ΙΣΠΑΝΙΑ Εγκλωβισμός του λαού σε νέα, ανώδυνα για το σύστημα, κανάλια

ΙΣΠΑΝΙΑ

Εγκλωβισμός του λαού σε νέα, ανώδυνα για το σύστημα, κανάλια

Η ανεργία στην Ισπανία εξακολουθεί να είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα στο 21% (φωτ. από ουρά σε γραφείο εύρεσης εργασίας)

Το «έργο» της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος επαναλήφθηκε και στην Ισπανία με τις εκλογές της 20ής Δεκέμβρη. Και πάλι με αφορμή τα εκλογικά αποτελέσματα εμφανίστηκαν βαρύγδουπα πρωτοσέλιδα στο διεθνή αστικό Τύπο και στο νεόκοπο φιλοκυβερνητικό Τύπο στη χώρα μας της «δεύτερη φορά αριστεράς», που θέλει να πείσει τους εργαζόμενους ότι «η Ευρώπη αλλάζει». Τα ίδια δηλαδή που ακούγαμε και στην περίπτωση των ...ανανεωτών Ολάντ στη Γαλλία και Ρέντσι στην Ιταλία ή πρόσφατα με την «αριστερή» στροφή στην Πορτογαλία μέσα από την ανάδειξη στην κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών με τη στήριξη της «αριστεράς».
Στην πραγματικότητα, αυτό που καταγράφουν τα αποτελέσματα είναι ότι η αστική τάξη καταφέρνει να χειραγωγεί τα λαϊκά στρώματα και τη φθορά των παραδοσιακών κομμάτων του δικομματισμού, ειδικά μετά την πτώση της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία, του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (Partido Popular - PP) και του σοσιαλδημοκρατικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας (Partido Socialista Obrero Espanol - PSOE) να την εγκλωβίζει σε νέα «εναλλακτικά» διαχειριστικά σχήματα. Η λαϊκή οργή από μια πενταετία καπιταλιστικής κρίσης - με την ανεργία να βρίσκεται ακόμα στο 21%, τα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα να έχουν τσακιστεί, εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν χάσει τα σπίτια τους - «αφυδατώνεται» σε εξαγγελίες για «πάταξη των διεφθαρμένων πολιτικών» και τα ευχολόγια για «ξεπέρασμα των ανισοτήτων», φυσικά με άθικτα τα βάθρα της καπιταλιστικής οικονομίας, τα μονοπώλια στο τιμόνι της παραγωγής και τη χώρα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τα αποτελέσματα σε αριθμούς

Θυμίζουμε ότι στις εκλογές, που ήταν για Βουλή και Γερουσία, το κυβερνών έως τώρα κόμμα ΡΡ ήρθε μεν πρώτο με 28,72% και 7.215.752 ψήφους, αλλά απώλεσε σε σχέση με το 2011 16% και πάνω από 3,6 εκατομμύρια ψήφους, και εξέλεξε 123 βουλευτές στους 350 (και 124 από τους 208 γερουσιαστές). Το PSOE πήρε 22,01% και 5.530.779 ψήφους, έχασε κι αυτό 6% και πάνω από 1,5 εκατομμύριο ψήφων και 90 βουλευτές (47 γερουσιαστές). Από το 73,4% που είχαν τα δύο κόμματα το 2011 ή το 83% το 2008 έφτασαν στο 50%.
Ακολουθούν οι δύο «εναλλακτικές» του συστήματος:
Στην τρίτη θέση είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα «Podemos» («Ποδέμος», δηλαδή «Μπορούμε») που προέκυψε πριν από 1 χρόνο από το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων και των πλατειών (αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) με 20,47%, 5.189.133 ψήφους και 69 έδρες (9 γερουσιαστές). Το «Ποδέμος» ωστόσο έκανε συνεργασίες με διάφορα εθνικιστικά τοπικά κόμματα και την Ενωμένη Αριστερά στη χώρα των Βάσκων, στην Καταλονία και αλλού σε όλη τη χώρα και αυτόνομα του ανήκουν το 12,67% και οι 42 έδρες.
Και στην τέταρτη θέση είναι το φιλελεύθερο κόμμα «Ciudadanos» («Πολίτες»), που προέρχεται από την Καταλονία, αλλά στηρίχτηκε από συγκεκριμένες μερίδες της αστικής τάξης (είναι το αδελφό κόμμα του Ποταμιού) και πήρε 13,93%, 3.500.056 ψήφους και 40 έδρες (1 γερουσιαστή).
Στη συνέχεια είναι διάφορα εθνικιστικά κόμματα, όπως η Ρεπουμπλικανική Αριστερά Καταλονίας με 9 έδρες, η Δημοκρατία και Ελευθερία Καταλονίας με 8 έδρες, οι Βάσκοι Εθνικιστές με 6 έδρες και το πρώην βασκικό Μπατασούνα με 2 έδρες, ένα εθνικιστικό κόμμα στα Κανάρια Νησιά με 1 έδρα, που συνολικά κατέκτησαν 29 έδρες.
Οσο για την Ενωμένη Αριστερά - Λαϊκή Ενότητα (συμμαχία άλλων σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), πήρε 3,67% από 6,92% το 2011, 923.133 ψήφους και 2 έδρες.

