον προλάβατε. Μάλιστα...
Επειδή όμως η κε του μπλοκ δεν έχει τεχνικά τη δυνατότητα να γράφει μακροσκελή κείμενα (πόσο μάλλον σχόλια) αυτές τις μέρες, και πρέπει να δικαιολογηθεί κάπως κι ο τίτλος της ανάρτησης, ας κλείσουμε με τον εξής συλλογισμό.
Κάποιοι θεωρούν το ΚΚΕ κόμμα του (στείρου) ΟΧΙ. Προφανώς γόνιμο και μη στείρο θα ήταν το
"ώστε λοιπόν έχουμε πόλεμο" του Μεταξά ή το εξίσου "ηρωικό" και πένθιμο "ώστε λοιπόν έχουμε μνημόνιο" του Τσίπρα. Και το δικό μας τριπλό ΟΧΙ, το όχι που είπε ο ελληνικός λαός, δεν μπορούσε να μπει στο ίδιο δημοψηφισματικό τσουβάλι, δε χωρούσε στις δικές τους κάλπες -και σε καμία άλλη, γιατί δε θα κριθεί εκεί. Και δεν είναι στείρο γιατί δε μένει στα ρηχά μέτωπα στη βάση ενός αντί- αλλά λέει το μεγάλο ναι, μια μεγάλη κατάφαση στο όραμα ενός κόσμου χωρίς εκμετάλλευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου