Απορίες ενός χοντροκέφαλου

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Cogito ergo sum //

Δεν πρωτοτύπησε ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Δημήτρης Μάρδας όταν είπε πως στο τέλος του μήνα μπορεί να λείψουν καμμιά τετρακοσαριά εκατομμύρια για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Τα ίδια έλεγαν και οι προκάτοχοί του και όχι μόνον αυτοί. Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσαμε από τους απολογητές των αντιλαϊκών μέτρων πως, αν δεν υπογράφαμε τα μνημόνια, δεν θα είχαμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις.
Φαίνεται, όμως, πως είμαι χοντροκέφαλος γιατί υπάρχει κάτι που, τόσα χρόνια, δεν μπορώ να το καταλάβω: πώς διάβολο γίνεται και, όταν λείπουν λεφτά, λείπουν πάντοτε από την μισθοδοσία του δημοσίου; Μεσ’ στον Απρίλιο, ας πούμε, το κράτος έχει υποχρεώσεις 4,9 δισ. ευρώ και διαθέσιμα 4,5 δισ. ευρώ. Γιατί πρέπει τα 400 εκατομμύρια που λείπουν να αφορούν μισθούς και συντάξεις κι όχι π.χ. την δόση του ΔΝΤ, το τοκοχρεωλύσιο της ΕΚΤ ή τις επιδοτήσεις των μεγαλοεργολάβων; Μυστήρια πράγματα… Πολύ θά ‘θελα να μου έλυνε ο κύριος Μάρδας αυτή την χρόνια απορία.
Βεβαίως, δεν περιμένω απάντηση από τον αναπληρωτή υπουργό οικονομικών. Αν όμως, παρ’ ελπίδα, ευαρεστηθεί να μου απαντήσει, τον παρακαλώ να αδράξει την ευκαιρία και, συμπαθώντας την χοντροκεφαλιά μου, να μου λύσει μερικές ακόμη απορίες. Λόγου χάρη:
1) Εκεί, στο υπουργείο οικονομικών, υπάρχει μια λίστα με τα δάνεια που έχει πάρει η χώρα και τα οποία δεσμευτήκαμε με τα μνημόνια ότι θα ξοφλήσουμε μέχρι δεκάρα. Πάνω-πάνω σ” αυτή την λίστα υπάρχει ένα δάνειο του 1929. Με το δεδομένο ότι η χώρα είχε κηρύξει πτώχευση το 1932, αυτό το γαμημένο το δάνειο πώς γίνεται και το χρωστάμε ακόμη; Δεν το πήρε σβάρνα εκείνη η πτώχευση;
2) Ενώ στον περίφημο μηχανισμό στήριξης συνεισφέρουν όλες οι χώρες με τα κρατικά τους ταμεία, η Γερμανία δεν συνεισφέρει απ” ευθείας ως κράτος αλλά πλαγίως, μέσω της κεντρικής της τράπεζας. Προς τί αυτή η ντρίπλα; Μήπως για να μη μπορεί η Ελλάδα να ισχυριστεί κάποτε ότι δεν θα επιστρέψει τα γερμανικά δανεικά αλλά θα τα συμψηφίσει με τις απαιτήσεις της από εκείνο το ρημαδιασμένο το κατοχικό δάνειο, που είχαν πάρει με τσαμπουκά οι γερμανοί;
3) Χρόνια τώρα, ακούμε από τους καλοθελητάδες πως, δίχως τα μνημόνια, δεν θα είχε λεφτά το κράτος ούτε για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις ούτε για να κάνει κοινωνική πολιτική. Από την άλλη, όμως, οι λογαριασμοί τού κράτους λένε ότι το 97% των δανείων που πάρθηκαν την περασμένη δεκαετία, διοχετεύτηκαν στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Σε τούτη την δεκαετία πάλι, υπογράψαμε ότι τα μνημονιακά δάνεια θα πήγαιναν αποκλειστικά στην πληρωμή των δανειστών μας. Δηλαδή, τί θα γίνει αν δεν ξαναπάρουμε δάνειο; Δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους δανειστές μας; Ε, και; Σε τι ωφελούμαι εγώ, ο απλός πολίτης, από την αέναη συνέχιση αυτού του χαζού παιχνιδιού που λέγεται «πληρώνω τον δανειστή μου ώστε να μου ξαναδώσει δανεικά για να έχω να τον ξαναπληρώσω»;
4) Αν έχω καταλάβει καλά, έχουμε να πάρουμε δανεικά από τους «συνεταίρους» και τους «σωτήρες» μας από πέρυσι τον Αύγουστο. Σωστά; Σωστά. Άρα, τους τελευταίους 8 μήνες πληρώνουμε τα τοκοχρεωλύσιά μας κανονικά, βγάζοντας λεφτά από το πορτοφόλι μας. Σωστά; Σωστά και πάλι. Και τώρα στίβουμε τις ήδη στιμμένες λεμονόκουπες, προκειμένου ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε καλά παιδιά κι εν τάξει στις δεσμεύσεις μας, ώστε να μας ξαναδώσουν δανεικά οι «συνέταιροι» και «σωτήρες» μας, για να ‘χουμε να τους πληρώνουμε και αργότερα. Σωστά; Ξανά σωστά. Κι όμως, κατά βάθος, κάπου υπάρχει λάθος. Πού όμως;