Αρχισε το μακρύ παζάρι

Ηδη από τις αρχές της βδομάδας άρχισε το, όπως όλα δείχνουν, μακρύ παζάρι, για το αν θα μπορέσει να βρεθεί ο κατάλληλος συνδυασμός κυβέρνησης συνεργασίας που θα μπορεί να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας, ο βασιλιάς Φελίπε θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα ώστε να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Θα υπάρξει ένας πρώτος γύρος ψηφοφορίας στη Βουλή που δεν αναμένεται να τελεσφορήσει, θα ακολουθήσουν άλλοι γύροι για τη σχετική πλειοψηφία, όπου μπορεί να υπάρξουν αποχές για λόγους τακτικής, ώστε να βοηθηθεί ένας υποψήφιος. Αν οι διερευνητικές ή η ψηφοφορία στη Βουλή αποβούν άκαρπες, ο βασιλιάς θα πρέπει να προτείνει άλλον υποψήφιο για την πρωθυπουργία. Η νέα Βουλή θα πρέπει να ορκιστεί μέχρι τις 13 Γενάρη και θα ακολουθήσουν έως και δύο μήνες για να εκλέξουν την κυβέρνηση. Αν δεν το καταφέρουν, τότε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός πρέπει να κηρύξει νέες εκλογές σε ένα εξάμηνο.
Πάντως, η αντιπαράθεση και αντιπαλότητα που εκδηλώνεται τώρα, από τις υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στα κόμματα λόγω διαφορετικών καταγωγών και προτίμησης διαφορετικού μείγματος αστικής διαχείρισης, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι στα βασικά στρατηγικά ζητήματα υπάρχει σύμπλευση. Οι συναντήσεις που έγιναν και οι πρώτες δηλώσεις, παρά τους οξείς τόνους και τα περί «δεξιάς που πρέπει να φύγει», δείχνουν ότι μπορούν να βρεθούν συγκλίσεις για «τη σταθερότητα της χώρας».
Ο πρώην πρωθυπουργός - και νυν υπηρεσιακός - Μαριάνο Ραχόι, ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος, συναντήθηκε την Τετάρτη με τον «σοσιαλιστή» Πέδρο Σάντσες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σάντσες παρότι ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να στηρίξει νέα κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, σημείωσε ότι του αναγνωρίζει το δικαίωμα ως πρώτο κόμμα να πάρει αυτό την πρώτη εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης. Πρόσθεσε δε ότι μετά την ολοκλήρωση της πρώτης εντολής, θα είναι μια «νέα μέρα» και ότι θα επιδιώξει μια «κυβέρνηση της αλλαγής», ενώ προσφέρθηκε να ρίξει «γέφυρες συνεργασίας».
Αποκαλυπτική για το ρόλο που παίζει στη σταθερότητα του αστικού συστήματος το «Ποδέμος» είναι και η παρέμβαση του ηγέτη του, Π. Ιγκλέσιας, στη στήλη που έχει στην ισπανική έκδοση της εφημερίδας «The Huffington Post», ο οποίος έκανε την πρόταση αν «δεν αφήσουν τον Πέδρο Σάντσες να γίνει πρωθυπουργός» να αναλάβει, υποτίθεται, «να βγάλει τη χώρα από τη διαφθορά και την ανισότητα μια προσωπικότητα κύρους».
Επίσης, ο πρόεδρος των «Πολιτών», Α. Ριβέρα, για να δοθεί διέξοδος πρότεινε συμφωνία του Λαϊκού Κόμματος με τους Σοσιαλιστές και το κόμμα του ώστε να εξασφαλιστούν μια κυβέρνηση, ένα νομοθετικό σώμα και ένα Κοινοβούλιο, «που θα εγγυηθούν την ενότητα και την πολιτική αναγέννηση της χώρας» (διάβαζε την καπιταλιστική ανάκαμψη).
Αυτό το «νέο σκηνικό» στην Ισπανία αναζωπυρώνει στην ΕΕ υπαρκτές αντιπαραθέσεις ειδικά από αστικές τάξεις που είναι ριγμένες στον ανταγωνισμό και έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος από την καπιταλιστική κρίση. Ετσι, ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ματέο Ρέντσι, σε συνέντευξη στους βρετανικούς «Financial Times», σημείωσε με νόημα: «Δεν ξέρω τι θα απογίνει ο φίλος μου ο Μαριάνο αλλά ξέρω ότι αυτοί που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή όντας πιστοί σύμμαχοι της αυστηρότητας χωρίς ανάπτυξη, έχουν χάσει τις δουλειές τους. Αυτό συνέβη στη Βαρσοβία - παρόλο που οι συνθήκες εκεί ήταν ιδιαίτερες - αυτό συνέβη στην Αθήνα, αυτό συνέβη στη Λισαβόνα και τώρα να δούμε τι θα συμβεί στη Μαδρίτη». Επίσης, πρόσφατα είχε επικρίνει τη γερμανική κυβέρνηση για τις μπίζνες της με τη Ρωσία με την κατασκευή του «Nord Stream 2» (νέος βόρειος αγωγός φυσικού αερίου), όταν αυτή πρωτοστάτησε στο μπλοκάρισμα του «South Stream» (νότιου αγωγού) που σαφώς ευνοούσε τα ιταλικά μονοπώλια.. Ετσι, είπε ότι «η Ευρώπη πρέπει να εξυπηρετεί και τις 28 χώρες και όχι μόνο μία...».
Βεβαίως, οι επικρίσεις του Ρέντσι, του Ολάντ ή του Τσίπρα, ή του Κόστα στην Πορτογαλία ή του λεγόμενου «μετώπου των χωρών του Νότου», που εμφανίζεται να ζητάει μια ορισμένη χαλάρωση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας, δεν έχουν ως κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, δε γίνονται για την ανάκτηση δικαιωμάτων, για την ελάφρυνση των λαών από τα κρατικά χρέη. Αφορούν στη στήριξη των καπιταλιστικών επενδύσεων, στην παροχή ρευστότητας στο κεφάλαιο, στο πέρασμα των αναδιαρθρώσεων με συναίνεση και ταξική συνεργασία. Οι λαοί επομένως δεν έχουν να προσμένουν τίποτα από τέτοιες αλλαγές. Αυτό που πρέπει να κάνουν για να υπάρξει διέξοδος υπέρ των συμφερόντων τους είναι να συγκρουστούν με το κεφάλαιο και την εξουσία του, την ΕΕ, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους σε όλες τις εκδοχές, ώστε να πάρουν τα κλειδιά της οικονομίας στα δικά τους χέρια.

Δ. Κ.