Από το «Ποιος βαράει τα νταούλια» στο «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα»…

 Από το «Ποιος βαράει τα νταούλια» στο «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα»…

              Με το άρθρο του στην έγκριτη εφημερίδα των Γάλλων κεφαλαιοκρατών Le Monde ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας λογικά πρέπει να διέλυσε τις τελευταίες αμφιβολίες σχετικά με τη «μουσική υπόκρουση» του θρίλερ της διαπραγμάτευσης. Ίσως και να είναι νταούλια αυτά που ακούγονται (μιας κι αυτό το επαναλαμβανόμενο εδώ και χρόνια θέαμα τείνει πράγματι να αποκτήσει έναν «φολκλορικό» χαρακτήρα) ωστόσο το βέβαιο είναι πως η κυβέρνησή του δεν είναι ο «οργανοπαίκτης» όπως πομπωδώς υποσχόταν προεκλογικά, αλλά μάλλον η ταλαίπωρη χορεύτρια αρκούδα… 

                 Πάνω στο άγχος του να αποδείξει ότι δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση ο αδιάλλακτος παίκτης στο τραπέζι, ο πρωθυπουργός απαριθμεί όλα όσα έχει ήδη «δώσει» (συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, δεσμεύσεις για «μεταρρυθμίσεις» στο ΦΠΑ, αλλά και στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό) και ομολογεί ότι η «απέναντι πλευρά» όχι μόνο δεν εκτιμά την τόση του συνεργασιμότητα αλλά συνεχίζει να προβάλλει «παράλογες απαιτήσεις». Όμως το να βρίσκει η «αρκούδα» κάπως γρήγορο τον ρυθμό που της παίζουν δεν συνιστά «υπερήφανη αντίσταση». Ας το θυμόμαστε αυτό σε περίπτωση που η συμφωνία ναυαγήσει λόγω αυτών των «παράλογων απαιτήσεων» και η κυβέρνηση επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την αποτυχία αυτή ως «αντιστασιακό τεκμήριο» ώστε να φορτώσει στον λαό -με άλλη μορφή πια και με «πατριωτική» επιχειρηματολογία- τα βάρη της καπιταλιστικής ανάκαμψης στην πλάτη…

                  Οι απαιτήσεις βέβαια των δανειστών αφορούν την ισοπέδωση πολλών εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και δικαίως κάνουν τον εργαζόμενο που τις ακούει να ανατριχιάζει και να αγανακτεί. Ωστόσο αν διαβάσει κάποιος καλά τη συνέντευξή του κ. Τσίπρα, προκύπτει πως οι εν λόγω απαιτήσεις δεν είναι παράλογες καθαυτές (αφού έχει ήδη αποδεχτεί τμήματά τους): το παράλογό τους έγκειται στο ότι τον υποχρεώνουν να αθετήσει ακόμη κι αυτές τις μετρημένες προεκλογικές του υποσχέσεις με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο ξεδιάντροπα απ’ όσο μπορεί να αντέξει πολιτικά.

                  Φέρνει κι άλλα επιχειρήματα, «πραγματιστικά», για να αποδείξει πως αυτή η πολιτική, πρώτον αντίκειται στον βαθύ δημοκρατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης των φαντασιώσεών του (αφού ακυρώνει την βούληση ενός λαού να αλλάξει πολιτική) και δεύτερον είναι οικονομικά αναποτελεσματική και δεν θα φέρει την επιθυμητή ανάπτυξη. «Πολιτικοποιεί» μάλιστα το ζήτημα παρουσιάζοντάς το σαν σύγκρουση ανάμεσα σε δύο στρατηγικές για την ενοποιημένη Ευρώπη: από τη μια έχουμε την …καλή, «πολιτική» και ιδεατή  ενοποίηση με αλληλεγγύη, κοινωνική ευαισθησία, με ισότητα των λαών και με πραγματικά ενιαίο νόμισμα, κι από την άλλη έχουμε την …κακή νεοφιλελεύθερη, ανάλγητη και τεχνοκρατική ενοποίηση που σήμερα επικρατεί και οδηγεί στην ΕΕ των δύο ταχυτήτων κάνοντας την Ευρωζώνη απλή ζώνη συναλλαγματικών ισοτιμιών.

                    Θα ήταν λάθος να προσάψει κανείς στον κ. Τσίπρα ότι ζει σε έναν παραμυθένιο κόσμο και ότι τον διακρίνει άγνοια των συνθηκών της ΕΕ και των συμφωνιών της Ευρωζώνης. Δεν είναι δα ο πρώτος που προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά φέρνοντας σε αντιπαράθεση τα προοίμια (ή αλλιώς το μπλα-μπλα) των ευρωπαϊκών συνθηκών με το συγκεκριμένο και αναλυτικό περιεχόμενό τους. Ούτε ο πρώτος που χρησιμοποιεί τον κακό νεοφιλελεύθερο, τεχνοκρατικό δράκο για να δικαιολογήσει τα δικά του «ήπια και κοινωνικά ευαίσθητα» αντιλαϊκά μέτρα. 

                   

                   Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλα τα κυβερνώντα κόμματα στην ΕΕ (χριστιανοδημοκρατικά, ρεπουμπλικάνικα, κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά και εσχάτως ριζοσπαστικά και αριστερά), περιλαμβάνουν στη ρητορική τους κάμποσες κατάρες στον βδελυρό φιλελευθερισμό και στους κακούς τεχνοκράτες. Η ίδια η στρατηγική της λεγόμενης «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης» που διέπει την ευρωενωσιακή πολιτική, υποτίθεται ότι είναι ένας συμβιβασμός που επιτρέπει να διατηρηθούν τα «πλεονεκτήματα» του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, με συνοχή και σύγκλιση, και να αποτραπεί η «ανεξέλεγκτη» επικράτηση των αγορών.

                      Η αλήθεια για την ΕΕ βρίσκεται όμως στο περιεχόμενο των συμφωνιών της. Στο νέο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς τα μονοπωλιακά συμφέροντα σε κάθε χώρα εξακολουθούν να ανταγωνίζονται λυσσαλέα σαρώνοντας προηγούμενα «εθνικά εμπόδια», ενώ παράλληλα τόσο τα σοσιαλδημοκρατικά όσο και τα «δεξιά», τόσο τα περιοριστικά όσο και τα νεοφιλελεύθερα, προγράμματα διακυβέρνησης στην ΕΕ έχουν από χρόνια συγκλίνει στο βασικό, που είναι το τσάκισμα των προηγούμενων δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και φυσικά η ένταση της εκμετάλλευσής της. Υπό διαπραγμάτευση και πολιτική συζήτηση τίθεται μόνο ο ρυθμός αυτής της πορείας.

                       Λογικά λοιπόν ο κ. πρωθυπουργός δεν έχει την αυταπάτη ότι οι χιλιοειπωμένες και χιλιοακουσμένες ευρωκοινοτοπίες του –έστω και διανθισμένες με παρομοιώσεις για νταούλια που παίζουν και για καμπάνες που χτυπούν- θα συγκινήσουν τους «οργανοπαίκτες του νταουλιού». Όπως λογικά ξέρει ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι η κυβέρνησή του η «αρκούδα» που καλείται να χορέψει αλλά οι εργαζόμενοι και ο λαός μας κι αυτό που προσπαθεί να μας πλασάρει σαν «ηρωισμό» δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφωνία για το τέμπο του χορού που θα ακολουθήσει. Στη γαλλική Le Monde έγραψε το άρθρο αλλά μάλλον στην παραπλάνηση των εργαζόμενων στη χώρα μας που αγωνιούν για το ψωμί τους απέβλεπε. Ήθελε να δείξει ότι ως ηγέτης «υπερασπίζεται» τον λαό του, την ίδια στιγμή που ομολογεί ότι διαπραγματεύεται μόνο την ένταση του βασανιστηρίου που θα ακολουθήσει.

                         Για τους εργαζόμενους λοιπόν χτυπά η καμπάνα που κρούει ο κ. Τσίπρας και πράγματι, αυτοί είναι  που πρέπει να ετοιμάζονται…

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός

φ. 1089, 3-6-2015, σελ. 7