5) Ας πούμε ότι μέχρι τώρα όλα έγιναν καλώς, το ξεμάτωμα του ελληνικού λαού φέρνει αποτέλεσμα και η χώρα μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης. Ποιά θα είναι η ωφέλεια αυτού που ξεμάτωσε; Απ” όσα θυμάμαι, η χώρα κατέγραφε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ίσαμε το 2008 αλλά αυτός ο δόλιος ο λαός δεν κέρδισε τίποτε. Τώρα, όταν έρθει αυτή η πουτάνα η ανάπτυξη, ποιος ακριβώς θα αναπτυχθεί; Το μεροκάματο του μαστρο-Νίκου κι η σύνταξη του μπαρμπα-Μήτσου ή το ενεργητικό τής Γιούρομπανκ και της Μότορ-Όιλ;
6) Απ” όσα λένε οι «ειδικοί», από τους βιομήχανους ως την κυρα-Λαγκάρντ, για να δούμε άσπρη μέρα πρέπει να πέσουν οι μισθοί κι οι συντάξεις σε επίπεδα Κροατίας, Βουλγαρίας, Ζανζιβάρης κλπ. Αν συμφωνούσαμε μ’ όλους αυτούς, στις πρόσφατες εκλογές θα ξαναβγάζαμε στην εξουσία τον Σαμαρά και την συμμωρία του, που ξέρουν και την δουλειά. Για να ψηφίσουμε πρώτη φορά αριστερά, όμως, πάει να πει ότι όχι απλώς δεν συμφωνούμε αλλά κι ότι δεν έχουμε καμμιά όρεξη να πιάσουμε ψιλοκουβέντα με τους βιομήχανους για το αν και πότε θα ξαναπάνε οι μισθοί εκεί όπου βρίσκονταν προ πενταετίας. Τι δεν καταλαβαίνετε, κύριε αναπληρωτά υπουργέ;
7) Κάποτε φοβόμουν πως αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα μου πάρουν την μία από τις δυο γιδούλες που είχα στην αυλή μου. Όταν το κράτος μού πήρε και τις δυο γιδούλες, είπα να κάνω υπομονή και περιορίστηκα στο να στρίψω λίγο αριστερά. Σήμερα που η αριστερά όχι μόνο δεν μου επιστρέφει τις γιδούλες μου αλλά δεν μου δίνει ούτε ένα ποτήρι γάλα, γιατί θα πρέπει να συνεχίσω να φοβάμαι τον κομμουνισμό;
Έχω κι άλλες απορίες αλλά ας μείνω σ” αυτές. Κι αν κάποιοι γελάνε με τις ηλίθιες ερωτήσεις που έκανα, ας με συμπαθάνε. Είπαμε, είμαι χοντροκέφαλος.