«Σοβαρές παραχωρήσεις»...

«Σοβαρές παραχωρήσεις»...

Γύρω απ' τα ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων για την έξοδο από την κρίση περιστρέφεται το άρθρο του Αλ. Τσίπρα στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde». Ο πρωθυπουργός κάνει καθαρό ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να δώσει πολλά - στέλνοντας το λογαριασμό στο λαό - προκειμένου να εξασφαλίσει μια επωφελή για το ντόπιο κεφάλαιο συμφωνία.
Πρωτογενή πλεονάσματα, αύξηση των δημόσιων εσόδων, ΦΠΑ, Ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, είναι τα «μέτωπα» όπου οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης έχουν πλήρως ξεθωριάσει, στο βαθμό που υπήρξαν ποτέ. Εύλογα διερωτάται ο Αλ. Τσίπρας προς τι οι στοχευμένες διαρροές στον Τύπο απ' την πλευρά των «θεσμών» περί «άτεγκτης και αδιάλλακτης» στάσης της ελληνικής κυβέρνησης και διαμαρτύρεται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού έχουν γίνει «σοβαρές παραχωρήσεις», επιρρίπτοντας την ευθύνη για τη μη επίτευξη συμφωνίας ακόμα, στην «επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες». Προτάσεις, δηλαδή, που δεν βοηθούν την προσπάθεια της κυβέρνησης αφενός να διαχειριστεί το εσωτερικό μέτωπο, αφετέρου να δρομολογήσει συνθήκες ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα.

***

Η απάντηση που ο ίδιος δίνει στο ερώτημα που θέτει αποκαλύπτει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που οξύνονται εντός της ΕΕ, αλλά και με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ο Αλ. Τσίπρας διατείνεται πως πρόκειται για σύγκρουση στρατηγικών, ενώ στην ουσία πρόκειται για αποχρώσεις της ίδιας στρατηγικής, που με διαφορετικούς τρόπους επιδιώκουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, πάντα σε βάρος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Δεν κρύβει, εξάλλου, ότι η κυβέρνησή του επιδιώκει όχι την απόδοση στο λαό όσων έχασε τα προηγούμενα χρόνια, ούτε καν την ανακούφισή του, αλλά ότι, αντιθέτως, είναι έτοιμη να συνομολογήσει νέα αντιλαϊκά μέτρα αν αυτό απαιτείται για το κλείσιμο μιας συμφωνίας που να «επιτρέπει στην Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη εντός του ευρώ με ένα οικονομικό πρόγραμμα βιώσιμο», που να συμβάλλει στην «ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας» και να τερματίζει τον «φαύλο κύκλο» της ύφεσης. Γράφει για «μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία που θέτει ρεαλιστικούς στόχους πλεονασμάτων, ενώ ταυτόχρονα επαναφέρει την ατζέντα της ανάπτυξης και των επενδύσεων», στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων των εργαζομένων και με «σεβασμό στους κανόνες και τις αποφάσεις που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωζώνης».
Ο Αλ. Τσίπρας επιχειρεί να τοποθετήσει το «ελληνικό ζήτημα» σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που άπτεται της προσπάθειας ανάκαμψης κι άλλων καπιταλιστικών οικονομιών. Υποστηρίζει ότι «η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα».

***

Διαμαρτύρεται για το ενδεχόμενο διαμόρφωσης «ευρωζώνης» δύο ταχυτήτων, θεωρώντας ότι ένα τέτοιο σενάριο οδηγεί στη διάσπαση της Ευρωζώνης και της ΕΕ! Οταν η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη και ο ανταγωνισμός που βρίσκονται στο ίδιο το DNA του καπιταλιστικού συστήματος αναπαράγουν αντικειμενικά την ανισότητα και τις αντιθέσεις ανάμεσα στα κράτη που συμμετέχουν σε μια ιμπεριαλιστική ένωση, με αποτέλεσμα το καθένα να συμμετέχει σε αυτή με βάση την οικονομική και πολιτική του δύναμη. Προειδοποιεί για μια εξέλιξη που θα σηματοδοτήσει αστάθεια σε όλη τη «Δύση», υπονοώντας προφανώς και τους υπερατλαντικούς συμμάχους των ΗΠΑ. Με το άρθρο του ο Αλ. Τσίπρας επιβεβαίωσε το για ποιανού το λογαριασμό διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση, ποιες είναι οι προτεραιότητές της. Δηλαδή, για λογαριασμό του κεφαλαίου και της ανάκαμψής του στην Ελλάδα. Ετσι, λοιπόν, με μεγάλη ευκολία δηλώνει τη διάθεσή του για σοβαρές παραχωρήσεις όσον αφορά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, τις όποιες ελπίδες είχαν διαμορφωθεί για αποκατάσταση απωλειών, την ίδια βεβαίως στιγμή που διεκδικεί μια αξιοπρεπή για το ελληνικό κεφάλαιο θέση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ζητώντας τη στήριξη των επενδυτικών του σχεδίων. Ζητήματα, δηλαδή, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα.